[RE: แชร์ประสบการณ์เป็นครูเอกชนครับ]
รักแท้ไม่มีจริง พิมพ์ว่า:
Glamorous_Sky~* พิมพ์ว่า:
รักแท้ไม่มีจริง พิมพ์ว่า:
dTone พิมพ์ว่า:
เสียดายนะครับ
ซัก 3-4 ปีที่แล้วมีเทคนิคแถวอ่อนนุชโทรมาที่บ้านให้ไปสัมภาษณ์
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นี่ยังชั่งใจเลย
เวลาเด็กมาขอเกรด
-- ผมอยู่แถว อุดมสุขครับ
--อ่อนนุข นี่ใต้สะพาน ไม่ก็ศรีวัฒ ไม่ก็สหพาณิชย์ แน่เลย สุดยอดขึ้นชือหมด อิจฉา
ผมเคยโดนให้ไปสอนที่อรรถวิทย์โรงเรียนเก่าผม แต่ไม่ไหวครับ โตมาถึงรู้เลยว่าการกวนตรีนอาจารย์หนุ่ม ๆ สาว ๆ นี่มันเลวจริง ๆ เลยไม่อยากเข้าไปชดใช้กรรมตอนนี้
--- ใช่เลยครับ เค้ามีสิ่งเร้าใจมาก สมาธิต่ำ ความตั้งใจน้อย และ รร ไม่จริงจังเท่าทีควร
--- แต่หากเราสอนเด็ก สอนให้เด้กคิด แสดงออก ปลุกฝังพื้นฐานกับเค้า ยกตัวอย่างสิ่งดี ๆ ให้เค้าเลือก เค้าจะมองเห็นลุ่ทาง แผนการข้างหน้า
---
ผมเป็นคนนึง ทีทะนงตนตอนเด็กผมอ่านหนังสือได้ตั้งแต่อนุบาล เพราะอ่านการ์ตูน สมาธิดี หัวไว ติดหนังสือตลอดเวลา
---
ตอนเรียน ผมกวาดหมด ทุกรางวัลที่ รร ประกวด วาดรูป เรียงความ กลอน ลูกเสือ ตัวแทนไปลูกเสื้อ จังหวัด ลุกเสือโลก อบรมผู้นำ ติด 1-2 ตลอดเวลาสอบ สอบชิงทุนทั่วประเทศ ก็ได้
----
แต่กลายเป็นผมขาดแรงจูงใจ ขาดตัวอย่างชี้นำ ขาดแรงกระตุ้น เรียนไปวัน ๆ ไร้จุดหมาย คนก็มองว่าเก่งแล้วปล่อยไป ไม่ต้องสนใจ อาจารย์ ก็ปล่อยเชื่อใจ แต่เด็ก ก็คือเด็ก เก่งในที่แคบ ๆ รุ้ในกรอบที่คนวางไว้ให้ มีแต่คนห้อมล้อม
----
สุดท้ายผมว่างเปล่าครับ ไม่ได้มีความฝันอะไร เพราะทำอะไรก็สำเร็จในตอนนั้น เลยไม่เคยรุ้ว่าความพยายามคืออะไร ทำไปเรือย ๆ ขี้เกียจก็เลิก เบื่อก็หยุด ใครบอกอะไรเรียนยากก็เรียน เพือบอกว่าทำได้ แต่ไม่ได้รักหรือสนใจจริง ๆ
---- ถ้าเพือตัวเอง ไม่เคยต้องการอะไรเลย อยู่ไปวัน ๆ ก็ได้ ต้องคอยเกาะคนอื่นเพือหาเป้าหมาย ก็คือทำเพือพ่อแม่ ไปวััน ๆ ดูแลเค้าให้มีความสุขพอ ตัวเองชั่งมัน
----
พอมาวันนี้ เติบโตขึ้นเยอะ ผ่านอุปสรรคเยอะ หลายอย่าง ทำงานมาตั้งแต่ล่างสุด ยันบนสุด เข้าใจดี ว่าแต่ละอย่างเป็นอย่างไร เรืองหัวใจ จิตใจคือสิ่งที่สำคัญที่สุด การให้เกียรติกันและกัน คือจุดแรงกระตุ้นที่ดีที่สุด
--- เสียดายไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนั้น แอบบ่น 555 ขอบคุณครับ สำหรับกระทู้
ผมคล้ายท่านเลย เด็ก ๆ นี่เรียกได้ว่าท็อปของโรงเรียน แต่พอโตมาไม่รู้ขาดแรงจูงใจหรือไม่มีความฝัน เรียนก็เรียนตามเพื่อน จบมาก็แบบงง ๆ ทำงานก็ไม่ตรงสาย ไม่มีความฝันอะไรเลย
พอมาเป็นครูนี่สิ่งที่ผมชอบบอกกับเด็ก ๆ ก็คือ ไอคนที่เรียนเก่งนะอย่าคิดว่าตัวเองเก่งแล้วโลกข้างนอกในวันข้างหน้ามันเหมือนกับจักรวาลที่ไม่มีวันสิ้นสุด แล้วไอคนที่เรียนไม่เก่ง อย่าคิดว่าตัวเองกระจอก ให้ลองมองว่าตัวเองทำอะไรได้ดีที่สุดแล้วลองพุ่งไปตรงนั้น ถ้ามันไม่ใช่ก็ลองกลับมาคิดใหม่มาจะทำอะไรดี เรียนไม่เก่งไม่ใช่ว่าจะใช้ชีวิตไม่เก่ง ไอคนเรียนเก่งอาจจะใช้ชีวิตไม่เก่งกว่าก็ได้ โลกของผู้ใหญ่ในวันข้างหน้ามันไม่ลำบากอะไรถ้าเรามีสิ่งที่ทำแล้วเรามีความสุข