รายจ่ายไม่ควรเพิ่มตามรายได้ทั้งหมดครับ เพราะคชจ.ที่รอในอนาคตก็จะมีแต่เพิ่มขึ้น อย่างน้อยก็ควรเพิ่มในสัดส่วนที่ลดงนิดหน่อย เพราะแปลว่าเงินเก็บของคุณเพิ่มมากขึ้น มากพอที่จะรองรับรายจ่ายของคุณในระยะเวลาหนึ่ง

นิสัยที่เปลี่ยนไป ไม่มีทางเปลี่ยนกลับได้100%แน่นอน ถ้าไม่อยากลำบาก ไม่ควรมี1,000ใช้800 มีหมื่นควรใช้แค่5000-7000 วัน ถ้าต่อไปคุณได้เงินเดือนหลายหมื่น เงินเก็บอาจแทบไม่มีรายใจสายตาตัว ถ้าคุณไม่ฝึกนิสัยการใช้เงินให้ชิน คุณจะยิ่งใช้เงินเยอะขึ้นเรื่อยๆ โดยที่คุณไม่มีทรัพย์สินที่มั่นคง มีแต่รับเข้าและจ่ายออก การมีรถหรูขับ กินใช้ฟุ่มเฟือยเกินตัวมันทำให้สบายในระยะสั้น ถึงเวลาก็หมดไป ทุกวันนี้คชจ.มันเพิ่มแบบทวีคูณ ทุกอย่างเพิ่มขึ้นหลายเท่าจากตอนผมยังเด็ก ต่อให้คุณไม่มีครอบครัว คุณก็ต้องเก็บเงินไว้ใช้ยามแก่ คุณมั่นใจมากแค่ไหนว่าคุณมีเงินมากพอจะกินใช้จนตาย

อย่าเอาตัวไปเทียบกับคนที่เค้ามีมาก่อนอยู่แล้ว เค้ากินใช้อะไรยังไงก็แค่เงินที่เค้าหามาได้เพิ่มขึ้น ทรัพย์เก่าเค้าก็มีแต่จะงอกเงยไปตามเวลา อย่าไปคิดกับดักของทุนนิยม คนมีกิจการใหญ่โตระดับประเทศ ระดับโลกเค้าคิดแต่เรื่องกระตุ้นเศรษฐกิจ เพราะเงินทั้งหลายมันจะหมุนเข้ากระเป๋าพวกเค้า ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เราจะยิ่งจนลงเมื่อเราใช้เงินไปจนเกือบหมด แต่ถ้าเรารู้จักเก็บเงินถึงเราจะไม่มีเท่าเค้า แต่เราก็ยังกินใช้ได้อย่างมีความสุขที่เพิ่มขึ้นตามรายได้ที่เพิ่มขึ้นแน่นอน

ถ้าจากประสบการณ์ตรงจากตัวเองตอนเงินเดือน 20,000 อยู่คอนโด ใช้ชีวิตสบายๆ คิดว่าถ้าเงิน 40,000 นี่จะใช้ชีวิตได้พอแบบสบายๆ แต่พอได้เท่านั้นจริงๆก็ไม่พอ เพราะย้ายไปซื้อบ้านเดี่ยว พอขยับไป 60,000 ก็ใช้รถที่คุณภาพดีขึ้น (ถูกสุด civic แพงสุด Bmw) ตอนลาออกจากงานเงินเดือน 1แสน ตอนนี้นก็เหลือๆแล้ว ถ้าใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่คุณภาพชีวิตมันก็ตามรายได้ ทุกอย่างขยับขึ้นไป เลยตั้งเป้าใหม่ที่ 350,000 คิดว่าจะอยู่สบายๆจนถึงวันเกษียณ พอใช้ได้ชีวิตกับเงินเดือนเท่านี้ต่อเดือนมาค่อนข้างหลายปี เอาจริงๆปัจจุบันมันก็เริ่มไม่พอ
ปล.1แต่ทุกสเตปผมมีเงินเก็บไปลงทุนเพิ่มขึ้นตามรายได้ทุกเดือน
ปล.2 การกินเหมือนเดิม จ่ายตลาด ตามสั่ง ข้างทาง แต่อาจกินพวกบุฟเฟ่ต์พรีเมี่ยมบ่อยขึ้น

สำหรับบางคนก็อาจจะอยากเพิ่มระดับคุณภาพชีวิตนะครับ
เช่นจากนั่งรถเมล์ทุกวันเป็น Taxi บ้าง หรือจากใช้มือถือตกรุ่นก็อาจจะขอมือสองรุ่นใหม่
เพื่อแลกกับเวลาที่ได้กลับมาหรือสุขภาพจิตที่ดีขึ้น

