เข้าใจเรื่องการเรียนเลยครับ เรียนแบบที่อยากเรียนไม่ได้คิดถึงเรื่องเงินในอนาคต + ทิศทางในอนาคต แต่ก็เนอะตอนนั้นเรายังเด็ก ตอนนี้รู้สึกพลาดมากๆเหมือนกันครับ

สู้ ๆ คับ

ผมก็กำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในวัย 31 กลับไปบ้านแฟนที่เชียงใหม่

เงินเดือนก็พอประคองตัวได้ (มั้ง)

รายได้ก็ 20 แต่ไม่เกิน 30k เหมือนกันครับ

เพราะทำงานกับที่บ้านแล้ว ไปด้วยกันไม่ได้

ทำแล้วเสียความรู้สึก ไม่รู้ไปทำอะไรให้พี่สาวที่เป็นเจ้านายโกรธแค้น

ถึงขนาดเรียกผมว่า ตัวซวย

ผมตัดสินใจลาออก ใช้ประสบการณ์ ทุกอย่างที่สะสมมาในชีวิต หางานใหม่

เริ่มต้นใหม่ จะไปรอดไหมก็ไม่รู้ พร้อมกับแบกหนี้รถติดตัวมาอีก 1 ก้อน

ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไปต่อไป

ได้แต่บอกว่า นี่แหละชีวิต จะดี จะเฮงซวยแค่ไหน

เราก็ต้องทนใช้ชีวิตที่เราเกลียดต่อไปครับ

ปักไว้ก่อน เดี่ยวกลับมาอ่านครับ
กระทู้นี้ให้อะไรหลายๆอย่างกับตัวเองดีจัง บางทีการที่เราคิดว่าชีวิตเราแย่แล้ว ยังมีคนที่แย่หรือลำบากกว่าเราอีกมาก

เป็นกำลังใจให้นะครับ

มาให้กำลังใจครับ แนะนำให้ปรึกษาแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญเวลารับความเครียดไม่ไหว

ผม 40 กว่า ในชีวิตไม่มีอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากเรียนจบ ป โท ทำงานบริษัทก็ไม่รุ่งแถมได้โรค panic เป็นของเเถม ตอนนี้ทำธุรกิจก็ลำบากมาก เงินก็เหลือไม่เยอะเท่าเดิม หลายครั้งที่ไม่อยากอยู่ แต่คิดในใจว่าจะตายทั้งอย่างนี้จริงเหรอ?

ค่อยๆแก้ทีละอย่าง แบกเท่าไหว สู้ไปด้วยกันนะครับ

อยากจะแนะนำเรื่องนึงฮะ อย่าเอาชีวิตเราไปเทียบกับใคร จะทำให้ใช้ชีวิตง่ายขึ้นเยอะเลยฮะ
คหสต แต่ละคนพื้นฐานไม่เท่ากัน แค่ใช้ชีวิตเราให้มีความสุขไปวันๆ ก็พอละ

ผมเรียนเก่งแต่เด็ก มัธยมปลายผมท็อปๆ ของ รร. ประจำจังหวัด คะแนนสอบเยอะกว่าเพื่อนที่สอบติดหมอ โดนแม่บ่นมาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไมไม่สอบหมอ

มีพี่คนนึงที่ไม่เอาการเรียนเลย แต่ตอนนี้รายได้พี่ผมเกินผมไปหลายเท่า เพราะเกาะธุรกิจพ่อแม่

ส่วนผมเมื่อเทียบรายได้กับเพื่อนสมัยเรียน คือแทบจะรั้งท้าย เพราะปฏิเสธทุกอย่างที่ทำแล้วไม่สบายใจ

แต่สุดท้าย ผมมีความสุขดีครับ เงินเก็บแทบไม่มีหรอก แต่กินอิ่มนอนหลับสบายดี และไม่คิดเสียดายอะไรเลย ชีวิตใครชีวิตมัน

