บุบผาราตี ภาคแรกดูแบบหนังกลางแปลง โคตรสยองเลยครับ

บ้านผมเรียก หนังขายยา เพราะเปิดหนังซักช่วงต้องมีหยุดช่วงหนังให้ได้ขายยา เค้าถึงเรียกว่าหนังขายยา

หนังสมัยนั้น จำในสมอง บ้านผีปอบ แล้วจำซีนน่ากลัวด้วยนะ ไม่ได้จำซีนตลก

ความทรงจำที่ไม่ลืมคือไปดูหนังกับเพื่อนที่วัดแถวบ้าน แต่สุดท้ายกลับคนเดียวเพราะเพื่อนกลับไปหมดแล้ว เดินกลับคนเดียวในซอยบ้านและต้องผ่านบ้านที่มีคนเพิ่งเสียชีวิต หน้าบ้านเค้ามีดงกล้วยอยู่ ตอนเดินผ่านมันมีเงาวูบวาบๆตลอดใจนี่ตกลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว สุดท้ายกลั้นใจเพ่งดีๆมันก็ไม่มีอะไร ก็เป็นแค่เงาต้นกล้วยเอนตามแรงลม

ส่วนหนังนี่ผมชอบมากเลย ถึงจะไม่ได้ชอบทุกเรื่องแต่ด้วยระบบเสียงแบบกระหึ่มกับจอภาพใหญ่ยักษ์ มันทำให้ผมตื่นตาตื่นใจทุกครั้งโดยเฉพาะถ้าเป็นหนังแนวแอ็คชั่น

อาจจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ด้วยมั้งผมเลยชอบดูหนังในโรงหนังมาตลอดเพราะมันได้ฟีลมากกว่าดูแผ่นหรือสตรีมที่บ้าน

นึกถึงงานวัดตอนเด็กๆ สมัยนั้นมียิงปืน มีมอเตอร์ไซค์​ไต่ถัง มีหนังกลางแปลง

แต่ส่วนตัวไม่ดูหนังกลางแปลง ไปเดินเล่นบรรยากาศงานวัดตอนเด็กๆมากกว่า

ความทรงจำตอนเด็กๆที่ดูหนังกลางแปลงคือ สุริโยทัย ชอบเวลามีงานแบบนี้ในหมู่บ้าน นานๆที่จะมี เพราะเป็นหมู่บ้านต่างอำเภอ ชอบแสงไฟ ของกินเยอะดี

ตอนอยู่ ป.2-3 มั้งครับ 30 กว่าปีก่อน ที่โรงเรียนมีหนังฉาย หวงเฟยหง ดูจบน่าจะสองทุ่มกว่าสามทุ่ม กลับบ้านไม่ได้เพราะคนที่พามาด้วยกินเหล้าเพลิน แล้วทางผ่านต้องเดินผ่านป่าช้า จนลุงคนรู้จักต้องขี่มอไซเก่า ๆ ไปส่ง