ต้องได้รับความเครียด ความกดดัน ต่อเนื่องเป็นระยะเวลานานครับ หรือไม่ก็ เจอเหตุการณ์รุนแรงเข้าจริงๆจนสภาพจิตใจเสียหาย เกิดความเครียดรุนแรง

อย่างกรณีของผม ผมอยู่กับผู้สูงอายุ 3 คน เป็นเวลานาน บวกกับปัญหาการกดดันทางครอบครัว ประมาณนึง พอถึงเวลานึง สะพานที่ลำเลียงสารเคมีในสมองดูแลให้สมองมีสภาพปกติ มันก็เสียหายหนักมากพอ มันก็ออกอาการ

เรื่องซื้อของไม่คิด อาจจะต้องทำใจครับ เพราะ ไบโพลา เวลาซื้อของก็จะไม่คิดเลย คือต้องสุดตลอด เวลาดาวน์ ก็จะสุดเหมือนกัน ส่วนเรื่องบัตร้คร ทำเรื่งลดวงเงินได้นะครับ ให้ต่ำสุดเท่าที่จ่ายไหว สู้ๆนะครับ

ผมเคยมีแฟนเป็น Depression พาไปหาหมอ พาไปรักษา

บอกตรงๆไม่รักจริงทนไม่ไหวหรอก เราเหนื่อยเราเครียดมาก

ตอนที่ต้องอยุ่ช่วงที่มันแย่ต้องพยายามเข้าใจ เอาจริงๆไม่เป็นเองไม่มีทางรู้เลย

จนมีบางช่วงผมรำคาญด้วยซ้ำ หนักครับ แต่เขาก็ดีขึ้นนะ ไม่ต้องใช้ยาแล้ว
แต่ก็ยังติดย้ำคิดย้ำทำ

สุดท้ายก็นั่นแหละ เลิกกันดีกว่า

ไม่น่าเชื่อ ว่าท่านกับผมคล้ายกันมาก อยู่ในสถานะเดียวกันเลยก็ว่าได้แค่ เปลี่ยนจากบ้านเป็นรถ ยังอยู่หอ แต่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมรับผิดชอบหมด เป็นซึมเศร้า (เครียดจากงาน ออกจากราชการแบบกดดันสุดๆ) ตอนนี้ต่อยอดเป็นไบโพล่านี่ละ รักษาใช้ยา ไปหาหมอประจำมา 3 ปีแล้ว เคยหนักกว่านี้ ตอนนี้ไม่หนักไม่คิดฆ่าตัวตาย(มั้ง) แต่เน้นช๊อปกระจายแทน แล้วก็ด้านอารมณ์ก็โมโหง่าย หงุดหงิดง่าย ยังดีที่มีน้องแมวช่วยไว้ ระดับความเครียด 8/10 แต่ยังพอไหว ที่จะไม่ไหว ก็เรื่องค่าใช่จ่ายนี่ละ ก็ต้องสู้กันต่อไป

เพื่อนผมเป็นโรคซึมเศร้า ไปหาหมอกินยาเรื่อยๆก็ปกติดี ถ้าแฟนท่านไม่หายลองเปลี่ยนที่รักษาดูมั้ยครับ เผื่อจะดีขึ้น

