เหตุวินาศกรรม 9/11 มีเครื่องบินพาณิชย์ทั้งหมด 4 ลำ ถูกผู้ก่อการร้าย 19 คน กระจายกำลังกันจี้ลำละ 4 - 5 คน เพื่อใช้เป็นอาวุธพุ่งชนเป้าหมายหลายจุดพร้อมกัน โดยนอกจากตึกแฝดเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ยังมีอาคารเพนตากอน ในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และลำที่ 4 มีผู้โดยสารช่วยกันต่อสู้ ทำให้พลาดเป้าไปตกกลางทุ่งในรัฐเพนซิลเวเนีย แทนที่จะเป็นอาคารรัฐสภา หรือทำเนียบขาว

โศกนาฏกรรมครั้งนี้ทำให้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 2,977 คน ไม่รวมผู้ก่อการร้ายทั้ง 19 คนจากเครือข่ายอัลกออิดะห์ ซึ่งเป็นพลเมืองซาอุดีอาระเบีย 15 คน ชาวยูเออี 2 คน และชาวอียิปต์กับเลบานอนอีกชาติละคน

ผู้บริสุทธิ์ที่เสียชีวิตส่วนใหญ่ใน 9/11 อยู่ในอาคารแฝดเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ มีจำนวนทั้งหมด 2,606 คน ในจำนวนนี้เป็นตำรวจ พนักงานดับเพลิง และทีมแพทย์ฉุกเฉินที่รุดไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย และได้รับการยกย่องเป็นฮีโร่ผู้พลีชีพทั้งหมด 441 ราย

“ภาพในดวงตาของพวกเขามันฟ้องว่า พวกเขารู้ตัวดีว่ากำลังวิ่งขึ้นไปและจะไม่ได้กลับลงมา คุณช่างมีความกล้าหาญเช่นนั้นได้อย่างไร คุณมีความเข้มแข็งอย่างนั้นได้อย่างไร”

โจเล่าถึงแววตาฮีโร่พนักงานดับเพลิงและหน่วยกู้ภัยที่วิ่งสวนขึ้นไป ระหว่างที่เขาลงมาถึงชั้น 35 และเมื่อมาถึงชั้นที่ 15 เขาก็พบว่ามีพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกคนถือโทรโข่งร้องเพลงปลุกใจ ‘God Bless America’ เพื่อทำให้บรรยากาศคลายความตึงเครียด

“เขาร้องด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังแต่มันเปี่ยมไปด้วยความหมาย คล้ายบนเรือไททานิก เมื่อกัปตันขอให้นักดนตรีบรรเลงเพลงเพื่อคลายความตื่นตระหนก ขณะพยายามอพยพผู้คนลงเรือกู้ชีพออกมา”

คนขายประกันวัย 44 ปี และคุณพ่อลูก 4 จากชิคาโก เล่าถึงภาพที่เจอระหว่างทาง

นอกจากความเสียสละของพนักงานดับเพลิง หน่วยกู้ภัย และพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ได้พบ โจยังเห็นน้ำใจของผู้ประสบภัยด้วยกันอีกมากมาย บางคนช่วยกันอุ้มคนพิการ จูงผู้บาดเจ็บและต้องการความช่วยเหลือลงบันไดหนีไฟมาอย่างไม่เห็นแก่ตัว

เรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นภายในเวลา 50 นาทีที่โจ ดิตต์มาร์ เดินจากชั้น 105 ลงมาถึงชั้นล่าง


ตึกถล่มและเสียงกรีดร้องก้องโลก

แม้จะหนีออกจากตึกได้อย่างปลอดภัย ภาพที่โจเห็นเบื้องล่าง คือ ความเสียหายราวกับมันเป็นวันสุดท้ายของมนุษยชาติ

เศษเหล็กและคอนกรีตของตัวอาคารที่บิดงอและแตกร้าวเพราะความร้อน ร่องรอยคราบเลือดสีแดงขนาดใหญ่จากผู้เคราะห์ร้ายที่กระโดดหนีตายลงมาบนพื้น แต่นั่นยังไม่ทำให้เขาฝันร้ายเท่ากับเสียงกรีดร้องของคนบนท้องถนนเมื่อตึกแฝดสูงระฟ้าทั้งคู่พังถล่มลงมา

เวลา 09:59 น. ตึกเวิลด์เทรดทิศใต้ ซึ่งโจเพิ่งหนีออกมาพังลงมาเป็นหลังแรก หลังถูกเครื่องบินพุ่งชน 56 นาที ส่วนตึกทิศเหนือถล่มตามมาในเวลา 10:28 น. หรือ 1 ชั่วโมง 42 นาที หลังเครื่องบินลำแรกพุ่งชน

ตึกแฝดทั้งคู่มีโครงสร้างหลักเป็นเหล็ก ออกแบบให้ต้านแรงลมได้มากกว่า 320 กม./ชม. และสามารถทนความร้อนจากอัคคีภัยทั่วไป แต่ความร้อนจากน้ำมันเชื้อเพลิงเครื่องบินไอพ่นขนาดมหึมามีอุณหภูมิสูงกว่ามาก ทำให้โครงสร้างไม่สามารถต้านทานได้

“เสียงกรีดร้องของคนหลายแสนคนตามท้องถนนในนิวยอร์กที่เปล่งออกมาพร้อมกันขณะอาคารทิศใต้พังลงมา นั่นคือเสียงแรกที่ผมได้ยินทุกเช้า และเป็นเสียงสุดท้ายในยามค่ำคืน”

โจกล่าวถึงความทรงจำจากเหตุวินาศกรรม 9/11 โดยระหว่างที่ตึกหลังแรกพังลงมา เขาวิ่งจาก ‘กราวด์ซีโร่’ หรือฐานที่ตั้งของตึกเวิลด์เทรดทั้งสองห่างออกมาประมาณ 8 ช่วงถนน

“ผมคือคนที่โชคดีมาก ๆ” โจยอมรับกับชะตากรรมที่เจอ

เพื่อเป็นการตอบแทนความโชคดีที่เพื่อนร่วมชะตากรรมผู้เสียชีวิตเกือบ 3,000 รายไม่ได้รับ โจ ดิตต์มาร์ ตัดสินใจนำเรื่องราวที่พบ ไม่ว่าจะเป็นความโหดร้ายของการก่อการร้าย ความเสียสละของฮีโร่มากมาย และการยืนหยัดไม่ยอมแพ้โชคชะตา มาบอกเล่าถ่ายทอดแก่คนรุ่นหลังทุกครั้งที่มีโอกาส โดยเฉพาะทุกปีที่มีการรำลึกถึงเหตุการณ์ครั้งนี้

“มันรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน บางทีก็รู้สึกเหมือนมันอยู่ตลอดไป แต่ความทรงจำ สิ่งที่เรารู้สึกและได้เจอวันนั้น มันหวนกลับมาทุกปีโดยเฉพาะช่วงเวลานี้ (พิธีรำลึกครบรอบ 9/11) อย่างที่ผมบอกไป มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน”