ลองถามบริษัทต้นทางดูครับ ว่าสามารถ support การเอาครอบครัวไปด้วยหรือเปล่า

หลายประเทศเวลาดึงทรัพยากรจากประเทศอื่นไป จะมี package ช่วยหลายด้านให้ตัดสินใจง่ายขึ้นด้วยครับ เช่นการออกวีซาให้คนในครอบครัวตามมาด้วยโดยสะดวกเช่น ภรรยา และลูก


ถ้ามีครอบครัวแล้ว ไม่ว่าภรรยา หรือลูก ถ้าจำเป็นต้องย้ายถิ่นฐาน หรืองานออกไปที่ไกลมาก ๆ พยายามย้ายตามกันไปครับ มันจะหนัก(มาก)โดยเฉพาะช่วงไปเริ่ม แต่ท่านจะไม่รู้สึกนึกย้อนเสียใจทีกับสิ่งที่ทำให้กับครอบครัวครับ

อาจจะไม่ค่อยเหมือนกันซะทีเดียวนะครับ น้องสาวผมพึ่งมีลูกตอน 30 กว่าๆ เงินเดือนที่เก่าเค้าให้ 70k น้องมันลังเลอยู่นานนะจะลาออกมาเลี้ยงลูกเองหรือจะจ้างเค้าเลี้ยง สุดท้ายยอมลาออกมาเลี้ยงเองดีกว่า ตอนนี้มันติดลูกมาก บอกดีใจที่ได้อยู่กับลูก ตอนนี้ก็ขายของออนไลน์เอารายได้ก้พอเลี้ยงปากท้องอาจไม่ดีเท่าเงินที่เก่า

ผมไม่เคยทำงานต่างประเทศนะ แต่ตั้งแต่ผมมีครอบครัว ไม่ว่าผมจะทำงานที่ไหน ต้องถูกส่งไปประจำต่างถิ่น ผมจะแจ้งทางบริษัทเสมอว่า ผมยินดีไปให้แต่ต้อง support เรื่องครอบครัวผมให้ตามไปด้วยได้ การที่ต้องแยกกับครอบครัว ท่านจะเสียอะไรไปหลายอย่างที่เงินไม่สามารถชดเชยได้ครับ ถ้ามีช่องทางที่ดี ควรมีเส้นแบ่งกึ่งกลางเรื่องครอบครัวด้วย บางคนอาจเลือกโอกาสความสำเร็จ แต่สำหรับผมโอกาสที่ถ้ารับแล้วต้องแลกกับการต้องห่างกับครอบครัว ผมไม่คิดว่ามันคือโอกาสที่ดีครับ

ความคิดส่วนตัวนะครับ ส่วนท่านไหนคิดเห็นยังไงก็ลองๆแชร์กันครับ ไม่มีผิดมีถูกหรอก ที่ผมเลือกแบบนี้เพราะผมให้ความสำคัญกับครอบครัวมาอันดับหนึ่งเสมอน่ะครับ เพราะวันที่เราเกษียณ ผมไม่คิดว่าจะมีใครอยู่กับผมนอกจาก ครอบครัวเราเท่านั้นครับ

