.
.


ผ่านมาแล้ว6ปี แต่นี่คือหนึ่งในผลงานหนังไซไฟที่ยอดเยี่ยมที่สุดของทศวรรษอย่างไม่ต้องสงสัย ถือเป็นงานหนังไซไฟของคนรุ่นใหม่ที่ต้องยกขึ้นหิ้งจดจำกล่าวขานไปอีกยาวนาน เป็นผลงานชิ้นเอกของผู้กำกับ คริสโตเฟอร์ โนแลนอีกเรื่องที่สมควรดูในโรงภาพยนตร์อย่างที่สุด โดยเฉพาะในโรงIMAX PARAGON ที่ฉายด้วยฟิล์ม70 MM และโชคดีมากว่า มันกลับมาฉายในโรงอีกครั้งจนถึงวันนี้วันสุดท้าย เลยอยากนำบทความมาย้อนรอยความประทับใจเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้กันหน่อย

.



12 ความประทับใจที่ทำให้Interstellarเป็นหนังที่อยู่เหนือกาลเวลา [สปอยส์]

1.โลกนี้กำลังหมดอายุ
หนังได้มีการเปิดเรื่องให้เห็นถึงสภาวะเสื่อมถอยของโลกมนุษย์ที่ได้เบียดเบียนธรรมชาติมาอย่างยาวนาน จนทำให้ทรัพยากรร่อยหรอ พืชพรรณเริ่มตายและโลกกำลังจะขาดออกซิเจน เห็นได้จากภาวะที่มีแต่ฝุ่นละอองเต็มไปทั่วทั้งเมือง นี่คือสัญญาณเริ่มต้นที่บอกกับเรากลายๆว่า "ถึงเวลาหาบ้านใหม่แล้วนะ"

เพราะในสมัยก่อนเราอาจแหงนหน้าไปมองท้องฟ้าว่าเราอยู่ที่ไหนในหมู่ดาว คราวนี้ถึงเวลาที่เราต้องห่วงตัวเอง มองลงมายังกองดินว่าสภาพเราตอนนี้กำลังจะเป็นเช่นใด?

2. นักสำรวจในร่างของชาวไร่
มีครอบครัวนึง เป็นเจ้าของไร่ข้าวโพดใหญ่โต เขาคือนักวิทยาศาสตร์ที่เคยนักบินทำงานในนาซ่า แต่กลับไม่มีโอกาสได้ใช้วิชาของตัวเองทั้งๆที่ตัวก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย อาจเพราะอุบัติเหตุฝังใจจากเหตุเครื่องบินตก แต่เขาได้รอดชีวิตมา

แต่แล้ววันนึงก็เขาและลูกสาวก็ได้ไปพบกับนาซ่าโดยบังเอิญด้วยพิกัดที่พวกเขาถอดรหัสมาได้จากปริศนาในห้องสมุดซึ่งลูกสาวก็ทึกทักเอาว่ามีผีมาบอกปริศนา นาซ่าขอร้องให้คูปเปอร์เป็นผู้ขับยานออกไปสำรวจอวกาศ ซึ่งมีดร.แบรนด์เป็นตัวตั้งตัวตี นี่อาจจะเป็นโอกาสที่เขาจะได้ช่วยเหลือคนอีกเป็นพันล้านครอบครัว และได้ทำสิ่งที่รักที่เขามีความสามารถไปในเวลาเดียวกัน กระนั้นมันก็มีสิ่งที่เขาต้องแลกไป นั่นคือครอบครัวของเขาเอง

