ผมรู้สึกเหมือนกันว่าฟังยาก ยกเว้นเวลาดีเบต อีกคนที่ผมรู้สึกคือ อ.ต้น ที่พูดเรื่องเศรษฐกิจ ดูมีมาด อึดอัด อาจจะเหมาะกับคนชอบเนื้อหา แต่แมสยาก

ผมต้องใช้สมาธิฟังเค้าพอสมควร แม้กระทั่งฟังตอนขับรถก็ตาม บางทีก็จับใจความไม่ทัน แต่อย่างไรก็ชอบแนวคิดแกนะ มีแค่เรื่องการเข้าถึงแหละ ถ้าจะแมสกว่านี้ เป็นที่ยอมรับวงกว้างกว่านี้ ต้องปรับการนำเสนอความคิดใหม่ให้คนทั่วไปเข้าถึงง่ายหน่อย

ถ้าไม่ใช่การดีเบต แกเหมาะเป็นคนทำเนื้อหาแล้วหาคนพูดเก่งๆมาพูดแทนอ่ะ วิชาการจ๋าเกินมันไม่ใช่ทุกคนที่จะฟังแล้วชอบ

วิธีคิดแกเหมือนว่าคนรับสารต้องได้ข้อมูลครบถ้วน แต่บางทีมันไม่ต้องครบถ้วนตั้งแต่ฟังครั้งแรกก็ได้ไง ปล่อยให้คนที่สนใจเขาไปหาข้อมูลเพิ่มเติมเองบ้างก็ดี ไม่งั้นแทนที่จะมีคนสนใจเพิ่ม กลายเป็นคนเบื่อก่อนจะสนใจ

แกเหมาะไปดีเบตจริงๆนะ ทางโฆษกดูไม่ใช่แนว

ยากพอสมควร มันจะมีตัวเลข ไทม์ไลน์ ขบวนการต่าง ๆ ให้ต้องพูดถึง ถ้าแบบนี้ไม่ได้ ไม่ทัน ก็จะต้องไปทางนั้นทางนี้

ผมเป็นคนเดียวรึเปล่าที่ฟัง เคน The Standard ยาก
ทั้งน้ำเสียง ทั้งเนื้อหา

ผมว่าฟังง่ายกว่าปิยะบุตรหน่อยนึง เทียบกับ ทอน ทิม ก็ยากหน่อย สองคนนั้นฉะฉาน กระชับ เข้าใจง่าย ใจจับผู้ฟังได้อยู่หมัด การเป็นนักพูดที่ดีไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ผมไม่ได้เปรียบเทียบกับไอติมนะ ไม่ได้ถึงเขาหรอก แต่บางทีวิธีคิดคนเราไม่เหมือนกัน และทักษะการถ่ายทอดก็ต่างกัน บางทีเรื่องยากๆ ซับซ้อน ถ่ายให้เป็นเรื่อง่ายๆ ฟังเข้าก็โคตรยาก มันต้องเข้าใจ มีพื้นไปกับเขาด้วย

1.เสียงเหมือนเป็ด ขาดๆหายๆ วิธีแก้น่าจะต้องพูดช้าๆกว่านี้(น่าจะเพราะเนื้อหาเยอะ เลยต้องแข่งกับเวลา)

2.พูดเร็ว

สายวิชาการครับทำใจ