พูดเยอะเด๋วโดนยัดเยียดเข้าสีแดง กลายเป็นคนเลวทันที

เอาง่ายๆเลยครับ

เช่น ลูกชายเจ้าปัญหา ของนักการเมืองร้อยตำรวจเอกที่มีการศึกษาระดับด็อกเตอร์ มีชื่อในปาตี้ลิสต์ของพรรค ทั้งที่ใครๆก็รู้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพล ไม่ใช่คนดีที่มีความรู้ความสามารถ แต่เชื่อเหลือเกินว่าคนก็ยังเลือกพรรคนี้อยู่ !!!

ดังนั้นทางเลือกการเมืองไทยมันจำกัดเพราะ

1. ตัวเลือกที่เป็นความหวังมันน้อยเหลือเกิน เจอหน้าเดิมที่ไม่มีทางที่จะสร้างชาติให้พัฒนาได้
2. ประชาชนที่มีสิทธิเลือกตั้งให้ความสนใจกับการเมืองน้อยมาก ข้อมูลน้อย การศึกษาต่ำ มองแต่ประโยชน์ตนเอง

ผมแปลกใจอย่างเดียว คนไทยไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยกับเรื่องในอดีต

มันหาทางออกไม่ได้หรอก ตราบใดที่มีคนกอดรัดอำนาจเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
ให้อำนาจที่แท้จริงเป็นของประชาชน

กี่สิบกี่ร้อยปี ก็ใช้มุกเดิม พรรคเดิมๆ เข้าลูปเดิม
เพราะคนไทยอ่อนไหวกับเรื่องบางเรื่อง มันคือจุดอ่อนในการจุดกระแสที่แท้จริง
เอาประเด็นเดิมๆมาเล่น จุดยังไงก็ติด

ทุกวันนี้ประเทศเรากลายเป็นศูนย์กลางแห่งการผูกขาด แบ่งเค้กกัน อำนาจล้นฟ้า กับเงินล้นฟ้า คนตาดำๆ ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม มองตาปริบๆ จะพูดมากก็ไม่ได้

ตราบใดที่ยังไม่เบิกเนตร มันก็วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่มีวันจบสิ้นหรอก

วนไปวนมา เข้าวัฏจักร เดิมๆ (ส่วนตัว เอือมระอา สงสารประเทศ)

ถ้าศึกษาประวัติศาสตร์ตั้งแต่ 2475 จะรู้ครับว่า

การเมืองแบ่งออกเป็นกี่ฝ่าย แล้วช่วงไหนฝ่ายไหนได้/เสียประโยชน์

อำนาจมันหอมหวานครับ ได้มาแล้วก็อยากอยู่กับมันนานๆ

ถึงแม้ประชาชนมีสิทธ์เลือก แต่ถ้าไม่ถูกใจผู้มีอำนาจก็วนลูปเดิมต่อไป

การเมืองไทย ความเจริญจองชายนั้นไม่ไปไหน
เพราะประเทศไทยนั้นเปรียบให้เห็นง่ายๆ คือเมือง กอทแท่ม
เมืองที่ถูกปกครองด้วย พวกเลว อย่าง 100% และการทำให้ประชาชนรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความสอนหวัง

ทำให้พวกชั่วนั้นไม่มีใครสามารถขึ้นมาต่อกร
สำหรับผม ตอบบแบบไม่กลัวโดนแบนเลย นะ เพราะผมซีเรียสเรื่องพวกนี้มาก
ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่ซีสเรื้องพวกนี้ คุณจำไว้เลยเมื้อไหร่ที่คุณแก่ หรือหมดเรี่ยวแรงที่จะสู้กับความยากลำบาก
สิ่งที่คุณมองข้ามนั้นจะกลับมาทำร้ายคุณ เพราะรัฐบาลของเรานั้นไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้คนด้อยโอกาสเช่น คนแก่ พิการ หรืออะไรพวกนี้ทั้งสิ้น ถ้าคุณลองเป็นพวกเขาสักวัน คุณจะรู้ว่าทำไมคนนั่งรถเข็นจะต้องออกมาประท้วง ทั้งๆที่การออกไปหน้าปากซอย ก็ยากชิบหายแล้ว