3. คำสัญญาก่อนก้าวไปข้างหน้า และทิ้งบางสิ่งไว้ข้างหลัง
- I'm Coming back
เมิร์ฟ ลูกสาวคนเล็กของเขารู้สึกโกรธที่พ่อจะทิ้งตนไป เธอพยายามห้ามพ่อแต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดความตั้งใจของคูปเปอร์ได้ จึงได้ให้สัญญากับลูกสาวพร้อมให้นาฬิกาเป็นของขวัญเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่า ในวันนึงเวลาของทั้งสองอาจเท่ากัน พ่อลูกอาจมีอายุเท่ากันก็ได้ตามทฤษฎีสัมพัทธภาพของเวลา ในฉากที่พ่อจำต้องลาเมิร์ฟและครอบครัวออกมา ระหว่างที่เขาขับรถออกมาช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกินกับการที่ต้องฝืนใจตัวเอง ยอมเจ็บปวดหัวใจในวันนี้ เพื่ออนาคตที่ดีกว่าในวันข้างหน้าของโลกและครอบครัวของเขาเองด้วย ซึ่งเหตุผลนี้อาจมากเกินกว่าที่ลูกของเขาจะเข้าใจในช่วงเวลานั้น เขาได้แต่บอกลูกเพียงว่า "พ่อแม่ได้เกิดมาเป็นความทรงจำของลูก ในอนาคตพ่อก็คือผีนั่นเอง"

4. (เพราะมนุษย์)เราหาทางได้ เราหาได้เสมอ
ในวันที่โลกเริ่มถึงจุดวิกฤติ จึงต้องมีขบวนการสำรวจโลกใหม่ มีประโยคนึงที่ชอบมากๆคือประโยคที่มาจากพระเอกที่คุยกับดร.แบรนด์คนพ่อ ซึ่งเริ่มคุยจากประเด็นวิกฤติบนโลกที่ไร้ซึ่งทางออก แต่คูปเปอร์ได้พูดประโยคที่น่าสนใจไว้ว่า "เราหาทางได้ เราหาได้เสมอ" มันเป็นคำที่สะท้อนถึงหัวใจของความเป็นนักสำรวจในตัวเขาขนานแท้ เพราะนักสำรวจนั้นล้วนแต่มุ่งเสาะแสวงหาสิ่งใหม่ๆเพื่อหาทางแก้ หาทางออก และสัญชาติญาณของมนุษย์ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ เราก็มักจะมีหนทางในการเอาตัวรอดเสมอไม่ทางใดก็ทางนึง และในยุคนี้ ด้วยวิวัฒนาการที่มีมากขึ้น ก็ถึงเวลาที่เราจะไปตายเอาดาบหน้าบนห้วงอวกาศที่เราไม่รู้จักเลยสักครั้ง

5. ฉันมาไกลแล้ว แต่ยังไกลไม่พอ
เมื่อได้ผ่านด่านห้วงอวกาศ รวมถึงพบเจอกับการเดินทางทะลุรูหนอนอย่างยากลำบากแล้ว ภารกิจของพวกเขาคือต้องสำรวจดาวดวงใหม่ ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ก็ทำให้บางคนเริ่มมีปากเสียงกัน บางครั้งพวกเขาก็คิดว่าเราอาจผ่านเส้นทางอะไรมามากมาย แต่จริงๆแล้วแทบจะยังไม่ได้เริ่มต้นภารกิจเสียด้วยซ้ำ แล้วยังต้องมาเจอกับความผิดพลาดที่จะสร้างบทเรียนครั้งใหญ่ให้จดจำอีก ดังนั้นต่อให้เดินทางมาไกล แต่ถ้าหากยังไม่ถึงจุดหมายมันก็ยังไม่ถือว่าสำเร็จ แม้จะเริ่มเข้าใกล้ แต่ถ้ามันยังไม่ถึงเส้นชัยก็แปลว่ายังไม่ถึงอยู่ดี ดังนั้นต้องไปให้ไกลกว่า..

