INTRODUCTION

77 MINUTES 19 SECONDS



Bang! ทุกๆอย่างดูบ้าและผ่านไปไวมากๆ จากนั้นความรู้สึกต่างๆเริ่มกลับเข้ามา มันเป็นความรู้สึกที่เหลือเชื่อเมื่อผมทำประตูได้ในพรีเมียร์ลีค มันเป็นความรู้สึกเหมือนตอนที่ผมหวดลูกกอล์ฟเต็มๆไม้และมองมันค่อยๆกลิ้งไปบนพื้นหญ้าสีเขียว

มันสูง เต็มไปด้วยพลัง มันเป็นคลื่นอารมณ์ของความรู้สึก มันพาผมไปจนถึงจุดที่ไม่นึกถึงอะไร
ความรู้สึกเมื่อทำประตูได้ซักลูกกับแมนยูนั้น มันยิ่งใหญ่ ท่วมท้น และบ้ามากๆ ผมคิดว่าถ้าผมเอาความรู้สึกนี้ ไปเก็บใส่ไว้ในขวดได้ ผมจะสามารถสร้างเครื่องดื่มชูกำลังที่แรงที่สุดในโลกได้เลยล่ะ

จากนั้นจังหวะการเต้นของหัวใจของผมกลับมาปกติ ทุกอย่างกลับคืนมา เสียงตะโกนที่ดังจนแสบแก้วหูเหมือนกับตอนที่เครื่องบินเทคออฟ ขาที่ล้าของผม กับเหงื่อที่ไหลท่วมคอ และโคลนที่ติดอยู่ที่ชุด และเสียงมันยิ่งดังขึ้นและดังขึ้น มันยิ่งใหญ่มากๆ และทุกอย่างกำลังอยู่ต่อหน้าผม มีใครบางคนกำลังดึงเสื้อของผม และหัวใจของผมแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก ทุกๆคนต่างร้องเรียกชื่อผม

"Rooney!"
"Rooney!"
"Rooooo-neeee!"

มันไม่มีความรู้สึกใดบนโลกนี้ ดีไปกว่าช่วงเวลาในตอนนั้นอีกแล้ว จากนั้นผมมองขึ้นไปบนสกอร์บอร์ด

12 February 2011
United 2 City 1
GOAL!
Rooney, 77 minutes

ผมคือใคร และสิ่งที่ผมทำ ย้อนกลับมาหาผมอย่างรวดเร็ว เหมือนกับนักมวยที่กลับมากะปรี้กะเปร่าอีกครั้งหลังจากสูดดมเกลือเข้าไป ผมคือ Wayne Rooney ผมลงเล่นในพรีเมียร์ลีคมาตั้งแต่ปี 2002 และผมพึ่งทำประตูชัยในเกมแมนเชสเตอร์ดาร์บี้ไป เป็นไปได้ว่ามันเป็นประตูที่สำคัญที่สุดในฤดูกาลสำหรับเหล่า red army กว่าครึ่งเมือง เป็นประตูที่สยบเพื่อนบ้านน่ารำคาญของพวกเรา เป็นประตูที่เตือนพวกเขาว่า ยูไนเต็ดมีประวัติศาสตร์และความสำเร็จมากกว่าที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้ เป็นประตูที่บอกทั้งลีคว่าพวกเรากำลังมุ่งสู่การคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีคอีกครั้ง

ประตูที่ดีที่สุดในอาชีพของผม

ขณะที่ผมยืนกางแขนและเงยหน้าขึ้น ผมรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่มาจากแฟนซิตี้ที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งเหมือนกับไฟช็อตไม่มีผิด เสียงด่าว่า กรีดร้อง ต่างเข้ามากระทบหูของผม พวกเขาชี้นิ้วมาที่ผม หน้าแดงก่ำ และทำตัวเหมือนบ้า แต่ผมไม่สนใจ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาโกรธและเกลียดผมมากแค่ไหน แต่ผมก็เข้าใจมันดี เพราะมันก็คงจะเป็นความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่ผมแพ้นั่นแหละ

