มีใครใกล้เคียงหรือเก่งกว่ามั้ยครับ มอง Stat overall เลย ประวัคิเขียนว่าเก่งทั้งบู้และบุ๋น...


และถามลึกลงไปอีกว่า ถ้าเทียบ เจงกิสข่าน พอจะได้มั้ยครับ สำหรับบุเรงนอง

รบเก่งไม่รู้แต่
ลบเก่งสุด
-ต้องไอ้ด้วง ทองด้วง สายเคลม
เล่นการเมืองสกปรก มองแต่จะฉวยโอกาสฮุบของคนอื่นมาเป็นตน เลื่อยขาเก่งการเมือง ไม่เคยรบมีผลงานไรสักอย่างแต่ยศโตเอาเพราะเลียดี เหลี่ยมเยอะ เก่งการลบคนออกจากหน้าประวัติศาสตร์ เอาตระกูลตนเองแทนที่เคลมตัวเอง คนอย่างนี้โครตไม่น่าคบ สงสารสุดคง Kingตากสิน (ตอนปลายไม่รู้ไม่คิดส่วนตัวได้ แต่เจตนาตอนต้นดีแน่นอนและรวบรวมแผ่นดินให้เป็นรูปธรรมใหญ่โต สู้กับหลายฝ่าย)

ตระกูลไอ้ด้วง ตองยอมรับอย่างหนึ่ง เล่นการเมืองเก่งทั้งสายเลือดตระกูล ทั้งน้ำเน่านอกใน แม้นโอลิเวอร์เห็นว่าโง่เรียน ทึ่มแต่การเมืองไม่โง่ แต่เป็นการเล่นการเมืองไม่ได้การเมืองแบบเพื่อชาติ แต่การเมืองเพื่อรักษาผลประโยชน์ตนเองเก่งนัก

รบบนเตียงเก่งสุด
โอลิเวอร์ ชาย แสวงโยนี = กระโดด 12 เมตรวิ่งต่อ สายสดไม่ถุง 60/70 ฟังฟิตปั๋ง

บาเยงนองโดดลงหลังช้าง12 เมตร

ในอาเซียน ถ้าบุเรงนอง 99 ของไทยก็ พระนเรศ 95 พระเจ้าตาก 93 ประมาณนี้

เจงกิสข่านแดกไปครึ่งโลกได้
น่าจะเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีอาณาเขตในครอบครองมากที่สุดในโลก
พอๆกับ อเล็กมหาราช

บุเรงนองอยู่ตรงไหนก่อน …

แต่ถ้าเอามาเทียบกับ K ไทย น่าจะพอกับ พระนเรศวร
ซึ่งผมให้เครดิตบุเรงนองมากกว่าหน่อย

ยุทธศาสตร์ยิ่งใหญ่ ความตั้งใจเด็ดเดี่ยว นั่นอะไรแหลมเปี๊ยว เอ้า!!!กระเจี๊ยวข้าศึก แต๊แดแด๊แดแด...

หากพูดถึงนักรบไทยในประวัติศาสตร์ที่มีความสามารถทั้งบู๊และบุ๋น คล้ายคลึงกับบุเรงนอง ผมนึกถึงพระนเรศวรมหาราช ซึ่งเป็นผู้นำที่โดดเด่นทั้งในด้านการรบและการบริหารราชการแผ่นดิน ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการรักษาอิสรภาพของอยุธยาและยังเป็นที่จดจำในฐานะนักการทหารที่เก่งกาจ เช่น การชนะยุทธหัตถี ซึ่งถือเป็นหนึ่งในยุทธวิธีที่แสดงถึงความกล้าหาญและปฏิภาณไหวพริบ

ส่วนถ้าถามว่า บุเรงนอง เทียบกับ เจงกิสข่านได้มั้ย ก็คงต้องมองที่บริบทและเป้าหมายการปกครอง เจงกิสข่านเป็นผู้นำที่สร้างจักรวรรดิมองโกล ซึ่งเป็นจักรวรรดิที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์โลก โดยเน้นการยึดครองดินแดนในวงกว้างผ่านกำลังทหารและกลยุทธ์ขั้นสูง บุเรงนองเองก็ประสบความสำเร็จในการรวมดินแดนในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ดูแล้วก็เทียบยากเหมือนกันนะครับ

