ถ้าหากท่านเลิกเกลียดเค้าได้ ท่านจะหลุดพ้นครับ

เวลาผมเกลียดใคร ผมจะไม่เอาเรื่องของคนนั้นมาคิดเลยครับ

เพราะมันยิ่งทำให้รู้สึกขาดทุน เกลียดมันแล้ว ยังไปคิดเรื่องมันให้ตัวเองอารมณ์เสียอีก
คนที่เราเกลียดไม่ได้มานั้งอารมณ์เสียกับเราด้วย

เอาหัวมาคิดเรื่องตัวเองดีกว่าครับ

ผมก้9 ปีละ ผมก้ใช้ความเกลียดเพื่อทำให้มูฟออนได้นะ ไม่งั้น ไปต่อไม่ได้จริงๆ

เกลียด โกรธผมว่าไม่ผิดหรอกถ้ามันทำให้ผมลุกยืนไปต่อได้

ปัจจุบัน ไม่มีแฟนใหม่เลย 9ปี ปีก่อนพึ่งปลดบล๊อค ไลน์ เฟซแฟนเก่า

สักวันนึงคุณก้จะปล่อยวางได้ละครับ
สำหรับผมก้อย่างที่พระว่า อย่าไปถือเก้าอี้มัน

ผมก้มองว่า ทำชีวิตตัวเองให้สนุกดีกว่า สำหรับคุณก้พยายามมองแฟนปัจจุบันตัวเอง ให้ความสำคัญเค้า ถ้ายังทำไม่ได้ก้ปล่อยไป หาสิ่งสำคัญให้ความสำคัญกับมัน เอาใจไปผูกกับสิ่งอื่นแทน วันนึง คุณอาจจะมีลูกแล้วก้ปล่อยวางได้ ก้ได้ครับ

ปล เมื่อก่อนบางทีวันหยุดผมดื่มชิลๆคนเดียว ก้มีคิดถึง โพสเพ้อเจ้อ ตื่นมาเช็ค ก้ลบ 5555
จนตอนนี้เมาจริง คิดถึงจริง ไม่โพสไรละ รู้สึกไร้สาระ อายเพื่อนในเฟซ 55555

ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาคับ
พอนานๆไปเราจะลืมไปได้เอง
"โกรธไปก็เปลืองใจ แก้แค้นไปก็เสียเวลา ให้อภัยดีกว่าเพื่อตัวเราเอง"

ยิ่งกว่าการเกลียด คือความรู้สึกเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย

มีครับแค่ปล่อยวางครับ

ผมก็พอๆกับคุณเลยคบมาอย่างนานแพลนจะแต่ง

สุดท้ายเลิก เลิกไม่ดีด้วยถึงขนาดผมไม่คุยด้วยเลย

มันก็คิดทุกอย่างนะ ทั้งคิดถึงเวลาเก่าๆ เกลียดเข้าใส้ แค้น มีหมดอ่ะ

สุดท้ายเวลาผ่านไปมันก็เลือนลางไปเอง

เห็นเค้ามีความสุขมีชีวิตที่ดี สุดท้ายมันก็ผ่านไปอ่ะ เวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง

บทเรียนสำคัญคือ ออกจากผมไปได้ดีทุกคนเลย

ผมก็เป็น แต่เวลาผ่านไปก็ดีขึ้น จากเกลียดก็กลายเป็นไม่อยากเห็นหน้าแทน

เวลาเราทุกข์เรื่องแฟนเก่าเนี่ย เราไม่ได้ทุกข์เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น หรือสิ่งที่เขาเคยทำกับเราหรอกนะครับ

มันทุกข์เพราะจิตของเรามันพยายามโทษทุกอย่าง โทษเขาที่ทำไมทำแบบนี้ เรารักแทบตาย ทำไมทิ้งกัน ทำไมหักหลังกัน

ถ้าท่านนึกภาพ ลองนั่งสมาธิแล้วเปลี่ยนไปดูอารมณ์แทน ว่าอารมณ์ที่ท่านเป็นอยู่ มันคืออะไรบ้าง มันไม่ได้มีแค่เกลียดหรอกครับ (เผลอๆอาจเป็นความรู้สึกอื่นที่ไม่ใช่ความเกลียดหรอกครับ)

