เป็นกำลังใจให้ครับ ผมเข้าใจมากๆเลย

อ่านแล้วโคตรเศร้าเป็นกำลังใจให้ครับท่าน เดือนที่แล้วพ่อผมมีอาการเหมือนกันลุกมาฉี่กลางดึกแล้วทรงตัวไม่ได้แถมอ้วกตลอดเวลา ทีแรกผมนึกว่าสโตรกแล้วแต่พอไปตรวจหมอบอกเป็นน้ำในหูไม่เท่ากัน

เค้าน่าจะมีหุ่นยนต์แบบย้ายสมองพ่อแม่เราไปอยู่ในหุ่นยนต์ได้

เค้าจะได้ใช้ชีวิตได้ปกติ ทำงาน เที่ยว บลาๆ แค่กินอาหารอร่อยๆไม่ได้เฉยๆ

moment ที่ท่านมีกับพ่อน่ารักมาก

พ่อผมไม่มีเวลาเลี้ยง ไม่มีสกินชิพกันเลย และตอนเด็กๆพ่อผมโคตรดุ จำได้เวลาตื่นสายแบบ 8 โมง แกโวยวายละ ขนาดวันหยุด บางวันแกรีบจะไปวัด ผมยังไม่ตื่น แกเอานํ้ามาสาดใส่เลย เปียกทั้งที่นอน

ผมจะสนิทกับแม่มากกว่า แต่ถ้ากอดเลยคือยาย ตอนเด็กยายเลี้ยงเยอะมาก ไปนอนบ้านยายบ่อย แต่ยายผมเสียช่วงโควิดพอดี ตอนนี้ก็ไม่เหลือใครละ ปู่ย่าตายาย แต่พอได้เลี้ยงหลาน(ลูกน้องชาย) กอดกันตลอด หอมแก้ม จูบ ผมเลี้ยงคนละแบบกับพ่อแม่ผมเลี้ยงเลย

ป๊าผมก่อนแกเสียก็อยู่กันสองคน ปกติไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้วถามหากันบ้าง แต่ไม่ได้สนทนาสัพเพเหระเท่าไหร่

แต่พอแกเสียบางทียังนึกว่าแกยังอยู่ เดินลงไปก็ยังเห็นแกนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ

ทุกวันนี้ตอนฝันถึงแกตื่นมาก็ยังคิดว่าแกยังไม่ตาย แค่ไม่อยู่บ้านเฉยๆ

คือผมก็ไม่ได้ยึดติดอะไรนะ ตอนแกเสียใหม่ๆก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรไป

แต่พอผ่านไป คิดถึงเฉย เสียดายอะไรหลายๆอย่างที่ผมพลาดไป มีแต่คนบอกว่าผมนิสัยเหมือนป๊า ก็คงมีส่วนล่ะ

ขอบคุณที่มาแชร์นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

จำได้ว่าเพิ่งคุยกันเรื่องสโตรกไปเอง

ทุกคนต้องเจอ ไม่ช้าก็เร็ว

แล้ววันนึง ก็จะมีคนคิดถึงเราแบบนี้บ้าง

พ่อแม่ผมยังอยู่ แต่ผมไม่มีอารมณ์นี้กับพ่อครับ ผมสนิทกับแม่และยายมากกว่า ตอนปู่ผมเสีย ผมก็เฉยๆ ตอนตาผมเสีย ผมก็เฉยๆ แต่ผมเสียใจหนักมากตอนยายผมเสีย เพราะแกเป็นคนเลี้ยงผมมา เปรียยเสมือนแม่คนหนึ่ง อยากได้ของเล่น อยากกินอะไร แกซื้อให้หมด แกไม่มีแบ่งแยกว่าเป็นหลานในหลานนอก ช่วงที่ผมกลับบ้านเกิดแล้ว แกชอบมาขลุกอยู่กับผม ผมไปไหนแกก็จะไปด้วย หรือชอบให้พาไปกินโน้นกินนี้ พาไปซื้อต้นไม้ดอกไม้ พาไปหาญาติหาเพื่อน จนเพื่อนฝูงญาติพี่น้องของแกหลายคนคิดว่าผมเป็นลูกคนเล็กของแก วันที่แกป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล อาการแกดีขึ้นเยอะแล้ว ตอนผมไปเยี่ยมแก แกสั่งลาเฉยเลย บอก "อาผ่อจะไปแล้ว จะไม่อยู่รบกวนหนี่แล้ว ไม่มีคนให้ตังหนี่ไปซื้อขนมแล้ว มีคนมารับ หนี่แต่งงานได้แล้วนะ บ้านก็มีแล้ว แต่งกับคนไทยคนจีนก็ได้ แต่ไม่เอาคนลัทธิ" ผ่านไปสองวัน แกกินข้าวเที่ยงเสร็จ แกนอนหลับแล้วไปเลย ผมนี้ช็อคเลย ภาพที่ถ่ายกับแกมีอยู่เต็มบ้าน วันที่แกเสีย ผมไปนั่งร้องไห้ในรถคนเดียว แถมฝนตกหนักอีก เหอๆ