ท่านสู้ๆนะครับ

อยากเล่าชีวิตตัวเองบ้าง

แต่ติดหลายอย่าง

ไม่เล่าดีกว่า

ทุกอย่างมันไม่ใช่แบบที่คิด แสดงว่าชีวิตปรกติแหล่ะคับ ผมว่าท่านคิดว่าทำเคยเก่งกว่านี้เราน่าจะทำได้มากกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่ก็ต้องมาทำความเข้าใจตัวเองใหม่ถ้ามันใช่ท่านต้องลองหาทางกลับไปสู่จุดที่ท่านคิดว่าเป็นที่ของตัวเองดูโดนการปรึกษาหาทาง(กับแฟนก็ได้)และลงมือทำอย่างจริงๆจังๆ การที่เราพูดลบออกไปบ่อยๆมันส่งผลต่อคนรอบตัวให้บรรยากาศในการอยุ่ร่วมกับท่านเป็นลบได้นะคับ ถ้าเริ่มจากเรื่องเล็กๆน้อยๆได้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป อย่างเช่นที่ๆอยุ่แล้วสบายใจหรืออะไรที่ทำแล้วผ่อนคลาย ไม่จำเป็นต้องไปจี้ถามตัวเองตลอดเวลาหรอกคับว่าทำไมเป็นแบบนี้ คนที่รับผิดชอบความสุขของคุณ สุดท้ายมันก็คือตัวท่านเองอยุ่ดีคับ ผมเอาใจช่วยนะ

สู้ๆครับท่านสมัยนี้ไม่เครียดเหงื่อไม่ออกไม่ได้เงินจริงๆแหละ

ผมมองว่าปัญหาของท่านแก้ไขได้นะถ้าอยากแก้ไขจริงๆ ตอนนี้ท่านอยู่ในภาวะหดหู่ ซึมเศร้า แต่ผมคิดว่าท่านไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าจากที่เขียนระบายมา

ท่านแค่ท้อแท้กับชีวิตของท่าน ยิ่งเอาไปเปรียบก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้ขี้แพ้

ผมอยากให้ท่านมองใหม่ พื้นฐานตอนมัธยมท่านเป็นคนที่เก่งมาก อะไรล่ะที่ทำให้ท่านเป็นคนเก่ง ณ เวลานั้น ลองขุดขึ้นมาใช้กับชีวิต ณ ตอนนี้ ท่านอยู่ในพี่น้องที่คล้ายๆกับผม อย่างของผม พี่น้อง 4 คน เป็นหมอ 2 วิศวจุฬา 2 ผมเองอายุมากกว่าท่านพอควรเลย เพราะจบ ป.ตรีก่อนวิกฤติต้มยำกุ้ง 1 ปี

อยากให้ท่านมองเป็นข้อๆจะได้แก้ปัญหาได้ชัดเจน
1. จะทำยังไงให้ปัจจุบัน ความรู้สึกภูมิใจตัวเองกลับไปได้เหมือนตอนเรียนมัธยม ซึ่งท่านเองก็ต้องนึกให้ได้
2. จะหาเงินมากขึ้นแสดงว่าท่านต้องมีงานป้อนเข้ามา ถึงท่านมีทักษะทางสังคมที่แย่ แต่ท่านเองก็ต้องคนที่สนิท ไม่ว่าครอบครัว พี่น้อง เพื่อนฝูง ว่าความสามารถแบบท่านมีลู่ทางอะไรหาเงินเพิ่มได้บ้าง ถ้าไม่มีจริงๆลองดูพวกที่มีอบรมผ่าน กรมพัฒนาธุรกิจการค้า หรือหน่วยงานอื่นๆ มีอบรมฟรี อาจสร้างแรงบันดาลใจ หรือไอเดียใหม่ๆได้
3. ต้องเลิกบ่นให้เมียฟัง
4. จะทำอะไรให้ดีขึ้นเพื่อให้ลูกเห็นว่าพ่อมีอะไรดีๆเหมือนกัน ถึงตอนนี้จะยังไม่มีก็เถอะ
5. ถ้าปัจจุบันท่านไม่ได้ออกกำลังกาย แนะนำให้ออกบ้างนะครับ การออกกำลังกายถ้าไม่หักโหมทำให้ร่างกายสดชื่นได้จริงๆ
6. ให้คิดว่ามีคนบนโลกใบนี้กว่า 60%ที่ยังมีชีวิตเลวร้ายกว่าท่าน อดมื่้อกินมื้อ ไม่มีบ้านอยู่ ไมีมีลูกเมียที่สร้างรอยยิ้มให้ท่านได้ พ่อแม่ที่ป่วยหรือนิสัยแย่จนต้องแบกหลังแอ่น ป่วยเป็นโรคร้ายแรง อนาคตที่มองไม่เห็นแสงสว่าง ท่านไม่มีปัญหาเหล่านี้เลย(หวังว่านะครับ)
7. เป็นกำลังใจให้นะครับ

