ผมเลิกกับแฟนที่คบมาเกือบๆ 3 ปี เมื่อกลางเดือนสิงหาคมปีนี้
ด้วยเหตุผลที่ว่า ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกัน แล้วเค้ารู้สึกฝืน และไม่มีความสุข
ไลฟ์สไตล์ที่ว่าคือ ผมทำงานที่บ้าน เจ้าของกิจการที่สานต่อ อยู่กับพ่อแม่
และเค้าขอเลิกตอนที่บ้านใหม่กำลังสร้าง เค้าบอกว่าเค้าฝืนมาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่อาจจะไม่มีความสุขครับ
(แต่ตอนวางแผนจะสร้างเค้าก็โอเคนะครับ) แต่สุดท้ายผมก็เข้าใจเค้าจริงๆกับสิ่งที่เค้าเลือก
เพราะเค้ายังรักยังห่วงผมมาก แต่เรื่องนี้เค้าฝืนไม่ไหว ส่วนผมก็ฝืนทิ้งพ่อแม่ให้อยู่สองคนไม่ได้เช่นกัน

ถัดมา 3 เดือน ช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน ผมมีโอกาสได้เริ่มต้นคุยกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่เราเคยถูกชะตามานานมากๆ ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะมีแฟนคนล่าสุดนี่อีก แต่ไม่มีโอกาส เพราะระหว่างนั้นเค้าก็มีแฟนของเค้า

คุยกันทุกวันทุกคืน แล้วเค้าก็ระแวงผมมากๆ กลัวว่าผมยังรักแฟนเก่าอยู่ (สำหรับผมคือ ผมเกลียดการหาคนใหม่เพื่อลืมคนเก่ามาก) แต่ที่เริ่มต้นใหม่ได้เร็ว ก็เพราะว่า ผมเข้าใจเหตุผลของแฟนเก่าทุกอย่าง และเลิกกันไปด้วยดี เป็นพี่น้องที่ปรึกษากันได้เหมือนเดิม

ความสัมพันธ์นี้
มีโอกาสได้เจอกันครั้งแรก คือเอาเค้กไปให้เค้าตอนเลิกงาน (เค้าชวนหารเค้ก 1แถม1) แล้วรับกลับคอนโด
ครั้งที่สอง คือผมไปส่งน้องสาวทำธุระ แล้วผ่านไปรับเค้ากลับจากร้านทานข้าวกับเพื่อนๆ
และเมื่อคืน วันที่ 24 ธันวาคม ผมนัดเค้าเดทที่ร้านอาหารแห่งนึงในกรุงเทพ

เวลาได้มาพบกันจริงจัง เราได้คุยถึงชีวิต ถึงไลฟ์สไตล์ ตลอด 2-3 ชั่วโมงในร้านอาหาร
ถามว่าผมมีความสุขไหม ก็มีความสุข ด้วยนิสัยน้องเป็นคนน่ารัก เฮฮา แต่ไลฟ์สไตล์ต่างกันมากจริงๆ

- น้องเค้าเป็นคนมีอิสระในการใช้ชีวิต อยู่คอนโดคนเดียว ส่วนผม ทำธุรกิจที่บ้าน อยู่บ้านกับพ่อแม่
- น้องเค้าสามารถคิดจะไปเที่ยวไหนก็ได้ ต่างประเทศ ในประเทศ คิดจะหยุดเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนผม ต้องแพลนล่วงหน้านานๆ ต้องไม่กระทบธุรกิจ
- น้องใช้ของที่ค่อนข้างมีราคา (ไม่ได้ผิดอะไร) ส่วนผม ซัพพอร์ตเงินได้ แต่ไลฟ์สไตล์ผมจะใช้เงินกับสิ่งจำเป็นมากกว่ามากๆ
- น้องเค้าชอบดื่มเบียร์กับเพื่อน มีสังคม ทำงานบริการ ส่วนผม ไม่ดื่มแอลฯ กลุ่มเพื่อนสนิทเล็กๆ ไม่กว้างขวาง ทั้งชีวิตไปร้านเหล้าไม่ถึง 5 ครั้ง ไปนั่งหามเพื่อนกลับ
- ข้อนี้ชัดมากๆเลยคือ ผมเป็นคล้ายๆพวก Introvert การพักผ่อนของผมคืออยู่บ้าน หรือไปสถานที่เดิมๆซ้ำๆกับครอบครัว หลานๆ กับเพื่อนสนิทกลุ่มเล็กๆ ผมไม่ชอบการพบปะคนกลุ่มใหญ่ๆ มากหน้าหลายตา

