โดนตีด้วยไม้แขวนเสื้อ 1 ที นี้คือหนักสุดล่ะครับ ของท่านน่าสงสารจริง

หนักจริงของแต่ละคน อ่านแล้วรู้สึกตัวเองเกิดมาโชคดีมากแม่เคยตีครั้งเดียวตอนขโมยตัง2บาทไปซื้อขนมแกถามแล้วโกหกแกเมื่อสัก30ปีที่แล้วก็ถือว่าเยอะอยู่สำหรับบ้านจนๆ พื้นบ้านแค่เอาไม้มาวางบนดินเฉยๆ ส่วนพ่อไม่เคยด่าเคยตีเลย

เคยโดนแม่ตีครั้งเดียว ข้อหาลืมกระเป๋าไว้ที่โรงเรียน 555

หลังจากนั้นก็ไม่เคยโดนเลย ปกติแม่ผมเป็นคนใจเย็นมากๆด้วย

พ่อก็ไม่เคยดุ ไม่เคยตีเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะไปทะเลาะกับพี่กับน้องผมมากกว่า

ส่วนนึงผมไม่ค่อยมีอะไรให้เค้าห่วงด้วย ชีวิตราบเรียบ (ที่ไม่ราบเรียบก็ปิดมิดหมดเค้าไม่เคยรู้ 555) ผมเอาตัวรอดด้วยตัวเองได้ หาเงินเองได้แต่เด็ก

แต่ก็รู้สึกเหมือนกันว่าพอเค้าไม่ต้องห่วงอะไรเรามาก เค้าก็ไม่ได้รักเรามากเหมือนกัน เราไม่เคยเรียกร้องอะไร ก็จะไม่เคยได้อะไร ไม่เหมือนพี่ๆน้องๆผม ที่พ่อแม่เค้าทะเลาะและปวดหัว (แต่พี่ๆน้องๆผมได้ของจากพ่อแม่เยอะสุดนะ ผมได้มาอย่างเดียวคือมือถือ)

- ตอนเด็ก ๆ เคยโดนด่าแรงกว่า เจ้าของกระทู้อีกมั้ง แต่เข้าใจว่าทำไม
- เคยโดนตีตั้งแต่ก้านมะยมมัดเป็นกำ/ด้ามไม้กวาด/ขว้างด้วยไม้แขวนเสื้อ โดนเต็ม ๆ หน้า หยุดเรียนเลย แต่ก็เข้าใจว่าทำไม เพราะตอนเด็ก ๆ ผมดื้อมาก
- ทุกวันนี้ ก็ต้องขอบคุณบุพการีทั้งสองท่าน ไม่งั้นชีวิตคงไม่มาถึงขนาดนี้
- แต่ผมเลี้ยงลูก ก็ไม่ได้เลี้ยงแบบนั้นนะ

ตอนโดนรีไทร์สมัยมหาลัย พ่อเคยพูดใส่หน้าว่าให้ผมโดนรถชนตายไปตอนนี้พ่อยังไม่เสียใจสักนิด

ไม่รวมสมัยมัธยมที่พร้อมหยิบอะไรก็ได้ที่ใกล้มือมาทำร้ายไม่ว่าจะเป็น เข็มขัด รองเท้า ไม้กวาด

สาเหตุไล่ไปตั้งแต่ไม่ยอมอ่านหนังสือในวันหยุดหรือแม้กระทั่งล้างรถให้พ่อไม่เกลี้ยง

ไม่รู้คนอื่นเป็นไหมพ่อผมไม่เคยด่าเลยแต่แค่ออกอาการเหมือนผิดหวังคือผมรู้สึกแย่กว่าแม่ด่าอีก

ผมก็โดนบ้างตามวีรกรรมความซน ไม้เรียว/ไม้มะยม/เตะ
บางทียายทนไม่ไหวก็ดึงมากอดมาบังไม่ให้โดน บางทีไม่อยากกลับบ้านจนเคยพยายามหนีออกจากบ้านเค้าตามหากันให้วุ่นวาย สุดท้ายไปไหนไม่รอดเพราะไปบ้านญาติเผื่อขออาศัยนอน(นับถือคนนอนข้างถนนจริงๆยุงก็เยอะไม่รู้นอนกันได้ไง)​เช้ามาเค้าก็มารับกลับไปบ้าน