การเมืองไทยมันมืดทุกด้าน เพราะเรามีวายร้ายถึง 3ตัวใหญ่ๆ ( ลุงตูบ , ทักกี้ ,แก๊งประชาวิบัติ)
ทั้งสาใทีมนี้ก็ผลัดกันขึ้นมาเป็นใหญ่ ในขณะที่ประชาชนนั้นก็ยังไม่เคยได้รับเจริญ ได้แต่จะยิ้มแย้มกับเศษเหลือที่พวกเขาส่งมาให้ กลายเป็นว่าคนไทยไม่เคยอยากที่ตะกินเค๊กก้อนใหญ่ แต่กลับมีความสุขในการนั่งเลียกล่องเค๊กว่าพวกไหนให้มากกว่ากัน

ลองมองที่ต่างประเทศ พวกที่เจริญแล้วกับ พวกที่ยังไม่เจริญ ใช่เราอยู่ในแบบหลัง การกุมอำนาจ และการไม่มีปากเสียงของคนธรรมดานั้นเป็นส่วนประกอบหลักของพวกเรา เราดำเนินชีวิตแบบตัวใครตัวมัน ต่างกับพวกที่เจริญแล้วเขาเลือกที่จะเรียกร้อง และเป็นกองสนับสนุนให้คนที่ออกมาเรียกร้องสิทธิด้วยเหตุผลของแต่ละคน แม้แต่กับในเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนรวมแล้วเขาต้องมีกำลังขึ้นมาทุกที

ผมไม่อยากเห็นคนไทยพูดว่าเบื่อกับการเมืองเลย ไม่อยากได้ยินมากๆ เพราะถ้าเราปล่อยมันเป็นแบบนี้ เราในตอนแก่ หรือลูกหลานของเรา ก็ต้องออกมาเจอกับสิ่งเดิมๆทแย่ๆ แล้วเราก็ยังต้องตัดพ้อตัวเองกับสิ่งเดิมๆที่เราไม่เคยคิดสนใจอยากจะแก้มันด้วยซ้ำ

เราควรออกมา หาสิ่งที่ถูกต้อง ผมไม่จำเป็นต้องบอกว่าพรรคไหนดีอะไร แต่คุณเป็นคนเลือก เหตุผลของคุณ ศึกษามันให้ดี มันยังมีคนดีๆเหลืออยุ่ แค่เขาไม่มีคนสนับสนุน เอาความเกลียดชังออก สำหรับผม ผมไม่ชอบ พวก คสช แต่ผมไม่เคยด่าคนที่สนับสนุน หรือพวกเสื้อเหลืองเสื้อแดง เขามีเหตุผลของเขา เราทำหน้าที่ของเขา ผมมีหน้าที่แอดข้อมูลข้างนอกเข้าไป และผมเชื่อว่าสักวัน เราจะมีการเมืองที่ดีได้ และผมจะทำหน้าที่ปลุกคนรอบตัวให้ตื่นกับเรื่องพวกนี้ เพราะผมเชื่อว่า ถ้าคนอื่นทำแบบนั้น สักวันคนกลุ่มน้อยก็จะเป็นคนกลุ่มมากได้

ส่วนตัวผมยังเชื่อนักการเมืองที่มาจากสายทำธุรกิจมากกว่านักการเมืองเพียวๆ รู้สึกทักษินมั้งเป็นคนที่ทำได้ คือเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จก่อนที่จะมาเล่นการเมืองเต็มตัว คนพวกนี้จะมีสกิลนึงครับคือไม่ยอมใครง่ายๆ คือถ้ายอมใครในการทำธุรกิจในทุกเรืื่องธุรกิจคุณไม่มีทางเจริญแน่นอน แต่ในเมืองไทยคนพวกนี้มักอยู่ไม่ยืด เพราะมักจะไปหักกับอำนาจเก่า สุดท้ายก็อย่างที่เห็นว่าเกิดอะไรกับทักษิน