ผมเลือกอยู่กับลูกนะครับ

ถ้าผมเป็นลูกผมคงเลือกไม่อยากโตแบบห่างไกลพ่อหรอกคับ

หมื่นกลางๆ ความหมายคือ 40k-50k ครับ

ประเทศที่ไป น่าจะตามหลังประเทศไทยอยู่พอสมควรครับ

บางคนเลือกครอบครัวมีความสุข ปรากฎเงินไม่พอเบี้ยงลูกสองคน

บางคนเลือกงาน มีเงินพอใช้ แต่ลูกไม่สนิทกับพ่อ

ความสุขอยู่ที่เราได้เลือก แต่ปัญหาอยู่ที่ความสุขคนรอบข้างมากกว่า

ผมว่าเคสนี้น่าจะมีโอกาสที่ดีกว่างานต่างประเทศนะครับ พยายามหาที่ลงตัวกว่านี้ก่อน

นึกว่าหมื่นกลางๆ คือ 18000 ประมาณนี้

ถ้าที่เดิม 45-50k

งั้นเลือกอยุ่ที่เดิมดีกว่าครับท่าน

จะได้ดูแลครอบครัวได้ใกล้ชิดด้วยครับ

ตอบในมุมของคนที่พ่อไปทำงานตปท.ตั้งแต่เด็กๆประมาณตอนป.1นะ

ทุกวันนี้ถ้าเค้าไม่ใช่พ่อผมก็เหมือนคนแปลกหน้าอ่ะ แต่อาจจะเป็นเพราะเหมือนเค้าอยากไปตั้งรากฐานที่นู่นเองด้วยแหละมั้ง เลยแทบจะไม่สนิทเลย ยิ่งหลังๆไม่กลับมาไทยนานมากละ แล้วก็แทบจะไม่คุยกันเลย ย่าผมนี่แทบจะไม่มองเค้าเป็นลูกแล้ว

ที่เหลือก็แล้วแต่ท่านแล้วแหละว่าถ้าไปแล้วจะทำได้ดีขนาดไหนอ่ะ เพราะถ้าไปทำงานแล้วส่งเงินกลับมาให้ลูกเมียอยู่สบายได้จริงๆผมว่ามันก็ดีนะ การติดต่อสื่อสารสมัยนี้มันทำได้ง่ายและดีกว่าเมื่อ 20 ปีก่อนเยอะ สมัยนั้นผมโทรไปหาพ่อทีนาทีละ 30 กว่าบาท ยุคนี้วีดีโอคอลกันได้สบายๆ ยังไงก็ตัดสินใจดีๆครับ

ต้องดูความเหมาะสมละครับ บางคนเลือกไม่ได้จำเป็นต้องห่างครอบครัวเพราะถ้าไม่แยกกลับกลายเป็นพากันลำบาก ซึ่งโดยส่วนมากจะเป็นแบบนี้กัน แต่สิ่งที่อยากให้มองคือ เลือกทางที่คิดว่าใช่สำหรับท่าน นั่นแหละครับ ส่วนผมเลือกทางที่ใช่สำหรับครอบครัว อาจมีน้อยลงมาหน่อยแต่มีความสุขได้ทั้งครอบครัวไม่ถึงกับลำบากแต่ก็ไม่ได้ฟู่ฟ่า ส่วนบางท่านอาจต้องการความก้าวหน้าและความมั่งคั่ง ก็จะมองไปอีกแนวนึง ไม่มีผิดหรือถูกเอาที่ท่านทำแล้วมีความสุขไม่เบียดเบียนใคร ไม่ผิดกฏหมายก็พอ

สายงานไหน แล้วไปประเทศอะไรหรอครับ

โมเม้นต์ที่เราได้ใช้เวลาร่วมกับครอบครัวของเรา ได้เห็นพัฒนาการลูก เห็นครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ก็แลกมากับการเสียโอกาสในการเติบโตทางหน้าที่การงานและอาจมั่นคงมากขึ้นในเวลาต่อมา

เลือกยากเหมือนกันนะครับ ถ้าเป็นผมก็คงเลือกทั้ง2ทางเลย ถ้าหาลู่ทางพาครอบครัวไปที่ทำงานใหม่ได้ก็โอเค แต่ถ้าต้องเลือกจริงๆผมคงเลือกครอบครัวเพราะเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัวในช่วงๆเวลานั้นๆมันย้อนกลับคืนมาไม่ได้ ไม่อยากเสียใจภายหลังแต่โอกาสมันมีมาอยู่เสมอหากเราวิ่งหามัน ที่สำคัญเราทำงานอยู่ที่เก่าก็ยังมีความมั่นคงอยู่พอสมควร

งานสาย Design ครับ ทำที่ออสเตรเลียครับ

ประเทศอะไรครับ ลองบอกได้มั้ย

ส่วนตัวผมอยากให้หนีบครอบครัวไป แล้วตั้งรกรากไปเลยครับ ถ้าประเทศค่อนข้างดีนะ

ผมว่าครอบครัวสำคัญที่สุดครับ โดยเฉพาะช่วงที่ลูกยังเล็กๆ เค้าอยู่กับเราไม่นานเท่าไรหรอกครับ สิบกว่าปีก็ออกจากอกเราไปแล้ว ใช้เวลากับเค้าให้เต็มที่ดีกว่าจะเสียใจทีหลัง