ผมยิงประตูไปเป็นร้อยๆลูกในพรีเมียร์ลีคกับแมนยูและเอฟเวอร์ตัน ในเกมบอลถ้วย บอลถ้วยนัดชิง เกมกระชับมิตรที่ไร้ความหมาย และในการฝึกซ้อม แต่ประตูลูกนี้มันพิเศษจริงๆ ขณะที่ผมกำลังวิ่งกลับไปยังวงกลมกลางสนาม ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และผมนึกย้อนกลับไป มันน่าขำนะผมรู้ แต่ผมกลัวว่าผมอาจจะไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ผมต้องการจะจดจำทุกช่วงเวลาที่เกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะว่ามันรู้สึกดีมากจริงๆ

--------------------------------------------------------------------------------

พวกเรากำลังอยู่ภายใต้ความกดดัน สกอร์อยู่ที่ 1-1 เกมนั้นตึงเครียด ในครึ่งหลังก่อนที่ประตูจะเกิดขึ้น ผมพยายามจ่ายบอลกลับหลังไปให้ Berbatov แต่ลูกจ่ายของผมนั้นแรงเกินไป ผมจ่ายพลาด หัวใจของผมแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ซิตี้ต้องสวนกลับจากลูกนี้แน่ๆ

แต่โชคดี Paul Scholes พ่อหนุ่มหัวเพลิง คนที่เพื่อนๆต่างพากันเรียกว่า Satnav เพราะลูกจ่ายของเขานั้น เหมือนกับคอมพิวเตอร์ควบคุมไม่มีผิด เป็นไปได้ว่าเขาคือมิดฟิลด์ที่ดีที่สุดที่เคยมีมาในพรีเมียร์ลีค ดักบอลลูกนั้นเอาไว้ได้ และจ่ายกลับไปให้กับ Nani ที่ยืนอยู่ตรงริมกรอบเขตโทษ เขาแต่งบอลอยู่หลายจังหวะ เหมือนกับการเต้น ก่อนจะเปิดบอลโค้งๆผ่านแนวรับของซิตี้มาที่ผม ลูกครอสของเขานั้นแฉลบกับกองหลัง ทำให้ความเร็วลดลง

ผมเห็นช่องว่างที่เปิดอยู่ในกรอบเขตโทษ และเห็นสองกองหลังที่ตัวสูงเหมือนภูเขาของซิตี้ Vincent Kompany และ Joleon Lescott กำลังขยับและเตรียมพร้อมกับลูกที่ครอสเข้ามา ผมวิ่งไปที่ช่องว่างไม่กี่หลาบริเวณนั้น และเดาว่าบอลจะตกลงที่ตรงไหน ซึ่งเซ้นส์ของผมบอกว่าบอลสามารถตกลงได้ทุกที่

มันยากที่จะอธิบายให้กับคนที่ไม่เคยเล่นฟุตบอล หรือไม่เคยอยู่ภายใต้ความกดดันต่อหน้าผู้คนฟังนะ แต่การเล่นฟุตบอลใน Old Trafford นั้น ก็คล้ายกับการวิ่งอยู่ในฟองอากาศนั่นแหละ มันทั้งท่วมท้นและน่ากลัว

ผมสามารถได้กลิ่นของหญ้า ได้ยินเสียงผู้คน แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกัน ทุกๆอย่างเหมือนถูกห่อหุ้มอยู่ เหมือนกับตอนที่ผมอยู่ใต้น้ำในอ่างอาบน้ำนั่นแหละ

