มังงะแนวดนตรีที่ทรงพลังยิ่ง
หลังจากไม่ได้ตามอ่านมังงะแนวดนตรีมานาน ในที่สุดก็เจอเรื่องที่อ่านโดยไม่ต้องมีเสียง ก็ทำให้อิ่ม และรับรู้ถึงเสียงเพลงเหล่านั้นได้ แม้จะไม่รู้จักเพลงพวกนั้นเลยก็ตาม
ตัวเองก็ฟังแต่แนวป็อป ร็อค ซะส่วนใหญ่ เคยคิดว่าแนวคลาสสิคมันเชย มันไม่เท่ ฟังแล้วง่วง แต่พอได้ลองอ่านมังงะเรื่องนึงปุ๊บ ทั้งงานภาพ ทั้งการใช้ภาษาในเรื่อง
แทบทำให้ตัวเองโดนกระชากไปตบหน้ารัว ๆ จนอคติที่เคยมีกับเพลงคลาสสิคหายไปจนหมดสิ้น ยิ่งพอได้ตามไปไล่เก็บเพลงที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ยิ่งอ่านยิ่งอิน ยิ่งอ่านยิ่งอยากด่าตัวเอง ทำไมกูไม่เปิดใจฟังเพลงแนวนี้ตอนรุ่น ๆ บ้างฟะ
นอกจาก BECK. ที่ผมยกขึ้นหิ้งไปนานพร้อมกับหนังสือครบชุดที่หายไปกับน้ำท่วมแล้ว พึ่งจะประสบพบเจอเรื่องนี้นั่นล่ะครับ เรื่องที่ว่าก็คือ
Ao No Orchestra
เนื้อเรื่องดำเนินด้วยตัวละครหลักไม่มาก ค่อย ๆ ไหลไปตามปมอย่างเป็นธรรมชาติมาก ๆ ระหว่างทางก็เริ่มปรากฏตัวละครที่หลากหลาย รวมถึงอัดปมเข้ามาทำให้คนอ่านลุ้นเล่น และเอาใจช่วยตัวละครเหล่านั้นได้อย่างลื่นไหล
งานภาพจัดว่าสวย(มากกกกก) ฉากทุกฉาก คำพูดทุกคำพูดมีความหมายจริง ๆ
โดยเฉพาะฉากเปิดตัววง Orchestra ครั้งแรก ไม่รู้ว่าอาจารย์แกวาดภาพได้ทรงพลังแบบนี้ออกมาได้ไง แทบจะถูกดูดเข้าไปให้นั่งชมอยู่ขอบเวที ก่อนโดนกระทืบซ้ำด้วยงานภาพระดับเทพในช่วงเทศกาลด้วยผลงานที่ไม่ต้องได้ยินเสียงก็เพราะได้
ปัจจุบันนี่ทำเอา Playlist ผมเต็มไปด้วยเพลง Dvořák , Tchaikovsky , Bizet, Vivaldi ซึ่งไม่เคยรู้จักมาก่อนด้วยซ้ำ รู้จักแต่บีโทเฟ่น โมสาร์ท พึ่งมารู้จักพวกเขาก็ตอนอ่านเรื่องนี้แหละ
ใครว่าง ๆ อยากหามังงะอ่านสบาย ๆ ฟิน ๆ แนะนำเลยครับ ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจ ไม่นึกว่ามันจะดีขนาดนี้ด้วยซ้ำ เรียกว่าดีจนทำไมผมพึ่งรู้จักก็ไม่รู้ หวังว่า Anime ที่มีข่าวว่าจะสร้าง คงทำฉากรวมวงออกมาได้ระดับเดียวกับมังงะนะ โคตรมีพลังอ่านไปอิ่มไปจริง ๆ