ส่วนตัวผมงานนิ่งละ

ก็ยังกะจะเติมฝันด้วยรอยสักในร่มผ้าเช่นกันครับ

ต้องถามกลับ จขกท ว่าท่านเลี้ยงตัวเองได้ แล้วฐานะการเงิน การงานมั่นคงหรือยังครับ

เพราะหากอยู่ในวัยเรียน การที่มีรอยสัก จะไปสมัครงานบางที่ มันไม่สามารถทำได้ครับ

นอกจากงาน ก็โรคที่มาจากการสัก

การที่พ่อแม่ห้าม ท่านเป็นห่วงเราครับ

แต่หากวันหน้าเรามั่นคงแล้ว ลองคุยกับท่านอีกทีครับ

ถ้าไม่มีงานอย่าสักครับ ไม่งั้นหางานยากมาก

พ่อแม่ท่านคงกลัวเรื่องการงานแหละครับเจาะหูไม่เท่าไหร่เวลาทำงานเอาออกได้(ยกเว้นระเบิดหู)สักนี้สิปัญหา แต่สังคมเริ่มค่อยๆเปิดเรื่องพวกนี้ ผมเจาะหูก่อนเป็นตำรวจ ตรวจร่างกาย ผมก็ผ่าน สมัยผมยังห้ามสัก แต่มาตอนนี้เห็นระเบียบว่าสักได้ไม่เกิน 16 ตร.ซม. ตอนนี้ผมก็กำลังคิดจะสักอยู่เหมือนกัน

พ่อแม่ผมห้ามสักครับ แต่พาไปเจาะหู แต่ผมล่อตั้งแต่ มปลายทุกอย่างเลย คือคิดไว้แล้วตั้งแต่มัธยมว่าจะเรียนสายกราฟิก สายอาร์ต เลยกล้าทำครับ พอสักมาเต็มแขนตอนมหาลัยเค้าก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่ผมก็เสียดายหน่อยๆแหละ ใจนึงผมก็อยากทำราชการ แต่ไม่รู้จะไปบรรจุอยู่ตำแหน่งไหน 55

แต่ผมสักตามฝันตั้งแต่ประถมครับ สักเสร็จไปแล้ว เรียนมหาลัยก็รายล้อมไปด้วยเพื่อนที่สักทั้งนั้น แฟนผมก็สักเต็มแขน 55

เรื่องสักน่ะ ถ้าพวกน้องๆวัยรุ่นทั้งหลาย อยากจะบอกว่าให้รอซัก 25 แล้วค่อยสักเหอะ คือที่เห็นมานะ พวกวัยรุ่นแล้วสักน่ะ ส่วนใหญ่มันตามเพื่อนมากกว่าไม่ได้ชอบอะไรจริงๆหรอก แล้วที่เห็นส่วนใหญ่พวกนี้ไม่ค่อยรอดซักราย ไอ้ที่ไปได้ดีนี่มีน้อยโคตรๆ แต่ถ้าคนที่ทำงานทำการแล้วเริ่มแน่ใจว่าตัวเองชอบศิลปะด้านนี้จริงๆแล้วไปสัก ผมก็เห็นมีได้ดีเยอะนะ รุ่นพี่ผมเค้าก็สักแต่สักในร่มผ้า เค้าก็มีงานดีๆทำ คือรู้บุคลิกตัวเอง รู้ว่าตัวเองจะไปทางไหน รู้ว่าสักแบบไหนที่มันพอดีไม่มีผลกับการงาน และอีกอย่าง สักตอนเลยวัยรุ่นมาหน่อยคือมันแน่ใจว่าตัวเองชอบจริงๆ ไม่ใช่เฮโลไปตามเพื่อน ไอ้พวกเฮโลไปตามเพื่อน เดี๋ยวพอเพื่อนไปสักเพิ่ม ซักพักมันก็ไปสักอีก เอามาอวดเพื่อน ไม่เคยพอ จนกว่าจะรู้ตัวว่าเกินพอดีมันก็สายไปล่ะ

อยากจะบอกพวกน้องๆที่อยากสัก ว่ารอมีงานมีการทำก่อนแล้วค่อยไปสัก คือไม่ใช่ดูถูกเรื่องหาเลี้ยงตัวเองให้ได้ก่อนนะ อันนี้ผมว่ามันคนละเคส แต่คือคนเรามันยังไม่ค้นพบตัวเองจนกว่าจะเริ่มทำงานจริงๆล่ะ ตอนนั้นถึงค่อยรู้ว่าเราจะไปทางไหน อะไรที่มันอยู่ในขอบเขตทำได้และไม่ลำบากตัวเองมากเกินไป อันไหนที่มันพอดี อันไหนที่มันศิลปะ อันไหนที่มันเกินพอดี อยากจะเตือนไว้ ชอบสักก็อดทนไว้ก่อน มันอยู่กับเราไปตลอดชีวิต ทนซัก 5 ปีมันไม่ตายหรอก