จากนั้นลูกบอลพุ่งมาที่ผม ลูกจ่ายของ Nani นั้นสูงกว่าที่ผมคาดเอาไว้เพราะการแฉลบ นั่นทำให้ผมมีเวลาเพิ่มขึ้นอีกวินาทีเพื่อที่จะเปลี่ยนตำแหน่งและจัดบาลานซ์ร่างกายใหม่และผมคิด “ผมต้องลุยแล้วล่ะ” ผมใช้กำลังขาทั้งหมดสปริงตัวขึ้น หมุนตัวพร้อมกับยกขาขวาขึ้นเหนือหัวไหล่ซ้ายกลางอากาศ เพื่อที่จะยิงลูกโอเวอร์เฮดคิก ลูกวอลเล่ย์กลางอากาศ ผมใส่เต็มที่ทั้งหมดกับลูกนี้ ซึ่งผมรู้ดี มันจะทำให้ผมดูโง่มากถ้าเกิดผมพลาด

แต่ผมไม่พลาด

ผมสัมผัสเข้ากับบอลเต็มๆ และซัดเข้าไปที่มุมขวาบนของประตู ผมรู้สึกถึงมันได้ ถึงแม้ผมจะไม่เห็นมัน ขณะที่ผมบิดตัวอยู่กลางอากาศ พยายามมองลูกที่ยิงไป ผมมองไม่เห็นเลยว่าลูกยิงนั้นลอยไปไหน แต่เสียงร้องที่ดังขึ้นมันทำให้ผมรู้ว่าผมยิงเข้าไปแล้ว ผมพลิกตัวกลับไป เห็น Joe Hart ผู้รักษาประตูของของซิตี้ ยืนขาตายอยู่ตรงนั้น แขนของเขายืดออกและแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น และลูกบอลนั้นกลิ้งอยู่ที่ก้นตาข่ายข้างหลังของเขา

ถ้าการเล่นฟุตบอลนั้นเปรียบเหมือนกับการอยู่ใต้น้ำ การทำประตูได้ก็เหมือนกับการได้สูดอากาศเข้าไปนั่นแหละ
ผมสามารถเห็นและได้ยินเสียงทั้งหมดชัดเจน สีหน้าของผู้คนเป็นพันๆหมื่นๆต่างพากันตะโกนและยิ้ม คนที่โตแล้วต่างพากันกระโดดขึ้นลงเหมือนกับเด็กไม่มีผิด เด็กๆนั้นก็ร้องออกมาอย่างเป็นเอกลักษณ์และโบกธงไปมา ภาพทุกภาพอยู่ในหัวของผม ผมเห็นสีต่างๆบนสแตนด์ เห็นแบนเนอร์ต่างๆ

ทุกๆคน พวกเขาคิดว่าพวกเราจะต้องชนะแน่ๆ

จากที่เกือบจะจ่ายบอลพลาดในตอนแรก ผมกลับมาเป็นคนทำประตูชัยให้กับทีมได้ ความแตกต่างระหว่างชัยชนะกับความพ่ายแพ้นั้น อยู่ห่างกันกันแค่พริบตาเดียว เหมือนกับปลายมีดที่แหลมคมไม่มีผิด นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฟุตบอลถึงเป็นเกมที่ดีที่สุดในโลก

พวกเราปิดเกมลงได้ 2-1 ทุกๆคนเข้ามารายล้อมผมในห้องแต่งตัว พวกเขาต้องการคุยเกี่ยวกับประตูลูกนั้น แต่ผมหมดแรงและโคตรเหนื่อย ผมใช้พลังงานทั้งหมดไปในสนามแล้ว กับลูกโอเวอร์เฮดนั่นก็ด้วย ทุกๆคนในห้องต่างตื่นเต้น และ Rio Ferdinand ก็ด้วยเช่นกัน

“ว้าว!” เขาพูด

Patrick Evra ฟูลแบ็คของพวกเรา ก็พูดด้วยเช่นกัน “สวยจริงๆ”

