เคยโทรไปแล้วครับ ของกรมสุขภาพจิต เหมือนเค้าก็ฟังๆๆ ขอไปที บางทีไม่ได้สนใจฟังหรอกคับ เลยปลง

หาทางออกเองดีกว่า ขอบคุณมากครับ

ไม่เคย เพราะผมคิดหาเงิน หาทางรอดตลอดครับ ความรู้อะไรใหม่ๆก็ศึกษาลองทำหรือถามเพื่อนเอา สิ้นไร้หนทางจนตรอกเต็มที่ก็ไปทำงานใช้แรงงานเอา ไม่ก็บวชกินข้าววัดตลอดชีวิตไป...ของงี้มันอยู่ที่ใจเราล้วนๆครับ

โลกใบนี้สวยงามเสมอสำหรับผม ผ่านมาแล้ว 40 ปี ผมรักตัวเองที่สุดในโลก ผมอยากอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ผมอยากเห็นว่าโลกของเราจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ผมจะบันทึกข้อมูลให้มากที่สุด เพราะกลัวเกิดมาชาติหน้าผมจะจำอะไรไม่ได้ ผมรักสาว ๆ มาก วันไหนผมเบื่อผู้หญิง วันนั้นคือผมคงพร้อมจากโลกใบนี้

สำหรับผม การฆ่าตัวตายไม่แย่เสมอไปนะครับ ถ้าการกระทำนั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน คิดดูก่อนครับ มีใครที่อยู่เบื้องหลัง ที่ยังรักเราอยู่มั้ย พ่อ แม่ พี่ แฟน ลูก ถ้ายังมีอยู่ไม่ควรทำครับ เพราะคนที่ไปคือจบ แต่คนที่อยู่จะทรมาน ไปสร้างความทุกให้คนทึ่อยู่ไม่ดีครับ หรือถ้าเราไปแล้ว เจ้าหนี้ที่ให้เรากู้ บ้าน รถ จะเดือดร้อน ก็ไม่ควรทำครับ

ฉะนั้นเคสนี้อยากให้เข้ามแข็งไว้ครับ ลองสู้ชีวิตดูอีกสักหน่อย ลองไปเที่ยวหาประสบการณ์ หางานใหม่

ส่วนคำถามที่ว่าเคยคิดฆ่าตัวตายไหม สำหรับผมคิดครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน การตายของผมต้องไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ต้องอยู่ในช่วงที่คิดว่าใช้ชีวิตมาคุ้มที่สุดแล้ว ซึ่งน่าจะอีกไกลเลยครับ อาจจะ 80 อัพ นู่นแหล่ะ หรือไม่ตอนนั้นอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ หรืออาจจะป่วยตายก่อนก็ได้

เคย ปัญหา 108 แต่มองกลับไปก็คิดคนลำบากกว่าเรามีเยอะจริงๆ

เลยเลือกใช้ชีวิตต่อไปจนกว่านะถูกหวยรางวัลใหญ่ๆครับจะได้สบาย

โอ้ เปลี่ยนความคิดผมไปเลย ขอบคุณมากนะครับ

ตอนแรกก็ไม่ได้คิดครับ แต่พอหันไปเจอหน้าเมียแล้วคิดขึ้นมาทันทีเลย

ใช้ชีวิตให้มีความสุขครับ หาแรงขับเคลื่อนให้เจอ อย่างเช่นเป็นหนี้หรือมีลูกดูครับ ขอให้ผ่านไปให้ได้

มันไม่หนักถึงขั้นที่คิดจะลงมือทำจริงๆอะ
มีแต่แบบอยากหายไปเลย อยากนอนแล้วไม่ตื่น แบบนี้อะมีบ้างครับ