สถานการณ์ผมเป็นทางตรงกันข้ามเลย คืออยู่ไทยแล้วใช้เวลาเดินทางไปกลับที่ทำงานนานมาก วันละ 3-5 ชั่วโมง ออกจากบ้านหกเจ็ดโมง กลับถึงบ้านสองทุ่มกว่า เป็นแบบนี้มานานแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร จนกระทั่งมีลูก กลายเป็นว่าผมออกจากบ้านลูกยังไม่ตื่น กลับถึงบ้านลูกก็หลับแล้ว มีเวลาได้อยู่ด้วยกันน้อยมาก

ผมมีทางเลือกคือกลับไปอยู่ ตจว ทิ้งงานที่ผมถนัดและภูมิใจ (และเงินเดือนหลักสิบเท่าของค่าแรง ป.ตรี) ไปสานต่อกิจการของครอบครัว (ซึ่งผมไม่ถนัด และมีน้องๆ ที่จบมาตรงสายทำงานอยู่แล้วสองคน) แต่ผมไม่เลือกทางนั้นและคิดฉีกไปทางใหม่ คือย้ายครอบครัวมาต่างประเทศ ที่ๆ ผมจะได้ทำงานที่ผมชอบ มีรายได้ที่ดีไม่ต่างจากเดิม และได้อยู่กับลูกมากขึ้น สุดท้ายผมก็หางานได้ บริษัททำวีซ่าและออกค่าเครื่องบินให้ผมกับลูกเมียทั้งหมด แลกกับเซ็นสัญญาว่าจะอยู่กับเค้าหนึ่งปีเป็นอย่างน้อย (ที่นี่งานสายผมขาดมาก แบบว่าถ้าผมอยากย้ายก็ไม่ยาก แถมเงินเดือนขึ้นอีก 20-30% สบายๆ) ตอนนี้ผมมีความสุขมาก ได้อยู่กับลูกมากขึ้นเพราะรถไม่ติด ขับรถน้อยกว่าวันละครึ่งชั่วโมงไปกลับที่ทำงาน ได้เห็นเค้าเติบโตทุกวัน ได้เล่น ได้อ่านหนังสือด้วยกัน ผมว่านี่แหละคือความสุขของชีวิต

อีกอย่างที่ดีขึ้นสุดๆ คือสมัยอยู่ไทย ถึงผมจะโทรหาพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดทุกวัน แต่ก็แค่คุยนิดๆ หน่อยๆ ระหว่างอยู่บนรถไฟฟ้า พ่อแม่ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นหลานเพราะผมกลับถึงบ้านลูกก็หลับแล้ว แต่พอมาอยู่นี่ผมกลับถึงบ้านเร็ว ก็เลยได้ video call กันทุกวัน ปู่ย่าได้เห็นหน้าหลาน ได้คุยกันสนุกสนานวันละครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงทุกวัน ดูแล้วน่าจะมีความสุขกว่าตอนผมอยู่ไทย นี่ถ้าไม่ติดว่ามีโควิด ก็คงได้พากลับไปให้กอดสักรอบก่อนปีใหม่แล้ว

ปล. สิ้นปีนี้จะมีลูกตามมาอีกคนหนึ่งเหมือนท่านเลยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

ผมว่า ช่วงเวลาแห่งความสุขจริง ๆ คือช่วงที่ลูกยังเด็กนะ มันอาจจะดูเหนื่อย แต่ผมว่ามันมีความสุขโคตร ๆ อะ กับการที่ลูกเรายังเล็ก ทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปหมด มันจะเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษที่สุด ถ้าผม ผมเลือกลูกนะ แต่ถ้าเลือกลูกโตแล้ว แบบมหาลัยแล้ว ถึงวัยที่ดูแลตัวเองได้แล้วก็อีกเรื่อง