เปนกำลังใจให้คับผม เหนื่อยแต่ท่านก็ยังผ่านมาได้ ด้วยความเข้าใจ

เพื่อนผมเป็นแบบแฟนท่านเกือบทุกอย่างเลย เพื่อนผมเป็นผู้หญิงนะ เกิดตอนเค้าเรียนแค่ ม.5 ตอนนั้นเรื่องโรคซึมเศร้ากับไบโพล่าถือว่าเป็นเรื่องใหม่มาก ตอนที่ผมเจอเค้าครั้งแรกเค้าก็เป็นแล้ว แต่ทั้งที่บ้านแล้วก็ที่โรงเรียนไม่มีใครเข้าใจเลย เผอิญว่าเราต้องไปคุมสอบอะไรซักอย่าง แล้วเพื่อนเค้าก็สมัครมาคุมสอบด้วย คือเค้าเป็นฝ่ายประสานงานแต่ไปหาเรื่องทุกคนที่เจอเลย รวมผมด้วย ทำงานสอบเกือบล่ม (ตอนนั้นมันอาละวาดเต็มที่) พอผมไปถามน้องแท้ๆ ของเค้าก็ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร จบงานสอบที่บ้านเค้าจับไปโรงบาลประสาท หมอก็วินิจฉัยว่าเป็นไบโพล่าแล้วให้ยามากิน แต่พอกลับไปโรงเรียนทุกคนมองเป็นตัวประหลาดไปแล้วแทบไม่มีใครคุยด้วย ทั้งๆ ที่เค้าก็ไปขอโทษทุกคนที่ไปทำไม่ดีด้วยแต่ก็ไม่มีใครกลับไปคุยกับเค้าเหมือนเดิม ผ่านไปไม่นานกลับไปหาหมอเพราะต้องไปเอายาไบโพล่า ที่นี้หมอวินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้าเพิ่มอีก ทีนี้เรื่องยาว กินยาจนไม่อยากกินแล้ว

แต่ก็ประคองไปจนถึงตอนขึ้น ม.6 แล้วเค้าก็เจอผมก็มาขอโทษผมเรื่องการคุมสอบครั้งนั้น (ผมอยู่คนละห้อง คนละตึก เรียน EP เค้าเรียนวิทย์-คณิตธรรมดา เลยไม่เจอกัน) เค้าก็เล่าเรื่องตอนไปหาหมอให้ฟัง แล้วก็เรื่องที่ไม่มีใครคุยด้วยอีก ตอนนั้นผมสงสารเค้ามากนะ สัญญากับเค้าอยู่เลยว่ามีอะไรก็โทรมาเล่าให้ฟังก็ได้ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวันนี้ผมก็ติดต่อกับเค้าอยู่ตลอด ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะ แต่ต้องกินยาตลอด ถ้าขาดแล้วจะดาวน์เอาง่ายๆ ตอนนี้ก็อยู่สถานะเป็นเพื่อนรับฟัง เวลาเหงาก็พาไปกินข้าวไปดูหนังบ้าง คือถ้ามากกว่านี้ก็เป็นแฟนกันละ เดินเข้าไปในบ้านเค้าพ่อกับแม่เค้ายังไม่ว่าเลย ดูแลดีจัด 555

ปล. ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนปัจจุบันผ่านมาแล้ว 9 ปีแล้วนะ แต่เค้าก็รักษาไม่หายขาดต้องกินยาตลอด ดีว่าที่บ้านเค้าพอมีเงินซัพพอร์ตแล้วเค้าก็ทำอาชีพเป็นไกด์ในจังหวัดเงินค่อนข้างดี และพอมีเวลาว่างเพื่อหางานอดิเรกทำเยอะ

สู้ๆนะครับ ช่วยเค้าให้ผ่านไปให้ได้ เจ้าของกระทู้ก็ต้องเข้มแข็ง และหนักแน่นด้วบนะครับ

สู้ๆนะครับ ผมเองมีเพื่อนที่เป็นโรคนี้เหมือนกัน เพิ่งรู้ว่ามันเป็นเพราะเมื่อสองวันก่อนเพื่อนๆแจ้งข่าวร้ายมาเพราะว่ามันฆ่าตัวตายเพราะโรคนี้แหละ ท่านเองก็สู้ๆนะครับ ผมนับถือท่านเลยดูแลแฟนดีมากๆ

ไม่รู้จะพูดอะไรเลยนอกจาก เข้มแข็งเข้าไว้นะครับ ทั้งคู่เลย :)

