ล่าสุดไปเย็นวันอาทิตย์ กินเจ๊โอว คนเยอะเหมือนเดิม น่าจะยืนหนึ่งในย่านนี้ละ ดังตั้งแต่ก่อนบรรทัดทองจะฮิต

แต่ร้านอื่นๆ พวกร้านที่ต้องต่อคิวมีประมาณ10% (คิวสั้นลงกว่าแต่ก่อน)

ร้านพอมีคนกินซัก40% แต่เยนวันอาทิตย์พอมีคนกิน รายได้จะพอค่าเช่าไหม?

ที่เหลือ50% แทบร้าง มีไม่เกิน1-2โต๊ะ กับคืนวันอาทิตย์

มันบ้าตั้งแต่เลือกบรรทัดทองเป็นโลเคชั่นในการจะทำสตรีทฟู้ดแล้ว

ถนนแม่งสองเลนสวนกัน (จริงๆ 4 แต่วิ่งกันจริงๆได้แค่นั้นแหละ) ไฟจราจรก็ไม่มี ถนนก็เพิ่งมาตีทางม้าลาย คนแม่งจะข้ามถนนก็ข้ามเลยไม่ดูรถห่านไรสักอย่าง ไอเลนเล็กมอไซแม่งก็วิ่งยังกะ MotoGP
หลังร้านเป็นคลองน้ำทิ้งกลิ่นแม่มเน่ามาจะครึ่งศตวรรษละก็ไปนั่งกินกันไม่เข้าใจ

ที่จอดรถแม่งก็เดินไกลชิบหาย ทุบบ้านคนทำเป็นลานจอดรถเก็บเงินฉ่ำๆไป สรุปแม่งจอดเสร็จเดินออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือโดนรถ/มอไซชนอีก เอาเข้าไป

ร้านอาหารที่ดีๆก็ไม่เคยเก็บไว้ เอาเงินไปไล่ที่เขาหมด เน้นแม่งเก็บเงินฉาบฉวย ให้คนมาลงทุนเพื่อเจ๊งแล้วก็รายต่อไปมาทำ ไอพวกอินฟลูก็นั่งหาแดกวนกับบรรทัดทอง รีวิวแบบไม่มีจริยธรรมอะไร เงินมาอวยฉ่ำๆไป
เจอวิจารณ์นิดหน่อยจะขู่ฟ้องลูกเดียว กฎหมาย SLAPP ปยอ.นี่ก็ไม่แก้กันสักทีปวดกบาล

โซนนั้นมันทำอะไรไม่ได้แต่แรกแล้ว ชะตากรรมแม่งชัดตั้งแต่ไล่สวนหลวงเก่าทำสวนหลวงใหม่ สรุปแม้แต่ร้านดังอย่าง Inaho ที่เคยอยู่เยื้องสวนลุมฯดังๆแม่งยังเจ๊ง (ใครรู้จักเจ้าของถามแกทีว่าเปิดใหม่ที่ไหน หาซาชิมิบุฟเฟ่ต์กินยากมากเดี๋ยวนี้) ทุกวันนี้ไอพวกที่อยู่ตรงสวนหลวงใหม่แม่งก็ทุนจีนผสมกับเคอร์รี่ กับเอาไว้ถ่ายรูปสถาปัตยกรรมจีนๆแตหลอ สรุปแม่งมีประโยชน์ไว้แค่นั้น

แช่งให้มันตายๆไปทั้งถนน โคตรปวดหัววันๆเจอแต่ปัญหา ไม่ให้ทิ้งน้ำมันลงคลองด้านหลังก็ทิ้ง
บางวันเจอคนเมาแม่งเดินข้ามมาโซนรองเมืองเป็นบ้านคนก็ไปโวยวายไปเยี่ยวใส่กำแพงบ้านเขา

ลองเคาะตัวเลขให้ดูเล่นๆครับ ว่าทำไมมันรอดยาก

สำหรับคนที่รู้ ratio การเงินของธุรกิจอาหาร เห็นแค่ค่าเช่าที่ (จากเม้นก่อนหน้า) ก็รู้แล้วว่าไม่ควรไปยุ่งกับย่านนี้ รอดยากครับ

ตัวอย่าง เฉพาะต้นทุนค่าสถานที่เดือนละแสน++ = ค่าเช่าที่วันละราวๆ 3500-3600 บาท
ขายอาหารค่อนข้างพรีเมี่ยม net profit หรูๆเลย 30% เท่ากับต้องทำยอดขายวันละ 11,000-12,000 บาท
ถ้าให้เมนูละ 300 บาท เท่ากับต้องขายวันละ 40 จาน
โดยสภาพพื้นที่คือห้อง 1 คูหา วางโต๊ะได้เต็มที่ 10 โต๊ะ สั่งสักโต๊ะละ 2 เมนู
ถ้าคนเต็มตลอด ต้อง turn โต๊ะให้ได้ 40/10/2 = 2 รอบต่อวัน
เวลาหากินคือช่วงเย็นถึงหัวค่ำ 17:00-21:00