* พี่ที่ทำงานผมก็มีคนนึง ชอบสัก สักแบบสักสี สักสวยงามไรเงี้ยนะ แต่งตัวเปรี้ยวๆ แนวแบบเป็นของตัวเอง แต่ไม่ค่อยให้เกียรติสถานที่เท่าไหร่ไรงี้


แล้วสไตล์แบบชอบพูดจาแบบ อีเ-ี้ย , -วยไรวะ , อะไรของแ-่งวะ , เป็น-่าไรเนี้ย , อี-่า ฯลฯ คือมีแต่คำสบถอะ


เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้หยาบคายนะ อยู่กับเพื่อนผมก็พูดจาแบบนี้แหละ แต่พี่คนนี้คือแบบพูดในที่ทำงานไง


แล้วยิ่งเวลาเมานี่แบบ เสียภาพลักษณ์อะ ตัวนั่นตัวนี่ หลุดมาหมด พูดจาใต้สะดือ คือแบบทำงานในองค์กรดีนะของผมอะ


ผมยังคิดเลยแบบพี่เค้าแม่งเหมาะกับพวกไปขายของตามตลาดนัดจตุจักร ตลาดนกฮูกไรพวกนี้มากกว่า 555555555


กลับกันมีอีกคนสักแนวพวกหนุมาน เก้ายอด ห้าแถวไรเงี้ย เออ แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า คำพูด คำจา คือไม่หยาบคายอะ


การแต่งตงแต่งตัวคือแบบดูโตตามวัย ให้เกียรติสถานที่ ถูกกาลเทศะ ผิดกับพี่คนข้างบนมาก คนละขั้วเลย พี่คนข้างบนจะชอบบอกผมว่า "เค้าเป็นของเค้าแบบนี้"


ปล.ทั้ง 2 คนเป็นผู้หญิงครับ

แม้ว่าการสัก หรือเจาะหูเนี่ย มันจะเป็นรสนิยมความชอบส่วนตัว
แต่คนที่ทำก็ต้องยอมรับนะว่ามันมีผลกับภาพลักษณ์ในอนาคตจริงๆ
มีสายอาชีพบางอย่างที่ไม่รับคนที่สักเลยนะ
คนส่วนมากในสังคม มองว่าคนที่สักเป็นอย่างไร ถามใจตัวเองดู
พ่อแม่ท่านนอกจากเป็นห่วงท่านแล้ว ยังหวังดีกับท่านด้วย
ผมไม่เคยมองว่าร่างกายของผมเองเป็นของผมคนเดียว
พ่อแม่ให้มา ผมก็มองว่ามันเป็นของพวกท่านด้วย
ถ้าพ่อแม่ท่านจะออกความเห็น ท่านก็มีสิทธิ์
ส่วนเจ้าตัวเองจะทำยังไงก็แล้วแต่จะตัดสินใจล่ะนะ

ปล.ส่วนตัวถ้าหาเหตุผลที่เพียงพอให้พ่อแม่ยอมรับได้ถึงจะทำครับ
ไม่งั้นฝืนทำไป ก็ผิดใจกันเปล่าๆ แม้ว่าสุดท้ายแล้ว
พ่อแม่จะยังรักท่านอยู่ดีโดยที่ไม่เงื่อนไข

ของผมทำงานมาได้สักพักแล้ว ก็อยากจะสัก แต่แบบมินิมอล เล็กๆที่เดียวพอ กับเจาะหู แค่นั้นจบละ

ถามก่อนว่าทำไมอยากสัก​ ถ้าตอบว่าชอบ​ สวย​ ตอบตัวเองด้วยว่า​ จะชอบไปอีกนานแค่ไหน​ รับผลหลังจากการสักได้ไหม ลบรอยสักยากมากนะครับ

เด๋วผ่านช่วงวัยรุ่นมา ก็จะรู้เอง

มีอยู่ในเกือบทุกคนแหละ อยากเจาะอยากสัก

พอผ่านช่วงเวลานั้นมาได้แล้วมอนย้องกลับไปจะรู้สึกว่าดีแล้วทุกกุไม่ได้ทำกันแทบทั้งนั้น

จั่วคำถามมาก็รู้แล้วครับว่าคิดอะไรอยู่
จริง ๆ อยากทำอะไรก็ทำครับ
ทำอะไรก็ได้ที่คิดว่าวันหนึ่งในอนาคตจะไม่กลับมามองตัวเองในวันนี้ ว่า "กูไม่น่าไปทำแบบนั้นเลย"
จะทำแล้วก็อย่าให้คำว่า "รู้งี้......" มันบอกกับตัวเองในอนาคต มันไม่ใช่แค่เรื่องครอบครัว มันคือสังคม คิดเยอะ ๆ นะครับ