แฟนผมไม่ได้เป็นซึมเศร้า แต่อยากจะบอกว่าผมเข้าใจความรู้สึกนะ ปัญหาชีวิตคู่ของผมคล้ายกับคุณเลย พอจะดีก็ดี พอทะเลาะกันพร้อมจะพังทลายได้ตลอด ขึ้นสุดลงสุด ทุกข์มากๆ แต่ผมก็พยายามอดทนประคับประคองกันไปให้ได้ หนี้สินผมก็แบกรับภาระบ้านคนเดียว ทะเลาะกันหนักจนลามไปถึงที่บ้าน เครียดมาก ผมเคยแย่จนถึงกับเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นมา 7-10วันมาแล้ว
ตอนนี้ผมมีลูกแล้ว ยังอยู่กับแฟนคนเดิม ทะเลาะกันเหมือนเดิม ช่วงหลังๆผมดีขึ้นเยอะ ไม่อยากยึดเหนี่ยวชีวิตที่ไม่แน่นอนของเราไว้กับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ได้ฟังธรรมมะหลวงปู่หลวงพ่อก็ช่วยให้ปลงให้วางได้บ้าง แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอยากให้จำไว้ว่า ปัญหาทุกอย่างมีทางออกมีทางแก้ พอมีความคิดงี่เง่าๆคิดสั้น อยากตาย พยายามดีดมันออกไป ออกจากวังวนตรงนั้นไปก่อน ใช้สติเยอะๆ ชีวิตเรามีค่ามาก เกิดเรื่องบ้าๆอะไรขึ้นมา เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างเอง ทุกข์จะเบาบางลง เราจะเริ่มมองเห็นทางออก

โอ้ว

ท่านก็รักษาสุขภาพจิตด้วยนะครับ
ถ้าเป็นผมคงจบความสัมพันธ์ก่อนจะเป็นแฟน มีแล้วเครียด มีปัญหา ผมขออยู่คนเดียวดีกว่า ยังมีพ่อแม่ต้องดูแล เครียดเรื่องงานแล้วยังต้องมาเครียดทางบ้าน

ผมว่ากินยาแล้วมันต้องดีสิ มันไม่ดีต้องมีอะไรผิดพลาดแล้ว ลองเปลี่ยนหมอ เปลี่ยนโรงพยาบาลดูมั้ย

มาให้กำลังใจครับ

ขอแบ่งปันประสบการณ์ ผมเคยทำงานกับคนที่เป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาท จำชื่อโรคไม่ได้ เป็นมากกว่าโรคซึมเศร้าอีกนะ

เขาทานยาหมอตลอด พอได้มาร่วมกิจกรรมกัน สภาพแวดล้อมดีขึ้น มีคนให้กำลังใจเขา เขาก็ดีมากขึ้นนะคับ

แต่พอมาถึงจุดนึง ที่หมอเริ่มลดยาเพราะเขาดีขึ้น คือ เขามีความคิดการตัดสินใจใกล้เคียงคนปกติมากขึ้น เวลาที่เขารู้สึกไม่ได้ดั่งใจ อาการมันก็กลับมาอีก ทีนี้ก็ไปกระทบกับคนอื่นๆ ทุกคนให้โอกาสหลายที จนสุดท้ายก็ต้องแยกกันไป เพราะอาการเขาแย่จริงๆ คือ อาการที่ว่านี้คือพฤติกรรมทางสังคมที่เขาไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ทั้งการพูดและการกระทำ เขาเป็นแบบนี้จนญาติพี่น้องไม่สนใจเลย

ระยะเวลา 2-3 ปี ที่ผมได้มีโอกาสสัมผัสเขา จึงทำให้พอเข้าใจ จขกท. ได้ เป็นกำลังใจให้ครับ

อาการดีขึ้นได้แน่นอนครับ ยิ่งช่วยกันหลายๆคน ก็จะช่วยกันผ่อนแรงได้เยอะครับ

แต่สุดท้ายผมแนะนำว่า ชีวิตนี้เป็นของเรา เราเลือกได้ครับ จะซ้ายหรือขวา

ลองชั่งน้ำหนักดูครับ

แค่อ่านผมก็เคลียดแทนเลยว่ะแค่ผมเจอแฟนงี่เง่าใส่เราผมก็หงุดหงิดสุดๆแล้ว คุณนี่ไม่ได้รับแค่แฟนคนเดียวยังต้องรับภาระอะไรหลายๆอย่างอีก
ถึงผมช่วยอะไรไม่ได้ แต่ขอช่วยเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะ ชาวSSทุกคนอยู่เคียงข้างเสมอ