เอาจริงก็พูดถูกนะบางส่วน

แฟนผมก็เป็นซึมเศร้า แพคนิค ขั้นหนักมาก่อน พึ่งยามาแหละ แต่กินแล้วมันอ๋องจริงๆนะ บางช่วงเวลาแทบไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ด้วยซ้ำ มันไม่ได้ช่วยให้กลับมาปกติได้ ถ้าไม่ปรับแนวทางความคิดของตัวเอง แต่ที่สำคัญที่สุด คือ สิ่งแวดล้อมที่คนเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะที่ต้องเปลี่ยนด้วย และตัวคนเป็นก็ต้องยอมรับว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจตัวเขาเองว่าเป็นซึมเศร้าด้วย อย่าไปคาดหวังว่าทุกคนจะเข้าใจ

แฟนผมเป็นหนักมากๆ ตอนอยู่อังกฤษ จนผมขอร้องให้กลับมาอยู่ไทยดีกว่า ให้มาอยู่กับญาติฝั่งพ่อ ให้มีอะไรทำ ให้มีคนคอยดูแลเพิ่ม ไม่ให้อยู่คนเดียวแบบอังกฤษ หรือ อยู่กับคนแบบเดิมๆที่ทำให้เกิดอาการ ตอนนี้อยู่ไทย เขามีอะไรทำ มีคนอยู่ด้วย ผมก็อยู่ใกล้ขึ้น มันก็เลยทำให้เขารู้สึกเกิดผลกระทบให้จิตตกน้อยลงไปเยอะเลย จนตอนนี้แทบจะไม่พึ่งยาเท่าไหร่แล้วครับ นอกจากเกิดการกระทบกระทั่งทางจิตใจรุนแรงขึ้นมาจริงๆ ช่วงนั้นก็จะกินยาช่วยระงับเอาครับ

ยามันแค่ส่วนหนึ่งให้ไม่เกิดอาการครับ แต่ไม่ใช่การรักษา จากประสบการณ์จริงจากความใกล้ชิดคนป่วยโรคนี้

ส่วนเรื่องเชื่อหมอไหม? ผมบอกเลย ณ ตอนนี้ ทุกศาสตร์ใช่ว่าทุกคนที่เรียนรู้เรื่องๆนั้นมา จะพูดเหมือนกันหมดและเข้าใจแบบเดียวกันหมดครับ บางคนพูดตามตำรา พูดตามสคริปที่ได้จากตัวแทนยา หรือหลักการที่ป้อนมา บางคนก็ศึกษากันจริงจังเลย ลองกับตัวเองเลยก็มี

ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น โรคเบาหวาน ถ้าไปหาข้อมูลกัน จะเห็นเลย ว่า หมอที่บอกเรื่องการรักษาโรคเบาหวานแตกหลายทางมาก หมอโรงพยาบาลก็จะพยายามให้จะกินยาคุมน้ำตาล ฉีดอิซูรีน หมอทางเลือกก็บอกว่าไม่ต้อง คุมอาหารคุมน้ำตาลเอา ลดได้คุมได้ดีกว่า

เช่นกันครับ โรคซึมเศร้ามันก็มีหลายทางรักษา ผมเชื่อแบบนั้น ซึ่งใครใคร่สะดวกใจแบบไหนก็ตามสบายได้เลยครับ  

เถียงเรื่องเบาหวานนิดเดียวพอนะ

หมอที่โรงพยาบาลก็บอกให้คุมอาหาร ออกกำลังกาย คุมน้ำตาล แต่ส่วนใหญ่แม่มทำไม่ได้ไง เลยต้องมาจบที่ปรับยา

คิดว่าตำราหมอมันไม่เขียนเหรอ ปรับอาหาร ปรับการออกกำลังกาย

แต่ก็ช่างเถอะนะ คิดว่ารักษาได้หลายทางตามสบาย สุดท้ายจบที่ฆ่าตัวตายในหลายๆวิธีมาเยอะแล้ว ไอ้พวกไม่ปรับยาอ่ะ

เพียงแค่ไอ้คนที่ฆ่าตัวตายแล้วตายไปแล้ว มันไม่มีโอกาสได้กลับมาบอกคุณ แค่นั้นแหละ เลยคิดว่าไม่ต้องกินยา ไม่ต้องปรับยาก็ได้