คืองี้ครับ ผมเถียงกับพ่อแม่บ่อยมากว่าบ้านเป็นหนี้สิน หรือทรัพย์สิน
แล้วไม่ว่าจะอธิบายยังไง ก็ไม่มีทางเห็นตรงกันได้เลย
จนกระทั่งมันมีจุดคอนเฟิร์มความคิดผมว่าเออผมคิดถูกละ
ผมอาจคิดไม่ตรงกับคนอื่นก็ได้นะครับ แต่อยากรู้ว่าคนส่วนใหญ่เขามองแบบไหน

สำหรับผม ถ้าบ้านซื้อมาผ่อนเพื่ออยู่อาศัย ยังไงมันก็คือ "หนี้สิน" ไม่มีทางเป็นทรัพย์ได้
คือ logic นี้ผมคิดได้ด้วยการนั่งคิดในหัวเองแบบง่ายๆตั้งแต่สมัยเรียนละ
ในเมื่อทุกเดือนมันเอาเงินออกจากกระเป๋าผมไป มันไม่ได้ช่วยผมหาเงิน ทำไมมันเป็นทรัพย์สินวะ
แล้วยังเอาเงินออกทุกเดือนจนกว่าจะหมดหนี้ด้วยนะ โคตรนานเลย
ก่อนจะไปเจอหนังสือพ่อรวยสอนลูกหรือฟัง CK พูดนี่แหละ ว่ามันก็มีคนคิดแบบเรานี่หว่า

คืออาจจะเพราะว่าผมเป็นชายโสด ไม่มีภรรยาหรือลูก ผมไม่มีความรู้สึกอยากได้บ้านเลย
ผมคิดว่าผมเช่าเอาก็ได้ ผมอยู่ห้องเล็กๆก็ได้ ไม่ซีเรียส
โฟกัสที่การหาเงินเยอะๆเป็นหลักดีกว่า แล้วเอาเงินไปลงทุน

ทีนี้พ่อกับแม่ก็มองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาด บอกว่าความคิดนี้มันแปลกมาก
ผ่อนกับเช่า ถ้าผ่อน วันนึงเป็นของเรา ถ้าเช่า มันไม่ใช่ของเรา ต้องเช่าไปตลอดเลยนะ
ดังนั้นก็ผ่อนสิ ผ่อนบ้านหมด บ้านก็เป็นของเรา
ผมก็เลยถามว่า อ้าว แต่เรารู้ได้ไงว่าเราจะผ่อนมันได้ตลอดเวลา 20-30 ปีอ่ะ
เกิดวันนึงไม่มีตังผ่อนทำไง ไม่กลัวเหรอ คำตอบที่ได้ก็จะประมาณว่า อย่าไปคิดในแง่ร้ายสิ
ยังไงมันก็ทรัพย์สิน ผ่อนไม่ไหว ก็ขาย ได้เงินพร้อมกำไร ดังนั้นมันคือทรัพย์สินเว้ยลูก

ผมก็ขมวดคิ้วนะ เหรอวะ... เออแต่ชีวิตใครก็ชีวิตมันนะ ไม่ได้ติดอะไร ผมก็ใช้ชีวิตแบบที่ผมเชื่อ
จนกระทั่งมีจุดเปลี่ยน คือพ่อแม่ไม่สามารถทำงานต่อได้ ขาดรายได้ แล้วบ้านยังผ่อนไม่หมด

ตัวผมไม่มีหนี้อะไรเลย แล้วยังหาเงินได้เยอะพอสมควร ทำให้ต้องมาผ่อนต่อแทน
ตอนนั้นแหละ ผมพูดได้เลยว่า "มันคือหนี้โคตรๆ" มีที่ไหนต้องเอาออกกระเป๋าทุกเดือนเพื่อจ่ายค่าบ้าน
ซึ่งมันเยอะพอสมควร เยอะเกินตัวเลยด้วยสำหรับผม แต่ตอนซื้อเขาบอกว่าราคานี้เราซื้อมาได้เปรียบ
ยอมผ่อนแพงหน่อย วันนึง 20 ปี มันกลายเป็นของเรา ขายก็กำไร เพราะซื้อมาได้เปรียบ(พ่อบอกงี้)