เชื่อไหม ตอนนี้ผมมีลูก แม่เอาชุดเด็กออกมาให้ผมเอาไปซัก เป็นชุดที่ยายแกซื้อเก็บไว้ให้เหลนใส่ แกซื้อมาเก็บไว้ แม่ผมรู้ แต่ตาผมไม่รู้ (ถ้าตาผมรู้แกเอาไปทิ้งหมดอะ) ผมช็อคมาก ปกติบ้านคนจีนจะไม่ซื้อของแบบนี้ไว้ให้หลานนอกเหลนนอก

แต่ช่วงที่คุณตาผมแกใกล้เสีย แกสำนึกผิดกับแม่ผมมาก แม่ผมเป็นคนดูแลแกกับยายมาทั้งชีวิต แต่ไม่ได้อะไรเลย แกโอนให้ลูกชายเกือบหมดแล้ว แกพอเหลือทรัพย์สินเงินสดนิดหน่อย แกยกให้แม่ผมหมด แต่มันก็เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ลูกชายแกได้อยู่ดี แต่เรื่องนี้ผมก็พูดมากไม่ได้ เพราะพ่อผมก็รับหมดเช่นกัน มรดกปู่ผม พี่สาวพ่อผมก็แทบไม่ได้อะไรเช่นกันจากปู่ผม

ป.ล. ในวัฒนธรรมจีนโบราณเข้มข้น หลานใน คือ เป็นลูกของลูกชายกับลูกสะไภ้ของตัวเอง เป็นหลานที่จะสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไป ส่วนหลานนอกคือ เป็นลูกของลูกสาวกับลูกเขย เป็นหลานของตระกูลลูกเขย ใช้แซ่ก็ของลูกเขย ต้องไปดูซีรี่ย์เลือดข้นคนจาง หรือหนังเรื่องอาม่า แบบนั้นแหละครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

ขอบคุณที่แชร์ครับ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยถ่ายรูป ต่อไปจะพยายามถ่ายรูปและวีดีโอทุกครั้งที่มีโอกาสครับ

ผมคล้ายๆท่านเลย
ผมเป็นแบบชอบโทรไปหาพ่อเพื่อถามทาง เอ้า ไม่อยู่แล้ว อยากซื้อหรือพาไปกินข้าว เอ้า ไม่อยู่แล้ว T_T

ยังกะสปอยเรื่องหลานม่าเลย

ผมก็โตมาในวัฒธรรมจคนจีนเหมือนกัน เข้าใจเลยแม่ผมเป็นไทยพุทธ ก็ไม่ได้เป็นที่ยอมรับ( อากงสั่งให้ลุกชายต้องแต่งงานกับคนจีนด้วยกันเท่านั้น) พ่อผมต้องย้ายออกจากบ้านใหญ่ ( บ้านต้นตระกูล ) จนนุ้นแหละ บั้นปลายชีวิตเขา ถึงจะได้กลับมาดีกัน

เสียใจด้วยนะครับ เป็นกำลังใจให้

อ่านแล้วก็นึกถึงตัวเองที่ไม่เคยมีโมเม้นดีๆกับพ่อแม่เลย ยายเลี้ยงมาตลอด

แต่ก็ดีอย่างที่เราไม่ต้องเจ็บปวดเวลาเขาจากไป