พึ่งเถียงกับเเฟนว่าพรเเสสวง กับพรสวรรค์ อันไหนมันสำคัญกว่า

เรื่องมันเริ่มจาก ผมบอกว่าถ้ามีลุกจะให้มันเล่นเก่งๆๆเหมือนเด็กในคลิป6-7 ขวบ เเม่ง

เก่งชิบหาย เฟนก็บอกที่เห็นในคลิปเด็กมันมีพรสววรค์ เเต่ผมบอกว่าถ้าเราตั้งใจฝึกฝนก็เก่งได้

คนมันไม่มีพรสวรรค์ฝึกยังไงก็ไม่เก่งหรอกจะมีสักกี่คนที่ประสบความสำเร็จ ถ้าไม่มีพรสววรค์

ด้วย เเต่ผมกับเห็นต่างนะ คนที่มีพรสวรรค์มักไม่ประสบผมสำเร็จมากเพราะมัวเเต่หลงระเริ่ง

ว่าตัวเองเก่ง จนขาดวินัย ผมชอบคนมีพรเเสวงมากกว่า ถ้าตั้งใจทำ ตั้งใจฟึกยังไงก็เก่งขึ้น

ได้

ท่านว่าเเบบไหนสำคัญกว่ากัน

ป.ล.ถ้ามีทั้งสองมันสุดยอดอยุ่เเล้ว เเต่อันไหน น้ำหนักความสำคัญกว่ากันครับ

พวงสวรรค์สิสำคัญ

เอาจริงๆผมว่าความขยันมันก็คือพรสวรรค์นะ

ร็อคลีในนารูโตะ ไงครับ พรสวรรค์ในด้านความขยัน(ฝึก)

พรสวรรค์เห็นผลกว่าเยอะ อย่างเรื่องเรียนน่าจะเคยผ่านกันมาบ้าง เราอ่านหนังสือแทบตาย พวกเรียนๆเล่นๆบอกทำไม่ได้ๆพอสอบออกมาได้ท๊อปทุกที

เรื่องบอลนี่เวลาเอาบอลลงพื้น เวลาเลี้ยง สัมผัสบอล พวกมีพรสวรรค์มันเห็นความต่าง พรแสวงฝึกยังไงก็ไม่เหมือนพวกนี้

นักบอลดังๆอย่างโรนัลดิญโญ่งี้ ซ้อมบ้างอู้บ้าง ความฟิตก็ไม่ค่อยดูแลยังได้ขนาดนั้น ผมยังไม่เห็นนักเตะพรแสวงคนไหนสู้แกได้เลย

คิดง่ายๆที่สุดเลยครับกลับไปที่วิชาเรียน วิชาที่หัวเราไม่ไปต่อให้ตะบี้ตะบันอ่านยังไงมันก็มีข้อจำกัดของมัน มันทำให้เราดีขึ้นแต่ยังไงก็ไม่ถึงขั้นเก่งพอจะไปสู้พวกเก่งวิชานั้นๆแต่ต้นได้อยู่ดี

ผมว่าพรสวรรค์

พรแสวงอยู่ที่วินัย ถ้ายังเป็นเด็ก ให้สภาพแวดล้อมดีๆหน่อย ปรับอารมณ์ ตามรับEQ ให้เวลามากๆกับเด็กมัน ไม่เข้มงวดจนตึงเกินไป วินัยสร้างได้อยู่แล้ว ถ้าคนที่อบรมเด็กคนนั้นเป็นคนมีวินัยอยู่แล้ว การจะปั้นให้เด็กเป็นแบบอย่างไม่ยากเลย เพราะคนสอนจะเป็นแม่พิมพ์เขาอยู่แล้ว แล้วสร้างรางวัลหาความสำเร็จต่อยอดให้มากๆ เด็กมันจะไม่ออกนอกลู่นอกทางหรอก

พรสวรรค์สร้างไม่ได้ แต่สามารถขัดเกลาเซ้น พัฒนาไอคิวเด็กให้อยู่ในระดับสูงๆ ทดแทนได้

