ผมเป็น จนท สาสุข ด้วยนะ ตอนสอนคนอื่นอย่างเก่งแต่ทำไม่ได้สักอย่างเดียว เดียวปรับตัวเป็คนใหม่แล้วสุขภาพกายจิตดีขึ้นมากๆ แนะนำรักสุขภาพตนเองก็เหมือนรักคนที่เรารรัก ผมมีเห็นการที่ทำให้รู้ว่า คนที่เรารักนั้นสำคัญกับเราแค่ไหน เค้าและเรามีค่าต่อกันมากแค่ไหน รักตัวเองก็เหมือนรักคนที่เรารักเลยครับ

ผมก็อยากเล่าให้เป็นกำลังใจนะ

ตอนนั้นบ้านผมจนมากๆ พ่อรับราชการใหม่ๆ เงินเดือนไม่เคยเหลือ เงินเดือนเข้าที 4-5 ร้อย อยู่กัน 3 คน พ่อแม่ลูก ไปไหนก็ต้องเซนร้านค้าแถวบ้านไว้ สิ้นเดือนจ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง ยืมหนี้ยืมสินเพียบ จนสุดท้าย พ่อลาออกราชการ ได้เงินมาก้อนหนึ่ง สมัยทักกี้ ไปปลูกบ้าน แรกๆดี ยังพอมีผ่อน หลังๆผ่อนไม่ไหว ปิดบ้าน หนี้ไปอยู่บ้านญาติ ตจว กลับมา ธนาคาเรียกหลายรอบมาก แต่สุดท้ายต้องกลับมาเครีย เพราะไม่งั้นจะยึดบ้านแล้ว แต่เดี๋ยวที่พ่อผมสู้ชีิวต จากราชการทหารยศจ่า ลาออกได้ร้อยตรี ซื้อบ้าน เงินหมด ไปเป็น รปภ ที่มหาชัยตามโรงงาน สักพักได้เป็นหัวหน้า รปภ ขยันจัด ได้โตขึ้นได้เป็น ผู้บริหารบริษัทไปและตอนนี้ ผมยังจำได้ตอนนั้นไปหาพ่อตอนอยู่มหาชัย อยู่ตึกเช่าเก่าๆ โคตรจะลำบาก สงสารพ่อ ตอนนั้นเราเรียนมหาลัย พ่อแม่หาเงินส่งมาให้ ส่วนเราเรียนไป หน้าที่มีแค่นั้น โคตรลำบากสุดๆ จนตอนนี้ผมเรียนจบมีงานทำ ยังไม่วาย ทำงานใหม่ๆอยากได้อยากมี เป็นหนี้บัตรเป็นแสน โทรหาแม่ ร้องไห้ แม่บอกใจเย็นๆ แม่เลยยึดบัตรไปหมด ให้เริ่มทะยอยคืน จนตอนนี้เป็นไทยและ อยู่กันสบายๆ ไม่ลำบาก แต่ก็ทำงานเหนื่อยกันทุกคน ส่วนระหว่าวนั้นแม่ผมก็ขายของ ขายผัดไทย เร่ร่อนไปเรื่อยๆ ขายขอวนัดบ้าง ไรบ้าง พอมีพอกินพอใช้ ไปวันวัน และต้องส่งผมเรียนด้วย

ที่จริงอยากพิมพ์ยากกว่านี้ แต่ผมจะบอกขยันไว้ ยิ่งมีคอนเนคชั่นแบบคุณ สักวันจะไปได้เอง เส้นทางจะมาหาเอง อย่าพึ่งท้อไปก่อนก็พอครับ

ช่วงจบทำงานใหม่ๆ คิดว่าชีวิตจะไปได้สวย จู่ๆวันนึงแฟนเลิก พ่อ-แม่ก็เลิกกันต่อ กลายมาเป็นคนรับภาระที่บ้านเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องครับ เหตุการที่เกิดขึ้นบั่นทอนจิตใจมากครับช่วงนั้น

อาจจะเพราะอินกับเหตุการปัจจุบัน​

สิ่งที่ผมรู้สึกตกต่ำที่สุดคือการต้องมานั่งถกเถียงเรื่อง

สิทธิ์​ขั้นพื้นฐานที่ควรได้รับ​ก็กลับไม่ได้รับ และความยุติธรรมที่เอียงเอน​ หรือการยึดอำนาจของกบฎกลุ่มนึง

