คนที่เข้าใจจริงๆว่ากายไม่ใช่เราไม่ใช่ของเราจริงๆคือพระอรหันต์ เพราะละสังโยชน์คือเครื่องร้อยรัดจิตใจได้หมด คนปกติแค่อ่านจำเข้าใจ แต่พอเจอบททดสอบหน้างานก็เสร็จทุกราย มันเลยต้องละไปเป็นขั้นๆ โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี จนสุดที่อรหันต์

ยินดีด้วยครับ

ให้จิตเรียนรู้ไว้ครับ ได้ครู่นึงก็ยังดี

ยินดีด้วยคร้าบ

ฟังนายปัญญามาหรือปล่าวครับ

คุ้นๆ

เราคืออะไรครับ ทำไมถึงมีเรา

ทุกอย่างมะนเกิดขึ้น แต่เราไปยึดไปจับไปเอามาเปนอารม

ว่าแต่เราคืออะไร ทำไมถึงมีเรา

สมมุติแบบเราใช้ชีวิตปล่อยจอยไปเลย อะไรจะเกิดก็เกิด ถ้าเกิดก็คิดว่าช่างมัน เข้าข่ายเราเข้าถึงขันธ์ 5 มั้ยอ่ะพี่ตูน เพราะมันก็เท่ากับปล่อยวางทุกอย่างได้แล้ว

ไม่ใช่ความคิดคับเตี้ย การปล่อยวางมันต้องปล่อยด้วยสภาวะจิตจากการวิปัสนาครับ ที่เตี้ยพูดคือมันแค่ความคิดที่เราคิดขึ้นมา มันไม่ใช่สภาวะจิต

การปล่อยวางด้วยสภาวะจิต มันคือเห็น คือรู้สึกได้เลย สมมติเตี้ยมีอารมณ์โกรธขึ้นมา เตี้ยจะเห็นอารมณ์นั้นชัดเป็นฉากๆเลย แล้วเตี้ยก็จะรับรู้ว่าไอ้สิ่งนั้นมันไม่ใช่ของเรา ร่างกายเราก็จะเห็นเป็นแค่ก้อนเนื้อที่ตั้งอยู่ ร่างนี้ไม่ใช่ของเรา(จะเห็นได้ขนาดนี้ต้องผ่านการวิปัสนามาเยอะมากๆ)

แต่ถ้าเตี้ยโกรธ แล้วเตี้ยพยายามใจเย็นให้หายโกรธ ปล่อยความโกรธให้หายไป อันนี้คือเราไม่ได้รู้สึกว่าความโกรธนั้นมันไม่ใช่ของเรา เราก็ยังยึดติดกับความโกรธนั้นอยู่ดี เพียงแต่พยายามระงับให้มันหายเฉยๆ

สรุปคือการละวางขันธ์ที่ว่า มันต้องละวางด้วยสภาวะจิต ละวางในความรู้สึกเลย(ซึ่งจะทำได้ต้องผ่านการปฏิบัติมาเยอะมากๆ) ไม่ใช่แค่คิดขึ้นมาเอง คิดอะใครก็คิดได้ ถ้าแค่คิดแบบที่เตี้ยบอกแล้วมันบรรลุธรรม คงบรรลุธรรมกันเกือบทั้งโลกแล้วคับ

ปล.สนใจเปลี่ยนมานับถือพุทธมั้ย

นั่นมัน 5 ขัน

กายเนื้อ เป็นที่พักของกายจิต
ธรรมชาติสร้างมาให้จิตยึดติดกับร่าง

ความเข้าใจขัน5 มันก็แค่เบื้องต้น
การจะละได้นั้นต้องฝึกวิปัสนา

แต่เราก็สามารถละได้บางส่วน
ด้วยความเข้าใจ

เราจะเข้าใจ ทุกข์แท้ ทุกข์เทียม
เมื่อมองเห็นตัวตนก็จะเริ่มแยกอารมณ์
ออกจากตัวตนได้ เมื่อเกิดอารมณ์
ก็เอาอารมณ์ออกมาพิจารณา

เราจะใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น ด้วยการไม่ยึดติด
เพราะทุกอย่างที่เราคิดว่าเป็นตัวเรา
เราสร้างขึ้นมาทั้งนั้น
ปลดปล่อยตัวตน ก็จะไม่มีสิ่งที่รัก สิ่งที่เกลียด

ผมก็ยังทำไม่ได้หรอก ยังมีสิ่งที่ไม่ชอบ
ยังมีสิ่งที่เกลียดอยู่

ยังไม่มีเมตตามากพอ จะให้อภัยอะไรพวกนั้น
และเราคิดว่าหากเราให้อภัย
ก็ยังคงจะเจอเหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำๆอยู่ดี

ด้วยการที่ยังต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนพวกนั้น
และไม่สามารถหลีกหนีได้ การไม่พอเจอ
คือสิ่งที่ดีที่สุด

แนะนำใครสนใจปฏิบัติ ฟังหลวงพ่อปราโมทย์ครับ เปิดฟังยาวๆ แล้วฝึกตามทุกวันจะเข้าใจมากขึ้น

ส่วนตัวผม เคยอ่านบทวิจารณ์
ธรรมทั้งจากฝั่งจิตวิทยา
และฝั่งวิทยาศาสตร์
อย่างนักฟิสิกส์ ฟริตจอฟ คาปรา...

ว่าเฉพาะเรื่องขันธ์ 5
เบื้องต้นคือ
รูป เวทนา สัญญา
สังขาร และวิญญาณ

สังเคราะห์เข้าใน
ปรมัตถ์ได้เป็น
รูปธรรม+นามธรรม

มันคือเรื่องราวระหว่าง
" เรา " และโลกธาตุ
หรือก็คือการมีอยู่
ของสรรพสิ่ง เป็นคำตอบ
โดยศรัทธาว่า เราและโลกธาตุ
มาจากไหน และทำไมจึงมีการ
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป....

นั่นเป็นเพราะสิ่งที่โบลซ์มานน์
-นักฟิสิกส์เชิงสถิติ
เรียกว่า เบลอวิว ของมนุุษย์
อันเกิดจากการสังเกตุผ่านผัสสะ
แล้วรับรู้ด้วยวิญญาณ ตามจำแนก
ไว้ในขันธ์ 5 มันมีสภาพเพี้ยน
กระท่อนกระแท่น ไม่สมบูรณ์
ทำให้เราไม่สามารถจะรับรู้
ความจริงปรมัตถ์ของธรรมชาติ
ได้ด้วย ภาษาและความนึกคิด
ตามตรรกะปกติ .....

นิกายเซน จึงเน้นไปที่ความรู้แจ้ง
โดยตรง ผ่านวิปัสสนา ฌาณ
กรรมฐาน เพื่อเปิดประตูสู่สภาวะ
ธรรมเหนือโลกธาตุ พ้นไปจาก
ความปั่นป่วนของเอนโทรปี....


เรื่องนี้ยิ่ง พูด ก็ยิ่งยาว
ผมอยากสรุปสั้น ๆ
ด้วยฉากจากหนัง
Master of Zen
ที่ท่าน
ปรมาจารย์ตั้กม้อ
ตอบคำถามเรื่อง
คนเรา ตายแล้วไปไหน
ของหลวงจีนรูปหนึ่ง
ด้วยประโยคที่ว่า

" ไม่รู้ อั๊วยังไม่เคยตาย "

ผมขอตอบตามความเข้าใจอันน้อยนิดน่ะครับ การปล่อยจอยอะไรเกิดก็ต้องเกิดไม่ใช่การวางอุเบกขาจริงๆครับ เพราะการวางอุเบกขาต้องมาจากการไม่มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น การวางอุเบกขาทางพุทธต้องเป็นการละวางฝ่ายอกุศลทั้งหมด ผมมองว่าต้องผ่านการฝึกทางจิตวิญญาณอย่างเข้มงวด จนเห็นการเกิดดับของขันธ์ทั้งห้าจนมความเบื่อหน่ายในธรรมเหล่านั้น ประมาณนั้นรับลองต่อยอดเอาน่ะครับ

ผมฟังพระอาจารย์คึกฤทธ์กับอาจารย์ปราโมชเป้นหลักเลยครับ