ข่าวนี้จากญี่ปุ่นมาจากที่สถานีชินจุกุ หนึ่งในสถานีรถไฟที่วุ่นวายที่สุดของญี่ปุ่น ซึ่งก็พบปัญหานกพิราบที่เข้ามาในสถานี ทำให้สถานีสกปรก และเป็นแหล่งเพาะเชื้อโรค
.
แต่เมื่อปลายปีที่ผ่านมาเขาก็มีการทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ในการไล่นกพิราบมาติดไว้ตามมุมต่างๆของสถานีครับ เป็นรูปศัตรูตามธรรมชาติของนกทำท่ากำลังขู่แฮ่ !! พร้อมกับติดป้ายว่าอยู่ในระหว่างการทดลองผลิตภัณฑ์ป้องกันนอกพิราบ ซึ่งดูเหมือนมันจะสร้างความฮาให้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ต้องหยุดถ่ายรูปซะมากกว่า เพราะไม่ว่าจะรูปไหนๆ เจ้านกพิราบก็ดูจะไม่สนใจอะไรเลย เข้ามากันเต็มไปหมดเหมือนเดิม ...



.
//หวังว่าเจ้าของผลิตภัณฑ์จะเก็บเอาผลการทดลองนี้ไปปรับปรุงเวอร์ชั่นใหม่ให้ดีขึ้น เช่นมีแสงเลเซอร์พุ่งออกจากตาหรือพ่นไฟได้แม่มเลยอะครับ แบบนั้นนกน่าจะกลัว ... (มั้ง )
.
ภาพและข่าวจาก
X : Me2_WWWed_Ais1V,takeyo,spdkm


Cr. fb: Eak Summersnow


ปล.เมื่อเช้าเห็นเพื่อนสมาชิกตั้งกระทู้หาวิธีไล่นกพิราบอยู่แว้บๆ ของพี่ไทยขนาดเอางูเห่ายางมาตั้งนกมันยังไม่กลัวเลย

ศึกษาดูงานจากไทยไปยัง ว่าไม่มีวิธีไหนสำเร็จ ยกเว้นขึงตาข่าย

มันจะตกใจแค่ครั้งแรก แปปเดียวมันปรับตัวได้ละ

มันมีทีมงานหนึ่งที่เลี้ยงเหยี่ยวไว้ล่านกพิราบ ค่าจ้างโคตรสูง แต่ประสิทธิภาพสูงมาก

นกไม่มาอีก เลยเป็นข่าว

พอเป็นข่าวแล้วจบเห่ เพราะผิดกฎหมาย

ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเรื่องห้ามเลี้ยงสัตว์ป่าคุ้มครอง

คนเลี้ยงเหยี่ยในไทย ส่วนใหญ่มีใบขออนุญาตทั้งนั้นครับแล่้วไม่ใช่จะเลี้ยงง่ายๆ ด้วย เลี้ยงยากมากๆ ด้วยพฤติกรรมของมัน เพราะงั้นใครจะเลี้ยงที คือต้องแน่วแน่มากๆ และขอถูกต้องกันครับ

ผมยกตัวอย่างสมมุติวันนี้คุณอยากเลี้ยงเหยี่ยว ชนิดที่ว่า สั่งให้มาเกาะแขนได้เหรือป้อนอาหารได้ คุณต้องกินนอนอยู่กับเหยี่ยวตัวนั้น 2-3 วัน โดยที่ให้มันเกาะแขนคุณตลอด 24 ชั่วโมงอะ แบบว่า ต้องเด็ดดเดี่ยวจริงๆ ถึงจะตัดสินใจเลี้ยง

ผมก็จำได้แค่คร่าวๆ จำรายละเอียดข่าวไม่ได้เลยครับ

ลองหาดูก็ยังมีข่าวอยู่บ้าง

https://www.voicetv.co.th/read/34202

แต่ก็ไม่รู้ว่าไปร้องแล้วเป็นยังไงต่อครับ

ไม่ต้องที่ไหนไกลครับ เทศบาลบ้านผมเนี่ย มีอยู่ปีหนึ่งนายกเทศบาลแก้ปัญหานกพิราบที่มาอยู่ในอาคารเทศบาลด้วยการเบิกงบมา 4 ล้านไปซื้อ เหยี่ยว ??? ทุกวันนี้ ยังไม่เห็นแม้แต่ขนเหยี่ยว นี่ก็ผ่านมาจะ 10 ปีแล้ว

อาจจะมาในรูปแบบ นมตราเหยี่ยว ก็ได้ครับ

แดกฉ่ำเลย

บินหนีกลับคืนสู่ธรรมชาติไปแล้วจั๊ฟ


.
.