แต่พอหน้างานจริง วันที่เขาขาดรายได้ในการผ่อนต่อ ผมต้องมารับผิดชอบแทน
ผมบอกว่าแบบนี้มันไม่แฟร์นะ ในเมื่อผมไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรกับบ้านนั้นเลย ไม่ได้ใช้อยู่ด้วย
ทำไมต้องเอาเงินออกจากกระเป๋าไปจ่ายด้วยอ่ะ ผมควรได้เอาไปลงทุนตามแผนการของผม

ผมเลยตัดสินใจประกาศขายไปเลย เพราะได้อำนาจมาในมือละ
แต่ด้วยความที่ผมไม่มีความรู้เรื่องอสังหาฯ ผมรู้แต่หุ้น หุ้นมันซื้อง่ายขายคล่องมากๆ
แต่อสังหาฯนี่แบบ โอ้โห
ขายยากจัดๆ ถ้าอยากขายได้ต้องลดราคาจนตัวเองแทบไม่ได้อะไร
ช่วงเวลาที่ผ่อนจ่ายมา ก็คือเงินจมไปเลย แลกกับการได้อยู่อาศัย (แล้วทำไมไม่เช่าเอาวะตั้งกะแรก งง)

พอมันขายยังไม่ได้ เท่ากับทุกเดือนผมต้องควักเงินจ่ายออกไปเรื่อยๆทุกเดือน
ผมก็บอกว่า นี่ไง มันคือภาระ มันคือหนี้สินชัดๆในวันที่เราผ่อนมันไม่ไหว หรือเกิดเหตุไม่คาดคิด
แล้วพอจะขาย ก็ขายไม่ง่าย จะขายได้ต้องยอมลดราคาจนแทบไม่เหลืออะไร
มันคือทรัพย์สินได้ยังไงอ่ะงง
โอเคมันมีคนที่ขายแล้วได้กำไรนะ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาที่คุณผ่อนมันไป ดอกเบี้ยที่จ่ายคือเท่าไร
มันต้องแยกว่าคุณซื้อเพราะอยู่หรือลงทุน
ถ้าซื้อเพราะอยู่อาศัย ยังไงช่วงที่ผ่อนก็คือหนี้สิน ไม่ใช่ทรัพย์สิน

แต่ที่บ้านก็ยังคิดเหมือนเดิมนะว่ามันคือทรัพย์สิน เหลือจะเชื่อ ขนาดผมแบกขนาดนี้แล้ว

ทรัพย์สิน มันคนละแบบกับ สินทรัพย์ อะครับ
คุณไม่ผิดหรอกที่คิดแบบนี้
พ่อแม่ก็เช่นกัน มองคนละมุม

ผมอยากได้บ้านนะ แต่ผมไม่ซื้อ แต่ถ้าผมมีเงินขนาดซื้อบ้านได้10หลังผมอาจจะซื้อก็ได้

ตอนนี้ผมซื้อเงินสดได้แค่ไม่กี่หลังอะ เอาไปลงทุนสร้างพาสซีฟอินคัมก่อนดีกว่า บ้านดอกแพง

สำหรับผมต้องซื้อสดเท่านั้น อีกอย่างผมเบื่อง่ายอยากทุบทิ้งสร้างใหม่ทุก5ปี ตกแต่งตามห้อง

ที่เพิ่งไปเที่ยวไปพักมา แต่ไม่มีเงินขนาดนั้น เช่าแล้วย้ายไปที่สร้างใหม่เรื่อยๆง่ายกว่าประหยัดกว่า

ไม่มีใครผิดใครถูก เพราะมองจากคนละมุมมองกัน
คนนึงไม่คิดเรื่องการมีครอบครัว อยู่คนเดียวอยู่เพื่อตัวเอง กับอีกหัวหน้าครอบครัว มีครอบครัว คิดถึงลูกในอนาคตในวันที่ต้องมีครอบครัว

