ผมเคยมีนะ
โมเม้นแอบชอบรุ่นพี่คนนึง
คือตอนมัทธยมตอนเจอเค้า
ผู้หญิงผิวขาวแก้มแดง ตัวเล็กๆ
กำลังยืนด่าใครสักคนบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่โรงเรียน
มันเป็นโมเม้นที่น่าประทับใจสำหรับผมมากๆ
หลังจากนั้นก็พยายามทำความรู้จักเค้า พาตัวเองไปใกล้เค้าเรื่อยๆ
ซึ่งเค้ารู้แหละว่าเราชอบเค้า
แต่เค้าให้สถานะน้องชายที่พิเศษมากๆแทนการเป็นแฟน
เพราะสำหรับเค้าแล้ว
การที่เค้าจะมีแฟน ผู้ชายต้องมีอะไรที่ทำให้เค้ารู้สึกได้ว่า
เป็นผู้นำ หรือคนเก่ง สำหรับเค้า ละก็อายุพอๆกัน

ผ่านมา 20 ปี ผมเพิ่งจะได้กลับไปคุยกับเค้าเมื่อ 3 ปีที่แล้ว

สมัยนั้นคุยเก่ง CHATเก่ง คุยไปทั่ว พอเจอตัวจริงกริ๊บบบ

เออเนอะ หนุกดี

แอบชอบแอบชัก

ผมไม่ได้เป็นคนสไตล์แอบชอบแบบนี้ ถ้าผมชอบก็จะพยายามสื่อให้เค้ารู้ให้ได้ สำหรับผม ช่วงจีบเป็นช่วงที่สนุกมาก เหมือนกำลังเล่นเกมจีบสาวอยู่

แต่ก็เคยเห็นเพื่อนที่เป็นคนสไตล์นี้ ชอบมากมาย แต่ไม่อยากบอก ไม่กล้าบอก แล้วก็มานั่งจ๋อยทำตาปริบๆตอนเห็นหมาคาบไปแดกเรียบร้อย ดังนั้นส่วนตัวคิดว่าโมเม้นต์แอบชอบ มันฟินอยู่แป๊บเดียว แต่พอนางในฝันเค้ามีแฟน เราก็ทุกข์ยาวไป จนกว่าจะตัดใจได้

แม้ว่าเธอนั้นไม่รู้จักฉันสักหน่อย..

จีบกันใหม่ๆมัันก็ดีทุกคู่หล่ะ

มีแฟนอยู่แล้ว แต่ดันเผลอไปรู้สึกดีกับเพื่อนอีกคน ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็รุ้จักกันมานาน แล้วต้องเจอหน้ากันตลอด ควรจัดการความรู้สึกยังไงดีครับ

เราอยู่ในความคิดของกันและกัน
มากกว่าอยู่ในชีวิตจริงเสียอีก
...

มีเรื่องอยากเล่า แต่ไม่น่าจะตรงหัวข้อเท่าไหร่ เพราะผมไม่ได้เป็นฝ่ายแอบชอบ

เกือบๆ ยี่สิบปีที่แล้วผมไปทำงานต่างประเทศช่วงนึง มีหลายคนที่ชอบแวะเวียนมาหามาเล่นด้วย บางคนก็น่ารัก บางคนก็บ้านๆ

คนน่ารักเราก็ชอบ แต่จีบไม่ติด ส่วนคนบ้านๆ เราไม่ได้ติดต่อ แต่ก็พอรู้ว่าคนนี้เค้าชอบเรา เพราะชอบมาให้เขียนอะไรให้ และมีครั้งนึงมาที่ไทยพยายามมาเจอเรา แต่ก็ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรร่วมกัน แค่เจอกันในงานอีเว้นท์

ผ่านไปเกือบยี่สิบปี ผมกลับไปเมืองนั้นอีกครั้ง อัพไอจีว่าได้กลับมาเยือนเมืองนี้ สาวคนนี้ที่เค้าตามไอจีเรามาตลอด (จำไม่ได้ว่าแอดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน เพราะไม่เคยได้คุยกันเลย) เค้าก็ทักมา ผมที่ไม่ได้คิดอะไรก็เลยบอกไปว่า จะกลับตอนเย็นๆ ถ้ามีเวลาก็มานั่งกินกาแฟคุยกันได้ เค้าก็รีบตอบกลับมา แล้วบอกว่าจะมาเจอ

ตอนบ่ายมาเจอก็จำกันได้ หน้าตาแต่ละคนยังไม่ได้เปลี่ยนไปมาก เอาจริงก็ดูดีขึ้นนิดหน่อย ก็เดินไปร้านกาแฟนั่งคุยกันแบบทั่วๆ ไป ทำงานอะไรยังไงบ้าง พอไม่ค่อยจะรู้ว่าจะคุยอะไรต่อ เลยถามแบบชวนคุยไปว่า ช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมามีเรื่องประทับใจอะไรในชีวิตบ้าง

เค้าตอบกลับมาว่า เรื่องที่ดีที่สุดในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาคือการที่เค้าเจอผมเมื่อเกือบๆ ยี่สิบปีที่แล้วนี่แหละ

ฟังดูก็เหมือนเป็นการสารภาพรักกลายๆ การที่เรากลายไปเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดีที่สุดของใครบางคนมันเป็นเรื่องที่อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ผมก็ยิ้มๆ แล้วก็คุยต่อไปจนหมดเวลา ต้องเดินไปขึ้นรถไฟกลับ ก็เดินไปส่งเค้าที่สถานีรถไฟก่อน ฉากเหมือนในหนังรัก ยืนบ๊ายบายกันจนลาลับไป

ก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับเค้าอยู่ดี แต่ก็รู้สึกว่ามันน่ารักดี ความรักบางทีมันก็เป็นแค่เรื่องของความทรงจำดีๆ ในช่วงเวลาหนึ่ง

ถ้าจะมีอะไรเสียดายคือน่าจะกอดลาสักหน่อย เค้าน่าจะดีใจกว่านี้

โคตรซึ้งกับประโยคที่เค้าบอกท่านเลยว่ะ สุดๆ