หลังจากปล่อยซิงเกิ้ลออกมาให้ฟังเรื่อยๆ ในที่สุดเหล่าพ่อมดโรงละครแห่งความฝันคณะ Dream Thearter ก็ปล่อยอัลบั้มที่ 14 ของวงออกมาร่ายมนตร์ขับกล่อมสาวก อัลบั้มนี้ทำขึ้นในวาระฉลองครบรอบ 20 ปี ของอัลบั้ม Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory ซึ่งจัดเต็มไปด้วยเพลงหลัก 9 เพลง และโบนัสอีก 1 เพลง ความยาวรวมกันไม่ถึง 1 ชั่วโมง

Untethered Angel

เพลงเปิดอัลบั้มในสไคล์ที่คุ้นเคยของ Dream Theater มาในจังหวะหน่วงๆ ช่วงกลางมีท่อนโซโล่ที่งดงาม จบลงด้วยความอลังการแห่งศาสตร์โปรเกรสซีฟ

Paralyzed

ขึ้นต้นด้วยริฟฟ์เท่ห์ๆ เป็นอีกหนึ่งเพลงที่ปรุงแต่งออกมาได้เยี่ยมยอด กลมกล่อม น้าเจมส์ร้องไออกมาด้ดีมาก

Falling into the Light

ช่วงกลางเพลงอัดความซับซ้อนไว้แน่น มีพักเบรกโซโล่เศร้าๆแต่บาดใจ ท่อนจบมีลูกเล่นแพรวพราว ถูกจริตแฟนเดนตายแน่นอน

Barstool Warrior

เริ่มต้นด้วยโครงสร้างดนตรีตามฉบับโปรเกรสซีฟได้ชัดเจน ฟังเนิบๆ เหงาๆ ได้เรื่อยๆ

Room 137

ขึ้นต้นเพลงนึกว่าวง Muse มาเอง เป็นเพลงที่ดนตรีค่อนข้างแหวกออกไปไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ แต่ยังคงความโปรเกรสซีฟไว้อย่างหนักแน่น

S2N

ถึงเวลาน้าจอห์น ไยัง ปล่อยของซะที เริ่มต้นเพลงด้วยการโซโล่เบสเน้นๆ ส่วนพาร์ทดนตรีหลักสมาชิกในวงก็ยังทำหน้าที่ได้เยี่ยม ท่อนโซโล่เรียกเสียงฮือฮาใช่ย่อย

At Wit's End

เพลงยาวที่สุดในอัลบั้มเปิดฉากมาน้าจอห์น เปตรุชชี่ จัดหนักจัดเต็มกับริฟฟ์อันดุดัน โหดแม้กระทั่งท่อนโซโล่ บวกกับเสียงรัวกระเดื่องช่างเข้ากันซะดิบดี ก่อนที่จะซอฟท์ลงไปบ้างในช่วงท้าย

Out of Reach

เพลงบัลลาดสวยๆ เสมือนนางเอกในอัลบั้มนี้ สมาชิกทุกคนต่างใส่จิตวิญญาณลงไปเต็มเปี่ยม

Pale Blue Dot

เริ่มต้นด้วยเสียงกลองเด่นๆของน้าไมค์ สลับจังหวะแบบหลากหลายฟังแล้วโยกตามอย่างมัน ยิ่งช่วงกลางๆได้ปล่อยของเต็มแม็กซ์ ยกให้เป็นเพลงเด่นของน้าแกไปเลย

Viper King ( Bonus Track )

เพลงพิเศษในอัลบั้มแม้จะไม่เด่นเท่าเพลงอื่นๆ แต่ก็นำมาปิดท้ายได้แบบสมบูรณ์


บทสรุป

เพลงในอัลบั้มนี้มีความหนักแน่นกว่าชุดที่ผ่านมา บางเพลงชวนนึกถึงอัลบั้ม Train of Thought ได้เหมือนกัน สิ่งหนึ่งที่น่าทึ่งคือเสียงร้องของน้าเจมส์ยังคงรักษามาตรฐานเดิมไว้ได้ ต้องรอชมว่าเวอร์ชั่นแสดงสดจะเป็นยังไง โดยรวมยกให้เป็นอีกอัลบั้มที่ทำออกมาได้ไม่ผิดหวังแก่การรอคอย ยังรอน้าๆมาทัวร์บ้านเราอีกครั้งนะ