เคย ตอนเป็นซึ้มเศร้านักๆ ช่วงโควิด ปัญหาคล้ายๆท่านเลย
เขียนจดหมายไว้แล้ว ซ่อนไว้ในตู้เซฟ แล้วตั้งใจตอนคนไม่อยู่บ้านจะทำ
แต่เมียดันทำความสะอาดบ้าน แล้วคิดไงไม่รู้ไปเปิดตู้เซฟ เลยเห็นจดหมาย ก็เลยโทรเรียกพ่อกับแม่ผมมาหา
แล้วอยู่ๆก็เย็นวันนั้น คนก็เต็มบ้านไปหมดเลยไม่ได้ทำ พอวันต่อมาเค้าบอกให้ลางาน พาพ่อกับแม่ไปทำธุระหน่อย
โดยเค้าขับเองขอให้นั่งเป็นเพื่อนไปกับแฟน สุดท้ายคือ เขาขับพาไปสวนปรุงโดยนัด รพ. เรียบร้อยแล้ว ก็เลยได้พบจิตแพทย์ จำชื่อหมอได้เลย นพ.การันดร์ ได้ระบายทุกอย่าง ได้รับยาประมาณ 2 ปี จนปัจจุบันหายดี (แต่ไม่หายสนิท) แต่มีประโยคหนึ่งที่ผมจำขึ้นใจเลยคือ

หมอ : เลี้ยงสัตว์ไหม
ผม : เลี้ยงสุนัข 2 ตัวครับ
หมอ : ขอดูรูปหน่อย
ผม : หยิบมือถือให้ดู
หมอ : ดูหน้ามันสิ ดูสิในรูปนี้ยังยิ้มให้คุณเลย คุณก็ต้องยิ้มให้มันคืนบ้างนะ สุนัขมันรู้นะ
ผม : ปล่อยโฮ น้ำตาไหล ต่อหน้าหมอทันที

ทุกวันนี้ความคิดนี้ก็ค่อยๆหายไป ตั้งแต่ทำตามคำแนะนำหมอ ออกกำลังกาย ให้เวลากับตัวเอง ไปเที่ยว เล่นเกมส์ ช่วงลำบาก คนรอบข้างให้กำลังใจ (คนรอบข้างก็โดนหมอเรียกไปคุยด้วยเหมือนกัน) ก็เลยผ่านมันมาได้ครับ

ยังไงถ้าไม่ลำบากเกินไป ลองไปพบหมอดูก็ได้นะครับ มันไม่ใช่แค่การกินยารักษาแน่นอนครับ

เคย 2 ครั้ง
ตอนเด็ก 1 ครั้ง
กระโดดมาจากตึกชั้น 2 สูงประมาณ 4-5 เมตรได้
ตกมากองทราย กลายเป้นสนุก ไปโดดมาใหม่ 555555+

ครั้งที่ 2 ตอนอายุ 30 นิดๆ ทะเลาะกับแม่หนักมาก ขับรถอยู่ จะหักไปชนเสาไฟฟ้า
ตั้งสติได้ จอดข้างทางก่อน

แต่ถามว่าพร้อมตายไหม เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก็เถอะ ถ้าคนไหนจู่ๆ ผมไปก็ยินดี แต่คนข้างหลังก็จะมีเงินจากที่เราทำประกันไว้เล็กน้อย เคยพูดสั่งเสียกับครอบครัวไว้ มีประกันอะไรบ้าง กี่ฉบับ

แม่พูดมาคำเดียว "กี่ล้านก็ไม่พอหรอก ถ้าลูกตายอะ มันแทนไม่ได้"
แอบสะอึกเลย

คนที่เป็นโรคซึมเศร้า อย่างน้อยก็เวลาที่ไม่มีปัญหาจริง ๆ แล้วยังเศร้านี่มันจะอยากหายไปเฉย ๆ คือไม่ได้อยากตาย ไม่ได้อยากประชดใคร หรือหวังอะไรใด ๆ แค่อยากจะหายไป ไม่มีตัวตนอยู่ จบ ศูนย์ สิ้นสุด ว่างเปล่า

ไม่เคยคิดนะ แต่เคยคิดวิธีที่ตายแล้วทรมานน้อยสุด คิดว่าให้ตายแบบเราไม่รู้สึกทรมาน กินยา MDMA ให้เรารู้สึกดีมีความสุขที่สุดแล้วก็เมาๆ พอเมาแล้วก็กินอีกให้ over dose ตาย

เคยผูกคอ แต่สายขาด

ใจสู้ครับ แต่กายไม่ไหวแล้ว อาการเจ็บป่วยต่าง ๆ นานา

ที่รักษาไม่หาย