6. ชีวิตจริง ไม่เก๋แบบในทฤษฎี
เมื่อออกภารกิจบนดาวมิลเลอร์ ปัญหาอุปสรรคนั้นก็ถาโถมเข้ามา และเราก็ไม่สามารถลืมได้เลยว่าชีวิตเรามีเทคเดียว ถ้าพลาดก็แปลว่าจบเห่ได้เลย การตัดสินใจที่ช่วงเวลาที่จำกัดเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ที่สำคัญคือต่อให้ทฤษฎีเราแม่นแค่ไหน ในสนามจริง ถ้าเราไม่รู้จักกระบวนการรับมือให้ถูกวิธี เราก็อาจดับได้ ซึ่งนั่นทำให้ดร.แบรนด์คนลูกหรือนางเอกของเรื่องได้บทเรียนที่ดีเลยทีเดียว






7. "เวลา"ที่ไม่เท่ากัน
สิ่งหนึ่งที่เราไม่อาจเลี่ยงได้จากการเดินทางสำรวจครั้งนี้ คือ"เวลา"ในแต่ละพื้นที่นั้นล้วนมีไม่เท่ากัน บางที่เวลาเดินช้ากว่าโลกยาวนาน บางที่เร็วกว่า สถานะของเรา ตัวตนของเรา และคนรอบข้างเราสามารถแปรเปลี่ยนไปได้เป็นสิบๆปีทั้งที่เวลาเราเพิ่งจะเดินหน้าไปไม่กี่ชั่วโมง นั่นจึงเป็นเหตุขัดแย้งที่ตัวละครต่างขัดแย้งในภารกิจกัน เนื่องมาจากคนนึงกำลังห่วงคนที่อยู่ในเบื้องหลัง ส่วนอีกคนกำลังห่วงกับสิ่งที่อยู่ตรงข้างหน้า ซึ่งทั้งสองอย่างมีเวลามาคั่นกลางและเป็นตัวแปรสำคัญในการกำหนดภารกิจนี้ เพราะเวลานั้น มีค่าและจำกัดเหลือเกิน ทุกวินาทีล้วนมีความหมายต่อมนุษยชาติ ถ้าเราทุกคนสามารถคิดได้แบบนี้ เราอาจจะพบว่าเวลาที่ผ่านไป อาจไม่ได้เสียเปล่าก็เป็นได้ ถ้าว่านั่นมาจากแรงพยายามที่เรากำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เพื่อที่จะทำให้มันสำเร็จในสักวันหนึ่ง

8. แผนลวงโลกและมวยอวกาศ
ขณะที่ทีมสำรวจกำลังสำรวจอยู่บนดาวอันไกลโพ้น แต่แล้วความจริงก็หลุดออกจากปากดร.แบรนด์คนพ่อ ที่ว่าสิ่งที่เขาทำทุกอย่างที่จะทำให้นักสำรวจเหล่านั้นกลับมาช่วยโลกนั้นเป็นเรื่องโกหก แผนเอที่ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้สำเร็จกลายเป็นปฏิบัติหน้าม่านซะงั้น ซึ่งปฏิบัติการจริงของเขาคือแผนบี ที่จะนำดีเอ็นเอทางพันธุกรรมไปแพร่พันธุ์ให้เกิดสิ่งมีชีวิตในดาวเคราะห์ดวงอื่นนั่นเอง

ทำให้เกิดความช๊อคโลกขึ้นอันเนื่องมาจากดร.แบรนด์ต้องใช้เวลาปกปิดแผนการณ์ที่แท้จริงมาทั้งชีวิต ยอมให้ตัวเองโดนด่า แต่ใจของแกมีอุดมการณ์ที่จะมองอนาคตเพื่อมนุษยชาติ แต่เมิร์ฟในวัยสาวไม่ได้คิดเช่นนั้นเสียแล้ว เพราะเวลาในชีวิตของเมิร์ฟเองมันตรงกับช่วงอายุที่พ่อเธอได้จากไปแล้ว คำสัญญานั้นอาจเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆงั้นหรือ?

