แต่กลับกัน ฟุตซอลบ้านเรานี่โคตรเก่งเลยครับ ผมได้มีโอกาสดูอยู่บ้าง เรียกว่า ญี่ปุ่นหรืออิหร่านเจอเราก็มีเหนื่อยบ้าง ส่วนคุณอาร์มนี่ก็ฝีเท้าระดับทวีปเลย  

ส่วนตัวผมคิดว่าเรื่อง ร่างกาย anatomy, type ต่างกันมีผลน้อยมากกกก
ผมว่าพวกนี้มันพัฒนากันได้ จริงๆนะ (ถ้ามีโภชนาการที่ดี เวทถูก) อย่างที่เห็นคนไทยหลายคนได้แชมป์เพาะกายโลกนะ

แต่นักกีฬาในไทยให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้น้อยมากๆ (มีความรู้น้อยกับให้ความสำคัญก็น้อย)
ส่วนสำคัญคือ ในไทย ไม่ได้จริงจังในการปั้นนักเตะเท่าไหร่ (น่าจะคนละระดับมากๆกับบราซิลเลยแหละ)

นักเตะบลาซิลหลายๆคนตอนขึ้นมายุโรปใหม่ๆก็แห้งๆนะ แต่พออยู่ในที่ๆถูก มันก็ดีขึ้น บึกขึ้นได้

ปล.ที่เจอกับตัวเองเลยคือ ผมเป็นนักกีฬาแบดมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่เคยมีผู้ใหญ่คนไหนบอกผมตอนเด็กๆเลย ว่าถ้ากินแป้งก่อนจะแข่ง จะมีแรงเยอะขึ้น (ผมมารู้ทีหลังตอนโต ตอนที่มาเล่นเวท คือยกได้หนักขึ้น)
 

เพาะกายมันไม่ต้องไปปะทะใครนี่ สร้างกล้ามดัวยตนเอง ความแข็งแกร่งความทนในกระปะทะไม่ต้องใช้ เทียบกันไม่ได้หรอก
ทำไมมินามิโนะเป็นญี่ปุ่นทีมชาติประเทศมีตังตัวไม่เห็นใหญ่เลย รูปร่างมันสู้ไม่ได้แต่แรก
ทำไมนักบาสหลายคนเล่นมาแต่เด็กไม่แข็งแกร่งสูง 2m ทุกคน KD บ้านยากจนแต่เด็ก ตังไม่ค่อยมี โตมาสอง 2m เฉย ร่างกายมันไม่เหมือนกันตั้งแต่เกิดแล้ว  

คนเอเชียผิวเหลืองต้องใช้ความพยายามมากกว่าในการปั้นกล้ามเนื้อให้เทียบชาวผิวขาวหรือผิวดำ แถมกล้ามใหญ่เกินไปก็เทอะทะความเร็วหายอีกเป็นข้อจำกัดของสรีระ ท่านลองนึกถึงอดาม่า ตราโอเร่ คิดว่านักเตะเอเชียจะทั้งใหญ่ทั้งเร็วขนาดนั้นได้มั้ย  

ใช้ความพยายามมากกว่ารึป่าวอันนี้ผมไม่รู้แหะ
แต่ผมว่าถ้าพยายามจริงๆ เอเชียก็แข็งแกร่งเท่ายุโรปหรือทวีปอื่นได้แน่ๆ