วันนี้อยู่ๆผมก็เบื่อๆเซ็งๆ เป็นบ่อยมากทั้งที่ชีวิตไม่มีปัญหาอะไรเลยเปลี่ยนจากจะไปออกกำลังกาย เป็นขับรถรอบเมืองเลย ไปในที่ที่เคยโตมาตอนเด็ก ไปนั่งกินร้านที่เคยกินตอนเด็ก เดินตลาดที่เคยเดิน มันก็ใจฟูมานิดนึงแต่ยังไม่หายเบื่อ จะไปตีหม้อก็ผิดต่อแฟน เลยไปนั่งร้านเกมส์ที่เคยเล่นตอนเด็ก อายเด็กมันนะเเต่ผมเบื่อ ไปก็นั่งดูยูทูปแค่นั้น ผมไม่รู้จะหลุดจากอารมภ์นี้ยังไง ไปเที่ยวขึ้นเขาลงห้วยก็๋เเล้ว ได้แต่มองคนที่เขาลำบากกว่าว่าเขายังสู้มันก็ฟูได้ 3-4 วัน แล้วก็เหมือนเดิม มันไม่มีปัญหาแต่มันเบื่อ

เลี้ยงหมาแมว หรือ มีลูก

หาอะไรที่มัน challenge ทำดูสิ

ผมก็เป็นบ่อยๆครับ บางทีผมแปลกใจตัวเองเหมือนกัน ผมคิดว่าชีวิตผมค่อนข้างโอเคทุกด้านเลย มีลูกสาวกำลังจะ 8 ขวบ ภรรยาอยู่บ้านดูแลลูก คอยดูแลผม ตัวผมเองก็ไม่ได้ทำงานที่หนักมาก มีเวลากับครอบครัวค่อนข้างเยอะเลย รายได้ก็พอโอเค ไม่มีหนี้สิน แต่บางจังหวะ มันมีความคิดแวบๆเข้ามาว่ามันเบื่อๆชีวิตแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้อยากไปดิ้นรนทำอะไรเพิ่มเติม เคยคุยกับแฟนทีเล่นทีจริงว่าอยากไปบวช ผมไม่ได้นับถือศาสนานะครับ ออกไปแนวๆตั้งแง่เลยด้วย แต่รู้สึกอยากลองใช้เวลากับใจตัวเองจริงๆ หาคำตอบให้กับคำถามนี้เหมือนกัน แต่ก็ได้แค่คิดครับ

หลายๆครั้งการกลับไปที่เก่าๆ ทำอะไรที่เคยทำในวัยเด็ก ก็เป็นวิธีรีชาร์จที่ผมใช้เหมือนกันครับ ผมมักจะกลับไปบ้านย่า บ้านที่ผมโตมาเดือนละครั้ง สองครั้ง ไปปั่นจักรยานตามถนนริมคลอง ไปตลาด ไปห้องสมุด ขี่มอไซค์เล่น ลัดเลาะเข้าซอยเล็กซอยน้อย ดูว่าอะไรเปลี่ยนไปบ้าง บางทีเจอครูประถม มัธยมที่เคยสอน ได้คุยกันมันก็ใจฟูครับ แต่กลับมาบ้านดันรู้สึกเหงากว่าเดิม เพราะมันมักจะคิดว่าช่วงเวลาแบบนั้น มันผ่านไปแค่ครั้งเดียว และมันกลับมาไม่ได้อีกแล้ว

ส่วนวิธีแก้ไข หรือเรียกว่าวิธีหลุดจากความรู้สึกแบบนี้ ผมมักจะลองสุ่มๆเรียนอะไรใหม่ๆ เล็กๆน้อยๆ จากพวก Udemy, Coursera, SkilLane แก้เบื่อ

จริงๆเมื่อก่อนจะชอบชวนลูกกับแฟนไปเที่ยวที่เงียบๆ พวกเมืองรองทั้งหลาย จันทบุรีนี่ผมไปบ่อยมากวันธรรมดา ไปนั่งเล่นตามหาด ไปดูศูนย์อนุบาลสัตว์น้ำคุ้งกระเบน ไปน้ำตก สวนผลไม้ ฯลฯ แต่หลังๆแฟนเริ่มบ่น เพราะพาลูกโดดเรียนเยอะไป แต่ก็ยังมีไปอยู่เรื่อยๆ ส่วนมากจะให้ลูกลาวันศุกร์ ออกพฤหัสฯเย็น ลากยาวไปวันเสาร์ แล้วกลับวันอาทิตย์สายๆ มาเตรียมตัวทำงาน-ไปเรียนวันจันทร์ เพราะจะไปเที่ยววันหยุดก็ไม่ไหว คนเยอะเกิน แล้วเวลาไปวันธรรมดามันได้เห็นมุมที่เป็นชีวิตประจำวันของคนพื้นที่จริงๆ ไม่ใช่มุมที่ถูกพยายามสื่อออกมาผ่านธุรกิจการท่องเที่ยว ผมว่ามันได้อะไรเยอะดี พอเอามาเทียบกับชีวิตตัวเองก็ได้แต่บอกลูกแล้วก็บอกกับตัวเองว่าเราโชคดีมากๆแล้ว ที่ใช้ชีวิตแบบนี้ได้ อย่าไปกังวลอะไรกับมันมากนักเลย เก็บเกี่ยวความสุขในทุกวัน แบ่งปันให้คนอื่นเท่าที่ทำได้ แค่นี้พอแล้ว

ขอให้ท่านมีความสุขกับชีวิตในทุกๆวันนะครับ

จริง หลายๆคนก็บอกผม "ชีวิตมุงโชคดีละ" ผมได้แต่คิดในใจว่า

โชคดีก็มีพาสซีฟอินคัมพอใช้ไม่ต้องทำงานแล้วซิวะ

อันนี้ผมว่าก็ขึ้นอยู่กับมุมมอง ปัจจัยแวดล้อม และความพอใจของแต่ละคนด้วยครับ ถ้าผมตัวคนเดียว ก็คงจะไม่ทำงานแล้ว รับแต่ Passive income ก็พอ แต่พอมีลูกกับภรรยา งานที่ทำอยู่ก็ไม่เสียหาย ผมมีรายได้เพิ่มประมาณ 20-25% จาก Passive income โดยใช้เวลาไปกับงานราวๆ 20 ชม. บวก-เล็กน้อยต่อสัปดาห์ ผมว่ากำลังโอเคเลย ไม่หนัก ไม่ว่างไป

คนอื่นๆมองว่าท่านโชคดี ก็เป็นเพราะรายได้ของท่านอาจจะสูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนส่วนใหญ่ทั่วไป แต่ในมุมของท่านเอง ท่านอาจจะมีภาระหรือปัจจัยอื่นๆที่คนมองจากภายนอกไม่ทราบ ทำให้ท่านรู้สึกแบบนี้ก็ได้ครับ

ต้องลองๆหาอะไรที่ชอบทำ ที่ทำซ้ำๆได้แล้วมีความสุขอ่ะคับ ถ้าทำอะไรเดิมๆก็อยุ่ในอารมณ์เดิมๆแล้วมานั่งบ่นกับตัวเองว่า เบื่อออ มันเหมือนสั่งตัวเองให้เบื่อไปเรื่อยๆอ่ะ พอโตขึ้นความสุขมันใหญ่ขึ้นแล้วก็เปลี่ยนแบบไป ถ้าทำอะไรแบบเดิมแล้วไม่เต็มแสดงว่ามันไม่พอหรือมันไม่ถูกต้อง