ไม่ใช่ทุกคนจะอยากฟุ่มเฟือยหรอกครับ

มีเงินเพิ่มก็สามารถมีจ่ายในส่วนที่ยังขาดเพิ่มได้แหละ

ถ้ามีบ้านไว้ซุกหัวนอนเป็นของตัวเองอยู่แล้วมรดกพ่อแม่สามารถที่จะเก็บจะใช้เท่าไหร่ก็เรื่องของคุณเอง
แต่ถ้าคนเขายังต้องหาที่อยู่เป็นของตัวเองผ่อนบ้านผ่อนรถ ก็ไม่แปลก กว่าจะครบลงตัวมันก็ต้องใช้เวลา
เพื่อคุณภาพชีวิตไม่ใช่การฟุ่มเฟือย

กิเลสล้วนๆครับ ไม่ต้องหาเหตุผลใดๆเลย กิเลสแต่ละคนไม่เท่ากัน ซึ่งกิเลสมันก็เป็นดาบสองคม

ข้อดีคือทำให้คุณมีแรงกระตุ้นในการหาเงิน มีเป้าหมาย แต่ถ้ามากไปก็ทำร้ายตัวเองให้ล่มจมได้

จากหมูกะทะ มาเป็นmomo
จากไข่หวานบ้านซูชิ เป็นฟูจิ เป็นซูชิโระ เป็นโอมากาเสะ
เบียร์ลีโอ เป็นโฮกาเด้น เป็นเบียร์นอก
หาหมอ รพ รัฐก็เป็นเอกชน

พอเงินเดือนเยอะขึ้นสังคมกว้างขึ้น ทางเลือกก็มากขึ้น
ยิ่งมีลูกนะ จากรร.ธรรมดาก็ต้องเป็นep เป็นinter ซื้ออนาคตให้ลูก

การใช้ชีวิตนี้แหละ ตอนผมเงินเดือน 15k แทบไม่เคยได้แตะของดีๆเลย อาหารกลางวันต้องกินที่โรงอาหารของโรงงานจานละ 20บาท
ทุกวันนี้เน้นทำกินเองแต่กินแซลม่อนดอง กินสเต็กเนื้อ

ผมว่ามันมองได้หลายมิตินะครับ

1. อย่างแรกเลย รายได้เพิ่มขึ้น "ส่วนใหญ่"มันมาพร้อมกับอายุที่เพิ่มขึ้น พออายุเพิ่มขึ้น ภาระหลายๆอย่างมันก็มากขึ้นครับ เช่นแม่ผมก็แก่ไปทุกวัน ค่าประกันสุขภาพมันก็เพิ่มขึ้นทุกปี แต่ก่อนตรวจสุขภาพปีละครั้งก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นทุก 6 เดือน กระทั่งประกันตัวเองก็ขึ้นทุกปี... เรื่องพวกนี้ไลฟ์สไตล์เราไม่เคยเปลี่ยน แต่ค่าใช้จ่ายมันเพิ่มด้วยตัวมันเอง

2. ต่อมาพอรายได้มันเพิ่ม มันก็มาพร้อมตำแหน่งใหญ่ขึ้น (ถ้าเป็นพนักงานออฟฟิศ) หรือเป็นเจ้าของกิจการที่ทีมก็ต้องใหญ่ขึ้น ภาษีสังคมมันก็เพิ่มขึ้นเช่น งานแต่ง งานศพ ฯลฯ เรื่องพวกนี้คุณหนีไม่พ้นอยู่แล้ว จะมาใส่ 100-200 ตอนเป็นพนักงานตัวเล็กๆมันก็ไม่ได้ เรื่องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวกับหน้าใหญ่หรืออะไร แต่เรามีมากกว่า เราก็ควรจะช่วยเหลือให้เหมาะสมด้วยเหมือนกัน

3. คุณภาพชีวิตก็เช่นกัน ตอนผมรายได้ห้าหมื่นกว่า ผมก็อยู่บ้านหลังละสามล้านในหมู่บ้านแบบเกือบๆห้าร้อยหลัง คุณภาพสังคมมันก็ไม่ได้ดี จอดรถหน้าบ้าน หมาแมววิ่งกันมั่วซั่วไปหมด เราเองก็อยากจะหนีจากตรงนั้น ซึ่งนั่นก็มี"ราคา"ที่ต้องจ่ายของมัน หรือกระทั่งรถยนต์ ถ้าคุณเคยใช้รถญีปุ่นช่วงล่างแบบขับแล้วเด้งๆ มาเป็นรถยุโรปที่นั่งแล้วสบายกว่า พวกนี้ไม่ใช่ไลฟ์สไตล์เลยนะ มันคือคุณภาพชีวิตชัดๆ

