หลังจบเกม นักเตะมีโมเม้นต์น่ารักๆเยอะมาก แต่ที่ผมชอบมากสุดก็คง ตอนที่นักเตะซีเนียร์มาจอยกับบอลบอย ซึ่งผมเข้าใจว่าบอลบอยพวกนี้น่าจะเป็นเด็กในอคาเดมี่เอง โคตรน่ารักเลย


เปิดดูคลิปจากเว็บเฟสบุค 

จริงครับ คนเมืองนี้นิสัยน่ารักจริงๆ(ถ้าไม่ใช่แฟนบอลคู่อรินะ) ผมเคยหลงทางขึ้นรถทัวร์ผิดครับ(แต่ลงที่เมือง ลิเวอร์พูลเหมือนกัน) มารู้ตัวว่าขึ้นผิดก็ตอนรถออกไปไกลแล้ว ผมจะไปลงที่สถานี ลิเวอร์พูล ดันขึ้นผิดไปลงที่ รร ไหนก็ไม่รู้จัก

ตอนนั้นผมพยายามจะขอความช่วยเหลือจากคนในรถครับ แล้วก็คุณลุงที่นั่งข้างๆผมแกบอกว่าไม่เป็นไร แฟนหงส์เหมือนกันเดี๋ยวแกไปส่งถึงสนามเลย ระหว่างทางแกก็เล่าเกี่ยวกับ แอนฟิลด์ ให้ผมฟังว่าเป็นอย่างไร แกบอกว่าผมจะไม่รู้สึกเสียดายเงินเลย (ผมหมดกับทริปนั้นไป 1,000 ปอนด์++)

ผู้โดยสารคนอื่นๆ และคนขับพอเขาทราบตอนแรกผมนึกว่าเขาจะไล่ผมลง แต่เปล่าเลยครับ ทุกคนเตรียมอาหารกันมาทานในรถแล้วแบ่งให้ผมทานเพราะระยะทางมันไกลอยู่ หลาย ชม ได้ ผมเลยลงไปซื้ออาหารจากร้านสะดวกซื้อมาแชร์ด้วย แล้วแทบจะทั้งคันมาจาก ลิเวอร์พูลหมด

ผมจำได้ว่าอยู่ในรถทัวร์คันนั้นประมาณ 5 ชมกว่าจะถึง แต่รู้สึกเหมือนแปปเดียวครับ นอกจากแชร์อาหารกันในรถ ยังมีการร้องเพลง YNWA ในรถหลายรอบมากๆ คนพวกนี้เขาก็ทราบนะครับว่าสำเนียงเขามันฟังยาก สเก้าเซอร์ เนี่ย แต่ก็ไม่วายแซวสำเนียงตัวเองเป็นมุกให้ผมขำซะงั้น จำได้ว่ามีความสุขมาก เฮฮาตลอดทางครับ

และพอไปถึง ลิเวอร์พูล คุณลุงท่านนั้นแกก็เป็นคนพาผมไปเองเลย ทั้งๆที่ผมบอกว่าไม่เป็นไรๆ เพราะแค่ถึง ลิเวอร์พูล ก็ได้เจอเพื่อนแล้ว สรุปแกก็อาสาพาผมกับเพื่อนไปอยู่ดีครับ และเมื่อไปถึงที่สนาม ผมพยายามจะตอบแทนแก แต่แกไม่เอา ยังไงก็ไม่รับ บอกผมว่าขอค่าตอบแทนเป็นการเข้าไปช่วยกันร้องเพลงให้กำลังใจทีม และเอาชนะในเกมนั้นให้ได้ ตัวแกเองก็ไม่ได้จะเข้าไปดูนะครับ ไปส่งผมแล้วก็กลับอีก ยอมน้ำใจแกจริงๆ ผมยอมเลย

นัดนั้นเป็นเกมแดงเดือด หงส์ชนะไป 2-0 ซาล่า ลากหนี แดน เจมส์เข้าไปยิงปิดเกม ผมจำได้ว่าเสียงในสนามคือดังมากๆ สัมผัสได้เลยว่าทีมเยือนเหมือนต้องแข่งกับคนแทบจะเกือบทั้งเมืองจริงๆ ไม่ใช่แค่กับ ผู้เล่นของลิเวอร์พูล อย่างเดียว ใครเคยไปน่าจะนึกภาพออก วันแข่งเดินไปตรงไหนก็เจอแต่สีแดง บอลเตะบ่ายๆ เยนๆ แต่ใส่แดงกันมาแต่เช้า

นอกจากคุณลุงท่านนั้น และ ผู้โดยสารคนอื่นๆในรถ พอผมไปเช็คอินแล้วบอกว่ามาดู ลิเวอร์พูล ครั้งแรกในชีวิตผม ผจก รร เดินเข้ามาชวนดื่มเบียร์ฉลองชัยชนะในคืนนั้นอีก ได้คอนแทคมาเพียบเลยวันนั้น คำว่าฟุตบอลมันก้าวข้ามพรมแดนจริงๆ รู้จักกันไม่ถึงครึ่ง ชม กลับพาผมไปทานเบียร์ ทานข้าวข้างนอกโรงแรม คุยกันเป็นเพื่อนเลย อบอุ่นมากๆครับ


สรุปคือนอกจากจะได้รับบทเรียนครั้งสำคัญ ผมก็ยังได้ทั้งประสบการณ์ดีๆจากเจ้าบ้านที่น่ารักมาก ได้เห็น ซาล่า ยิงผ่าน เดเกอา ต่อหน้าผมเอง ผมไปมาไม่ต่ำกว่า 12 สนามไม่เคยสัมผัสได้ถึง passion ในฟุตบอลได้ขนาดนี้ หลังจากนั้นผมกลับไปดู ลิเวอร์พูล อีก 3 ครั้ง(แต่ไม่หลงแล้วนะ ) ซึ่งบรรยากาศต่างๆยังน่ารักอบอุ่นเหมือนเดิม มันมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ไม่ได้เล่าแต่ผมสัมผัสได้ถึงความสามัคคี และ ความจริงใจจากคนเมืองนี้ มันทำให้ผมยิ่งรักทีมนี้มากขึ้นไปอีก


เหตุการณ์ฉลองแชมป์เมื่อคืนทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลานั้นพอดี อาจจะร่ายยาวไปเยอะหน่อย แต่อยากจะแชร์ว่า ลิเวอร์พูล ไม่ใช่แค่นักเตะที่น่ารัก ดูมีความมุ่งมั่นเพื่อทีม(เพราะทุกทีมก็มี) แต่สิ่งที่อยากแชร์เพิ่มคือความน่ารักของผู้คนเมืองนี้ครับ เสียดายปีนี้ไม่ได้ไปดู แต่เชื่อว่าโมเม้นต์คงไม่ต่างกันมาก เพราะรอบที่ผมไปมันช่วง Covid พอดี