ผมมองเหมือนท่านนะครับ ว่าวินัยสำคัญสุดๆสำหรับชีวิตทุกๆคนแต่มันไม่ที่สุด แต่การที่จะหาสิ่งที่สร้างไม่ได้ การที่ได้มันมา ย่อมเป็นสิ่งที่ดีกว่า เพราะงั้นผมจึงมอง พรสวรรค์สำคัญกว่า ถ้ามันมีนะครับ

แต่สุดท้าย การได้รับโอกาส สำคัญกว่าสองอย่างข้างต้น ดอกไม้จะบานไม่บานอยู่ที่เรารดน้ำ

ความรักก็เช่นกัน

ที่ผมพูดเรื่องพรแสวงยาวๆเพราะผมเห็นตัวอย่างมากับตัวครับ คนใกล้ตัวผมเป็นนักกีฬาไม่เคยขาดซ้อม วิ่งทุกวันเช้าเย็นเช้าเย็น พ่อเขาให้เป้าหมายให้โอกาสและให้เวลาใกล้ชิดมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กๆได้รับความอบอุ่นครบ ไม่ต้องหาความสุขทางจิตใจที่เหมือนกับว่าตัวเองขาดอะไรไปน่ะครับ หาเป้าหมายทะเยอทะยานต่ออย่างเดียว

พรสววรค์ มีทุกคนคับ อยู่ที่ว่าจะหามันเจอรึปล่าว

เถียงมากก็จัด พวงสรรค์ ให้เธอเงียบ

พรสวรรค์มันมาจาก inner , สิ่งแวดล้อม , ความชื่นชอบ และการปลุกฝังด้วยอ่ะคับ..

สมมติลูกท่านไม่ชอบเตะบอลเลย ทำงัยก็ไม่ชอบ ท่านบังคับให้ฝึกวันละ 10 ชม. ยังงัยเค้าก็ไม่เก่งแบบในคลิปอ่ะคับ..

แต่แน่นอนว่าพื้นฐานเค้าอาจจะดีกว่าเด็กคนอื่นๆที่เป็นเด็กธรรมดาๆ และก็ไม่ได้ขยันฝึกเท่าเค้า..

และก็แน่นอนว่า ในวันนึงเค้าอาจจะไปเจอกับคนที่เก่งกว่าที่ไม่ได้ต้องฝึกมากมายอะไร เพียงแต่คนๆนั้นมีพรสวรรค์ด้านนี้..

ผมว่าเราทุกๆคนมีพรสวรรค์ไม่ว่าจะด้านใดก็ด้านนึง (หรืออาจมีหลายๆด้านในคนเดียว) เพียงแต่มันมี value กับตัวเราเองและคนอื่นๆมากแค่ไหน..

ถ้ามันมี value เพียงพอ เราก็สามารถเอาไปต่อยอดเป็นความสำเร็จได้ และมันจะมากขึ้นๆไปอีกถ้าเราใช้พรแสวงเข้าไปด้วย..

แต่ถ้าเราธรรมดามากๆในด้านนั้นๆ แต่เราขยัน และมีพรแสวง..เราก็อยู่เหนือคนอื่นๆที่ขี้เกียจ ไม่ขยันขวนขวายอีกเป็นพันๆคน..

ผมว่า....

พวงสวรรค์ ครับ

รวมกันเป็น พรศักดิ์ ส่องแสงคับ

ฮะมีเมียเด็ก ต้องมันตรวจเช็คร่างกาย... 555

พรสวรรค์ผมว่ามันเป็นความสามารถพิเศษน่ะครับ แบบStephen Wiltshireที่นั่งเครื่องบินชมเมืองแล้ววาดรูปเมืองได้ประมาณนั้นละครับซึ่งมักจะเจอกับคนที่เป็นออทิสติก พรแสวงก็เหมือนต้องฝึกปรือปฏิบัติขยัน