คุณมองแต่สังคมของตัวเองอะ มองสังคมอื่นบ้างครับ และไปรักษาโรคซึมเศร้าจริงๆจังๆซะ อีกอย่าง ขอโทษที่ก้าวก่าย เลิกคิดเรื่องมีลูกไปก่อนเลยครับ

เข้าใจครับ ผมเคยไปปรึกษาหมอจิตแพทย์เหมือนกัน หมอบอกว่าเข้าข่ายจะเป็นซึมเศร้า
คนมาคลินิกกันเยอะมากๆ คิวไม่ว่างเลย ด้วยสภาพสังคมแบบนี้ หลายๆอย่างมันก็หนักอยู่ครับ
เคยมีวันหนึ่ง ผมน้อยใจภรรยา เรื่องแค่เล็กๆน้อยๆ จู่ๆผมก็ออกจากบ้านไปแบบไม่บอกใคร
ตอนนั้นคิดว่าอยากโดดน้ำตายเลยนะ ไม่อยากเจอปัญหาแบบนี้อีกแล้ว
ไปยืนอยู่บนสะพานพระราม 7 แค่ยืนขาก็สั่นแล้ว ลมแรงๆประทะหน้า น้ำที่กำลังไหลเชี่ยวกราก
ผมนึกถึงหน้าลูกกับแม่ผมขึ้นมาทันที ลูกมันจะถามหาเราขนาดไหนนะ มันจะนอนยังไง เพราะเราพานอนทุกคืน
แม่ผมคงใจสลายแน่ๆ เขาจะลืมภาพที่เห็นศพผมยังไงได้
คิดสักพักก็กลับบ้านครับ กินยาที่ได้จากหมอ แล้วนอนกอดลูก
สรุปหลับยาวๆถึงเช้า ตื่นมาก็เลยค่อยๆคุยกับภรรยา จนเข้าใจกัน
ผมไม่กล้าเล่าให้เขาฟังเลยนะเรื่องนี้ กลัวเขากังวลและคิดว่าผมอาการหนัก
...ผมว่าคุณคงเคยรักษามามากกว่าผมด้วยซ้ำ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ
โรคนี้บางทีหายแล้ว แต่อะไรมากระทบจิตใจนิดหนึ่ง ผมว่ามันก็กลับมาเป็นได้ง่ายๆ
สำคัญที่สุดคือต้องพักผ่อนให้เพียงพอครับ มันช่วยปรับฮอร์โมนในร่างกายได้
ผมชอบเทคนิคหนึ่งที่หมอสอนผมคือ ก่อนนอนไม่ต้องสวดมนต์ ช่วยได้จริงเปล่าไม่รู้
แต่ให้นึกถึงเรื่องดีๆที่วันนี้เจอมาอย่างน้อย 1 เรื่องก่อนนอน จะทำให้นอนหลับครับ
แล้วผมก็พบว่าเทคนิคนี้ดีมากๆ เพราะมันเป็นเรื่องที่จับต้องได้

คอมเม้นท์ผมอาจจะไม่มีสาระหรือประโยชน์เท่าไหร่ แต่อยากให้รู้ว่าเป็นกำลังใจให้คุณและทุกคนจริงๆครับ

