การแข่งขันน้อย

เพราะว่ากีฬาของฝั่ง ผญ มาเริ่มพร้อมๆกันทั้งโลก
ช่วงเวลาในการพัฒนาของแต่ละประเทศมันเลยยังพอ
ไล่กันทัน

ผู้หญิงได้ซ้อมกับคนเก่งกว่าตลอด นั่นคือ "ทีมชาย" ทำให้เก่งขึ้นได้เรื่อย ๆ

ยกตัวอย่าง คุณเป็นนักปิงปองหญิงที่เก่งที่สุดในประเทศ แต่พอไปซ้อมกับนักกีฬาชาย คุณก็ยังเป็นรอง ทำให้พัฒนาขึ้นไปได้อีก
แต่พอคุณเป็นนักปิงปองชายที่เก่งที่สุดในประเทศ คุณได้ซ้อมกับคนที่เก่งน้อยกว่าคุณ คุณก็ขยับขึ้นไปได้ช้า

หลักๆผมว่า สรีระร่างกายเลยครับ กับโภชนาการ (สำคัญโครตๆ)

สังเกตจาก.. บ้านเราจะเกิดในเวทีโลกจริงๆ แค่กีฬาที่มีการแบ่งน้ำหนักแข่งขัน(เช่น มวย เทควันโด)
หรือกีฬาที่สรีระไม่มีผล (เช่นสนุ๊ก กอล์ฟ) กีฬาพวกนี้เราจะสอดแทรกได้บ้าง

แต่กีฬาที่สรีระมีผล (เช่น ว่ายน้ำ วิ่ง วอลเลย์ ฟุตบอล) เราไม่ค่อยจะสู้เขาได้เลยครับ
นานๆทีจะมีโดดเด่นขึ้นมาสักที

ผญ. สรีระมันพอวัดๆกันได้ เสียเปรียบก็นิดหน่อย
แต่ผช. มันต่างกันเยอะครับ อย่างว่ายน้ำนี่ชัดๆเลย ขนาดมือฝรั่งกับมือคนไทยนี่คนละเรื่องเลย ได้เปรียบเสียเปรียบต่างกันมากๆ

อันนี้เห็นด้วยเลยถ้าไม่แบ่งน้ำหนักโครงสร้างร่างกายต่างกันมาก

วินัยครับ ดูอย่างบอล เราก็ได้ครับ เราวินัยต่ำครับ

กีฬาเป็นทีมบ้านเราก็สู้เค้าไม่ค่อยได้

เคยฟังช่อง FM99 เขาวิเคราะห์เรื่องนี้นะ เหตุผลนึงที่ฟังแล้วขึ้นคือเรื่องอบายมุข ชื่อเสียงเงินทอง และวินัยการฝึกซ้อมครับ จำไม่ได้ละวันนั้นพิธีกรคือใคร

แกพูดประมาณว่าเพศหญิง มีวินัยในการฝึกซ้อมมากกว่าเพศชาย โดยเฉพาะเรื่องอบายมุข เหล้าเบียร์ การเที่ยวสังสรรค์ พอมีชื่อเสียงเงินทองเพศชายมันจะแพ้ตรงนี้ซะเยอะ กลับกันเพศหญิงจะควบคุมเรื่องนี้ได้ดีกว่าเพศชาย ทำให้มีวินัยในการฝึกซ้อมได้ดีกว่า ไม่หลงไปกับอบายมุข สังเกตุได้จากกีฬาหลายๆประเภทที่เพศหญิงทำได้ดีกว่า เช่น วอลเล่บอล