พล.ต.ต.ปวีณ พงศ์สิรินทร์ จำใจลี้ภัยออกจากมาตุภูมิมาแล้ว 9 ปี จากการทำคดีเปิดโปงขบวนการค้ามนุษย์ที่ฉีกหน้ากากฝ่ายความมั่นคงไทยจนล่อนจ้อนและมีเจ้าหน้าที่รัฐต้องติดคุกตารางไป

ไทยรัฐออนไลน์ มีโอกาสสนทนากับพล.ต.ต.ปวีณ ในฤดูใบไม้ร่วง กลางกรุงเมลเบิร์น ออสเตรเลีย ท่ามกลางลมเย็น 12 องศาฯ ที่กลายมาเป็นบ้านหลังใหม่ และเปลี่ยนสถานะเป็นเพียงชายใช้แรงงานคุมเครื่องจักรในโรงงานทำกรอบรูป

ทุกวันนี้เขายังคงใส่เสื้อแขนยาวสีดำ คลุมร่างกาย เพราะไม่ชินกับสภาพอากาศออสเตรเลีย มีน้ำตาเป็นเพื่อนเมื่อคิดถึงบ้านเกิด ในใบหน้าเปื้อนยิ้มเต็มไปด้วยความฝันอันเข้มข้น ที่จะได้มีโอกาสบอกกล่าวความจริงถึงความอยุติธรรมที่ผลักให้เขาต้องห่างไกล จากครอบครัวออกไปราว 8,000 กิโลเมตร

หมายเหตุ-ถ่ายทำสัมภาษณ์เมื่อเดือนกันยายน 2567

ถ้าไม่กลืนเข้ากับระบบเน่าๆ ก็ต้องทำเป็นปิดหูปิดตามองไม่เห็นความเน่าเฟะ

ถ้าเลือกความถูกต้องแบบคุณปวีณ ไม่ตาย ก็ต้องหนี

ประเทศนี้คนดีอยู่ไม่ได้

เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมอดทนอยู่ต่างประเทศ คือครอบครัวที่ผมอยากสร้างในอนาคต

ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าการต่อสู้ในอนคตจะรุนแรงขึ้นขนาดไหน เยาวชนลูกหลานเราในอนาคตจะเป็นยังไง

ผมไม่อยากให้ลูกๆผมไปเสี่ยงตรงนั้น ขออภัยถ้ามันดูขี้ขลาด และเห็นแก่ตัว

ชีวิตสังคมการทำงานในสายงานผม ผมเหมือนคนแปลกประหลาด มาจากลูกชาวนา

ไม่เหมือนเพื่อนๆของผม ที่เป็นลูกเจ้าสัว ลูกเจ้าของกิจการ ลูกอัยการศาลหมอตำรวจ หรือพวกคุณเรียกพวกเค้าว่า ชนชั้นนำย่อมๆเลย

ผมไม่เคยเห็นคนพวกนี้ เคยสนใจการเมือง การปกครองเลย ทั้งๆที่เสียงของพวกเค้าดังกว่าพวกเราสิบๆเท่า

ใครที่ยังสู้อยู่ ผมให้กำลังใจสู้ต่อ ส่วนใครอยากย้ายมาเริ่มใหม่ ผมก็ยินดีชี้แนะ ถ้ามีคำถาม

ปวีณ ถ้าตอนนั้นแกเลือกอีกทาง พวกเราก็ไม่มีทางเห็นความเน่าของมุมมืดนี้ได้เลย

แกเป็นฮีโร่สำหรับผม

Edit : ตอน 25:53
นักข่าวถามแก "คิดถึงบ้านไหมคะ"

สังเกตใครชอบเปิดโปง อยู่ไม่ได้สักคน ไปหมด มันชอบหมกเม็ดความชั่วเอาไว้อ่ะคนใหญ่ๆในประเทศนี้