วางได้ก็เบาแล้วครับ

ที่บอกว่าชีวิตมันลูซเซอร์ไม่จริงหรอกครับ ผมเชื่อว่าหลายๆ คนอยากมีชีวิตแบบท่าน

มีบ้าน มีครอบครัว ติดปัญหาตรงยังหาเงินไม่คล่องนะ

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เพราะแฟนท่านประคับประคองได้ ถ้าแฟนท่านยังไม่บ่น ท่านก็ไม่ควรบ่น ทำหน้าที่ต่อไป

งานติวเตอร์ก็ไม่น่าจะหางานใหม่ยากนักนะ ถ้าทีมเดิมมันไม่ดี ก็แค่หาทีมใหม่ ไม่เห็นจำเป็นต้องเลิกทำเลยนิ

เราไม่ใช่ลูซเซอร์หรอกครับ แค่วันนี้ยังไม่ใช่วินเนอร์เท่านั้น

ผมก็คล้ายๆจขกทเลยนะ ทุกวันนี้ชีวิตผมดีกว่าแต่ก่อนแหละ แต่ก็ยังไม่รู้สึกว่าประสบความสำเร็จอยู่ดี เอาเป็นสิ่งที่ผมคิดได้จากการอยู่มาจนทุกวันนี้ เผื่อจะช่วยท่านได้มั่งนะครับ
- เราเรียนเก่งก็จริง แต่ถ้าไม่ได้เก่งขนาดtopๆประเทศเลย จะสำเร็จได้มันต้องมีอย่างอื่นเสริมด้วย
- เรียนเก่งไม่ได้การันตีทุกอย่าง มันแค่เป็นปัจจัยเสริมอย่างนึง ตระกูลผมคนที่สำเร็จมากที่สุดตอนนี้ตอนเรียนไม่ได้เด่น บ้านก็ไม่ได้รวยอะไร ปัจจุบันเป็นCEOบริษัทดังไปละ
- ผมชอบมีความคิดว่า จะทำจริงๆก็ทำได้ แต่ไม่ยอมทำ มานั่งคิดๆดูจนคิดได้ว่าเพราะผมยึดในอีโก้ตัวเองว่าเราเก่งเราทำได้ แต่ที่ไม่ยอมทำเพราะลึกๆเราไม่มั่นใจ+กลัวพลาด ถ้าfailมามันจะทำให้ความภูมิใจในความเก่งของเราพังลง
- เราอาจเคยคิดว่า กุมีดีอย่างงั้นอย่างงี้อยู่นะ ทำไมไม่สำเร็จวะ แต่มองตัวเองด้วยความเป็นกลางจริงๆ แบบผมสุดท้าย ผมไม่ได้เก่งเว่อร์ขนาดนั้น บ้านก็ไม่ได้รวย connectionก็เฉยๆ ก็คือคนกลางๆคนนึง ทำไมเราถึงคิดว่าคนแบบนี้ถึงจะประสบความสำเร็จได้ง่ายๆล่ะ
- ทุกวันนี้ผมรับได้แล้วว่าผมก็คนทั่วๆไปนิแหละ เพราะงั้นถ้าอยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องพยายาม+ลองเสี่ยงดู ไม่งั้นชีวิตดีๆมันไม่เดินเข้ามาหาเราหรอก
สุดท้าย ออกกำลังกาย ทำสมาธิช่วยได้เยอะมากๆครับ ถ้าคิดไรไม่ออกให้ทำ2อย่างนี้ก่อน หัวโล่งขึ้นท่านอาจจะเจอมุมมองใหม่ๆที่ดีขึ้นได้ ทำให้รู้สึกดี ไม่ใช่รอรู้สึกดีแล้วค่อยมาทำ ผม+ท่านอยู่มาน่าจะพอๆกัน เรารู้แล้วว่าชีวิตมันไม่ง่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราทำอะไรกับมันไม่ได้ ถ้าสุดท้ายคนเราก็แค่ตายไป เราก็ลองพยายามดูอย่างน้อยก็เป็นตัวอย่างให้ลูกเห็นว่าพ่อก็พยายามแล้วนะ ทำเพื่อลูกทำเพื่อตัวเองครับ สุดท้ายผมเชื่อว่าเราจะเสียใจเพราะไม่พยายามทำมากกว่าเสียใจเพราะทำแล้วfailแน่นอน