ผมเป็นคนนึงที่เกิดจากพ่อแม่ที่ไม่ได้วางรากฐานไว้ เช่าบ้านอยู่มาเรื่อยๆย้ายเมื่อจำเป็น สุดท้ายรายได้ที่มาจากการประกอบธุรกิจกับค่าเช่ามันไปด้วยกันไม่ได้ ไม่สามารถจ่ายเช่าไหว (ตั้งแต่เกิดจนมาถึงผมอายุ 20ปลายๆ)

สุดท้ายผมต้องกู้ซื้อบ้านในที่ที่ผมไม่เคยฝันว่าจะอยู่ด้วยซ้ำ

ในมุมของคุณ บ้านที่ไม่ได้อยู่ = หนี้ มองแบบนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไรครับ
แต่มันก็ยังเป็นทรัพย์สินไปด้วยเช่นกัน ของอันนึงมีหลายสถานะพร้อมกันได้ครับ

ถ้าบอกว่า ทำให้เงินออกจากกระเป๋าโดยไม่ได้ช่วยสร้างรายได้ = ไม่ใช่ทรัพย์สิน
งั้นพวกของอื่นๆที่คุณมี เช่นนาฬิกา โทรศัพท์ เครื่องประดับ ก็ไม่ใช่ทรัพย์สินเหมือนกันนะ

ใช่ครับ มันไม่ใช่ทรัพย์สินครับ โทรศัพท์ เครื่องประดับ ไม่ใช่ทรัพย์สินสำหรับผมนะ
คือมีไว้แล้วไม่ได้อะไร แต่มันได้ใช้งานเฉยๆครับ มันไม่ใช่ทรัพย์สิน

บ้านคือทรัพย์สิน 100% ครับ ส่วนจะใช้เงินในการดูรักษาแลทรัพย์สินเท่าไร
นั่นอีกประเด็นครับ และการที่เป็นหนี้สินเพื่อครอบครอง ก็ยิ่งตอกย้ำว่ามันคือทรัพย์สินครับ

นิยามทรัพย์สินน่าจะไม่ตรงกันแล้วแหละครับ

ถ้ายึดทางบัญชี ทรัพย์สิน = ของที่จับต้องได้ มีตัวตน และตีมูลค่าได้

ตอนนี้คุณอาจจะบอกว่ามันไม่สร้างรายได้ เพราะคุณยังไม่ขาย/ขายไม่ออก
แต่เมื่อมันขายออก = มีรายได้ โดยเรายังไม่พูดถึงเรื่องขายได้กำไรหรือขาดทุน หรือขายออกไหมนะ มันคนละเรื่องกัน
แล้วจะไม่นับเป็นทรัพย์สินได้ยังไงครับ

เรื่องขายต่อตอนนี้เห็นคลังประกาศจะยกเว้นค่าจดจำนอง+ปล่อยกู้ได้เต็ม 100% น่าจะทำให้ขายง่ายขึ้น ลองตามข่าวดูครับว่าเริ่มเมื่อไร แต่ส่วนตัวบ้านผมก็ซื้อเป็นมือ 2 นี่แหละ รู้เลยว่าสภาพคล่องต่ำกว่ามือ 1 เยอะ ต้องลดต่ำกว่าราคาตลาดพอสมควรถึงจะขายออก บ้านที่ผมซื้อต่อเจ้าของก็ขายขาดทุนพอสมควร

ก็คนละมุมมองแหละครับ แต่ผมเลือกไม่เถียงกันดีกว่าเพราะไม่รู้ว่าชนะแล้วจะได้อะไร ผมอยากได้ความสัมพันธ์ดีๆ ในบ้านแค่นั้นเอง ส่วนจะเป็นทรัพย์สิน หรือ หนี้สิน ก็สุดแล้วแต่ครับ

