ผมก็เพื่อนน้อย ขี้รำคาญ ไม่อ่านแชท ไม่คุย หาเพื่อนในเกม โลกออนไลน์อะ แต่ไม่เอาแบบไอหมูกรอบ

เอาเป็นว่าให้กำลังใจครับ

เด็บความผิดพลาดที่เกิด ไปปรับปรุงตัวนะ

ปล่อยเค้าไปเจอคนที่เหมาะกับเค้า เราก็หาคนที่เหมาะกับเราต่อไป

ที่ท่านทำ ถ้าท่านคิดว่ามันถูกอย่างที่เค้าว่า ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับแล้วไปต่อ

การไม่ใส่ใจ การถูกละเลย มันเหมือนเรื่องเล็กๆ ที่ทำความสัมพันธ์พังมาเยอะแล้ว

ผมมองความสุขเป็นสองแบบ 1.สุขด้วยตัวเอง 2.สุขด้วยอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้อ1.

ถ้าเราสุขด้วยตัวเองได้ 100% มันจะไม่มีทางเหงาเลยแต่หากทำไม่ได้ก็แนะนำว่าลองหาสัดส่วนที่มันพอดีครับ

ในกรณีนี้หากคุณเอาความสุขตัวเองไปผูกกับคนอื่นไว้ แล้ววันหนึ่งคนนั้นหายไปคุณอาจจะอยู่ไม่ได้เหมือนเอาไม้ไปค้ำบ้านไว้ไม่ให้ล้มแต่ไม้มันเสื่อมตามกาลเวลานะคุณวันนึงมันก็ต้องล้ม ดังนั้นทำบ้านให้มันดีตั้งแต่เเรกไปเลยดีไหม

ส่วนกรณีนี้โลกทั้งใบคุณหายไปเพราะเลิกกับเเฟน นั่นคือด้านที่คุณรุ้สึกแย่แต่อีกด้านนึงคือเเสดงว่าคู่ของคุณนี้ผ่านช่วงที่น่าจดจำกันมาเยอะจนคนอื่นอาจจะต้องอิจฉาเลยเเหละ หรือหากคนอื่นไม่อิจฉาตัวคุณเองยังอิจฉาเลยยไม่งั้นคุณไม่คิดถึงหรอก

ผมขออนุญาติแนะนำ 1 อย่าง เพราะคุณบอกว่า introvert

ลองเขียนบันทึกในแต่ละวันหลังจากนี้สิ 10 คำก็ได้ 100คำก็ได้ แล้วเมื่อผ่านไปแต่ละวันกลับไปอ่านด้วยนะคุณอาจจะเห็นแสงสว่างปลายอุโมงว่าต้องทำอย่างไรกับชีวิต คนเราอะคนอื่นแนะนำไม่เท่าตัวเองคิดได้หรอก

ให้เวลาฮีลใจไปครับ หากิจกรรม outdoor ทำเช่นวิ่งออกกำลังกาย, ว่ายน้ำ, ปั่นจักรยาน บลาๆๆ
ท่านทราบข้อเสียของตัวเองแล้ว ในอนาคตหากได้เริ่มต้นใหม่กับใคร ก็อย่าซ้ำรอยเดิม ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น

แค่เลิกกับแฟน เอานะเรื่องเล็กน้อย มีคนเจ็บกว่านายอีกเยอะ

ขอถามเรื่องว่าทำไมกลับมาอยู่ไทยครับ มีเหตุผลอะไรทั้งๆ ที่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้ว

ส่วนเรื่องแฟน มันคือการสูญเสียที่ไม่มีใครอยากเจอ ผมเข้าใจและขอเป็นกำลังใจให้ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ครับ
เวลาเศร้า ทุกๆอย่างจะดูไม่น่าสนใจเลย มันทำให้เราได้เก็บพลังไว้ เมื่อความเศร้ามาถึงจุดที่เหมาะสมและเราเริ่มใหม่ เราจะได้ใช้พลังนั้นเต็มที่ครับ

ผมก็เคยทำตัวไม่ดีจนเสียคนที่ผมคิดว่าเข้ากับผมได้ดีที่สุดไปเหมือนกันครับ เศร้าสุดขอบเหมือนกัน แล้วก็กลับมาเข้าใจชีวิตได้
ผมขอเป็นกําลังใจให้เจ้าของกระทู้ผ่านวงจรความเศร้านี้ไปให้ได้ครับ

ไปหาคนที่เหมาะสมกับสไตล์เราหลาน

ทำใจให้ได้แล้วเริ่มต้นใหม่ครับ

ผมก็เป็นเหมือนท่าน แต่ไม่ขนาดไป ตปท ผมแค่อยู่คนละจังหวัด

เลิกงานไม่ตรงกัน นานๆเจอกันซักที สุดท้ายก็มีแต่ตัวเราเองนี้แหละครับ ที่เป็นที่พึ่ง

ไปเอาเธอคืนมา โดยหางานทำ สร้างเนื้อสร้างตัว ให้เค้ารู้สึกเสียดายที่เค้าทิ้งคุณไป

เข้าใจ ยอมรับ ปรับปรุง เเล้วก้าวเดินครับ เดี่ยวมันก็ผ่านไป

สู้ๆนะครับ

เป็น กลจ ให้ จขม ครับ ถ้าไม่มีภาระและครอบครัวอะไร กลับไปครับ กลับไปอยู่ที่นั่นต่อจนลืมเขาได้แล้วซักวันให้โลกเหวี่ยงใครซักคนมาเจอกัน

จริงๆไหนท่านว่า แฟนเป็นโลกทั้งใบ แต่พอไปอยู่จุดนั้น ท่านกลับเปลี่ยนไปขนาดนั้น

ก็ถือว่าเป็นบทเรียนครับ จะทำอะไรความสม่ำเสมอมันสำคัญ

ผมก็เลิกกับแฟนที่คบกัน 8ปี ไปเมื่อปีก่อน แต่เลิกกันเพราะความไม่ลงตัวกันก็จบด้วยดี

เป็นกำลังใจให้ครับ แต่ผมว่าแฟนท่านก็แมนดีครับ พูดกันตรงๆ ไม่ได้มีนอกมีใน ผมนับถือครับ

ผู้หญิงโชคดีแล้ว

ผมว่าที่ท่านเสียใจเพราะ ทำให้คนสำคัญน่าจะที่สุดตอนนั้นเสียใจ จนมาถึงสถานการณ์ที่ย้อนกลับไม่ได้ จะแก้ก็แก้ไม่ได้

ซึ่ง...เมื่อท่านอายุมากขึ้น อาจจะมองเรื่องนี้เปลี่ยนไปก็ได้ครับ

มันแก้ได้ ถ้าเขาสำคัญที่สุดจริงๆ จะไม่มีถ้า จะไม่มีทำให้ไม่ได้

เก็ยไว้เป็นประสบการณ์ครับ ทำตัวเองให้พร้อม แล้วเมื่อนั้นจักวาลจะนำท่านไปเจอคนใหม่เองครับ (หรือคนเก่าก็ได้นะ)