มันก็เลยทำให้ผมห่างพ่อตั้งแต่เด็กๆ รูปถ่ายด้วยกันเลยไม่มีซักรูป แต่พอวันนึงท่านจากไปเป็นร่างไร้ลมหายใจก็อดเสียใจไม่ได้นะเพราะยังไงเค้าก็เป็นพ่อผม แล้วเหมือนจะเป็นครั้งเดียวด้วยมั้งที่ผมบอก"รัก"ท่าน

เป็นกลจ.ให้ทุกท่านนะ

แล้วที่โดน โดนด้วยเหตุผลจริงๆ หรือโดนเพราะเป็นการระบายอารมณ์ครับ

พ่อจับได้ว่าโดดเรียนไปเล่นน้ำคลองแสนแสบ ตรงวัดภาษี (ตอนนั้นมันยังไม่สกปรกขนาดนี้)

ชุดลูกเสือเปื้อนตะไคร่น้ำ กลับมาตัวเหม็น ใครจะไม่รู้ว่าโดดเรียน


ฟาดยับ

ช่วงนั้นเพื่อนมาเล่นคอมที่บ้านบ่อย แล้วทีนี้
ผมกลับจากซ้อมมวยกับเพื่อนกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
สักพักพ่อเดินเข้ามาถามว่าทำไมคอมมันพังอีกแล้ว
ผมก็เลยบอกว่าอ่อ เพื่อนมาเล่นไว้เดี้ยวซ่อมให้
สักพักเขาก็แก้วชาร้อนๆ ฟาด แต่ผมตั้งการ์ดทัน
จากนั้นก็โดนต่อยๆ อยู่สักพัก ความรู้สึกตอนนั้นไม่เจ็บตัวเลย
แต่เจ็บใจ แต่สุดท้ายเขาก็มากอด แล้วก็ขอโทษนะแต่มันฝังใจไปแล้วอะสิ

พ่อแม่พูดจาดีกับผมมาก เทียบกับครอบครัวอื่นทั่วไปเท่าที่สังเกตนะ

ตอนเด็กๆเคยไปกดล๊อคประตูรถ(รถยังสตาร์ทอยู่) แล้วก็ออกมานอกรถปิดประตูเพื่อไปหาพ่อกับแม่ที่ไปเดินซื้อของ พอกลับมาเปิดประตูไม่ได้ ต้องตามช่างมางัดกระจก เลยเจอพ่อด่าคำหยาบมากๆใส่ ซึ่งไม่เคยโดนมาก่อน จนแม่ต้องพาหลบออกมาขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน หลังจากนั้น 30 ปีได้ผมกับพ่อก็ไม่ได้คุยกันแบบสนิทใจอีกเลย จนผมโตมีครอบครัวถึงได้กลับมาคุยกับพ่อแบบสนิทใจล่ะ...เข้าใจเลยประสบการณ์วัยเด็กนี่มันจำฝังเข้าสมองจริงๆ ไม่อยากให้ลูกมีปมอะไรเราอย่าไปทำอย่างนั้น

หามาเกินสิบครั้งแล้วครับ รวมๆน่าจะยี่สิบกว่าแต่มันยังกลับมาเรื่อยๆ ยาก็เคยกินแล้ว

อ่านแล้วนึกถึงตอนเด็ก โดนพ่อด่าแบบจขกทเกือบทุกอย่าง เพิ่มเติมคือ ชาติหมา ไม่เคยโดนถีบ แต่โดนหวดด้วยไม้แขวนเสื้อบ่อยมาก ทั้งๆที่ผมเรียนได้ที่1ตลอด ไม่เคยได้รับคำชมใดๆ ความผิดที่โดนลงโทษคือ ลืมเอาขนะไปทิ้งหน้าหมู่บ้าน กวาดถูบ้านหม่สะอาด หรือทำเสียงดังในบ้าน ซึ่งตอนนั้นถึงขั้นคิดว่า เราคงไม่ใช่ลูกเค้า ทำไมถึงลงโทษทารุณกันขนาดนี้
ตอนนี้รู้สึกไม่มีความสนิทใดๆกับพ่อ ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยใดๆทั้งสิ้น ยิ่งห่างกันยิ่งดี

ผมก็โตมากับแม่ ตอนเด็กพ่อแม่ตีกันของพังแก้วแตกตลอด