แต่กลับถูกด่ากลับว่าชังชาติครับ​

ท่านอายุเท่าผม เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็เคยผิดพลาดและกำลังตั้งใจทำสิ่งใหม่อยู่เหมือนกัน

ตอนเรียนม.ปลาย ติดเพื่อนที่เป็นรูมเมท ซึ่งมันเรียนปวช.ภาคค่ำ ชวนเล่นสนุ้ก
สอนให้เราเล่นกลางคืน แรกๆ ก็เล่นแบบหารกัน
พอเราเริ่มเล่นเป็น มันก็ชวนเล่นพนันติดปลายนวม
ไม้ละ 50 บาท 100 บาท
ไปๆ มาๆ เล่นไฟฟ้า ลูกละ 5 บาท 10 บาท
ซึ่งเราเพิ่งหัดเล่นไง โดนหลอกแ_ก ทีละนิดละหน่อย
จนหมดตรูด แถมเล่นกลางคืน เพราะมันเรียนภาคค่ำ เราเรียนปกติ
เล่นเลิก ตีหนึ่งตีสองตีสาม ไปเรียนไม่ไหว ขาดเรียนยับจนติดมส. (สมัยนั้นนานแล้ว)
ไม่มีเงิน ต้องเดินไปเรียนจากพรานนก ข้ามเรือวังหลังศิริราช บาทเดียว
แล้วเดินต่อไปรร.แถวๆ ใกล้กระทรวงศึกษา
ไม่มีเงินกินข้าว หุงข้าวกินกับซอสภูเขาทองขวดเขียวทั้งเดือน นานๆ ทีต้มมาม่าซองหนึ่ง ซดน้ำกับเส้นผสมข้าว


ตอนโตมา มีช่วงหนึ่งออกจากงานมาขับแท็กซี่
มีอยู่วันหนึ่งขับตั้งแต่ตีห้า ถึง 17.00 แต่ยังได้เงินไม่พอค่าเช่ารถ 650 บาท
ยกมือไหว้ขอเฮียเจ้าของรถ ขอขับต่ออีก 3 ชั่วโมง ถึง 20.00 แล้วจ่ายค่าเช่าเพิ่มอีกนิดหน่อย
เพื่อจะหาเงินมาจ่ายค่าเช่ารถให้พอ
สรุปวันนั้นขับรวมกัน 12+3 ชั่วโมง จ่ายค่าเช่า เติมแก๊ซ ล้างรถเสร็จ นับเงิน
เหลือเงินวันนั้น 37 บาท นั่งร้องไห้ในรถเลย

อีกวันหนึ่ง คือวันสุดท้ายของการจ่ายค่าเช่าบ้าน ต้องจ่ายพรุ่งนี้
ตอนนั้นเปลี่ยนมาเช่าแบบควงกะ ต้องการเงินอีก 2,000 บาทเพื่อจ่ายค่าเช่ารถ
เริ่มขับรถตอนเที่ยงของวันหนึ่ง ปกติจะขับถึงตีสี่ตีห้าแล้วกลับบ้านนอน
แต่วันนั้นขับแล้วยังได้เงินไม่พอ นับๆ ดูแล้วเพิ่งได้มาพันเดียว
เลยต้องฝืนขับต่อไป จนถึงบ่ายโมงของอีกวัน
รวมขับไป 25 ชั่วโมงต่อเนื่อง ไม่ไหว จอดแวะหลับที่โลตัสพระราม 1
โทรบอกเพื่อนสนิทว่า โทรมาปลุกหน่อยนะ ตอนบ่ายสอง กลัวหลับยาว
พอบ่ายสองเพื่อนโทรมาปลุก
ขับต่ออีกชั่วโมงกว่า เพราะต้องเอารถไปเติมแก๊ซแล้วล้างรถ เอารถไปส่งคืน 17.00
ได้เงินมารวมกัน 1,500
ขาด 500 ต้องบากหน้าไปยืมเพื่อน เพื่อโอนค่าบ้านให้ทัน
กลับบ้านนอน วันต่อมาก็กลับไปเช่ารถขับต่อ