ขณะเดียวกันทีมนักสำรวจก็ได้ไปพบกับดร.แมน นักวิทยาศาสตร์ผู้เก่งกาจที่เคยถูกส่งออกมาสำรวจดาวมาก่อน และกำลังส่งสัญญาณต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งพบว่าสุดท้ายมันเป็นแค่กลหลอกลวงที่เขาต้องการจะมาควบคุมอำนาจที่จะทะเยอทะยานไปต่อยอดเป้าหมายของเขาเสียเอง จึงเกิดมวยอวกาศขึ้นซึ่งฉากนี้ทำได้ดีมากๆ แสดงให้เห็นถึงว่ามนุษย์อยู่ที่ไหน สันดานในตัวมนุษย์ กิเลสต่างๆ ก็ยังตามไปได้อยู่ดี สุดท้ายก็เป็นการเอาชนะกัน ซึ่งท้ายที่สุด ธรรมชาติก็จะคัดเลือกผู้ที่แข็งแกร่งกว่า ไม่ว่าจะเป็นในด้านร่างกายหรือสติปัญญา ใครมีสูงกว่าผู้นั้นก็มักจะเป็นฝ่ายที่รอด

9. สละชีพทะลวง"หลุมดำ"
ทุกการเดินทางต้องมีผู้เสียสละเสมอ การเดินทางในครั้งนี้ก็เช่นกัน เพราะด้วยเชื้อเพลิงที่มีจำกัด มันเลยต้องบีบบังคับให้บางคนไม่อาจได้ไปต่อ เป้าหมายของนางเอกคือไปยังดาวเอ็ดมันท์ที่ซึ่งมีแฟนเธอได้ไปสำรวจ แต่สำหรับพระเอกแล้วสิ่งสำคัญที่สุดของเขาคือการได้กลับไปหาลูกเท่านั้น

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่เขาจะตัดสินใจ "ปล่อย" ได้ เพราะเขาต้องยอมรับว่าเชื้อเพลิงมีไม่มากพอที่จะกลับโลกแล้ว การที่เขาจะปล่อยให้เพื่อนร่วมทางของเขามีโอกาสได้เดินทางไปข้างหน้าเพื่อพบเจอกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้มันก็ยังดี เพราะอย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้ความหวังตายไปจากหัวใจแบบที่เขาต้องพบเจอ

และในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว การเดินทางเข้าสู่หลุมดำจึงเป็นเหมือนกับการตัดซึ่งกิเลสทั้งปวง เสมือนกับเรากำลังเข้าสู่ปลายทาง จุดจบ หรือ "นิพพาน" บรรลุในสัจธรรมแห่งชีวิต นี่คือสถานที่ที่เหมือนกับได้ตายแล้วเกิดใหม่บนกลไกที่ซับซ้อนของกาลเวลา มันคือจุดจบที่นำพาไปยังจุดเริ่มต้น เหลือเพียงแค่รอให้ตัวเอกอย่างคูปเปอร์มาเป็นตัวเชื่อมทุกอย่างเข้าด้วยกันอีกครั้ง





10. สิ่งลี้ลับในมิติที่ห้า
บนพื้นฐานความเข้าใจของคนเรา ยังมีมิติมากมายที่เรายังไม่เคยมองเห็น หรือมันยังอยู่ไกลกว่าที่เราจะเข้าใจ แต่เมื่อถึงเวลาเราอาจรับรู้ได้ บางคนอาจมองว่านี่คือผีหรือไม่ แต่ในมุมวิทยาศาสตร์นั้น สิ่งลี้ลับเหล่านี้อาจเป็นเสมือนผู้สร้างผู้บงการชีวิตเราอีกที เหมือนเป็นพระเจ้าที่คอยนำทางให้เรามาแก้ไขปัญหาให้ผ่านพ้นไป ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร รู้แต่ว่ามันคือผู้ที่นำทางเรา และทำให้เราได้พบเจอกับตัวเราในอนาคตที่เป็นเสมือนผี และไปนำทางตัวเราเองในอดีตอีกทีหนึ่ง เสมือนว่าโชคชะตาฟ้าลิขิตนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว อยู่ที่ว่ามันจะเดินไปตามครรลองของมันเมื่อไหร่ และเราจะเข้าใจมันเวลาไหนเท่านั้นเอง

