ปัจจุบันนี้ผมดูภาพยนตร์ตามความชอบ จากหน้าโปสเตอร์ teaser หลายเรื่องที่คนบอกว่าดี ก็ดูตาม

ยอมรับว่าไม่ค่อยมีความรู้เรื่องภาพยนตร์เลย ดูจบมีแค่ชอบ ไม่ชอบ ให้คะแนนเท่านั้น

สอบถามว่า หากเราเรียนรู้ศาสตร์การทำภาพยนตร์ แสงเงา ประเภทฟิล์ม keyword ต่างๆ การเขียนบท

จะทำให้เราดูภาพยนตร์สนุกขึ้นมากน้อยแค่ไหน

ดูสนุกขึ้นบ้าง

ปวดหัวขึ้นบ้าง


ไม่มีคำตอบที่ตายตัวครับ

แต่ที่มีแน่ๆ คือหลักคิดมาตรฐาน ว่าคืออะไรเป็นอะไร จะว้าวพิเศษเมื่อเจออะไรแปลกๆ

เพิ่มเติมๆ จริงๆแล้วงานศิลปะก็จบด้วย ชอบไม่ชอบนั่นล่ะครับ

เพียงแต่ว่าถ้าเราศึกษาหรือทำเป็นอาชีพ การดูงานอื่นๆ มันต่อยอดให้อาชีพเราได้ครับ

ถ้าไม่ได้ทำเป็นอาชีพผมว่า ดูเอาสนุกดีแล้วครับผม

ไม่ โปรแกรมเมอร์เรียนเขียน software ก็ไม่เห็นทำให้ enjoy กับการทำ app มากขึ้น

จะไปจับผิดงานมากขึ้นกว่าเดิม แต่บางเรื่องเราก็จะว้าวจริงๆว่าโห้ว ใช้วิธีแบบนี้เลยหรอแบบนั้นหรอ แต่รวมๆแล้วน่าจะจับผิดงานเขามากกว่า

ยิ่งไปวิเคราะห์มากยิ่งดูไม่สนุกครับ ดูเพื่อเสพเรื่องราวที่ถ่ายทอดแค่นั้นสนุกสุดแล้ว

เพื่อนผมเป็นอาจารย์สอนในมหาลัยเรื่องการถ่ายทำภาพยนต์ และเป็น ผกก (ไม่ใช่คนดังอะไรในวงการ เน้นทำแต่หนังสั้น หนังอินดี้) มันชอบโพสต์เรื่องหนังต่างๆที่ตัวเองดูแล้วชอบ คือแต่ละเรื่องที่ดูนี่หนังอินดี้ทั้งนั้น ไม่ค่อยมีชมหนังกระแสเลย

จากที่สัมผัสมันคิดว่ามันคงจะดูหนังทั่วไปไม่ค่อยสนุกอ่ะ ดังนั้นอย่าไปรู้อะไรเยอะเลย

ตอนเด็กๆดูหนังอะไรก็อินก็สนุก

แต่พอโตขึ้นมา บางเรื่องที่คนชอบคนบอกหนังดี แต่ถ้าข้อมูลบางอย่างในหนัง เช่น อาชีพตัวละคร บรรยากาศของต่างประเทศที่ในหนังอ้างอิงถึง มันไม่ตรงกับความเป็นจริงที่เรารู้

มันทำให้ความอินลดลงไปจริงๆ ทั้งๆที่ดูแบบไม่ได้จับผิดนะ

ส่วนตัวคือไม่สนุกครับ ยิ่งรู้เยอะยิ่งคิดเยอะยิ่งเดาเยอะ

การดูหนังให้สนุกคือถอดสมอง ไม่ต้องคิดไร เสพสิ่งที่หนังมันสื่อออกมาก็พอ

ยิ่งรู้เยอะยิ่งไม่สนุก

อยากสนุกก็อย่าเอามุมมองเราเข้าไปในหนังคับ ดูตามสิ่งที่หนังจะสื่อ ถ้ามันถูกจริต เดี๋ยวมันก็สนุกเองครับ

ภาพยนตร์สำหรับผมมันคือสื่อบันเทิงนะครับ แปลว่ามีทั้งแบบที่เราชอบและไม่ชอบ และที่คนอื่นชอบไม่ชอบ ซึ่งอาจเหมือนหรือต่างกันกับเรา
ซึ่งผมคิดว่าการรู้เรื่องภาพยนตร์มากขึ้นไม่น่าช่วยให้ดูสนุกขึ้นถ้าความชอบเราไม่ได้เปลี่ยนแปลง

ผมเรียนมา ปัจจุบันเป็นผู้กำกับหนังโฆษณา ยอมรับว่าตื่นเต้นในช่วงแรกๆช่วงร้อนวิชา ตอนเด็กๆเพิ่งจบใหม่ไฟแรง บ้าดูหนังอินดี้ หนังเจ๋งๆไล่เก็บดูหมด ติดอาร์ต ไม่ค่อยอยากดูหนังฮอลลีวู้ด ก็ใช่ที่ว่าพอรู้โครงสร้างของมันแล้วเราก็ดูอย่างเข้าใจขึ้น เข้าใจภาษาหนัง ดูเก็บละเอียดงานโปรดักชั่นดีไซน์ การจัดแสง การแสดง ชั้นเชิงเขียนบท มันไม่เชิงดูหนังสนุกขึ้น แต่มันเป็นความสนุกคนละแบบกับตอนที่เราไม่รู้ แต่พอเวลาผ่านไป เมื่อเราโตขึ้น ความคิดเราก็จะเปลี่ยน คิดว่าตอนเด็กๆที่ไม่รู้อะไรเลยดูหนังอย่างเป็นอิสระและบริสุทธิ์มากกว่า และตกตะกอนว่าศาสตร์ภาพยนตร์มันมีผล(หรือคุณค่า)น้อยกว่าความเข้าใจชีวิตในแต่ละช่วงวัยที่เราเสพศิลปะ ปัจจุบันไม่ค่อยดูหนังอาร์ต ค่อนไปทางหมั่นไส้อะไรที่เสี้ยนจะอาร์ต ค่อนข้างรู้ท่าทีของหนังที่มันไม่บริสุทธิ์ พวกสายประกวดอ้อนรางวัล แต่กลับชอบดูแต่หนังง่ายๆ บ้าๆบอๆ หนังโลกแตก ซอมบี้ หนังตลาด เอาบันเทิง