ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติมาตลอดจนโตขึ้นมานี่แหละครับ ไม่รู้เลยว่าคนอื่นเป็นยังไง

ครั้งเดียวโดนพ่อตบหน้าแต่แกยั้งมือทันตอนจะถึงหน้าผม แกขึ้นไปนั่งร้องไห้เลย ตอนนั้นผมม.ปลาย เป็นเด็กโคตรเฮีย หลังจากนั้นผมออกจากบ้านไปเป็นเดือนช่วงปิดเทอม เปิดเทอมมาม.6 กลับตัวตั้งใจเรียนแล้วก็มาเอ็นติด คือครอบครัวผมเป็นสายวิชาการ พี่น้อง ญาติ เป็นพวกการงานดีๆทั้งนั้น มาเจอผมช่วงนั้นพ่อผมทำใจไม่ได้เลย แกถึงกับต้องพบจิตแพทย์

คงทั้งสองอย่างครับ เขาดีมากๆนะเรื่อง support เนื่องเงิน แต่อาจจะคาดหวังเยอะ ผมไม่เคยบอกว่าผมไม่ผิดเลย แต่อย่างที่ปาคัดเตอใส่เลือดออก (อาจจะไม่ตั้งใจให้โดนปลายมีด) คือเพราะผมนอนดึกตอนนั้น 5 ทุ่มมั้ง แล้วที่โดนเท้าเหยีบกระทืบซ้ำๆผมจำไม่ได้เลยน่าจะเถียงอะไรกันแต่แค่เถียงๆผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

ผมชอบคิดน้อยใจว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ตอนมัธยมเหล้าบุหรี่ยาไม่ยุ่ง ไม่เคยมีเรื่องชกต่อย ตอนเรียนกลับบ้านทุกคืนแทบไม่เคยไปไหน จบจุฬาได้เรียนต่อเมกาได้เกรด 3.96 เราก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนิหน่าแล้วก็ซึมน้อยใจเวลาคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาครับ รู้สึกดีไม่พออยากตายไปเกิดใหม่เป็นปุ๋ยที่ไม่มีความทุกข์อะไร

คิดเหมือนกันเลยครับตอนเด็กๆ พอโจพอจพรู้ได้ว่าเด็กมันรับเลี้ยงกันได้ผมก็คิดทันทีเลยว่าผมน่าจะโดนเก็บมาเลี้ยง ทำไมเขาเกลียดเราขนาดนี้

ของผม พ่อแม่เสียแต่เด็ก โตมาแบบมีปมเหมือนกันแต่ก็ไม่ถึงกับด่าแรง ทำร้ายร่างกายแบบจขกท

อ่านของท่านแล้วก็อึ้งว่าเจอแบบนี้จากพ่อ/แม่ตัวเอง น่าจะแย่อยู่

หลายคนเจอหนักกว่าผมมาก ของผมที่จำขึ้นใจสุดคือตบบ้องหูผมตอนนั่งเล่นเกมกับเพื่อนที่ร้าน แล้วก็ลากออกมาพากลับบ้าน คนมองทั้งร้าน อายมาก งงว่าผิดอะไรนักหนาแค่เล่นเกมที่ร้าน ผู้ใหญ่สมัยนั้นโคตรอคติกับเกมเลย มาสมัยนี้แกนั่งกดมือถือฉ่ำทั้งวัน คงเข้าใจเราตอนเด็กแล้วมั้ง

ผมโชคดีที่มีแม่ดีมาก ไม่เคยด่าหรือตี กลับกัน ใครมาทำอะไรกับผม แม่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

แต่ตอนเด็กอยู่ด้วยกันน้อย เพราะแยกจากกันอยู่ต่างประเทศ ใช้เวลาเกือบ 20 ปี กว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก

ส่วนพ่อ น่าจะเป็นคนที่ทำให้ชีวิตผมพังก็ได้ ตัดอนาคต ดูถูก ปรามาสต่างๆ นาๆ ตอนที่เขาเสีย ในงานศพ ผมโดนเหล่าพี่ๆ ด่าว่า พ่อตัวเองเสียทั้งที ไม่มีน้ำตาให้ซักหยด มันทำให้ผมเกลียดชังเหล่าพี่ๆ รวมถึงพ่อด้วย ปัจจุบันความรู้สึกก็ไม่ได้เจือจางไป แต่พยายามไม่แสดงออกว่าเกลียดเพื่อเห็นแก่หน้าแม่