จากนั้นผู้จัดการทีมก็เข้ามาในห้องแต่งตัว กับเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ของเขา เขาดูเปล่งปลั่งและตื่นเต้น ชายผู้ที่ตะโกน โหวกเหวกโวยวายอยู่ที่เส้นข้างสนามของ Old Trafford กว่า1ใน4ศตวรรษ ชายผู้ที่จัดการและปลุกปั้นผู้เล่นที่ดีที่สุดหลายคนในพรีเมียร์ลีค ชายผู้ที่เซ็นผมมาร่วมสโมสรที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งนี้ ผู้จัดการทีมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในปัจจุบัน

เขาเดินรอบห้องและเชคแฮนด์กับพวกเราอย่างที่เขาทำปกติเมื่อพวกเราชนะ มันเป็นอย่างนี้เรื่อยมานับตั้งแต่วันแรกที่ผมเซ็นสัญญามาร่วมทีมแมนยู และผมขอบคุณมากๆที่มันเป็นการเชคแฮนด์ซะส่วนใหญ่

เขาเดินเข้ามาหาผม “นั่นมันงดงามมากๆ Wayne ยอดเยี่ยมไปเลย”

ผมพยักหน้ารับ ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดกับเขา แต่ผมก็จะไม่พูดอะไรอยู่ดีถ้าผมมีแรงเหลือพอ

อย่าเข้าใจผมผิด มันไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่ผู้จัดการทีมบอกว่าเราเล่นได้ดี แต่ผมไม่ต้องการมัน เพราะผมรู้เมื่อไหร่ที่ผมเล่นได้ดีและเมือไหร่ที่ผมเล่นได้แย่ ผมไม่เชื่อว่าผมเล่นได้ดี แม้ผู้จัดการทีมจะบอกผม ผมรู้อยู่เต็มอกอยู่แล้วผมเล่นได้ดีหรือไม่

จากนั้นเขาบอกว่า มันเป็นประตูที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาที่ Old Trafford เขาควรรู้ว่าเขาอยู่กับสโมสรมานานมากๆ และต้องเห็นประตูสวยๆผ่านมาและผ่านไปอยู่ตลอดเวลา

ผู้จัดการทีมนั้นเป็นคนที่ยุ่งอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นคนที่ควบคุมผู้เล่นแมนยูทั้งหมด ทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ ก่อนเกมตอนที่เขาจะประกาศรายชื่อคนที่ได้ลงเล่น บางครั้งผมมีความรู้สึกที่กังวลอย่างแปลกประหลาด เหมือนกับที่ผมเคยรู้สึกตอนที่โค้ชโรงเรียน นำรายชื่อของผู้เล่น11ตัวจริงไปติดบนบอร์ด ในระหว่างเกมการแข่งขัน ถ้าพวกเราโดนนำอยู่แต่เล่นได้ดี เขาจะบอกให้พวกเราพยายามต่อไป เขารู้ว่าประตูตีเสมอกำลังจะมา เขาพูดกับพวกเราถึงชัยชนะ จากนั้นผมรู้ได้เลยว่า พวกเรากำลังจะออกไปชนะ2ถึง3ลูกในเวลาที่เหลือ และเขาก็มักจะทำตัวคลุ้มคลั่งเมื่อพวกเรากลับมานั่งลงในห้องแต่งตัว

พวกเราชนะ แต่เกิดอะไรขึ้นกับเขากันล่ะ

จากนั้นผมก็รับรู้ได้ เขาไม่ต้องการให้พวกเรารู้สึกพอใจกับชัยชนะนั่นเอง เขาก็เหมือนกับผู้จัดทีมส่วนใหญ่ที่ชอบเกมฟุตบอลที่สวยงาม แต่เขาจะให้ค่าให้ชัยชนะมากกว่า ความปราถนาที่จะชนะของเขานั้น มากมายเกินกว่าใครๆที่ผมรู้จัก และมันถูกส่งผ่านมาถึงพวกเรา

ย้อนกลับไปที่จังหวะประตูมหัศจรรย์ ผมเชื่อว่านักฟุตบอลทุกคนจะต้องเคยนอนและฝันถึงประตูที่ยอดเยี่ยม เลี้ยงบอลหลบผู้เล่น 6 คน ก่อนที่จะงัดบอลข้ามหัวผู้รักษาประตู หรือยิงไกลนอกกรอบ 25 หลา การยิงลูกจักรยานอากาศนี้ก็เป็นหนึ่งในลูกที่ผมจินตนาการไว้อยู่ตลอดเวลาเลยเช่นกัน

ผมพึ่งทำประตูแห่งความฝันใน Manchester Derby ได้!