เช้าวันนี้ น้องเค้าตื่นขึ้นมาแล้วบอกว่า เราต่างกันไปจริงๆ ไลฟ์สไตล์ การใช้ชีวิต พี่อาจจะไม่มีความสุข แล้วน้องก็ไม่อยากเสียใจด้วย ผมก็เลยบอกว่า เข้าใจนะที่บอกตรงๆ จากการที่ได้คุยเยอะๆคือน้องไม่ได้เป็นคนไม่ดี แต่การที่คนสองคนจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต นอกจากความดี มันคือความเข้ากันได้

เราตัดสินใจปล่อยมือกันตั้งแต่เช้าวันแรก หลังจากเดทจริงจังในคืนก่อนหน้า

จริงๆแล้วมันเป็นที่ตัวผมด้วย ที่อาจจะเป็นส่วนน้อยในสังคมที่เงื่อนไขเยอะแบบนี้ ที่ต้องสานต่อธุรกิจตัวเอง ต้องดูแลทางบ้านทั้งหมด ในวัย 31 เลยยังไม่สมหวังสักที ส่วนตัวรู้สึกโตขึ้นจากความสัมพันธ์ครั้งนี้ไปนิดนึง รู้สึกเศร้า เสียใจ ใจหายบ้าง แต่มันคือความเป็นจริงที่คนทุกคนไม่สามารถสมหวังในความสัมพันธ์ได้ ต่อไปนี้ก็ตามหาไปเรื่อยๆ เพียงแต่ผมจะยึดถือแนวคิดว่า แฟนของเราต้องมีความสุขกับสิ่งที่เราเป็นจริงๆ และเราก็ต้องมีความสุขกับสิ่งที่เค้าเป็นจริงๆด้วย มันจะเป็นความสัมพันธ์ที่มีความสุขกันทั้งคู่

ปล. อยากมาเล่าประสบการณ์ครับ แต่เหตุผลจริงๆคือ ผมรู้สึกเศร้าและใจหาย (นิดนึง) แม้ว่าจะไม่นานก็ตาม คิดว่าการได้เขียนออกไปเป็นตัวอักษร ได้เห็นความคิดเห็นเพื่อนๆ น่าจะทำให้รู้สึกโอเค และโตมากขึ้นครับ ขออภัยที่อาจจะรกบอร์ดครับ ขอบคุณครับ

เด๋วก็เจอคนที่พอดี เอาใจช่วยครับ

สุ้คับ

ผมก็สานต่อธุรกิจที่บ้าน และไลฟ์สไตล์ ใช้เงินในสิ่งที่จำเป็น

ส่วนมากที่ผมเลิกกับแฟนคนเก่าๆ จะมีอยู่ 2 เรื่อง คือ เวลา และ การซัพพอร์ท

คือเราไม่สามารถทิ้งธุรกิจไปไหน นานๆ ได้ จะไปไหน ต้องวางแผน 1 เดือนขึ้น

ส่วนซื้อของแพง เราซื้อให้ได้ แต่บ่อยๆและเกินความจำเป็น เราจะอึดอัด

ประเด็น ไม่มีใครผิดใครถูก ผญ ก็อยากมีความสุขในแบบของเขา อยากมีชีวิตที่เขาต้องการ

แต่ เรา ก็ต้องรักตัวเอง ให้มากพอ

ฉะนั้น เรา ต้องรอ คนที่คล้ายๆ หรือ มุมมองใกล้เคียงกัน เท่านั้นเอง ครับ


ปล อนาคต เรื่องเอาแฟนมาอยู่กับพ่อแม่เรา เป็นครอบครัวใหญ่ เรื่องนี้ ก็อีกเรื่องนึง ถ้าเป็นไปได้ ลองหาบ้านเล็กๆ ที่แยกออกมา แล้วสามารถไปหาพ่อแม่ท่านได้ ในระยะใกล้ 15 นาที ดูนะครับ เรื่องนี้ก็เคยเป็นประเด็นกับชีวิตผมเหมือนกัน

ชีวิตท่านเหมือนผมเลย ทำงานของที่บ้าน การจะออกไปเจอใครใหม่ๆนี่ค่อนข้างยากเลย

อ่านทุกบรรทัด ชีวิตท่านเหมือนชีวิตผมเลยครับ ทั้งเรื่องเวลา วางแผนเที่ยว สิ่งของฟุ่มเฟือย,จำเป็น