หาฟังได้ใน Joox และ Spotify ครับ

เดี๋ยวไปฟังแป๊บครับ

วงนี้ ผมฟังอยู่ 2 เพลง

spirit carry on

pull me under

เพลงอื่นไม่รุ้จะฟังไปทำไม มีแต่ progressive มีแต่ technical

ฟังแล้วไม่อิน เหมือนฟังโซโล่บลูส์ หรือ นีโอ คลาสสิค



ปล. ว่าแต่ john petrucci นี่คิดว่าเก่งสู้ guthrie govan ได้มั้ยครับ

เพิ่งฟังสามเพลงแรก ชอบ Falling into the Light สุด

จำได้เมื่อประมาน7-8ปีที่แล้วที่มาไทยต่อจาก a7x ตอนนั้นผมไม่รู้จัก dream เลยแต่พี่ที่รู้จักกันชวนมาดู รู้สึกประทับใจเลยยย

เก่งไม่เก่งไม่รู้ แต่กล้ามใหญ่กว่า

อัลบั้มที่แล้วไม่โดนใจ
ได้ฟังแค่ข้ามๆ ครั้งนี้น่าจะโอเคขึ้น , ดูเหมือนกลองจะไม่ robot แล้วมั้ง

สู้ได้สบายครับ น้าแกระดับขั้นเทพคนหนึ่งของวงการ

ถ้าคอนนั้นอัลบั้มนี้ เราคงอยู่ในงานเดียวกัน
ผมได้ฟัง spirit carry on สดแล้วในงานนั้นผม complete ละ

คนละฟีลกับ a7x เลย ของดรีมนี่เน้นโยกหัววอย่างเดียวว5555

a7x มันหนักไปอีกนิดครับ ดรีมมันต้องเมาๆ นิดหน่อยไปฟังจะดีมากๆ

อัลบั้มนี้ผมยกให้ดีสุดในยุค Magini ละ คือความ Solid ไม่ปรุงแต่งจนเกินไป ไม่ต้องทำให้อลังแบบ The astonishing ซึ่งผมไม่ชอบเลย
เสียงเจมส์ก็โอเค ไม่ต้องแผดเสียง scream เฮียจอห์นทั้ง 2 ก็ทำโหดตามมาตรฐาน เฮียจอร์แดนโคตรลายคราม ฉายาพ่อมดคีย์บอร์ดรุ่น 2 ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย (ชอบกว่า Rick Wakeman อีก)
สไตล์เพลงก็โคตร DT กลิ่นอายยุคสมัย portnoy ก่อนออกจากวงพวก Systematic Chaos หรือ BC&SL
เพลง Falling into the Light ฟังละนึกถึง Metalica เลย compose คล้ายๆกัน
Barstool Warrior กลิ่นอาย Neo-prog มาเต็ม เมโลดี้โคตรสวย
S2N นี้แหละเหตุผลว่าทำไม DT ถึงโดนแซวว่าเป็น Rush's cover band ได้รับอิทธิพลมาเต็มๆ

Viper King นี้มัน Deep purple ชัดๆ คีย์บอร์ดนึกว่า Jon Lord มาอวตาลในร่างของจอร์แดน ไม่ก็ฟิล prog ยุคเก่าอย่าง Kansas
อัลบั้มนี้ผมให้ 8/10 ถือว่าแจ่ม รออัลบั้มหน้าอาจจะมี Metropolis Pt.3 ก็เป็นได้

คุณภาพเหมือนเดิม แต่ให้เล่นตามคงไม่ไหว น้าจอนแกมือไวเหลือเกิน

แอนดี้ แม็คคี เล่นเปิด อึ้งกับจังหวะจิ้มไปเคาะไป