แพ้ภัยตัวเอง จนตกงาน มาปั่นจักรยานหางานเส้นสาย4 กินข้าวกับกาแฟ นั่งเวทนาตัวเอง จนดิ้นรนมามีกิจการของตัวเองแบบไม่คาดคิด
กราฟชีวิตพุ่งขึ้นกระทันหัน ณ ปัจจุบันให้สัญญตัวเอง อย่าประมาทกับชีวิตในทุกเรื่อง

อยู่หอกับเพื่อน แต่เอาตังค์ไปเล่นเกมหมด สุดท้ายต้องหาเหรียญบาทไปกดน้ำหยอดตู้มากิน กับเอาเหรียญสตางค์จากเงินทอนรถเมล์ไปซื้อมาม่าที่ 7-11

เป็นอยู่ 2-3 วันกว่าแม่จะโอนเงินมา ลำบากมาก แต่ก็สนุกเพราะอยู่กับเพื่อน ไม่เคยแบกหน้าไปขอยืมใคร จนมีแฟนแล้วแฟนช่วยเหลือทุกฃกอย่าง ยอมลำบากด้วยกับเรา แต่ผมก็ชั่วเองที่ทิ้งเธอไปมีคนอื่น ทุกวันนี้คือตราบาปของผมเลย

บ้าจริง พูดเรื่องลำบากทีไร วกกลับมาเรื่องนี้ทุกที ขอโทษครับ

ผมก็ขับวันหยุดครับแถวนนท์ สู้ๆ ครับผม

บอกได้เลยตอนนี้ผมลำบากสุดในชีวิตแล้ว ก่อนหน้านี้งานผมเยอะมาก ทำงานรับเหมาผลิต

ไม่เคยทำบัญชีเพราะงานเข้ามาตลอด มีเงินใช้ไม่ขาดมือ ยังดีพอมีเงินเก็บอยุ่ล้านกว่าบาท

แต่มีหนี้รถที่เพิ่งซื้อมา แต่พอเจอโควิททุกอย่างชะงักหมด งานก็เก็บเงินได้ช้ามาก บางเดือน

ไม่มีเงินเดือนให้ตัวเองเลย มีแต่เงินจ่ายลูกน้อง ตอนนี้คิดได้เลยว่าก่อนหน้านี้ถ้าทำบัญชีไว้

คงมีเงินเก็บไม่ตํ่ากว่า5ล้าน ตอนนี้รอเวลาให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอย่างเดียวเลย และสัญญากับ

ตัวเองว่าจะไม่ใช้เงินแบบประมาทอีกแล้ว

โห โคตรสู้เลยท่าน ต่อไปนี้เห็นแท๊กซี่ขับช้าๆ ผมจะพยายามไม่หัวร้อน นับถือเลยจิงๆ

ผมโชคดีเลยนะ จำได้ว่าเด็กๆพ่อแม่กำลังสร้างตัว ลำบากนิดเดียว แค่เด็กๆ ได้กินข้าวกับเต้าหู้เย็นเหยาะซีอิ๊วอย่างบ่อย แทบทุกมื้อ ครอบครัวผมคนจีนอยู่กันเยอะเป็นครอบครัวใหญ่ตอนนั้น มีครอบครัวของพี่ชายพ่อมาอยู่ด้วย บ้านหลังนึงอยู่เป็นสิบ แถมเพิ่งซื้อบ้านต้องอดออมด้วย (กราบพ่อแม่มากๆที่ซื้อไม่ยอมเช่าเอาเหมือนคนอื่น อย่างน้อยก็มีทรัพย์สิน) หลังจากนั้นพอลูกพี่ลูกน้องผมเรียนจบกันไปทำงานทำการ ตอนนี้ก็สบายจนลืมช่วงนั้นไปเลย

สู้ๆครับ

ผมตกต่ำขนาดเป็นหนี้ 2 ล้าน เพราะเมียติดบาคาร่า แม่ยายก็ทวงแต่เงินๆๆ ลูกที่ฝากเค้าเลี้ยงเพราะต้องมาหาเงิน แกก็ด่าว่าให้ลูกผมฟัง ลูกก็ได้พูดว่าเมื่อพ่อกับแม่จะมารับหนู ผมนี้ร้องไห้ทุกวัน เครียดแต่ต้องสู้