ส่วนถ้ามาจากสายการเมืองโดยตรงแล้ว มันจะมีสกิลไหลไปตามน้ำครับ คือยอมทุกอย่างแม้กระทั่งโดนเชิดเพื่อให้ตัวเองได้อำนาจ สุดท้ายคนพวกนี้ก็ไม่พัฒนาประเทศอะไรเลย เพราะต้องเดินตามทางที่คนเชิดวางไว้เพื่อประโยชน์สูงสุดต่อตนเอง

ลองไปดูประวัติศาสตร์ได้ครับ ประเทศอย่างอเมริกาเนี่ยเห็นชัด เอาตอนเลือกตั้ง 1897 เลย ตอนนั้น J.P. Morgan, John D. Rockefeller, Andrew Carnegie ทั้งสามคนเป็นผู้คุมเศรษฐกิจสหรัฐเกือบทั้งหมด มานั่งคุยกัน เพื่อที่จะ "ซื้อ" ประธานธิบดี สุดท้ายด้วยการดันของทั้ง 3 คน William McKinley ได้เป็นประธานธิบดีสมใจ หลังจากนั้นการทำธุรกิจของทั้ง 3 คนนี้ง่ายมาก คืออยากทำอะไรก็ทำได้รัฐช่วยทุกอย่าง จนเกิดเหตุผูกขาดขึ้นมา ถ้า 3 คนนี้ไม่แตกกันตอนเลือกตั้งครั้งต่อไป standard oil กับ carnegie steel คงไม่ล่มสลายหรอก

หรือกรณีนักธุรกิจเป็นนักการเมืองก็เหมือนที่ทรัมป์ได้เป็นแหละ ไม่สนอะไรทั้งนั้น จะปลดใครก็ปลด จะแต่งตั้งใครก็ตามความเห็นของตัวเอง เรื่องเศรษฐกิจสหรัฐมันก็ดีขึ้นจริงหลังจากทรัมป์เข้ามา แต่คนกลับไปโฟกัสเรื่องความเพี้ยนของแกมากกว่า เลยทำให้ไม่ได้รับความนิยม

โหม 6 ตุลา

ให้นึกถึง 14 ตุลา

และอย่าลืม 17 พ.ค. พฤษภาทมิฬ


เกิดเพราะอะไรถ้าไม่ใช้ เพราะหวังอำนาจและผลประโยชน์ส่วนตนและพวกพ้อง

นายกพรรคเดิมๆ ปัญหาเดิมๆ

ฝ่ายไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ Moto CP อะ

เคยหวังว่ารอหมดนักการเมืองรุ่นนี้ไปก่อน คงจะดีขึ้น
แต่ดูทรงแล้ว ก็รุ่นลูกรุ่นหลานของนักการเมืองพวกนี้แหละ มาสานต่อ
เค้กก้อนนี้ มันน่ากินเกินไป

ในเมื่อ เจ้าหน้าที่ และ ประชาชน ไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น กันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับ ถ้าทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี ไม่เล่นนอกเกมส์ ประเทศไม่มีปัญหาหรอก

อีกอย่าง ระบบแบบนี้ในบ้านเรา มันฝังลึกมานานแล้ว ระบบอวุโส ระบบได้ครับพี่ดีครับท่าน ระบบเลือกปฏิบัติ

ทำได้แค่สอนลูกและคนใกล้ตัวให้ทำตามกฏหมาย พอละ สำหรับผมอะนะ

อะไรที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ ก็คงมีแต่การให้การศึกษา

ให้คนที่มีความรู้และเป็นคนที่ดีพอเป็นคนนำให้ได้

วนไปวนมา