แต่คือเราตั้งใจทำงานปกตินะครับ ไม่ถึงกับปล่อยเซอร์ 555

แต่คือ ความกลัวที่จะโดนไล่ออก = 0 มีแผนสำรอง รองรับเสมออะไรทำนองนั้น

ที่แน่ๆผมรู้สึกได้ว่า มันทำให้เรากล้าแย้งเจ้านายแบบสมเหตุสมผล ไม่ใช่ทำตามแบบงกๆ หรือกลัวว่าเขาจะไม่พอใจถ้าไปขัด กลายเป็นภาพรวมเหมือนช่วยกันมากกว่า

จริงๆถ้าเจ้านายไม่โอเคกับพฤติกรรมเรา ก็แล้วแต่ก็ต้องยอมรับ

การเคลียร์หนี้ได้ และมีเงินสำรองฉุกเฉินเพียงพอ หรือมีงานส่วนตัวไว้ยิ่งดีเลย

ถ้าทำบริษัทใหญ่ไล่ออกยากโคตรๆครับ อย่างมากแค่บีบประเมินน้อย บีบด้านอื่นๆ ถ้าหน้าด้านทนอยู่ได้ก็คือทำงานไปวันๆยันเกษียณ บริษัทเก่าผมเป็นแบบนั้น ไม่มีใครกลัวหรือพูดถึงเรื่องพวกนี้ มีแต่พูดถึงว่าปีนี้จะโบนัสเท่าไหร่

ผมเห็นอยู่ที่นึง อยู่ไม่แคร์ว่าเขาจะไล่ออก คือ เรือนจำ

เคยมีฟิวนี้อยู่ครับ สมัยเป็นพนักงานบริษัทอสังหาแห่งนึง


ไม่แคร์เพราะ ถ้าไล่ออกบริษัทมึงเจ๊งแน่ ผมเป็นคนหางานหาเงินเข้าบริษัท

เดี๋ยวนี้ผมออกมาเป็นผู้ประกอบการเองแล้ว

มันก็มีคนประเภทนี้นะ ยอมประเมิณ ได้ต่ำสุด ทุกปี แต่บริษัทก็หาข้ออ้างไล่ออกไม่ได้ เพราะไม่ได้ผิดกฏอะไร ในบริษัท เลยสักข้อ แต่ทุกอย่าง เต็ม max หมด บริหารเก่งมากๆ

ตอนโลกยังไม่เดือดไม่แคร์แต่พอโลกเดือดเศรษฐกิจแบบนี้ น่าจะหา

กินกันยากอยู่ ขนาดมีเงินสำรองอยู่ได้เป็นปียังกังวล

ในโลกการทำงานจะมีความเห็นต่างกับหัวหน้าไม่ได้สนใจหนี้หรือเงินสำรองที่มีหรอก
นอกจากไปเจอหัวหน้าแบบกูเป็นใหญ่น้ำเต็มแก้ว ถ้าแบบนั้นไม่ต้องกลัวไล่ออกหรอก
หางานใหม่ทุกวันอ่ะ จะเอาชีวิตมาฝากกับคนแบบนี้ได้ไง

ไม่เชิงไม่แคร์ครับ แต่ผมคิดก็วางแผนเอาไว้ในระดับนึงครับ

จะไล่ออกก็ได้ จ่ายมาก็พร้อมมมม

ที่ทำงานผมถ้าไม่ทุจริต / ผิดวินัยร้ายแรงก็ไม่มีเอาออกนะ เต็มที่ก็ย้ายไปแขวน แต่เห็นคนโดนก็เฉยๆ ทำงานเอาเงินเดือนกันไปวันๆ

แต่ผมไม่ได้ปล่อยเบลออะไรหรอก ทำงานปกติ แต่ถ้าต้องออกก็ไม่ได้ซีเรียสครับ มีธุรกิจที่บ้านรองรับอยู่

แบบไหนคือไม่แคร์อะของผมแค่มีวันลาป่วย30วัน ลากิจ3วัน ลาพักร้อน10วันผมใช้หมดทุกปีนี่นับปะ

ผมครับ แต่งานเสร็จตลอด เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง อยากไล่ก็ไล่ งาน50%ของบ.ผมคุมอยู่ไล่ออกโดนปรับแน่งานราชการด้วย

ของผมไม่รู้จะไล่ออกทำไม เดือนๆนึงทำรายได้ให้เขาประมาณ 20 เท่าของเงินเดือน
เถียงก็เถียงแบบมีเหตุผล หลายๆครั้งก็ชนะเพราะบางทีเราชี้ให้เห็นจุดปัญหาจริงๆ ก็โชคดีว่ารับฟังกัน

ผมครับ อายุงานกำลังจะครบ 10 ปีแล้ว ตำแหน่งก็พอมี ทำงานแบบไม่เคยคิดเรื่องโดนไล่ออก

ถ้าโดนตอนนี้ก็ชดเชยหัวบาน มีเงินก้อนใช้สบาย

ผมเอง ที่ฮาคือ HR มาถามว่าผมมาทำงานเอาสังคมเหรอ

แต่ผมตั้งใจทุ่มเท รับผิดชอบงานมากๆนะ ได้ประเมินดีตลอดล่าสุดเพิ่งได้ promote มา
เพียงแต่เราไม่ได้มีหนี้สิน ไม่มีภาระอะไร ไม่มีความฝันไม่มีแพชชั่นด้วย ณ ตอนนี้คือยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าถ้าออกไปแล้วจะทำอะไร ระหว่างนี้ก็เลยทำงานประจำที่ปัจจุบันไปเรื่อยๆ ชิวๆ ละด้วยความที่โดนไล่ออกก็ไม่เดือดร้อนอะไรเนี่ย เลยกล้าพูดกล้าชนกับ management ไฝว้แทนน้องๆในทีมตลอด แต่ management ฝรั่งหลายคนกลับชอบด้านนี้นะ เขาบอกคนไทยไม่ค่อยกล้าพูดไม่กล้าแสดงออก เลยไม่ได้รับรู้หลายๆปัญหา

อีกด้านผมก็เข้าใจและเห็นใจคนที่มีภาระหนี้สินที่กลัวการโดนไล่ออกมากๆ แต่ผมไม่ได้รวยขนาดสามารถไปปลดหนี้ให้ทุกๆคนได้ ผมเลยเลือกที่จะเต็มที่กับงาน รับผิดชอบงานตัวเอง ไม่ได้มาทำงานเล่นๆล่องๆลอยๆไปวันๆ ตลอดการทำงานก็คิดว่ามันมีคนที่ตกงานเดือดร้อนอีกหลายชีวิตที่ต้องการงานประจำแบบผมที่ผมทำอยู่ ก็ต้อง appreciate สิ่งที่เรามีและทำเต็มที่

ปล. พิมพ์ไปพิมพ์ หล่อเฉย นึกว่าไลฟ์โค้ช555 แต่ผมคิดแบบนี้จริงๆนะ

ผมแคร์ แต่ก็ไม่ได้พินอบพิเทา เถียงกลับถ้ามันไม่จริง หรือประสาทแดรก จนเกินไป