พ่อแม่ไม่เคยด่าเลย ไม่เคยใช้คำหยาบเลย

แต่สอนทีโคตรลึก

โดนพ่อตีครั้งเดียวในชีวิตตอนนั้นโดดเรียนสมัย ป6 แม่ไม่เคยตีเลย

ขอถามเกี่ยวกับชีวิตท่านหน่อยครับ

- ตอนนี้ท่านยังอยู่กับแม่มั้ยครับ ถ้ายังอยู่ที่สิ่งแวดล้อมเดิิมกับบุคคลเดิม ผมว่ามันมีโอกาสที่เราจะคิดถึงเรื่องเก่าๆโดยเฉพาะเรื่องแย่ๆที่สร้างความทุกข์ให้เรา ผมว่าท่านแยกมาอยู่ตัวคนเดียวเพื่อความสุขใจสบายใจดีกว่าครับ

- แต่ถ้าตอนนี้ท่านแยกไปอยู่ตัวคนเดียวในที่สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ขอให้ชีวิตของหน้ามีความสุขนะครับ

- ถ้ารู้สึกว่าตัวเองหมดกำลังใจ ขาดกำลังใจ ผมว่าสิ่งที่เราควรเริ่มทำอย่างแรกเลยคือ ให้กำลังใจตัวเอง เพิ่มกำลังใจให้ตัวเองครับ ซึึ่งผู้ที่จะให้ในสิ่งนี่ได้ก็มีแต่ตัวเราเองเท่านั้นครับ อยากให้ลองฟังเรื่องแนวทางนี้จากคุณพศิน อินทรวงค์ แกเอาธรรมะมาอธิบายให้คนทั่วไปสามารถฝึกและเข้าได้ง่ายครับ หรือถ้าเจ้าของมู้ว่างลองแวะไปที่บ้านเชื่อมใจ ดูก็ได้ครับ อยู่ใกล้กับโรงเรียนปากเกร็ด คุณพศินแกใช้บ้านเปิดเป็นร้านกาแฟ-ขนม แกอยู่ที่นั่นเกือบทุกวัน ผมไปมาครั้งหนึ่งได้เจอคุณพศินด้วย คุยกับแกได้แง่คิด ได้เห็นมุมมองในหลายสิ่งที่สามารถจับต้องไปปรับใช้ในชีวิตได้ครับ

ฝึกตนให้อยู่กับความรู้สึกดีๆ


4 ขั้นตอนวิธีจัดการกับความคิดอารมณ์ความคิด


ความคิด 4 แบบ ชีวิต 4 อย่าง


อยู่กับตัวเองให้เป็น จะเห็นความสุขของชีวิต


พศิน อินทรวงค์
https://www.facebook.com/talktopasin2013/?locale=th_TH

บ้านเชื่อมใจ
https://www.facebook.com/p/บ้านเชื่อมใจ-100057039806833/

ขอบคุณมากๆครับ จะลองฟังนะครับ

ผมยังอยู่กับแม่ เพราะส่วนนึงแม่อายุเยอะแล้วก็ป่วยบางช่วงต้องไปรักษาทุกวัน อยู่คนเดียวก็ไม่น่าจะได้ บางช่วงเดินไม่ได้เลยเป็นเดือน ต้องนั่งรถเข็นไถไปมาในบ้าน พี่น้องผมไม่มี พ่อก็ทะเลาะกับแม่หย่าแยกกันไปนานแล้ว มีกันแค่สองคนในบ้าน

แต่ผมแทบไม่เคยชวนแม่คุยเลยตลอดเกือบ 20 กว่าปีมานี้ไม่นับตอนเด็ก ผมรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ ทนฟังพูดอะไรนานๆไม่ได้ คิ้วหมวดโดยไม่รู้ตัวเวลาอยู่ใกล้แบบไม่มีสาเหตุ แล้วก็ยังมีเรื่องให้ทะเลาะกันอยู่เรื่อยๆ ตะโกนด่าหยาบคายเรื่อยๆ ไม่นานมานี้เถียงกันผมก็ร้องไห้หนักมากๆตะโกนจนเสียงหมดแบบบังคับตัวเองไม่ได้จนแทบเป็นลมอยากตายตรงนั้นมากจนเขาขอโทษและมาปลอบ

ผมไปหาจิตแพทย์มารวมน่าจะ 20 กว่าครั้งแล้วครับ ทั้งเข้าไปคุยคนเดียวทั้งเข้าไปคุยพร้อมแม่ให้มันดีขึ้นแต่ก็ยังแย่มาตลอด