พรสววรค์ของผมคือ
เรียนรู้อะไรได้เร็ว มีไหวพริบ

ส่วนพรแสวงๆก็
การฝึกเยอะๆอันนี้ก็รู้กันอยู่

แต่ไอ้เด็กในคลิปที่เห็นนี่
ผมว่ามันฝึกมาเยอะมากเลยนะ

พรสวรรค์ผมคิดว่ามันเกิดจากการที่คนๆนั้นได้ทำและฝึกฝนในสิ่งที่ตัวเองชอบตั้งแต่ยังเด็ก และเพราะตอนเด็กสมองพัฒนาได้มากกว่าตอนโต คนนั้นๆจึงมีความสามารถในสิ่งนั้นมากกว่าคนทั่วๆไป ส่วนพรแสวงก็คือคนนึงที่มีความพยายามมากกว่าคนทั่วๆไปและพยายามทำสิ่งๆหนึ่งให้สำเร็จแม้จะชอบหรือไม่ก็ได้ ถามว่าอันไหนสำคัญกว่า ผมว่าพอๆกัน ส่วนใครจะทำได้ดีกว่านั้นผมคิดว่าพรสวรรค์จะทำไ้ด้ดีกว่า เพราะเขามีความรักในสิ่งที่เขาทำและเรียนรู้มาตั้งแต่ยังเด็ก แต่ถ้าให้วัดความสามารถแบบทั่วๆไปหลายๆด้าน พรแสวงย่อมดีกว่าอยู่แล้วเพราะคนนั้นมีความพยายามมากกว่าคนทั่วๆไป

พรสวรรค์สำคัญกว่าเยอะ แต่มันก็ขึ้นกับเจ้าของพรสวรรค์นั้นว่าจะดีลกับพรสวรรค์นั้นยังไง ถ้าขี้เกียจก็สู้พรแสวงไม่ได้

ถ้าตามความคิดผมเนี่ย พรแสวงเท่าไหร่มันก็ไม่สู้พรสวรรค์ครับ แต่มันก็ต่างกรรมต่างวาระไป

กับอีกอย่างก็คือ ผมเชื่อว่าพรสวรรค์มันสร้างได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ อย่างน้อยมันอาจจะไม่ใช่พรสวรรค์ระดับเทพๆ แต่มันก็เป็นเซนส์อะไรบางอย่างติดตัวไปจนตายเลย

ขอเห็นต่างกับหลายๆท่านนิดนึงฮะ ผมว่าไว้ท่านมีลูกก่อนแล้วลองถามเค้าดูดีกว่าฮะว่าเค้าอยากทำอะไร ผมว่าจะพรสวรรค์หรือแสวงก้อตามถ้าเค้าไม่ได้ชอบที่จะทำแล้วท่านไปให้เค้าทำเค้าก้อไม่มีความสุขหรอกฮะ ส่วนคำถามที่ว่าอันไหนสำคัญกว่าผมว่ามันอยู่ที่ตัวบุคคลแล้วก้อสถานการณ์หลายๆอย่างประกอบกันอย่างที่ท่าน userblue ว่าแหละคนที่มีพรสวรรค์แล้วมีความขยันด้วยก้อมี คนที่มีพรสวรรค์แล้วขี้เกียจก้อมี แต่คนที่เรียนรู้เร็วกว่าคนอื่นยังไงก้อได้เปรียบอยู่แล้ว ฉะนั้นผมว่ามันอยุ่ที่ว่าเรามีอะไรในตัวแล้วนำสิ่งนั้นมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะกับเรามากกว่า ในคลิปที่ท่านดูมันเพียงไม่กี่นาทีมันคงสามารถไม่ตัดสินได้ว่าคนนั้นเค้าฝึกหนักแค่ไหนเพียงแต่มันแสดงให้เหนถึงความสามารถของคนๆนั้น ผมเชื่อว่าคนไม่มีพรสวรรค์มันก้อมีวิธีสร้างความเก่งในแบบของตัวเองครับ

พรสวรรค์ครับ พรแสวงให้ตายก็สู้ไม่ได้ เอาง่ายๆเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ

บางคนมีพรสวรรค์อ่านหนังสือเข้าใจง่ายจำแม่น ซึ่งไม่จำเป็นต้องอ่านเยอะอาจจะเห็นเค้าอ่านแค่สอง สามรอบแต่นั่นคือสมบูรณ์แล้วสำหรับเค้า ซึ่งบางทีคนธรรมดาอ่านเข้าไปดิหามรุ่งหามค่ำไม่นอนโต้รุ่งรอสอบ ก็ยังสู้ไม่ได้อะไรพวกนี้