อย่างน้อยค้นหาให้เจอจริงๆก่อน ว่ามันเป็นความรู้สึกอะไรบ้าง จิตมันพร่ำบ่นตลอดเวลาว่าอะไรบ้าง สิ่งที่อยู่ลึกๆที่จิตพยายามจะบอกเราคืออะไร เปิดใจหาความรู้สึกตัวเองบ้าง ท่านจะได้คำตอบตรงนั้นมา เราถึงจะแก้ปัญหาต่อได้

บางทีเราไม่ได้อยากกำหินหรอก แต่จิตมันออโต้กำของมันเอง เจ็บของมันเอง สติเราพยายามคลายแทบตาย จิตมันก็พยายามกำไว้อย่างนั้น ทรมานชิบ

มันไม่มีวิธีมูฟออนจริงๆนอกจากการให้อภัยครับ ถ้าใจมีความโทษอีกฝ่ายอยู่มันก็ให้อภัยไม่ได้ ปล่อยวางไม่ได้

ต่อไปนี้ถ้าท่านไม่พร้อม อาจจะกระทบจิตใจและอารมณ์อยู่พอสมควรนะครับ แต่ถ้าท่านพร้อมผมมั่นใจว่ามันเป็นวิธีที่ทำให้หลุดได้จริงๆ เบื้องต้นเราจะโทษเข้าน้อยลง เกลียดเขาน้อยลง

เหตุการณ์ทุกอย่างมีเหตุมีปัจจัยใช่ไหมครับ ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต้นเหตุไม่ได้เกิดขึ้นมาจากเขาฝ่ายเดียว มันเกิดขึ้นจากฝั่งของเราด้วยแน่นอนอยู่แล้วครับ

ท่านคบกับเขามานานมากๆ ลองคิดดูถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ท่านผ่านอะไรมาบ้าง เหตุการณ์ที่ดี เหตุการณ์ที่ร้าย เหตุการณ์ปกติ ลองพิจารณาถึงฝั่งของท่านเป็นหลัก

อะไรบ้างล่ะที่เราทำตกหายไปในความสัมพันธ์ ความใส่ใจเรื่องไหนบ้างที่เขาอยากได้แต่เราไม่ได้ให้ไป ความรู้สึกอะไรในความสัมพันธ์ที่เราควรรับผิดชอบแต่เราผลักไปให้เขา อะไรบ้างที่เขาคาดหวังให้เราเป็นแต่เราต่อต้านและไม่ยอมเป็นตามที่เขาคาดหวัง

นี่ยังไม่รวมถึง เรื่องไหนบ้างที่เราควรยืนเป็นต้นเหตุของเรื่องนั้นแต่เรากลับโทษอีกฝ่าย เรื่องไหนบ้างที่เราควรค่อยๆพูดจาแต่เรากลับใช้อารมณ์กับเขา เรื่องไหนบ้างที่เราควรพัฒนามันแต่เรากลับทิ้งสิ่งที่ควรเหล่านั้นไปด้วยข้ออ้างต่างๆนานา เรื่องอะไรที่เราควรฟังอีกฝ่ายพูดบ้างแต่เรากลับข่มกลับใช้อำนาจทางความสัมพันธ์เพื่อให้เราเป็นคนถูก ให้เขาผิด ให้เขาทำตามเรา

ท่านลองนึกออกมาให้หมด ลองบอกให้ไม่โทษ ลองบอกจิตให้เปิดใจ ค้นหาเรื่องเหล่านั้นในอดีตออกมา ทุกอย่างนั้นล้วนกระตุ้นให้อีกฝ่ายยอมแพ้ในความสัมพันธ์ และบางครั้งสามารถกระตุ้นให้อีกฝ่ายทำไม่ดีได้ครับ

(คล้ายๆกับผู้ชายข่มขืนผู้หญิงที่แต่งตัวโป๊ ผู้ชายทำผิด ผู้หญิงไม่ผิดเราโทษผู้หญิงไม่ได้ แต่ถ้าผู้หญิงไม่อยากเสี่ยงโดนข่มขืนก็ไม่ควรแต่งตัวโป๊เพราะมันเป็นปัจจัยหนึ่งที่กระตุ้นที่ผู้ชายมาข่มขืนได้)