และจุดนี้คือจุดที่ตัวเอกได้กำลังทำหน้าที่เป็น "ผู้สร้าง" อนาคต ผู้ชี้โชคชะตา จากการนำทางของ "ผู้สร้าง" ที่มาจากมิติที่ห้าอีกทีหนึ่ง ดังนั้นการที่เราเป็นผู้สร้างตัวเราในวันนี้ อาจเป็นเพราะมีอะไรบางอย่างที่เราไม่เข้าใจนำทางเราอยู่ก็เป็นได้ กลไกของชีวิตนั้นซับซ้อนยิ่งนัก ทั้งรูหนอนอวกาศที่มาอยู่ปรากฏให้เห็นโดยบังเอิญ การเอาชนะแรงโน้มถ่วง การเผชิญหน้ากับความจริงในหลุมดำ และที่สำคัญคือการถอดรหัสมอร์สและส่งผ่านกลับไปยังโลกนี่คือสิ่งที่เหนือความเข้าใจ แต่เป็นส่วนหนึ่งของวิทยาศาสตร์ได้อย่างน่าอัศจรรย์ไม่แพ้ไสยศาสตร์เลยทีเดียว

11. ความรักคือกุญแจที่อยู่เหนือสรรพสิ่งและกาลเวลา
- I love you 'FOREVER'
สิ่งเดียวที่เป็นจุดเชื่อมโยงให้ตัวเอกมีแรงผลักดัน มี Passionมาถึงในจุดนี้ได้ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เป็นเหมือนลูกกุญแจที่สามารถสะเดาะกลอนประตูของเวลาได้ลง นั่นคือ "ความรัก" ที่มาจากคำสัญญา

คำพูดที่ว่า I'm coming back. นั้น มาจากความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะทำ และต่อให้จะออกไปผจญอวกาศสุดขอบจักรวาลจนข้ามผ่านมิติและหลุมดำ คำตอบเดียวที่พระเอกต้องการการจะไปยังจุดหมายนั้นคือ กลับไปหา"ความรัก" เพียงเท่านั้นเอง และ "ความรัก" มันจึงเป็นเสมือนพันธนาการที่อยู่เพียงใกล้เอื้อมเหมือนชั้นหนังสือในห้องสมุดที่เต็มไปด้วยความรู้

แต่เมื่อมีความรัก มีความหวัง ก็ทำให้เกิดจินตนาการ นี่ล่ะมั้งคือที่มาของคำว่า จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ เพราะถ้าเราจินตนาการได้ สิ่งที่ไม่มีอยู่ในหนังสือ ยังไม่ได้เป็นความรู้ ก็อาจสามารถเป็นไปและเกิดขึ้นมาจริงๆได้ อาทิปรากฏการณ์ถอดรหัสมอร์ส ซึ่งนางเอกเป็นผู้ทำสำเร็จ และสามารถทำให้โลกเปลี่ยนแปลง เอาชนะแรงโน้มถ่วงได้

แต่ท้ายที่สุดเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่านั่นคือการบอกใบ้กระซิบจากพ่อ บุคคลที่เธอรอพบมาตลอดชีวิต และจินตนาการนอกจากจะทำให้เกิดความรู้แล้ว มันยังทำให้เกิดสิ่งที่น่าทึ่งถึงที่สุดได้อีกด้วย เพราะมันสามารถเนรมิตดลกใหม่ที่อัศจรรย์เกินกว่าจะคาดเดา และทำให้คนจากสองช่วงเวลาที่ไม่เท่ากัน กลับมาโคจรพบกันได้อีกครั้งก่อนจะหมดลมหายใจ