อ่านปล. ใช่ครับ อันนั้นจริงๆตอนมีปัญหากำลังจะโดนบอกเลิก ผมเอาไปคุยกับที่บ้าน แม่ผมอนุญาตแล้วครับ พ่อผมก็ไม่ได้ขัดอะไรมาก ที่จะออกไปอยู่ใกล้ๆ เพียงแต่แฟนเก่าที่คบกันนานๆ เค้าไม่อยากแยกผมออกไปจากบ้านหลังนี้ครับ เพราะเค้าคิดว่าภาระผ่อนบ้านจะหนักขึ้น ผมจะเหนื่อยขึ้น อะไรงี้ครับ

อะไรที่เกิดขึ้นแล้ว สวยงามเสมอครับ

คำพูดนี้เป็นหนึ่งในคติที่ทำให้ผมมูฟออนจากแฟนเก่าได้ ทำให้มองโลกได้ดีมากขึ้นจริงๆครับ

เข้าใจเลยครับ คล้ายๆกันกับผมก็มีธุรกิจที่บ้าน มีสังคมเล็กๆ ไม่ชอบปาร์ตี้ จีบใครไม่เคยติดเลย มีแค่เกือบเป็นแฟน คิดมาตลอดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องยาก สุดท้ายมาเจอเจ้าสาวจากทินเดอร์แบบงงๆ บทจะราบรื่นก็ง่ายตั้งแต่จีบ ขอเป็นแฟนไปจนต่างฝ่ายต่างได้เจอครอบครัวของกันและกัน เพิ่งแต่งงานกันมาปีนึง ทุกอย่างมันดูลงตัวไปหมด ตอนนี้แฮปปี้มากครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ต้องมีสักคนที่เกิดมาเพื่อเรา

ยินดีด้วยมากจริงๆครับ
สำหรับผม ณ ตอนนี้คือต้องเจอแบบท่านครับ คือต้องโอเคกันทั้งคู่จริงๆ ถ้าต้องฝืนหรือปรับตัวมากเกินไปจนไม่เป็นตัวเอง อยู่คนเดียวอาจจะสบายใจกว่าครับ

ขอให้มีความสุขมากๆครับท่าน

อย่าฝืนครับ มันไม่ใช่ก็ปล่อยผ่าน รอคนที่ใช้ดีกว่า

31 เองครับ ยังมีเวลาอีกเยอะ

ดูแลตัวเองดีๆ ออกกำลังกาย บิ้ว 6 pack ทาครีม

กิจการที่บ้านก็พัฒนาต่อไป

รอคนที่ใช่จริงๆเข้ามา

เป็นกำลังใจให้นะครับ เข้าใจเลยเพราะผมก็สานต่อธุรกิจที่บ้านเหมือนกันครับ สุดท้ายตอนนี้ก็มีแฟนเป็นคนที่สานต่อธุรกิจที่บ้านเหมือนกันรู้สึกสบายใจมากๆครับ เพราะวันเสาร์-อาทิตย์ เราจะไม่ว่างเหมือนกันแต่จะว่างวันธรรมดาและก็หาวันธรรมดาไปเที่ยวกัน 1-2 อาทิตย์/ครั้ง (ข้อดีของการเที่ยววันธรรมดาคือสงบ คนไม่ค่อยมี)

ผมคิดว่าถ้าท่านทำธุรกิจของตนเอง ไลฟ์สไตล์เราไม่น่าจะเหมาะกับสาวออฟฟิศครับ แต่ของแบบนี้ถ้าคู่แท้ก็ไม่แน่ครับ เปิดใจกันตรงๆช่วงเริ่มคุยดีที่สุดแล้วครับ

มีเเต่พ่อกับแม่มันครอบครัวใหญ่ยังไง ถ้าแบบอยู่กัน5คน 10คนขึ้นแบบนั้นถึงจะใหญ่
อาจจะไม่มีเวลาให้เขาเปล่า

ในมุมมองของผู้หญิงที่บอกคือ เค้าอยากมีครอบครัวเดี่ยว แต่งงานออกไป มีอิสระในการเลี้ยงลูกรวมถึงตัดสินใจเรื่องอื่นๆกันเองครับ ถ้ามีพ่อแม่อยู่ด้วยถือเป็นครอบครัวใหญ่ในมุมเค้าครับ

เวลามีให้ครับ คบแรกๆเดือนละครั้งสองครั้ง หลังๆสัปดาห์ละ 3-4 ครั้งแล้วแต่จังหวะ ไปเที่ยวกันบ่อย