4. เงินลงทุนก็มากขึ้น ผมเก็บเงินมากกว่าเดิม เพราะก่อนหน้านี้ตอนเราเงินไม่พอ เราก็เก็บน้อยไง แบบแต่ก่อนอาจจะเก็บแค่ 15% ตอนนี้ก็เขยิบมาเก็บ 20% เพื่อชดเชยตอนเด็กกว่านี้ที่เรายังหาเงินได้ไม่มากพอ

อย่างผม ผมกินอะไรแทบไม่ต่างจากเดิมเลย กินข้างทางเหมือนเดิม กินห้าง กินร้านหรูในปริมาณพอๆกับเดิม แต่งตัวเหมือนเดิม accessories ก็พอกับเดิม ตั้งแต่ตอนเงินเดือนแสนนิดๆจนมาถึงตอนนี้ ผมก็ใช้เงินในชีวิตประจำวันประมาณเดือนละ 30k เท่าเดิม lifestyle inflation มีผลต่อจากใช้เงินผมน้อยมากถ้าเทียบกับข้อ 1-3 ด้านบน

ฉะนั้น ผมว่าแต่ละคนมีมุมมองต่อเรื่องนี้ต่างกันครับ

มีเยอะใช้เยอะครับ มีแฟนด้วยอยากให้แฟนสบายก็ใช้เยอะไปอีก

มันไม่พอ เพราะว่า อยากอัพชีวิตขึ้นไงครับ

ซึ่งมันเป็นแล้วแต่คนแหละ ไม่ทุกคน (แต่ก็ไม่น้อยเลยที่อยากได้ชีวิตที่ดีขึ้น)



ถ้ายกตัวอย่างแค่ เหล้าเบียร์ ผมว่า อาจจะเห็นภาพไม่มาก

แต่ถ้าเพิ่มตัวอย่าง เม้นต์บนๆผมนิดนึง คือ จากหมูกะทะ มาเป็นmomo ก็จะเห็นว่า มันเริ่มใช้เงินเยอะขึ้น



ผมก็คนนึงที่ มีเงินเยอะขึ้น ก็ใช้ชีวิตที่ขยับขึ้นมาให้ดีกว่าเดิม

แต่ก็พยายามอยู่ในกรอบที่ไม่เกินตัว ใช้น้อยกว่าหา มีออมไวก่อน ไม่ควักเงินเก็บมาใช้ถ้าไม่จำเป็น

จริงๆคืออยากใช้เงินเยอะๆนั่นแหล่ะ แต่รายได้น้อยเลยใช้ได้ตามสภาพ ถ้าเราโตขึ้นแล้วความสุขเราเล็กเท่าเดิมเหมือนตอนเด็กๆใช้ยังไงก็พอก็เหลือ

ถ้าย้อนไปตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ คือด้วยความที่บ้านไม่ได้รวย พอมีขึ้นมาก็อยากมีสิ่งที่เคยอยากได้วัยเด็กหรือที่เห็นตามสื่อ ทั้งกินทั้งเที่ยวในแบบคนมีเงิน มันเป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ อยากนั่นอยากนี่ และยิ่งไม่มีความสุขในเวลางาน พอเลิกงานก็จัดชุดใหญ่อกินหรูดูแพง

เวลาผ่านไป ทำงานไปเกือบ 10 ปี มีหนี้บัตร รถผ่อนหมดแล้ว จู่ๆ สติดึงกลับได้ว่า พอละ ชีวิตมันไม่รู้จะไปสุดอะไรนักหนา ขึ้นเหนือลงใต้ น้ำสวย ทะเลหมอก น้ำตก ยอดดอย กินมื้อละหลายพัน
คงไม่ได้มีค่าเท่า เราที่เดินเหินได้สะดวก และนอนหลับได้เต็มอิ่ม มีเงินใช้แต่พอดี

เหมือนจับประเด็นง่ายๆได้ว่า สิ่งที่ชีวิตต้องการคือ อิสระ ทั้งทางกายและใจ ในการเลือกใช้ชีวิตในแบบตัวเอง ไม่ต้องสนคำคน ถ้า ทำได้ คือ ที่สุดแล้ว

ราคาเพิ่มคุณภาพก็เพิ่มนะครับ
อายุมากแล้วจะให้ไปกินถูกๆแบบแสงโสมตื่นมาปวดหัวอันนี้ก็ไม่ไหว อย่างน้อยที่สุดต้องรี