“ว้าว!” ริโอพูดอีกเป็นครั้งที่สอง พร้อมกับสั่นหัวของเขา

ผมรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง ผมนั่งอยู่ในห้องแต่งตัว ทั้งๆที่เหงื่อยังท่วมตัว พยายามจดจำช่วงเวลานี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะช่วงเวลาแบบนี้มันหายากมากๆ ผมยังคงได้ยินแฟนๆยูไนเต็ดร้องเพลงอยู่ข้างนอก ร้องใส่แฟนๆซิตี้ และผมก็เกิดประหลาดใจขึ้นมาว่า ผมจะทำประตูที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ได้อีกมั้ยในชีวิตนี้

--------------------------------------------------------------------------------

ผมนั้นเล่นในพรีเมียร์ลีคมา10กว่าปี และเวลานั้นผ่านไปไวมากๆ มันเหมือนกับว่าเมิ่อห้านาทีก่อน ผมพึ่งลงเดบิวต์กับเอฟเวอร์ตันในเกมที่เจอกับสเปอร์สไปในสิงหาคมปี 2002 แฟนๆสเปอร์สนั้นอยู่ที่มุมหนึ่งของ Goodison Park และเมื่อผมวิ่งลงไปในสนาม พวกเขาก็ร้องเพลงมาที่ผม

“เอ็งคือใครกันนน”

และเมื่อผมได้สัมผัสบอล

“เอ็งคือใครกันนน”

พวกเขาไม่ร้องเพลงแบบนั้นอีกแล้ว พวกเขาแค่โห่ร้อง ด่าว่า และต้องการจะฉีกเนื้อผม นึกย้อนไปก็ตลกดี

สิ่งที่น่าตลกอีกอย่างหนึ่งก็คือ ความตื่นเต้นและอดรีนาลีนที่ผมรู้สึกในค่ำคืนก่อนผมจะลงเดบิวต์กับเอฟเวอร์ตันนั้น ยังคงติดตัวผมอยู่ตลอดเวลา ในวันก่อนเกมจะเริ่ม ไม่ว่าจะเกมในบ้านหรือออกไปเยือน ผมจะชอบตื่นขึ้นมากลางดึก2ถึง3ครั้ง จากนั้นก็จะหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดูเวลา “ห้ะ นี่มันพึ่งตีสองเองหรอ” ความรู้สึกแบบนี้จะติดตัวผมไปจนถึงนาทีที่พวกเราลงเตะเลยล่ะ

ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมคิดว่าผมจะสามารถลงเล่นฟุตบอลได้ตลอดไป แต่จนถึงตอนนี้ ผมรู้ว่า ไม่วันใดก็วันหนึ่งมันจะต้องจบลง แต่ที่น่าตลกก็คือ ผมไม่เคยกังวลเกี่ยวกับจุดสิ้นสุดในอาชีพของผม วันที่ทุกอย่างจากผมไป ถ้าผมรู้ตัวว่า ผมอยู่ในจุดที่เล่นได้ไม่ดีเหมือนก่อน ผมคงจะกลับมามองที่ตัวเองแทน แต่ผมก็จะพยายามจนถึงที่สุดให้ตัวเองสามารถเล่นในระดับสูง และสร้างความแตกต่างให้กับทีมได้ และถ้าโอกาสในการคุมทีมนั้นมาถึง ผมก็รักที่จะทำมันเช่นกัน