ผมว่าพรแสวงมันมีผลแค่พวกกิจกรรมที่เน้นใช้สมรรถภาพร่างกายมากกว่า

พรสววรค์ ไม่ได้มีทุกคน
พรแสวง ใครจะมีก็ได้อยู่ที่ตัวเอง

แสวงสำคัญกว่าแน่นอนคับ เพราะสวรรค์จะยากกว่า และโอกาสที่จะทำตามพรสวรรค์นี่ก็ต้องพึ่งดวงด้วย เช่นมีพรสวรรค์เตะบอลเก่งมาก แต่ก็แค่เล่นเฉยๆ เพราะพ่อแม่อยากให้เป็นหมอ สุดท้ายก็เป็นหมอไม่ได้เป็นนักบอล

พรสวรรค์ชนะครับสำหรับผม

ผมเจอมานักต่อนักแล้วพวกพรแสวง ขยันเล่น ขยันฝึกซ้อมชิบหาย เล่นเกมส์มากกว่าผมอีก ไม่เห็นมันเก่งกว่าผมเลย

เคยมีนักไวโอลันระดับโลกคนนึงได้รับการชื่นชมว่ามีพรสรรค์ แต่เขาตอบกลับทุกคนว่า เขาฝึกวันละ 14 ชั่วโมงตั้งแต่เด็ก

ผมว่าความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ต้องมีสองอย่างนี้ผสมอยู่ด้วยกัน

พรสวรรค์คนอื่นซ้อมให้ตายก็ไม่เก่งแบบเมสซี่หรอก พรแสวงอาจทำให้เก่ง แต่ก็ไม่พอให้เป็นที่หนึ่งได้

ไม่มีใครพูดถึง Behide the scenes กันบ้างล่ะครับ เห็นเทพๆใน You tube เค้าผ่านอะไรมาบ้าง ฝึกฝนกันมาขนาดไหน จะคิดแต่ว่าเห็นมั๊ยเค้าทำกันได้ (ลูก)เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน พรสวรรค์ก้ต้องมีการขัดเกลา ไม่ใช่ดูๆ ทำความเข้าใจ แล้วบอก เคร เก็ทแระ พอไปทำจริงๆ มันก็ต้องใช้เวลาอยู่บ้างล่ะครับ คราวนี้วินัยของคนนี่แหละที่จะมาตัดสินว่าการฝึกซ้อมสม่ำเสมอกับความเข้าใจในสิ่งที่จะทำ อย่างไหนจะสำเร็จก่อนกัน

ฝึกหนักย่อมชนะฝีมือ เมื่อฝีมือไม่ยอมฝึกหนัก

จำมาจากหนัง

พรแสวงครับทำให้สามารถเพิ่มพูนสิ่งที่ต้องการได้ไม่รู้จบ ในการทำงานก็เช่นกัน ต่อให้ฉลาดแค่ไหนถ้าไม่มีความรู้ก็ปิดประตูแก้ปัญหาไปได้เลย มีพรสวรรค์ถ้าไม่เอาจริงเอาจังมันก็เหมือนเล่นขายของ

ขายาวของยูเซน โบลท์

มือเท้าที่ใหญ่กว่าคนทั่วไปของ เฟลป์

ส่วนสูงเหยาหมิง

นี่มันพรสวรรค์ชัด

ผมคนนึงล่ะที่พูดเต็มปากว่าพรสวรรค์มีจริง ใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่สำหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์แล้วมันจะมีกำแพงที่ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้อยู่ แม่งเหมือนที่อยู่ของเทพเจ้ายังไงยังงั้น ต่อให้พยายามแค่ไหนคนธรรมดาก็ไปไม่ถึง ต้องเป็นพวกมีพรสวรรค์เท่านั้นที่มีโอกาสไปถึงได้ ผมใช้คำว่ามีโอกาสนะ เพราะต่อให้มีพรสวรรค์แล้วไม่ขยันฝึกซ้อมมันก็ไปไม่ถึงเหมือนกัน ตัวอย่างง่ายๆก็เมสซี่ก็ได้ ถึงเมสซี่มันจะพรสวรรค์สูงแค่ไหนถ้าตั้งแต่เด็กมันไม่ขยันซ้อมแบบที่มันเป็นมันก็มาไม่ถึงระดับนี้เหมือนกัน ตั้งแต่เด็กเจ้าเมสมันแทบไม่ไปเที่ยวไหนเลย โค้ชให้ซ้อมก็ซ้อม กลับบ้านก็อยู่ห้องพักผ่อน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไป มันถึงมีวันนี้ได้ เป็นนักเตะที่เก่งที่สุดในโลก แต่กลับกัน ต่อให้คนธรรมดาอย่างเราๆฝึกซ้อมเท่าเมสซี่ก็ไม่มีทางเก่งเท่าเมสซี่หรอก เอาแค่ดัสกรเราก็สู้ไม่ได้แล้วครับ