นักจิตก็แอบบอกให้ผมหนีออกจากบ้านไปเลยทิ้งแม่ไปซะอย่ากลับมาอีก อย่าไปอยู่ที่มีคนรู้จักเดียวเขาตามตัวได้ แต่ผมทำไม่ได้เอง

เป็นกำลังใจให้นะครั

ถ้าท่านว่างลองแวะไปที่บ้านเชื่อมใจดูนะครับ อยู่ใกล้กับโรงเรียนปากเกร็ด คุณพศินแกใช้บ้านเปิดเป็นร้านกาแฟ-ขนม แกอยู่ที่นั่นเกือบทุกวัน ผมไปมาครั้งหนึ่งได้เจอคุณพศินด้วย ผมได้มีโอกาสคุณกับพศินหลายเรื่อง รู้สึกการคุยกับเค้าสิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้คือรู้สึกถึงพลังงานด้านบวกขณะสนทนากับคุณพศิน รวมถึงเนื้อหาสาระที่ได้คุยกับเค้า ก็ได้แง่คิด ได้เห็นมุมมองในหลายสิ่งที่สามารถจับต้องไปปรับใช้ในชีวิตได้ครับ

โดนตบหน้าโดนตีครับทุกวันนี้ผมตัดขาดจากครอบครัวไปแล้วทั้งพ่อและแม่

ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็รู้ตัวว่าผมทานอาหารทะเลไม่ได้ ทานแล้วมันจะแน่นหน้าอก ปวดท้อง พ่อแม่มักจะด่าว่าผมสำออยเสมอ

จนมีอยู่วันนึงตอนผม ม.1 ผมกลับบ้านมา แม่ผมก็ทำผัดบรอลโคลี่กุ้ง ผมก็บอกแม่ว่า ผมกินไม่ได้ ผมแพ้กุ้ง

แม่ก็ตอบมาว่า กินๆไป ขี้เกียจทำแล้ว ผมก็เลย กินแต่บรอคโคลี่กับข้าว พอกินได้ซักพักประมาณ 5 นาที ผมปวดท้องรุนแรงมากๆ+แน่นหน้าอก พยาพยามทนได้อีก 10 นาที ตอนนั้นทนไม่ไหวแล้วจริงๆน้ำตาไหลเลย
ก็เดินไปขอแม่ว่าให้ไปส่งที่ รพ.หน่อยได้ไหม ปรากฏว่าอยู่ดีดี แม่ก็หยิบไม้กวาดมาฟาดผม
บอกว่า "มึงสำออยทำไม กูทำกับข้าวให้กินมึงยังว่าไม่ดีเหรอ" ตอนนั้นเจ็บที่โดนฟาด แต่เจ็บท้อง+แน่นหน้าอก ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ก้มกราบเท้าแม่ "ผมขอร้อง ไปส่งผม รพ.ได้ไหมครับแม่" จนแกใจเย็นลงจะยอมขับรถไปส่ง

พอไปถึง รพ. ได้รับการรักษาเสร็จ หมอก็เรียกแม่ผมไปคุย ประมาณว่า "ยังดีที่มาทัน ถ้ามาช้ากว่านี้อาจจะตายไปแล้ว" ตั้งแต่นั้นมา อาหารบ้านผมก็ไม่มีอาหารทะเลอยู่ในเมนูอาหารอีกเลยครับ

อ่านเสร็จละอึ้งเลย เค้าโตกันมาในสังคมแบบไหน

แต่ละท่านมีแต่หนักๆ ผมน่าจะโดนตี2ครั้ง

ครั้งแรกหนีไปเล่นเกมร้าน อีกครั้งโดดเรียน

แต่ละท่านเจอมาหนักมากก

ของผมโชคดีมาก ครอบครัวอบอุ่น ดื้อตามประสาวัยรุ่น
มีแม่คอยบ่นให้มีระเบียบวินัย

พ่อจะปล่อยแบบกว้างๆ ขอแค่อย่าไปยุ่งกับยาเสพติดทและก็การพนัน (แต่ผมก็แอบแทงบอลนะ)

โดนตีเพราะทะเลาะกับน้องชายรุนแรงนี่แหละ
ไม่ดุ ไม่ว่า แต่ตีแล้วตีเจ็บเลย

คิดถึงทั้งคู่เหมือนกัน ตอนนี้มีลูกก็จะให้ความรักกับลูกให้ดีเหมือนที่ได้รับมาครับ

ถึงตอนเด็กๆจะไม่ได้ร่ำรวย ครอบครัวข้าราชการ
แต่ก็มีความสุขมาก