รบเก่งไม่รู้แต่
ลบเก่งสุด
-ต้องไอ้ด้วง ทองด้วง สายเคลม
เล่นการเมืองสกปรก มองแต่จะฉวยโอกาสฮุบของคนอื่นมาเป็นตน เลื่อยขาเก่งการเมือง ไม่เคยรบมีผลงานไรสักอย่างแต่ยศโตเอาเพราะเลียดี เหลี่ยมเยอะ เก่งการลบคนออกจากหน้าประวัติศาสตร์ เอาตระกูลตนเองแทนที่เคลมตัวเอง คนอย่างนี้โครตไม่น่าคบ สงสารสุดคง Kingตากสิน (ตอนปลายไม่รู้ไม่คิดส่วนตัวได้ แต่เจตนาตอนต้นดีแน่นอนและรวบรวมแผ่นดินให้เป็นรูปธรรมใหญ่โต สู้กับหลายฝ่าย)

ตระกูลไอ้ด้วง ตองยอมรับอย่างหนึ่ง เล่นการเมืองเก่งทั้งสายเลือดตระกูล ทั้งน้ำเน่านอกใน แม้นโอลิเวอร์เห็นว่าโง่เรียน ทึ่มแต่การเมืองไม่โง่ แต่เป็นการเล่นการเมืองไม่ได้การเมืองแบบเพื่อชาติ แต่การเมืองเพื่อรักษาผลประโยชน์ตนเองเก่งนัก

รบบนเตียงเก่งสุด
โอลิเวอร์ ชาย แสวงโยนี = กระโดด 12 เมตรวิ่งต่อ สายสดไม่ถุง 60/70 ฟังฟิตปั๋ง

ถ้าในไทยใกล้เคียงสุดก็น่าจะพระนเรศนั่นแหละเพราะถึงกับยกทัพไปตีทางหงสา ด้วยเป็นครั้งแรกเลย

มองอีกมุมก็คือเค้าฉลาดนะ ที่ทำให้ตระกูลตัวเองมีอำนาจถึงทุกวันนี้

เจงกิสข่าน นี่น่าจะคนละเวลอะ ในประวัติศาสตร์โลกน่าจะเป็นแคนดิเดต GOAT ได้สบายๆ

ส่วนบุเรงนองสเกลเล็กกว่า ความท้าทายน้อยกว่าเยอะมากๆ

และยืนอยู่บนไหล่ของยักษ์ระดับนึง ก็คือตะเบงชะเวตี้และก่อนหน้านั่น

ส่วนเจงกิสข่านเป็นแค่ระดับหัวหน้าเผ่าเล็กๆเผ่านึง จนสุดท้ายสร้างอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์โลกได้

และสู้รบกับตัวท้อปๆทั้งจีน ทั้งฝั่งตะวันตก ทั้งฝั่งตะวันออกกลาง เปอซงเปอเซีย พวกนี้ระดับมหาอำนาจทั้งนั้น

เจงกิสข่านน่าจะอยู่ในระดับแชมป์บอลโลก ส่วนไทยพม่าแข่งกันระดับซีเกม ไม่น่าเทียบกันได้โดยสิ้นเชิง

ไม่มีให้เห็นชัดนักถ้าสมัยอยุทธยา ถ้าเป็นกษัตริย์อยุทธยาจะไม่ได้เน้นเรื่องการขยายอาณาเขต เป็นผู้ปกครองกษัตริย์อาณาจักรอื่น เมื่อเทียบกับฝั่งพม่านั้น การจะสร้างบารมีตัวเองได้คือ การทำสงคราม ซึ่งกษัตริย์พม่าค่อนข้างมีแนวคิดจักรพรรดิราช เนื่องจากอยู่ใกล้อินเดียที่มีวัฒนธรรมเข้มข้นเรื่องพวกนี้ เพราะย่านสุวรรณภูมิกษัตริย์ทั้ง สยาม พม่า เขมร ลาว ล้านนา ได้รับวัฒนธรรมจากอินเดีย แต่พม่าอยู่ใกล้อินเดียจึงได้รับแนวคิดจักรพรรดิราชสูง

กษัตริย์พม่า ถ้าไม่มีบารมี ทำสงครามไม่เก่ง ก็จะถูกขุนนาง น้องชายตัวเอง อาตัวเอง ญาติตัวเอง แม่ทัพที่คุมกองกำลังไว้มากมาย โค่นบัลลังค์ได้ง่าย เนื่องจากแผ่นดินพม่าในอดีตพวกโหดๆมีทั้ง ไทใหญ่ มอญ ยะไข่ ไม่รวมทั้งเชื้อชาติพม่าด้วยกันเองที่มีกองกำลังอยู่ในมือ โดยเฉพาะโซนดินแดนรัฐฉานในปัจจุบันหรือถิ่นที่อยู่ไทใหญ่ จะเป็นเขตแบ่งอิทธิพลของจีนกับพม่า เพราะในอดีตดินแดนพม่ามีชนกลุ่มน้อย มากมายหลายเชื้อชาติ จึงต้องทำสงครามกันอย่างบ่อย จึงทำให้ปัจจุบันยังเห็นพม่าทำศึกกับชนกลุ่มน้อยในประเทศอีกหลายเชื้อชาติ ไม่จบไม่สิ้น

