แชร์มุมมองจากการเป็นแฟนหงส์ที่ไม่ได้เชียร์ในช่วงที่เป็นทีมหัวตารางนะครับ

อาจต้องกลับมาทบทวนตัวเองใหม่ว่าเชียร์แมนยูเพราะอะไร
สมัยก่อนลิเวอร์พูลผมไม่เคยคิดเรื่องแชมป์เลย
แม้จะมีกระแสถากถางจากแฟน ๆ ทีมอื่น
แต่ลองเทียบกับอีกหลายร้อยทีมที่เขามีแฟนบอลเดนตาย แต่ไม่เคยได้ลุ้นแชมป์ บางทีมไม่เคยโผล่ขึ้นมาในลีกส์สูงสุดด้วยซ้ำ ทำไมเขายังเชียร์กันทุกสัปดาห์ ทำไมที่อังกฤษยังมีคนเข้าสนามตลอด

ก็น่าจะพอตอบคำถามตัวเอง ว่าเราต้องการอะไรจากทีมที่เชียร์ครับ

แฟนหงส์หลายๆท่านโตมากับยุคที่หดหู่แต่ก็เชียร์เพราะไอโคนิคบางอย่างของทีม
พอตกต่ำเลยไม่ได้ชอกช้ำเท่าไหร่
แต่แฟนผีหลายท่านโตมากับความสำเร็จของทีม พอตกต่ำมันก็เลยเจ็บปวดเป็นธรรมดาครับ

แต่ยังไงก็ตาม เลิกดูไปก่อนครับเชื่อผม ชีวิตมีความสุขกับเรื่องอื่นได้อีกเยอะ

ขอโทษที่ต้องพูดตามความจริงนะครับ การได้แชมป์เอฟเอคัพ ด้วยฟอร์มการเล่นแบบนั้น (โดยรวมทั่งหมด) ผมไม่เห็นจุดไหนที่จะกลับมาได้เลย มันเป็นการได้แชมป์แบบฉาบฉวย ถ้าเล่นได้แบบอาเซน่อลอ่ะ ไม่ต้องแชมป์ แต่ทุกคนก็รู้ว่าทีมไหนดีกว่า

ก็เหมือนลิเวอร์พูลยุครอย ฮัดสันแหละ เค้าก็ผ่านกันมาได้

จิตปล่อยวาง แล้วเจ้าจะพบความสุข...

อดทนต่อไปครับ การดูทีมรักเตะเป็นอีกหนึ่งความสุขในชีวิตของผมเหมือนกัน ทุกๆสัปดาห์จะเฝ้ารอวันที่แมนยูเตะ อาจจะรู้สึกว่าสิ่งที่เรียกว่าความสุขนี้มันหายไป ความสนุกเร้าใจเหมือนแต่ก่อนที่ยุครุ่งโรจน์มันหายไป ถึงแม้ว่าทีมจะเล่นแย่จะแพ้จะเจอปัญหาอะไรก็ตามที่ถาโถมเข้ามา แต่ผมก็ยังรอวันที่แมนยูมีแข่งเพื่อดูทีมรักเหมือนเดิม เพราะสุดท้ายผมก็หวังว่าสักวันนึงความสุขมันจะกลับมาครับ ให้กำลังใจกันต่อไปครับ