ดูแล้วก็พอไปรอดแหละ โต๊ะนึงเทินด้วยเวลา 2 ชั่วโมง

แต่..... นี่ยังคิดแค่ค่าเช่าที่อย่างเดียว ต้นทุนอื่นๆยังไม่ได้รวมอีกเพียบ
ฉะนั้น ถ้าคนไม่เต็มตลอดแล้วเทินโต๊ะวันละ 4-5 รอบ แทบไม่มีทางรอด เพราะคืนวันธรรมดาลูกค้าก็ไม่เยอะ เยอะแค่เสาร์อาทิตย์ แล้วก็ติดเรื่องจำนวนโต๊ะจำกัด

ราคามันแพงโอเวอร์มากผมไปทีเดียวเลิกเลย

ไปกินเยาวราชดีกว่า

ร้านยำกุ้งดังๆน่ากินยังอยู่ไหมว่าจะไปกิน ไม่ได้ไปซักที

พึ่งแวะไปมาเมื่อคืนเหมือนกันประมาณ2ทุ่มกว่า ตกใจมากปกติพาแฟนไปรถอย่างติด คนอย่างเยอะ

เมื่อคืนคนน้อยมากต่างชาติแทบไม่มีเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นคนไทย

ราคาขายกันขนาดนั้น แต่รสชาติไม่ได้ดีอะไร ก็สมควรตายครับ

เชือถือไม่ได้เลยจริงๆพวกรีวิว TT เนี่ย สุดท้ายก็ไปกินร้านที่คุ้นเคยอร่อยสุดละ 5555

บางร้านที่ต่อคิวนานๆก็ไม่ได้อร่อยอะไรมากมาย แถมราคาไม่ธรรมดาด้วย

ผมชอบกุ้งสดซีฟู้ดที่เป็นถ้วย นอกนั้นเฉยๆมาก ราคามันแพงจริงแหละ อีกุ้งถ้วยนี่มันยังราคาหลักร้อยต้นๆ

สังเกตุ ถ้าจุดไหน ค่าเช่าที่แพง ไป ไม่รอดสักรายอ่ะ

ยกตัวอย่าง ตลาด“จ๊อดแฟร์” แดนเนรมิต
ตอนนี้ แบรนด์ “จ๊อดแฟร์” ยังไม่ฟื้นกลับมาเลย

ยังมีอีกหลายจุด ที่ค่าที่่ แพง กระแสหมด อยู่กันไม่รอด

แต่อย่างว่า เงินนักลงทุน อยากจะจับอะไร ก็ต้องเสี่ยงเอา

ทำเลคือ อยู่ติดจุฬาขนาดนั้น ล้มหายตายจากไปเลยน่าจะไม่ แต่คงปรับสมดุลกันซักระยะใหญ่ๆ หวังว่าค่าเช่า ค่าอาหารจะกลับมาอยู่ในจุดที่เหมาะสม จะได้ยังมีไว้เป็นทางเลือก

พรีเซนต์ว่าเป็นสตรีทฟู๊ด เเต่ราคาพร้อมขึ้นเหลางี้ก็อยู่ยากล่ะครับ ถ้ามันมีร้านเเพงบ้างถูกบ้างปนๆกันก็ยังพอน่าไปเดิน นี่ตั้งเเต่พอเป็นกระเเสคือจะเเพงมันทุกร้านให้ได้เลย

ไปลองส้มตำที่มาเปิดใหม่ ร้านห้องแถวแถวบ้านยังอร่อยกว่า

เด็กหอในลำบากเลย

เคยเห็นคนแชร์ประสบการณ์ จ้างพวกรับทำ Business plan มาลอง Pilot ดูว่า ถ้าเปิดร้านแถวนี้จะรอดมั้ย

สรุปได้ว่า ต้องแข็งจริง ๆ ถึงจะรอด นอกนั้นเจ๊ง ไม่ก็กำไรไม่คุ้มเหนื่อย

อุปสรรคหลัก ๆ เลยที่เขาวิเคราะห์คือ เวลาขายจริง ๆ คือแค่ 17.00-21.00 นอกเหนือเวลานี้ ยอดแทบไม่มี

เห็นข้อมูลแว้บๆวันก่อน

ค่าเซ้ง 2 ปี 180k
ค่าเช่าอีกเดือนละ 50k
เฉพาะต้นทุนค่าสถานที่ก็เดือนละแสน++ แล้ว ขายราคาถูกนี่ตายตั้งแต่ในกระดาษ
หลายร้านเลยเลือกมาวัดดวงขายแพงแล้วลุ้นให้ไปรอด (แต่ 90% ไม่รอด )