บอกยากนะ เหมือนถามว่า โรนัลโด้ กับ เมซซี่ ใครเก่งกว่ากันนั่นแหละ

เห็นด้วยครับ

เราคิดว่าถ้าขยันซ้อมฟุตบอล แล้วเราจะเก่งแบบโรนัลโด้หรือเมสซี่ได้เหรอครับ

ถ้าเราได้ตั้งใจศึกษาดนตรี แล้วเราจะสามารถประพันธ์เพลงแบบ โวล์ฟกัง อมาดิอุส โมสาร์ท ได้เหรอครับ

ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่คงไม่ใช่แค่ความขยัน มุ่งมั่น พยายาม ที่ทำให้คนเหล่านี้แตกต่างจากคนอื่นๆ

ไอ้ส่วนสูงเนี่ย ไม่เรียกพรสวรรค์หรอกนะ มันเกิดจากยีนจากพันธ์ุกรรม การฝึกซ้อมต่างๆทำให้ร่างกายสามารถปรับเปลี่ยนตามสภาพแวดล้อมสิ่งที่ทำบ่อยๆ อูเซน โบลท์ ขายาวได้ก็ต้องมาจากการฝึกซ้อม เฟลป์ มือเท้าใหญ่ได้ ก็เกิดจากการปรับเปลี่ยนร่างกายตามสภาพแวดล้อมที่เคยชิน สำหรับผมคนที่มีพรสวรรค์จริงๆน่าจะเป็นพวกที่มีภูมิปัญญา อย่าง ไอนสไตน์ หรือ สตีเฟ่น ฮอวกิ้น มากกว่า

ผมเห็นเด็กพรสวรรค์ที่พูดๆกัน ก็คือเด็กที่หัดอะไรตั้งแต่เด็กๆตอน 3-4ขวบทั้งนั้นนะครับ
เลยคิดว่ามันก็คือความชำนาญนั่นเองแหละ

พรสวรรค์สำคัญกว่านะสำหรับผม

คนมีพรแสวง ขยัน เก่งขึ้นได้จริง แต่มันขึ้นไม่สุดอยู่ดีถ้าไม่มีพรสวรรค์มาช่วยดัน

ส่วนคนมีพรสวรรค์ ถ้าคิดแนวว่าคนนั้นไม่มีพรแสวงเลย ก็เก่งได้ แต่อาจจะไม่สุด แต่ก็สบายกว่าอยู่ดี พรแสวงเพียวๆเหมือนฝืนทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเราอะผมว่านะ

พรสวรรค์ครับ
ต่อให้ใช้พรแสวงยังไง มันก็มีเพดานของคนๆ นึง ที่จะไม่สามารถก้าวข้ามไปได้
แต่คำว่าพรสวรรค์ มันเป็นตัวที่จะทำให้เราก้าวข้ามเพดานเหล่านั้นได้ครับ

ทั้งนี้ทั้งนั้น เพราะว่าเราไม่รู้ว่าเรามีพรสวรรค์มากแค่ไหน เราถึงต้องพยายาม
ฝึกฝนตัวเอง เพื่อให้ไปถึงเพดาน และก้าวข้ามมันครับ

