เมื่อก่อนนี้สมัยเป็นวัยรุ่น ก็มีความสุขในการใช้ชีวิตตามปกติ

เมื่อตอนมีอายุอยู่ช่วง เลข 2 เป็นช่วงที่มีความสุขมากๆ

พออายุเริ่มเข้าเลข 3 ก็รู้สึกว่าเริ่มแก่แล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยมีความกังวลเท่าไหร่

แต่พอเข้าใกล้เลข 4 นี่เริ่มรู้สึกกังวลหนักละ เพราะเริ่มคิดว่า "ทำไมกรูอายุมากขนาดนี้แล้ววะ???", "มันมาถึงจุดๆ นี้แล้วหรอ???"

เมื่อก่อนมีความคิดว่าคนอายุเลข 4 นี่แก่แล้วนะ แต่มันก็ใกล้เข้ามาถึงตัวเราทุกทีๆ แล้ว

ทุกๆ เช้า ตื่นนอนมา ผมมักจะชอบเปิดฟีเจอร์ความทรงจำใน Facebook ดูในทุกๆ เช้า บางเหตุการณ์ที่เห็น มันเพิ่งผ่านมาไม่นาน แต่ Facebook มันแจ้งว่าผ่านมาแล้ว เกือบ 10 ปีบ้าง 10 กว่าปีบ้าง

ดารานักร้องในยุคเราเด็กๆ บ้างคนก็หายๆ ไปแล้ว บางคนมาเจออีกครั้งตามเพจต่างๆ หรือตาม Tiktok รู้สึกว่าแก่ลงไปจมเลย แล้วเราจะไม่แก่ได้ยังไง

เพลงเก่าสมัยเราเป็นเด็กๆ วัยรุ่น ฟังอีกครั้งแล้วรู้สึกว่าดนตรีมันมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ฟังแล้วน้ำตามันแทบจะไหล บรรยากาศเก่าๆ มันพรั่งพรูเข้ามาในหัว

เห็นเด็กมหา'ลัยก็รู้สึกอิจฉา และรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นของเรามันเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง เพราะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ แต่กลับมามองตัวเราจริงๆ แม่มอายุจะเป็น 2 เท่าของเด็กพวกนั้นละ

แถมความคิดความอ่านบางอย่างของเรายังไม่พร้อมและไม่อยากที่จะแก่ลงไปเลย

สุดท้ายรู้สึกว่า ปัญหาอะไรต่างๆ ในชีวิต เราสามารถแก้ไขได้ แต่เวลาและอายุของเรา เราไม่สามารถแก้ไขมันได้เลย

น่าจะกังวลกันเกือบทุกคนแหละ นึกถึงตัวเอง+สาวที่เราชอบตอนแก่แล้วแบบ...ไม่อยากให้เป็นงั้นเลย แต่ก็นะ ธรรมชาติของมัน

ตอนแรกกังวลเพราะเงินเกษียนไม่พอ ตอนนี้ไม่ต้องกังวลละค่อยหาวิธีกลับดาวแบบเร่งด่วนเอาถ้าตังหมด

ถ้าตัวคนเดียวไม่กังวลครับตายตอนนี้ก็ไม่เสียดาย เเต่พอเป็นหัวหน้าครอบครัวมันเป็นห่วงคนข้างหลังมากกว่า

ถ้าความกังวลก็มีหมดแหละ เพราะเราไม่เห็นอนาคตว่าจะเป็นยังไง

แต่อดีตที่ผ่านมา เราเคยเห็น เคยผ่านมาแล้ว (และที่กำลังพูดมันก็คือเรื่องของอดีตที่ผ่านมา)

ถ้าจะรู้สึกอะไรไหม รู้สึกแค่ว่า ในช่วงเวลานั้นๆมันจะมีอะไรบางอย่างที่มันยังไม่เติมเต็ม หรือพลาดอะไรไปบ้าง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่นึกๆไปแล้วก็น่าเสียดายนิดๆ

คิดแต่เพียงเราแก่ แต่ลูกๆก็โตขึ้น

ไม่กังวลนะ แต่เสียดายบางอย่างมากกว่า อะไรที่ย้อนเวลากลับไปทำไม่ได้แล้ว เช่นปี้สาวพร้อมกันสองคนตอนไปเรียนอะไรแบบนี้

กังวลครับ ตามสัจธรรมคนเราต้องตายทุกคนใช่ไหมครับ
มาตอนนี้ ตอนที่มีลูก2คน ยังไม่อยากตายเลยครับ ใจผมยังไม่พร้อม

มันคือความสุขที่ผ่านมาแบ้วครับ ทั้งที่ในขณะนั้นเราก็กังวลเหมือนกัน จะเรียนจบมั้ย เกรดจะได้เท่าไหร่ จบไปจะมีงานมั้ย มันก็มีเรื่องให้กังวลนั้นแหละ ผมก็เป็น และเชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นเช่นกัน

แต่ใน ss นี่แหละ บอกว่า “เราย้อนเวลาไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะมีความสุขที่สุดในแต่ละช่วงวัยได้นะ”

กังวลร่างกายครับ มันมีแต่ขาลงแล้ว ไม่มีขาขึ้น อยากทำอะไรก็รีบทำ ผมด้วย หัวล้านแล้ว

ัักังวลสังขารพ่อแม่ตัวเองกว่า

คิดเหมือนท่านเป๊ะเลย

กังวลมากๆ ครับ แต่ดิ้นต่อไป ปกติเป็นคนใช้ชีวิตสบายๆมาตลอด จนตัวเองเริ่มไม่สบายบ่อย เลยกังวลมากขึ้น

ผมเข้าเลข 4 ละ โคตรกังวลเลยครับ ใจหายเหมือนว่ายังเป็นเด็กน้อยนั่งดูการ์ตูน เล่นของเล่น เมื่อไม่นานมานี้เอง ยิ่งหน้าที่การงาน การเงิน ชวนให้เครียด ยิ่งรู้สึกว่าอายุปูนนี้ยังแทบไม่มีอะไรเลย มันทำให้คิดถึงความสุขวัยเด็กกับวัยรุ่นที่ไม่ต้องมาเครียดเรื่องพวกนี้ อีกอย่างพออายุมากขึ้นมันก็เริ่มถึงเวลาจากลากับคนที่เรารักแล้ว พ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ แก่ลง ร่างกายแย่ลง แม้แต่ตัวเราเองก็รู้สึกได้ว่าร่างกายไม่เหมือนก่อนแล้ว