ผมชอบตัวละครร็อคกี้มานานแล้ว ดูหนังมาทุกภาค ถึงขนาดมาตั้งเป็นยูซเซอร์เนม555
หนึ่งในฉากที่ผมชอบมากที่สุดก็คือฉากเนี้ยแหละครับ
คุณพ่อผมเพิ่งเสียมาประมาณสองเดือน เส้นเลือดในสมองตีบ พ่อจะเป็นคนสอนผมให้เป็นลูกผู้ชายที่เข้มเเข็งละดูแลแม่ได้ตลอด
วันนี้ผมกลับมาดูฉากนั้นอีกครั้ง หมัดนั้นมันฮุคกระแทกใจผมยิ่งกว่าเดิมไปไม่รู้กี่เท่า
ขอโทษที่มาระบายครับ ไม่คิดว่าจะดูหนังแล้วน้ำตาซึม
โลกไม่ได้มีแต่แสงแดดและสายรุ้ง
มันมีทั้งความโหดร้ายและหยาบคายมาก
พ่อไม่แคร์หรอกว่าแกแกร่งแค่ไหน มันจะซ้อมแกจนทรุด
และกดแกอยู่อย่างนั้นตลอดไป ถ้าแกยอมมัน
แก พ่อ ไม่มีใครหรอก ที่ชกได้หนักเท่า "ชีวิต"
แต่ไม่เกี่ยวว่าแกหมัดหนักแค่ไหน แกรับหมัดได้หนักแค่ไหนต่างหาก
แล้วลุยต่อไปข้างหน้า แกรับได้แค่ไหน แล้วลุยต่อไปข้างหน้า
ชัยชนะต้องแบบนั้นแหละ
ถ้าแกรู้คุณค่าตัวเอง ก็ทำตัวให้สมกับคุณค่าที่แกมี
แต่แกต้องเต็มใจรับหมัดพวกนั้น
ไม่ได้นั่งชี้นิ้ว แล้วบอกว่าแกไม่ได้อยู่ในที่ที่แกต้องการ
เพราะเขาหรือเธอ หรือใครก็ตาม
คนขี้ขลาดทำกัน "แต่ไม่ใช่แก" แกดีกว่าคนพวกนั้น
พ่อจะเป็นคนที่รักแกเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แกเป็นลูกพ่อ และเป็นเลือดเนื้อ
แกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของพ่อ
แต่ถ้าแกไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง
“แกก็เหมือนยังไม่มีชีวิต”
คืนนี้น้ำตาไหลเลยครับ 555 อาจจะเซ้นซิทีฟไปหน่อย
: 0 ใบ
: 0 ใบ
My Locker