แต่จุดเริ่มต้นที่ทางอยุธยาตีกับพม่า ทางอยุทธยาจะเน้นขยายอาณาเขตแค่ผลประโยชน์ทางทะเล พอไปตีมะละกาไม่สำเร็จ ก็พยายามยกทัพไปตี แต่ก็มีโปรตุเกสเข้ามายึดจึงเลิกสนใจ เลยหันไปสนใจ ทวาย มะริด ตะนาวศรี แทน ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของอยุทธยากับพม่า จึงเป็นจุดเริ่มต้นตีกัน

กว่าทางสยามจะสนใจขยายอาณาเขตต้องรอให้กรุงแตกครั้งที่ 2 ก่อน การขยายอาณาเขตจึงเริ่มตั้งแต่ยุคกรุงธนบุรีจนถึงกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้นนี้ละ เพื่อความมั่นคงของอาณาจักรกรุงรัตนโกสินทร์ แต่ก็ไม่ประกาศว่าตัวเองเป็นจักรวรรดิซึ่งทำถูกแล้ว

การขยายดินแดนใหญ่แบบจักรวรรดิตองอู ไม่มีครับ จึงไม่มีกษัตริย์ของทางสยามที่สามารถขยายอาณาเขตได้เท่าบุเรงนอง อีกทั้งการขยายเข้าไปในดินแดนพม่าต้องเจอชนกลุ่มน้อยอื่นๆอีก ที่ไม่ได้มีจำนวนน้อยๆ แล้วการขยายเข้าไปในเขตพม่านอกจากพื้นที่ติดทะเล ที่เหลือไปขยายขึ้นทางตอนกลางพม่าก็ไม่คุ้มค่า ยากแก่การดูแล ต่างจากพม่าที่ยกทัพลงมาตีอยุทธยาได้ก็ได้พื้นที่ทางทะเลอ่าวไทย

แต่บุเรงนองเก่งแค่ไหนก็มีจุดทำไม่สำเร็จคือ ไม่สามารถตียะไข่ที่อยู่ใกล้ๆได้ กับ ถ่ายโอนอำนาจไม่ดี เนื่องจากให้น้องชาย ไปปกครองเมืองใหญ่ๆ จึงทำให้ นันทบุเรง ถึงแม้จะมีฝีมือในการรบมาก บารมีสูงคุมแม่ัทัพได้ จึงไม่มีใครเหมาะสมรับช่วงต่อจากบุเรงนองเท่านันบุเรง ก็ยากรับมือกับอาตัวเอง

ส่วนเจงกิสข่าน ถึงแม้จะขยายอาณาเขตได้แต่ก็ไม่สามารถกลืนคนเชื้อสายฮั่นได้ แม้จะมีบารมีขนาดไหนคนเชื้อสายฮั่นก็มองว่าพวกมองโกล เป็นคนป่าเถื่อนอยู่ดี

ไทยน่าจะมีแค่พระนเรศกับพระบิดา(พระมหาธรรมราชา)​ ที่พอจะใกล้เคียง

เคยฟังพอทเคสไม่นานนี้น่าจะพระนเรศแหละ แต่ที่เก่งบ้างก็ว่าไปโตพม่า ไปเรียนกับเค้ามา

รบกวนช่วยขยายความ หรือแนะนำหนังสือให้หน่อยครับ

ของไทย พระนเรศก็ใช้ได้นะ บุกออกนอกบ้านไปได้ไกล
พระเจ้าตาก สุดๆ ได้แค่ขยายวงอำนาจ

ส่วนการเทียบกับเจงกิสข่าน มันทำยากอยู่นะ
แต่ละคน จะรบเก่งไม่เก่ง มันก็มีสถานการณ์รอบๆ ตัวด้วยนะ
อย่างโซนๆ นี้ ป่าเยอะ ม้าตัวเล็ก เขากั้น น้ำเยอะ
การรบก็เน้นทัพใหญ่ไม่ไหว มีทัพบกผสมช้างมากกว่า
ซึ่งพวกนี้ ยังไงก็ออกไปไม่ไกล

เจงกิสข่านแกโตมากับทัพม้า บนทุ่งหญ้า
พวกนี้เดินทางได้ไกล แนวกั้นทางธรรมชาติก็น้อยกว่าแถวนี้
การขยายก็ ทุ่งหญ้าไปถึงไหน ทัพก็ไปถึงนั่น
มองโกล ตอนพีคๆ มาเจอป่าดิบก็ง่อยเหมือนกัน
เคยพยายามลงไปอินเดีย มาเขมร มาไดเวียด มาจัมปา ก็ไข้แดรก ถอยไม่ทัน