หลังจาก18ปีที่บ้านของผมก็ปล่อยละ พอเรียนจบนี้คือแล้วแต่เลยอยากทำไรก็ทำแค่อย่าเดือดร้อนที่บ้านพอ

ลองขอจริงจังครับ ผมว่าเค้าเปนห่วง แต่ไม่ได้ห้ามนะ

ผม 34 พ่อแม่ก็ไม่พูดนะ ว่าไปไหนมาไหน

พูดที ผมเป็นเด็กในสายตาท่านตลอดเลย 5555

ทุกวันนี้โทรคุยกันทุกวัน

ของผม แม่ปล่อยตอนมหาลัย แต่ช่วง เรียน มปลาย 2 ทุ่มต้องเข้าบ้าน ฮ่าๆๆ โคตรโกรธเลย เพื่อนอยู่ดึกๆได้

ตอนมัธยมก็เป็นอย่างจขกท.เลย แต่ตอนมหาลัยก็มีไปไหนมาไหนได้แล้ว แต่นิสัยนึงที่มันติดไปแล้วคือติดบ้านขี้เกียจออกไปไหนข้างนอก เพื่อนออกไปกินเหล้ากันยังไงก็ไม่ออกถ้าไม่เทศกาลหรือนัดเจอกันเยอะจริงๆ

ผม 30+ และไปไหนนานๆหรือไปเจอเพื่อนดึกๆหน่อยแม่โทรตามตลอดนะ ส่วนมากไปไหนแม่ก็ไปด้วยโดนคนล้อเลย แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะแม่ทำแล้วสบายใจ ผมมีแม่คนเดียว

เรื่องมันเศร้าว่ะเพื่อน อยากนั่งชิวอีกแป๊บนึงแต่ก็โดนทางบ้านเรียกตัวกลับ

จริงๆก็รู้แหละว่าทางบ้านเค้าเป็นห่วง เพราะขับรถกลางคืนมันมองทางลำบาก แต่บางทีเค้าก็ห่วงเกินไป เหมือนไข่ในหิน

บางทีก็เซ็งเหมือนกันนะ เพราะโดนโทรจิกโทรตาม แต่ถ้ามองอีกมุมนึง ก็ยังดีที่อย่างน้อยเค้าก็เป็นห่วงเรานี่แหละครับ

เค้าแค่บ่นแต่เค้าไม่ห้าม

พ่อ แม่ เห็นเราเป็นเด็กเสมอ จนกว่าเราจะทำให้เค้าเห็นว่าเราเป็นผู้ใหญ่
แต่การเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่แค่ว่าทำตัวตามใจฉันนะ แต่คือสามารถรับผิดชอบการงาน หาเงินเป็น จัดการชีวิตส่วนตัว และชีวิตส่วนรวมในบ้านได้
แต่ก็เข้าใจ อายุเท่านี้คงยังไปไม่ถึงขนาดนั้น
บางทีเราก็ต้องแสดงความดิ้นรนทำตามใจเราบ้างแหละ เพื่อให้เค้ารู้ว่าเราต้องการอะไร
เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบนี้แหละ แม่ไม่ค่อยอยากให้ออกไปไหน เพราะเราใช้ตังของที่บ้าน
พอเราหาเงินเองได้ เราก็ไปของเราเอง บอกแค่ว่าจะไปไหน เค้าก็บ่นๆๆ เราก็บอกว่า เออน่า เดี๋ยวก็กลับ แล้วก็ออกไป
แต่เรื่องโทรตามเมื่อก่อนนี่ก็ทะเลาะกันบ่อยเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
ทางที่ดีออกไปทำงานนอกบ้านไกลๆดีสุดล่ะ