ส่วนตัวน่าจะอินกับสโมสรสุด ทีมชาติไทยดูไปเป็นนัดๆชนะก็เฮแพ้ก็บ่น แต่เคยร้องไห้ตอนบราซิลโดนยำอ่ะ

บอลทีมชาติเตะกันหัวค่ำ ขนาดช่วงที่เป็นกระแส เจอกับเวียดนาม หรือชิงแชมป์ระดับซีเกมส์ ผมยังไม่ดูเลยฮะ

คือมีทั้งที่ไม่รู้ว่าเตะเมื่อไหร่ และทั้งแบบที่รู้เลยนะว่ากำลังเตะอยู่ แต่ขี้เกียจดู มันไม่มี passion อยากจะตามดูอ่ะฮะ

นักบอลทีมชาติผมยังรู้จักแค่เจ กะ อุ้ม เลย (มุ้ยกับกวินยังเล่นอยู่มั๊ย?) ที่เหลือคือไม่รู้จักละ

ทีมชาติไทยเลิกเอาการเมืองมาครอบให้ได้ก่อน จากดราม่าที่ผ่านๆมา คงดูหรือติดตามแต่ตอนนั่งกินข้าวอะ เคยให้ใจไปแล้วเหมือนมืออาชีพไม่ค่อยจะมี งั้นก้เชียร์แบบไม่มืออาชีพละกัน ถ่ายให้ตรงเวลากินข้าวเดี๋ยวจะดู

ทีมชาติไทยนี่เชียร์ตามชาติกำเนิดอะ เกิดเป็นคนไทยก็เลยเชียร์ ไม่ได้มีที่ไปที่มาอะไร

แต่บอลสโมสรเราเลือกเอง เราปักใจให้กับสโมสรนี้แบบไม่ได้มีใครบังคับ เราจะรักสโมสรไหนก็ได้แต่ทำไมเรารักสโมสรนี้หละ

เปรียบแล้วเหมือนทีมชาติคือสาวที่พ่อแม่คลุมถุงชนมาให้ แต่สโมสรคือสาวที่พรหมลิขิตส่งลงมาครับ

เข้าสนามไปดูสโมสรที่เชียร์ ผมอารมณ์ร่วมเยอะกว่าดูทีมชาติ

ตอนรูนี่ย์ยิงเข้า ตะโกนสุดเสียงไม่อายใครเลย

ทีมชาติไทย มันเลือกเชียร์ไม่ได้นะ
แบบว่า เป็นคนไทยก็ต้องเชียร์ไทย ต้องรักชาติ

หรือง่ายๆ คุณเลือกแฟนได้ แต่เลือก พ่อแม่ ไม่ได้

ผมก็ยังดูทีมชาติไทยอยู่นะ

แต่หลังๆเริ่มรู้สึกแบบทีมชาติตรูจะไม่มีตัวสอดแทรกขึ้นมาจริงๆเลยเหรอวะ

โกลซีเกมใช้กวินเงี้ย ... คือดาาวรุ่งคนอื่นไม่มีเลยเหรอ

ไหนจะชุดใหญ่ที่หน้าเดิมมาหลายปีแล้ว


ส่วนสโมสรมันแตกต่างนะมันสดใหม่ทุกฤดูกาลมีอะไรให้ตื่นเต้นได้ทุกปี

คนที่จะเชียร์ทีมชาติไทยแล้วอิน ต้องใจรักจริงๆแหละ (ซึ่งผมคือหนึ่งในนั้น)

ต้องยอมรับว่าฟุตบอลประเทศเรามันเชียร์ไม่ขึ้นจริงๆ

และแฟนบอลไทยส่วนมากจะเป็นแนวๆ ไม่เก่ง=กูไม่ดูไม่เชียร์ เผลอๆบางทีด่าเลยก็มี

แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องเลือกดูเลือกเชียร์สิ่งที่ดีที่สุดแหละครับ ซึ่งยอมรับว่าบอลนอกสนุกกว่าจริง

เอาตรงๆนะ ทีมชาติแข่งก็ดูแหล่ะ แต่ถ้าถามว่ารู้จักใครบ้าง คงตอบได้ไม่ถึงครึ่งทีม

ตอนเป็นเด็กน้อย = อินทีมชาติ
ตอนเป็นวัยรุ่น = อินสโมรสร อินทีมชาติ
ตอนนี้ = อินเวลาแทง

ทั้ง แมนยู กับ ทืมชาติ ผมตามทั้งคู่ครับ ดูทุกชุด เด็กยันโต ตามไปดูที่สนามมนัถูกกว่าตามแมนยูไปดูที่สนามนะครับ

ถ้าจะเชียร์ทีมชาติไทย ผมไปเชียร์ทีมสโมสรในไทยลีคดีกว่า

สำหรับทีมชาติไทยที่ผมอิน คือชุดดรีมทีมครับ
ซิโก้ อัลเฟรด ตะวัน ธวัชชัย ดุสิต

พอมาถึงยุค เจ ชัปปุยส์ มุ้ย อุ้ม ผมไม่อินแล้ว ก็อยากให้ชนะแหละ แต่ไม่ได้มีความสุขอะไรกับการเชียร์ เหมือนไม่ได้อยากติดตามเท่าไร

ก็อินพอๆกันนะ ถ้าเเต่ก่อนคือดูบ้างไม่ดูบ้าง รู้จักนักเตะไทยอยู่ เเต่ไม่ได้ตามอะไรมากมาย พอมีเตะก็ดูไรงี้

ช่วงยุคที่โค้ชซิโก้ทำยอมรับว่าอินบอลไทยเพิ่มขึ้นมาก ตั้งเเต่นั้นติดตามพอๆบอลนอกเลย

ไม่กี่ปีหลังชอบตามวงการบอลไทย อารมณ์เหมือนเราอยากเห็นเรื่องราวตั้งเเต่วันที่เรากากๆไปจนถึงวันที่เราเทพ(ซึ่งไม่รู้จะมีวันนั้นไหม)

เหมือนบอลนอกที่ผมเชียร์ลิพูลมาเชียร์ยุคราฟา เชียร์ช้าหน่อยเพราะก่อนหน้านั้นดูเเต่มวยปล้ำ คือเชียร์มาเเทบจะไม่ค่อยได้เเชมป์ เเมนยูได้เเชมป์รัวๆ เเต่ผมก็อินเฉย

ผมงงตัวเองมากนะช่วงนี้ ลิพูลมันเก่งมาก เเต่ผมรู้สึกว่าตอนผมเชียร์สมัยก่อนที่ไม่เก่งเท่าตอนนี้ผมอินกว่า

ขนาดเว่าเเชมป์เเพ้มาดริดผมยังเสียใจไม่เยอะเเปลกมาก เเต่ทีมชาติไทยเเม่งเเพ้ที หรือตกรอบ เเม่งหงุดหงิดหัวเสียมาก

สงสัยผมชอบความรู้สึก ที่ทีมเติบโตจากกากเเล้วเก่ง อารมณ์เหมือนพระเอกในมังงะ

บอกตรงๆ ทีมชาติตอนนี้ไม่มีอะไรดลใจให้ผมติดตามเชียร์เลยครับ