ถ้าคำว่าพรสวรรค์หมายถึงสิ่งที่มีมาให้โดยกำเนิด ไม่ต้องพยายามไขว่คว้าก็ได้มา อย่างนั้นผมก็คิดว่าส่วนสูง แขนขายาว มือเท้าที่ใหญ่ นั้นก็คือพรสวรรค์อย่างหนึ่งนะครับ จะเรียกพันธุกรรมก็ได้เพราะมันก็แฝงอยู่ในนั้นจริงๆ แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือสิ่งที่คนส่วนหนึ่งมี แต่คนส่วนอื่นไม่มี

อย่างอูเซน โบลท์ขายาว คุณบอกว่าเพราะการฝึกซ้อมจนร่างกายพัฒนาไปแบบนั้น ผมก็เห็นด้วยว่ามันก็มีส่วนครับ แต่คนที่ซ้อมหนักเท่าโบลท์จะขายาวเท่าโบลท์ทุกคนหรือเปล่า? ไม่มีทางครับ และด้วยความเป็นคนดำมันทำให้ระยางค์ในร่างกายยาวกว่าคนเผ่าพันธ์อื่นนะครับ คนดำมีอัตราส่วนความยาวลำตัว/แขนขาน้อยที่สุด คือตัวสั้น แขนขายาว ส่วนคนขาวจะกลางๆ และคนเหลืองอย่างเราๆนี่ตัวยาว ขาสั้นที่สุดครับ อย่างนี้ผมอยากเรียกว่ามันเป็นพรสวรรค์ของคนดำได้หรือไม่ล่ะครับ? ไหนจะเรื่องความทนทานและยืดหยุนของกล้ามเนื้อที่คนดำมีเหนือคนเชื้อชาติอื่นๆอีก มันคงไม่ใช่ความบังเอิญหรอกครับที่แชมป์นักวิ่งไม่ว่าจะระยะสั้นจนถึงระดับมาราธอนล้วนแต่เป็นคนดำ

กับคำว่าพรสวรรค์หรือพันธุกรรมก็แล้วแต่จะเรียก แต่มันก็คือสิ่งที่ความพยายามไม่มีทางนำเราไปถึงได้ถ้าเราไม่ได้มีมันมาแต่กำเนิดครับ และสำหรับผมขอเรียกสิ่งนี้ว่าพรสวรรค์

ตอนม.1 ผมสูง 149 cm เตี้ยรองสุดท้ายในห้อง
ตอน ม.2 ผมสูง เป็น 161 cm (ปีนั้นปีเดียวยืดได้ 12 cm ผมจำแม่นเลย)
สุดท้ายจบที่ 180+ cm นิดๆ
อนึ่งเป็นเพราะกรรมพันธ์ และอาหารการกินและเทคนิคของแต่ละคน ครับ
แต่ครอบครัวผมไม่มีใครสูงนะ
พ่อกับแม่สูงเท่าไหล่ผม

ไม่ว่าจะ ยูเซน โบล โด้ เมซสี่ หรือแม้แต่นักฬาโอลิมปิค
กว่าเค้าจะเก่งได้ขนาดนั้น เค้าฝึกฝนร่างกายขนาดไหน กว่ากล้ามเนื้อจะเกิดความเคยชิน
กว่าทำทุกอย่างได้ดั่งใจ สำคัญคือในช่วงวัยที่กำลังเจิญเติบโต

ไม่ว่าจะ นักกีฬา นักดนตรี คนทุกล้วนต้องฝึกกันทั้งนั้น

เพิ่มเติม : ถ้าพรสวรรค์เป็นสิ่งที่มีอยู่ในตัวของแต่ละบุคคล
และพรแสวงคือการฝึกฝนตัวเอง ผมให้พรแสวงสำคัญที่สุด
เพราะนักกีฬาระดับโลก นักดนตรี ทุกคนเลยแหละ
ล้วนแล้วแต่ต้องฝึกฝนกันทั้งนั้น

เพราะฉะนั้น "บางคนมีพรสววรค์ แต่ทุกคนมีพรแสวง"

"อย่าไปดูถูกความสามารถของเขาเพราะเพียงคิดว่าเขามีพรสวรรค์
เพราะพรสวรรค์เป็นสิ่งที่ได้มาฟรีแต่คนเหล่านั้นไม่ใช่" --- Notorious_BL

ผมขอบพรศักดิ์ มากกว่าครับ

จะบอกว่าตัวเองมีพรสวรรค์ว่างั้น