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ผมต้องการจะเป็นที่จดจำว่าเล่นได้ดีในทีมฟุตบอลที่ดีที่สุดอย่างยูไนเต็ด ผมต้องการลงเล่นและฉายแสงในสนามอย่าง Old Trafford ไม่ใช่หายไปบนม้านั่งสำรอง

ผมต้องการพาทีมคว้าแชมป์อยู่ตลอด เพราะถึงแม้บางครั้งผมจะได้รางวัลส่วนตัวก็ตาม แต่มันก็ไม่เหมือนกับการได้ชัยชนะไปกับเพื่อนร่วมทีม และไม่ว่าผมจะลงแข่งถ้วยไหนก็ตาม ผมจะพยายามทำอย่างเต็มที่อยู่ตลอด ทุกๆคนที่ลงเล่นกับผมจะรู้ดี ว่าผมเป็นคนที่จะไม่ยอมเป็นผู้แพ้เด็ดขาด

ตลอด10ปีที่ผ่านมานี้ ผมได้ใส่ทุกอย่างที่ผมมีลงไปหมดแล้ว

FPL Carletto

---------------------------------------------

ผมแปลเองตามความเข้าใจของตัวเอง ถ้าใครไปจะแปะที่อื่นรบกวนแปะเครดิตให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้อ่านหนังสือเกิน7บรรทัด

ตอนนั้นผมไม่ค่อยพอใจรูนีย์นะ งอแงจะย้ายทีม เล่นก็ไม่ค่อยดี แต่ยังเห็นความทุ่มเทก็เริ่มให้อภัยได้

สุดท้ายพอยิงลูกนั้นเข้าไปผมลืมไปหมดเลยว่าเคยคิดอะไรไม่ดีกับเขา ยกโทษให้หมดเลยจริงๆ

เสียดายนัดชิงที่ไปแพ้บาซ่านั่นแหละไม่งั้นจะเป็นอีกปีที่น่าจดจำมากๆ เลย

ขอบคุณมากๆนะ rooney ผมเองก้จำได้ดีเช่นกัน ม.1ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมไปนอนดูบอลบ้านเพื่อน ครั้งแรกจริงๆ มันตื่นเต้นไปหมด อยู่ด้วยกันกับเพื่อนสองคน ลุ้นกันอยู่มาก แต่พอ rooney ยิงลูกที่เหลือเชื่อนั้น เหมือนกับว่าข้างๆผมมีผู้คนล้อมรอบไปหมด เหมือนดีใจกับผู้คนในสนามขนลุกจนตัวสั่น กระโดดดีใจอย่างที่ไม่เคยดีใจอะไรแบบนี้มาก่อน ขอบคุณอีกครั้งนะ rooney ที่สร้างความทรงจำให้ผมกับเพื่อน

นัดนั้นดูสด ตะโกนลั่นหอ

จำได้เลยนั่งอยู่โต๊ะดื่มกับเพื่อนหน้าบ้าน มัทยม เฮลั่นซอยยไปเลยลูกนั้น

ดูสดอยู่อย่างงง ขาตายกันหมด ถึงจะเซ็งแต่ก็ยอมรับว่าสวยจริง

แต่ลูกที่ที่โครตเซ็งคือโอเว่นทดเจ็บเกินนั่นแหละ เซ็งสุดจนถึงทุกวันนี้

มันชินี่ บอก เจอรูนีย์ยิงแบบนี้ ต้องยอมยกแชมป์ให้แมนยูเลยแหละปีนั้น

สุดจริงลูกนี้ ตอนนั้นผมแหกปากลั่นบ้านแม่เปิดห้องมาถามว่าเป็นอะไร ขนาดกล้องที่ตามถ่ายนี่ยังถ่ายเสยขึ้นเพราะคิดว่าจะข้ามคาน

รูนี่ย์กับเฟอร์กี้ เคมีโคตรเข้ากัน สายก้าวร้าวทั้งคู่

อ่านละแม้งนึกภาพตาม สุดจริง

บ้านแตกอะวันนั้น 555