และจินตนาการที่งดงามที่สุดมันก็เกิดขึ้นมาจากความรัก ที่ต้องเสาะแสวงหาเส้นทางในขอบเขตของจักรวาลให้คนทั้งสองได้นำความรักมามอบให้แก่กันอีกครั้ง และความรักของพวกเขาก็ได้เปลี่ยนโลกทั้งใบ และทำให้เกิดวิวัฒนาการใหม่ของมนุษยชาติ

นี่คือความยิ่งใหญ่ของความรักของพ่อลูกที่ถูกแสดงออกมาผ่านการกระทำด้วยน้ำพักน้ำแรงตลอดทั้งชีวิต ทั้งเมิร์ฟและคูปเปอร์ ผ่านการเฝ้ามองและอยู่ร่วมกับคนรอบข้างที่เฝ้าสังเกตุการณ์เติบโตของเราไปในเวลาเดียวกัน เป็นหนังพ่อลูกที่เล่าเรื่องความรักได้ทะเยอทะยานที่สุดแล้วจริงๆ นี่คือเหตุผลที่ว่าความรักคือกุญแจของสรรพสิ่ง และยิ่งใหญ่จริงๆ เพราะวงกตอวกาศแห่งนี้ ต่อให้ไปไกลแตะขอบจักรวาล ก็ยังไม่อาจทรงพลังมีอานุภาพเท่ากับความรักในใจมนุษย์เราได้เลย นี่คือความหมายของคำพูดที่คูปเปอร์เคยบอกไว้นั่นเอง

"I love you forever."





12. การหลุดพ้นจากโลกใบเก่าของนักสำรวจ
ทั้งสองเพียงได้พบเจอกันแม้เพียงแค่ครั้งเดียว นั่นก็ได้ถือว่าการเดินทางที่ยาวนานมาทั้งชีวิตของคนทั้งสองได้บรรลุจุดประสงค์แล้ว ที่สามารถสร้างโลกใบใหม่ให้พวกเขาได้มาเจอกันในที่ใดที่หนึ่งบนจักรวาล

หลังจากนี้โลกใบเก่าของเมิร์ฟผู้ซึ่งชราภาพก็ถึงคราวที่จะดับลงพร้อมๆกับการที่ได้สัมผัสความรักของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผีไปแล้วในเวลานี้ ส่วนคูปเปอร์แม้ว่าเวลาในการสำรวจยังคงทำให้เขาหนุ่มแน่น แต่ในรอบชั่วอายุคนแล้ว การที่เขาได้เห็นความเปลี่ยนแปลงตลอด122ปีและยังมีสังขารไปต่อ เขาจึงต้องหาทางหลุดพ้นตัวเองไปสู่ประตูใหม่อีกครั้ง วันนี้เขาไม่จำเป็นต้องแหงนหน้าลงมาดูเราในกองดินแล้ว แต่บนฟากฟ้าอันไกลโพ้น ที่ซึ่งเขายังไม่เคยไป ที่ซึ่งเพื่อนร่วมทางของเขาอาจกำลังโดดเดี่ยวอยู่ที่ดาวเอ็ดมันท์ที่ไกลลับตา ชีวิตของเขาในวันข้างหน้าไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่เขาก็ตัดสินใจทะยานออกไปหามัน ก้าวข้ามComfort Zoneของตัวเองอีกครั้ง เพื่อที่จะไปหาโลกใบใหม่ที่ดีกว่าเดิม

คราวนี้เขาไม่ต้องทำเพื่อหาโลกใหม่ให้คนทั้งโลกแล้ว แต่ถึงเวลาที่เขาต้องหาโลกใหม่ให้เหมาะกับ"นักสำรวจ"อย่างเขาให้ได้พักผ่อนอย่างสงบเสียที และนี่อาจเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายที่จะพาเขาไปสู่ห้วงนิพพานอย่างแท้จริง.

