"ปานแพ๊นดินไหว หัวใจของอ้ายไหวซัน

ใจแยกจากกัน ตอนเจ้าบอกเลิกกันสาอ้าย

บ่ลิโตนอ้ายบ๊อน้องหล่า ฮู้บ่ว่าอ้ายปวดหัวใจ"

... นั่นคือความรู้สึกของผม ณ ขณะสิ้นเสียงนกหวีดสุดท้าย
ในสนามเซนต์แมรีส์สเตเดียม ..


หลากหลายคำวิจารณ์ประเดประดัง ผ่านสายตาของผม
ทั้งจากเว็บไซต์ ช่องข่าว เพจบอล ยูถูป ...

ผมหลับตาและดำดิ่งลงสู่สมาธิห้วงลึก
นึกถึงแท็คติคต่าง ๆ ที่ผ่าน ๆ มาจาก
ยอดมันสมองอัจฉริยะของชายที่ชื่อ
"โตมาศ ทุคเคิล" ...

เหตุไฉนหมากเตะของทีมเขาจึงได้บรรลัยกัลป์
เช่นนี้ ...

พลันคำตอบก็สว่างแวบขึ้นมาในสมอง
รู้ถึงเหตุและผล ที่มาที่ไป
และวิธีการแก้ปัญหา

ใช่แล้วเขาต้องกินปลา และต้องเป็นปลาทูเท่านั้น
มิใช่ว่าเพราะน้าทูขาดโอเมก้าแต่อย่างใด
ตรงกันข้าม เขาน่าจะมีมันมากเกินไป เกินจนล้น

ปลาทูคือสัญลักษณ์ของความเรียบง่าย ยิ่งกินกับ
น้ำพริกยิ่งอาหย่อย ...

กินมันซะและกลับสู่ความเรียบง่าย ...

ข้อคิดก็คือแท็คติคไม่ว่าจะวิลิศมาหราขนาดไหน
หากปราการด่านสุดท้ายของท่านชาย
มันบ้อท่า ... คู่แข่งก็ย่อมกะซวกเอาได้


ลูกแรกลูกนั้น หากเป็นผู้ที่ฟิตเนสหัวไหล่
กล้ามแขน ข้อมือ มาอย่างดีย่อมจะสามารถ
ปัดออกพ้นจากปากประตูได้ ไม่มีคำว่าปลิ้น
เป็นอันขาด ข้อนี้ลองถามยานน์ ซอมเมอร์
ดูได้

และเมื่อไม่มีลูกแรกลูกสองย่อมไม่ตามมา
( ถ้ามีอีกลูกมันจะกลายเป็นลูกแรกแทน
อย่างน้อยก็ไม่แพ้ )

สรุปว่า นัดหน้าน้าเปลี่ยนผู้รักษาประตูเถอะครับ

ด้วยความปรารถนาดี และเป็นห่วงเก้าอี้ของน้า
อย่างสุดซึ้ง ครับผม.

ว่าซั่น

ลูกแรกลูกนั้น หากเป็นผู้ที่ฟิตเนสหัวไหล่
กล้ามแขน ข้อมือ มาอย่างดีย่อมจะสามารถ
ปัดออกพ้นจากปากประตูได้ ไม่มีคำว่าปลิ้น
เป็นอันขาด ข้อนี้ลองถามยานน์ ซอมเมอร์
ดูได้

ชอบอันนี้สุดคิดได้ไง

กินลาบเมื่อใดกะคือเมา

ผมไม่กินปลานิล

อ่านแค่เนื้อเพลง

หน้าแรกโว้ย

ครับผมครับ