ดูสด ๆ นั่นแหละ เพราะตั้งแต่ปี 2001-2024 มีแค่ ปอร์โต้-โมนาโก 2004 เป็นนัดชิงนัดเดียว ที่ไม่ได้ดูสด

เพิ่งเปิดเทอม ม.2 ให้พ่อปลุกกลางดึก
เพื่อตื่นมาดูทีมรัก ตอนตื่นเตะไปแปปนึงแล้ว
แปปเดียว เลห์มันน์โดนไล่ออก แทบอยากนอน
แต่อองรีก็มาเปิดฟรีคิกให้แคมป์เบลล์ โหนโขก
เต็มๆเข้าไป สะใจจนต้องลุกมาเฮ
จบครึ่งแรกไปด้วยความกังวลปนมีความสุขเล็กๆ
สุดท้ายเริ่มครึงหลังมาโดนบดแหลก
จนอัลมูเนียที่ไร้ประสบการณ์ ณ ตอนนั้น
โดนเอโต้ลงโทษจนได้ หลังจากนั้นก็นั่งรอเวลาแพ้เลย
แล้วก็โดนจริงๆ จบเก็บนั่งน้ำตาไหล หลับไม่ลง
จนถึงเวลาไปโรงเรียน แล้วก็ไปนั่งเศร้ากับเพื่อน
ที่เป็นแฟนน่อลอีกคนในห้องเรียน

ดูสดด้วยนัดนั้น ร้องไห้น้ำตาไหล

เหมือนจังหวะเลห์มันโดนใบแดงเอโต้จะล้ำหน้ารึป่าว

ปีหนึ่ง ดูที่หอใน

น่าจะ ม.1-2 เนี่ยแหละ ยังไม่เริ่มติดตามดูบอลหรือมีทีมเชียร์จริงจัง (แต่เล่นวินนิ่งกับ FM แล้ว)
ไม่ได้ดูสด เพราะไม่ได้เชียร์ทั้งสองทีม (แข่งดึกด้วย) ตอนนั้นน่าจะเน้นเล่นอินเตอร์ในเกมเนี่ยแหละ
ส่วนมาเริ่มเชียร์น่อลก็ 2007-2008 แล้ว แต่มาเชียร์จริงจังหลังอินเตอร์ได้แชมป์ UCL (ดูตั้งแต่รอบรอง)
พออินเตอร์ได้แชมป์ มูรินโย่ออกไป ก็เปลี่ยนทีมเชียร์เต็มตัว เพราะชอบแนวทางการทำทีมของเวนเกอร์

ทีแรกว่าจะดู แต่หลับก่อน

ก็ตื่นมาดูไงครับ ตอนนั้นจบม.6 แล้ว รอเข้ามหาลัยจำได้ดี

ตอนนัันแทง น่อล แต่ก็แพ้อย่างสมศักดิ์ศรี

ปี 4 กำลังจะจบ นั่งดูที่ร้านเหล้ากับเพื่อน ตอนแคมเบลโหม่งเข้า คือคิดว่าแชมป์แล้วขานึง รูปเกมบอกเลยว่ามันสุดๆ ต่อบอลกันเนียนตาทั้ง 2 ทีม เอาง่ายๆ สงครามภาคพื้นดินของแท้เลยหละ จนใบแดงปรากฎ เท่านั้นแหละ แล้ว เอโต้ ทำพิษอีก สงครามจบทันที

คืนนั้นแม้จะเมาก็นอนไม่ค่อยหลับ บอกตามตรง