Do not go gentle into that goodnight.
Old age should burn and rage. Rage,rage against the dying of the light.

"ยุคเก่าเผาไหม้เป็นธุลีเมื่อถึงเวลา สู้สุดแรงแข่งกับแสงสุดท้ายของดวงตะวัน เพื่อให้เราได้พบกับยุคใหม่ในรุ่งอรุณที่สวยงาม"


.
.
สุดท้าย ฝากอีกรีวิวนึง เป็นหนังฮ่องกง
Still Human (10/10 A++++++)
"เปี่ยมด้วยหัวใจและความรู้สึกโคตรดีงาม สมคำร่ำลือ
เป็นหนังที่คุณภาพโหดหินอีกเรื่องของปีนี้"
.
.

คนอื่นว่าดี ผมดูแล้วหลับ 5555

ผมต้องผ่านฉากแรกให้ได้ ดูแล้วเวียนหัวมาก

ดูเป็นสิบรอบละ

โคตรดีเรื่องนี้ ติดท็อปในดวงใจผมมาตลอด ถ้าคนชอบสายดาราศาสตร์มาจะอินเป็นพิเศษ(ผมก็หนึ่งในนั้น) ตอนสุดท้ายคนชอบบ่นว่าจบอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมว่าหนังมันพยายามหาทางลงให้ง่ายที่สุดแล้วเพราะทั้งเรื่องมันคือทฤษฏีจักรวาลที่คนในปัจจุบันเองก็ยังไม่รู้ว่า บทสรุปในหลุมดำนั้นคืออะไร มันคือจินตนาการล้วนๆ ซึ่งผมโอเคกับมันนะ

โคตรดีจริงๆนะ ในไอแมกซ์ เหมือนหลุดเข้าไปในอวกาศจริงๆ

ยังไม่ได้ดู

ผมติดใจอยู่อย่างเดียว เวลาผ่านไป 25 ปีบนโลก นางเอกจากเด็กน้อยกลายเป็นศจ.ไปแล้ว
ทำไมยังใช้รถคันเก่าเมื่อ 25 ปีก่อน หมู่บ้านและไร่ข้าวโพด เหมือนเดิมเป๊ะเลย

แต่ที่เหลือถือว่าสุดยอด
ปล. ฮีโร่ตัวจริงของเรื่องนี้คือ TARS นะฮะ

ความรักอยู่เหนือกาลเวลาและสถานที่

ฉากที่พ่อมาเจอลูก

น้ำตาร่วงกราว

ดูซ้ำไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เวลาที่รู้สึกเหนื่อยในการทำงาน ดูเรื่องนี้แล้ว รู้สึกดีไม่ท้อแท้

แฟนพันธ์แท้โนแลนด์จ้าชอบหนังโนแลนด์มากกก อินเซฟชั่นดูยากๆผมก็ชอบพอทำความเข้าใจ

แต่ อินเตสเตล่า กับ ดันเคิร์ก ผมไม่ไหวจริงๆ ไม่ชอบเลย ดูแล้วหลับตลอด ยิ่งอินเตสเตล่าผมโง่วิทด้วย พอมีทฤษฎีอะไรเยอะเยะมากมายเลยพาลไม่ชอบหนังเรื่องนี้เลย (แต่ฉากลาของพ่อลูกนี่คือที่สุด)

ดูในโรงเกือบสิบรอบ นั่งน้ำตารื้นอยู่คนเดียวฉากพ่อลูกมาเจอกันช่วงท้าย...

เพิ่งไปดู IMAX มาอีกรอบ อลังการจริงๆ กับฉากบินเข้าเข้าสู่รูหนอนและหลุมดำ

เป็นหนังที่ทำให้คนดูต้องค้นหาคำตอบเพิ่มเติมเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเวลาและแรงโน้มถ่วง