สมมติว่าการสวดมนต์ นั่งสมาธิ หรือปฏิบัติธรรมใดๆ ทำให้เกิดมวลสิ่งดีๆ
แผ่ออกมาสมมุติตั้งชื่อว่ากุศล เป็นสภาพที่จิตบางเบา คลายความยึดติด
ซึ่งย้ำอีกทีว่าสืบมาจากการ สม นสมธ ปฏบธ
เปรียบกับการฝึกวาดภาพ(กระบวนการ) จนวาดได้(ผลลัพธ์)

คราวนี้ต่อมา ถ้าคุณสามารถลัดสั้น คือทำให้สภาวะจิตเข้าสู่กุศลทันที
เหมือนการ gen ภาพในใจให้ปรากฏในไม่มีวินาที คุณคิดว่ากุศลแรก
กับกุศลหลัง เหมือนหรือต่างกันอย่างไร

ทั้งผู้ที่นับถือ ไม่นับถือ เทวะ อเทวะ เอธีส เชิญอภิปราย

ตามความเข้าใจของผม ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ที่ได้

ถ้าสุดท้ายได้กุศลเหมือนกัน สรุปก็คือไม่ต่างกัน

เฉกเช่นเดียวกันกับการเข้าสู่สมาธิ ซึ่งมีหลายวิธีการที่ทำให้เข้าสู่สมาธิได้ แล้วแต่จริตของแต่ละคนว่าเข้ากันกับแบบไหน

กุศลแรกคือสิ่งที่ค้นพบจากการปฏิบัติ(ปิติมากกว่า)
กุศลหลังคือสิ่งที่ต้องการจากการปฏิบัติ(ไม่ปิติแล้วเพราะรู้แล้วว่าจะเจอ) เหมือนได้เปลี่ยนจุดสตาร์ทใหม่
แต่ทั้งคู่ถ้ายึดติดจะไม่ถึงปลายทาง
จุดประสงค์เปลี่ยนปลายทางเปลี่ยน

ผมไม่นับถืออะไรเลย เพราะผ่านอะไรพวกนี้มาเยอะมากๆแล้ว สิ่งที่เป็น core มันธรรมชาติกว่านั้นมาก วิธีปฏิบัติก็เพื่อมุ่งไปสู่สิ่งเดียวคือ สติ มีสติเพื่อให้เกิดปัญญา ส่วนที่เหลือผมมองว่ามันคือเปลือกเสริมเมื่อสองพันกว่าปีก่อนเพื่อให้ศาสนามี gimmick เอาแค่ศาสนาไม่ต้องบูชาศาสดาก็เผยแพร่ยากกว่าศาสนาอื่นแล้วจึงต้องเพิ่มเรื่องอภินิหารให้คนทั่วไปเข้าใจง่ายขึ้น คหสต. นะครับ