เมื่อคืนคิดว่าจะมาตั้งรับรอสวนกลับ ที่ไหนได้มีโอกาสบุกคือต่อบอลโจมตีเลย แล้วบอลจังหวะเร็วทั้งคู่ สุดท้ายวัดกันที่กลางสนามใครเสียบอลเยอะกว่ามีโอกาสโดนซึ่งก็เป็นลีลส์ แต่โดยรวมทรงบอลดีมาก ไม่แปลกใจที่ชนะมาดริดมาได้ เพลสซิ่งดี แกะเพรสได้ดีโดยเฉพาะกลางที่ชื่อ Haraldsson ทรงดีตัวนี้

ไม่แน่ถ้ามาตั้งรับแน่นๆกว่านี้ รอจังหวะสวนดีๆ ลิ้วพูลอาจจะคาบ้าน ขนาดเหลือ 10 คน ยังสู้ได้ดี

แล้วประเด็นพอมาย้อนดูเพื่อนรักเล่น มันขัดใจแทนยังไงไม่รู้ หรือผมดูนัดที่เล่นไม่ดีว่ะ

ล่าสุดก็ไบร์ตัน อึดอัดแทนพูดตรงๆๆ ส่วนตัวผมรู้สึกว่ามันหนักกว่าพรี่ฮากยังไงไม่รู้แหะ

ทั้งระบบหลังสามที่มันขัดธรรมชาติของแมนยูที่เคยดูมา ยุคเซอร์ก็เทพ 4-4-2 , 4-2-3-1 เมื่อก่อน

มีหลังสามบ้างก็ยุคฟานกาลนิดหน่อย แต่ก็มีเปลี่ยนรึป่าวช่วงหลังๆถ้าจำไม่ผิด แต่ยุคนี้แฟนผีก็ทำใจอย่างเดียวครับ

ในเมื่อพรี่เจ๋งเขายึดมั่นในปรัชญา ก็ขอให้เข้าที่เข้าทางไวๆๆ

ฟานกัล เล่น หลัง สาม แป๊ปนึงไม่กี่เกม แล้วไปไม่รอด เลยกลับมาเล่นหลัง 4 จนลุคชอว์ จุติ จนกระทั่งขาหักทีมก็เป๋ยาว หลังจากยุคนั้น ทุกโค้ชก็เล่นหลัง 4 มาตลอด...

หลังสามจริงๆเอาไว้ใช้ฆ่า 4-3-3 นะ เพราะสามารถแพ็คเกมรับด้านข้างที่ WF ฝั่งตรงข้ามจะโจมตีได้ แถมสวนกลับได้ดีด้วย

แต่...

Haraldsson มันดีจริงๆ อายุก็น้อย ปีหน้าเผลอๆ ไม่ได้อยู่ทีมเดิมละ

บอลระบบดีจริง ๆ เท้าต่อเท้าแม่นและเสียบอลยาก การเพรสก็เข้าถึงตัวไว ฉกบอลได้บ่อยมาก เห็นว่าไม่แพ้มาตั้งแต่กันยาปีที่แล้ว ถือว่าโหดจริง

หลัง3ไม่เหมาะกับทีมดาวรุ่ง
ต้องใช้แทคติกที่ยืดหยุ่น
นักเตะต้องเข้าใจแผน
ต้องขยับทดแทนกันตลอดเวลา

นักเตะที่เล่นโรลเดียวมาทั้งชีวิต
ไม่เหมาะกับแผนนี้

วิงแบคก็ต้องวิ่ง วิ่ง วิ่ง

เกมรุก วิ่งไปตีรถเปล่า เพื่อนลากตัดเข้าในไปยิงเอง
เกมรับ วิ่งไล่อยู่คนเดียว ทั้งปีกทั้งแบคฝั่งตรงข้ามที่เติมขึ้นมา
เพราะตัวรุกค่อยๆเดินลงมา ไม่ก็วิ่งเหยาะๆไปงั้นๆ
มันจ้องรอแต่จะเคาน์เตอร์แอตแทค