ลองยืนเป็นต้นเหตุของเหตุการณ์นั้นๆดูบ้าง หรือที่ภาษาพุทธเขาเรียก พิจารณาตัวเองนั่นล่ะครับ ตบมือข้างเดียวไม่ดัง เหตุการณ์ที่เขาทำผิดก็ไม่ได้มีแค่เขาเป็นต้นเหตุเพียงอย่างเดียว แต่กลับมีเราเป็นแรงกระตุ้นให้เขาด้วย

ถ้าท่านเปิดใจแล้วทำสิ่งที่ผมบอก นอกจากท่านจะเริ่มเกลียดเขาน้อยลงแล้ว ท่านอาจเจอจุดบอดบางอย่างที่ท่านไม่เคยเจอมาก่อน หากท่านเจอมัน ท่านจะสามารถอุดรูรั่ว ทำให้ปัญหาเหล่านั้นไม่เกิดกับแฟนคนใหม่ด้วยครับ

ปล หากท่านค้นหาจนเจอความรู้สึกที่แท้จริง ท่านอาจพบว่าความเจ็บปวดจากวันนั้นยังอยู่เกือบ 100% ไม่ใช่เพราะท่านยังรักเขาเท่าเดิม แต่เป็นเพราะว่าความเจ็บปวดนี้ไม่เคยถูกจัดการออกไปอย่างถูกวิธีเลย ที่ผ่านมามันถูกกดไว้เท่านั้น จงยอมรับว่าเหตุการณ์ได้เกิดขึ้นไปแล้ว จบไปแล้วในอดีต เราเอาเขากลับมาไม่ได้แล้ว บอกกับจิตเราเสมือนเขาเป็นอีกคนในร่างกายของเราครับ แล้วจิตจะค่อยๆน้อมตามสิ่งที่เราบอกครับ

ผมก็เป็นครับ ไม่รู้ว่ารักหรือเกลียด ถ้าผมจะเป็นจขกท ผมจะไม่รีบมีแฟนใหม่ครับ
เพราะมันเป็นความรู้สึกมันจะมั่วๆยังไงไม่รู้ "คบกับคนใหม่แต่นึกถึงแฟนเก่า"

ขอบคุณมากครับ

ใช้ชีวิตให้ดีครับ ผมมูฟออนได้เพราะรู้สึกจริงๆว่าตัวเองโชคดีที่เลิกครับ เพราะชีวิตตอนนี้ดีกว่าเดิมมากจริงๆ

ของผมไม่เชิงว่าเกลียดนะ แต่รู้สึกผิดหวังในตัวเขามากกว่า จับได้คาหนังคาเขาว่าเอาผู้ชายมานอนที่ห้อง ไม่เคยมีวันไหนที่จะลืมเหตุการณ์​ในวันนั้นเจ็บปวด​มากครับ ไม่คิดว่าจะทำกันได้เพราะคบกันมาตั้งแต่ ม.3 จนเรียนจบมหาลัยคุยกันเรื่องอนาคตเป็นดิบดี ที่ทำได้ก็แค่พยายามไม่คิดถึงมัน แค่นั้นเลยครับ ยังไงก็หนีไม่พ้นต้องปล่อยวาง​ไปเอง

โควทนี้ตอบคำถามเจ้าของกระทู้ดีที่สุดในความคิดผมละ เพราะเจ้าของกระทู้ต้องการ "วิธี " นี่แหละเป็นวิธีคิดที่แตกต่างไปจากเดิม บางทีคนเราก็ต้องมองต่างมุมบ้าง ชาบูครับๆ

ถ้าจะมองในทางธรรม
ก็ถือว่าท่านหมดเวรหมดกรรมกันไปนะ
รู้ตัวช้ายิ่งเจ็บเพิ่ม ดีกว่าแต่งงานไปแล้ว

ผมเชื่อว่าไม่มีวันลืมได้ครับถ้าได้เป็นส่วนนึงของชีวิตกันแล้ว คำว่าทรมานของการคิดถึงรู้ซึ้งก็ตอนเลิกกันตอนที่ยังรักนี่แหละ
ก็นะถึงจะผ่านมาแล้วปากบอกว่าลืมได้ แต่เราก็หาเหตุผลมาเป็นข้ออ้างของตัวเองได้เสมอ