ลิเวอร์ยอมปล่อยให้กดมากกว่า ปล่อยให้บุกแล้วรอสวน



 

คนชอบคิดว่าที่ผ่านมา ทีมประสบความสำเร็จ เพราะเล่นช้าๆ แต่จุดสำคัญคือทีมมีตัวเปลี่ยนจังหวะเกม

ตัวที่เปลี่ยนจากจังหวะช้าไปเร็ว เปลี่ยนจากแปะไปแปะมาเป็นไดเร็ค เปลี่ยนจังหวะไม่มีอะไรให้เป็นจังหวะเกิด attack thread ให้คู่แข่งคาดเดาและปิดทางได้ยาก ซึ่งก็มักเป็นตัวแบบแฟร์นานดินโญ โรดรี้ เดอบรอย หายไปทีไรทีมเป๋ตลอด

พอไม่มีตัวแบบนั้น นักเตะแม่งแปะไปแปะมา ช้าตลอด กว่าบอลจะถึงพื้นที่สุดท้าย คู่แข่งแม่งก็ลงไปรับกันหมดทีม

โดกูที่เล่นดี กลายเป็นโดนด่าเฉย
ทั้งที่ทีมไม่ให้พื้นที่ (space) แกเล่นเลย กว่าแกจะได้บอล คือแม่งแทบไม่มีที่วิ่งแล้ว แต่แกยังเลี้ยงผ่าน ไปจ่ายได้บ่อยๆ ก็ถือว่าดีมากแล้ว (แล้วจะให้ผ่านไปถิงแอสซิสต์ง่ายๆได้ไง ในกรอบคู่แข่งก็เต็มไปหมด เพื่อนทีมตัวเองก็แทบไม่ค่อยวิ่งโฉบ ไม่เหมือนตอนมีฮาลันด์ ที่วิ่งโฉบไป โฉบมาตลอด)

เทียบกับลิเวอร์พูล ทีมเค้าเปลี่ยนจังหวะให้ ซาลาห์ มีพื่นที่เล่นได้ตลอด จะเห็นว่าซาลาห์หลุดมาที คือมีพื้นที่วิ่งได้ยาวๆ ตัวเกมรับเรือก็ลงไม่ค่อยทัน การเอาไปเล่นจังหวะสุดท้าย ดูง่ายกว่ากันเยอะ

ลิเวอรฺพูล พยายามเล่นเร็ว เพื่อนให้เกมรุกเล่นง่าย ขณะที่เรือ พยายามเล่นช้า เพื่อให้เกมรุกเล่นลำบาก

แถมทีเด็ดแถว2 ก็ไม่มี หลายครั้งโดกู ดึงคู่แข่งไปตั้งเยอะ จ่ายเข้ากลางให้มีช่องยิงโล่งๆ ตัวข้างในก็มีแต่แบบโควาซิส นิโก้ (ต้องจับบอลก่อน แล้วค่อยคิดวิธีเล่น ช้า ไม่ได้แดกคู่แข่งหรอก) จังหวะแบบนี้ เป็นเดอบรอย โรดรี้ นี่ยิงไกลหาย หรือยกบอลเร็ว เพื่อนได้เปรียบกว่านี้มากแล้ว

 

แถวสองไม่ยิงไกลนี่แม่ง โคตรหงุดหงิด มีพื้นที่ก็แล้ว ได้เวลาง้างก็แล้ว ไม่เอาไม่ลองเลย มีแฉล่บมีกระฉอกได้ซ้ำก็อาจจะเป็นไปได้บ้าง นี่ไม่เอาเลย จะต้องรอชัวร์เท่านั้นถึงจะยิง

นี่ไม่ได้บ่นซิตี้นะ บ่นน่อลนี่แหล่ะ ทรงเดียวกันเป้ะะะ อย่างกะดูทีมเดียวกันเตะเลย เหมือนกันทุกอย่าง ตรงกลางแถวสองได้โอกาส ไม่ทำ ฝากตัวอื่น วนอยู่งี้จนครบ 90 นาที ชาติไหนจะยิงเค้าได้

บอลรอคู่แข่งพลาดอย่างเดียว ถ้าเค้าไม่พลาดให้ = ทำอะไรไม่ได้เลย  

ลิเวอร์ยอมปล่อยให้กดมากกว่า ปล่อยให้บุกแล้วรอสวน