ใช่เลยครับ ถ้ามันขายได้แล้วเอาเงินเข้ากระเป๋าผม มันจะเป็นทรัพย์สินตอนนั้น
แต่ตอนที่มันอยู่เฉยๆ ผมถือครอง แล้วมันไม่ได้ทำให้ผมมีเงินเข้ามากขึ้นอ่ะ มันไม่ใช่ทรัพย์สินสำหรับผมนะ
แต่ผมเข้าใจในมุมพี่นะคือว่า อ้าว ก็คุณถือครองมันอยู่ แล้ว "ถ้า-ขาย" ก้ได้เงินมา
แสดงว่าเรากำลัง "ถือทรัพย์สิน" อยู่ ประมาณนี้ใช่มั้ยครับ อันนี้ผมเข้าใจ
แต่ผมสนใจตัวเงินมากกว่า มันต้องทำเงินเข้ากระเป๋าได้จริงก่อน มันถึงจะเป็นทรัพย์สินได้
ไม่ใช่แบบอยู่นิ่งๆแล้วไม่เกิดอะไร(แต่ถ้ามันใช้งานได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง เพราะหน้าที่ของมันอาจเป็นการใช้งาน)
แต่ถ้ามันอยู่เฉยๆแล้วไม่เกิดอะไร หรือเอาเงินออกจากเราไป มีค่าใช้จ่ายเกิดขึ้นจากการถือครองมัน
มันจะเป็นหนี้สินมากกว่าทรัพย์สินสำหรับผม ประมาณนี้ครับ

งั้นเช่าอยู่ก็เป็นหนี้สินเหมือนกันสิครับ เพราะยังไงก็ต้องมีที่อยู่ แค่เปลี่ยนขนาดได้ง่ายกว่าเท่านั้นเอง

ไม่ต้องเอาบ้านหรอก เอาที่ดินเปล่าๆละครับ เรียกว่าเป็นหนี้สินหรือทรัพย์สินล่ะครับ ซื้อที่ดินเปล่าๆทิ้งไว้ ไม่ได้ปล่อยเช่าด้วย ผ่อนไปเรื่อยๆด้วย โดยหวังว่าราคาในอนาคตมันจะขึ้น อันนี้ considered เป็นอะไรล่ะครับ บ้านเองก็เหมือนกันครับ บ้าน ที่ดิน พวกนี้เป็น tangible asset ครับ

ณ วันนี้ถ้าคุณยังผ่อนอยู่ มันก็ยังเป็นทรัพย์ที่ยังมีหนี้ (debt) แต่เมื่อคุณผ่อนหมด มันก็จะกลายสภาพเป็นทรัพย์ที่"ปลอดหนี้"ครับ ผมว่ามันขึ้นอยู่กับว่าคุณจะมอง value ของมัน ณ ตอนไหนของช่วงเวลาด้วยครับ แต่คุณไม่สามารถบอกว่ามันไม่ใช่ทรัพย์สินนะครับ

ประเด็นต่อมา การซื้อบ้านหรือเช่าบ้าน เอาจริงๆการเช่าบ้านแทนการซื้อเป็นคอนเซปท์ที่มีมานานในตปท.แล้วครับ ไม่ว่าจะเพราะในประเทศที่ค่าที่แพง การเช่าเอาก็เป็นทางออกแบบนึง หรือกระทั่งในประเทศที่ความเจริญมันกระจายตัวดีแบบยุโรปหรือเมกา การเช่าเอาก่อให้เกิด flexibility ที่มากกว่า ทำให้คนนิยมเช่าเพราะถ้าวันนึงจะต้องย้ายเมืองทำงาน ก็จะไม่ได้มีภาระผูกผันอะไรในระยะยาวครับ (ไม่ต้องไปดูถึงว่าจะมีครอบครัวหรือไม่มีเลยนะ)

ผมเองก็คิดแบบคุณเรื่องการอยู่อาศัยแบบเช่าแทนซื้อนะ เพราะชีวิตก่อนหน้านี้เดินทางเยอะแล้วก็ค่อนข้าง mobile ทำให้มองว่าซื้อไม่คุ้ม แต่สุดท้ายก็มีบ้านของตัวเองนะครับ แต่แฟนซื้อเพราะต้องการลงหลักปักฐานชัดเจนด้วยนั่นแหล่ะครับ

ฉะนั้น ไม่ผิดทั้งสองมุมครับ

ทรัพย์สินกับ income generator คนละอย่างกันนะครับ

บ้านมันก็เป็นทรัพย์สินนะครับ ถึงคุณจะผ่อนอยู่

สมมติบ้านคุณราคา 5ล้าน ติดหนี้เหลืออีก 3ล้านจะหมด แต่คุณขายได้ 8ล้าน

นี่มันก็เป็นทรัพย์สินนะ