ขอเริ่มต้นด้วยคำถามว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือไม่ เพราะผมโดนที่บ้านตีตรามาว่าแบบนี้ครับ


เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมเป็นหลานชายคนโตของบ้าน (พ่อผมเสีย แม่ผมไปแต่งงานใหม่ที่ ตปท )


เมื่อก่อนบ้านผมเป็นครอบครัวยากจนครับ ปู่เป็นต่างด้าว ย่าเป็นอินเดียแต่สัญชาติไทย ย้ายมาอยู่ในประเทศไทยมีลูกชาย 5 คน ซึ่ง ณ ตอนนั้น คนที่เป็นรายได้หลักของครอบครัวคือพ่อ แม่ และย่าของผมครับ (ลุง และ อาอีก 3 คนกำลังเรียนหนังสือ)


ซึ่งหลังจากที่พ่อผมตาย แม่ผมก็ขอย้ายกลับบ้านต่างจังหวัด ปู่+ย่าขอผมไว้เลี้ยง และลุงผมก็เรียนปริญญาโทจบพอดี และได้กลายมาเป็นรายได้หลักของครอบครัวแทนย่าผม ในระหว่างนั้นอาผมก็ค่อยๆเรียนจบและก็พอมีรายได้มาจุนเจือในบ้าน จนสามารถสร้างบ้านเป็นของตัวเองได้ ซึ่งก็คือบ้านหลังที่อยู่ในปัจจุบันนี้ครับ (แต่ตอนนี้ทุกคนย้ายออกไปหมดแล้วเพราะมีปัญหาทะเลาะกับย่า ซึ่งเหลือผมที่ยังคงต้องอาศัยอยู่บ้างในช่วงที่ผมหยุดเพราะต้องกลับมาดูแลย่าและทำความสะอาดต่างๆ ภายในบ้าน)


ทำให้ระหว่างที่ผมโตมาตั้งแต่เด็กจนถึงก่อนเข้ามหาลัย(ม.6) ผมใช้เงินของย่า + ลุง มาโดยตลอด และพอหลังจากมหาลัยแม่ผมเริ่มตั้งตัวได้และส่งเสียผมจนผมจบปริญญาโทครับ


เรื่องมันเริ่มต้นหลังจากที่ผมเริ่มทำงานครับ ผมเริ่มโดยการไปเป็นพนักงานอัตราจ้าง บ.ที่ใหญ่และมีหน้ามีตาแห่งหนึ่งของประเทศไทย คนในบ้านผมที่เริ่มย้ายออกจากบ้านเพราะมีปัญหาเริ่มทะเลาะกับย่า จนเหลือผมคนเดียว สิ่งที่ตามมาคือทุกคนให้ผมจ่ายค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านครับ ซึ่งผมก็โอเคไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะผมก็อยู่กับย่าแค่ 2 คน แต่ด้วยที่เงินเดือนผมน้อย ผมจึงมีการขอให้ย่าช่วยผมประมาณ 20% ของค่าใช้จ่าย โดยเงินที่แกเอามาช่วยก็คือเงินจากลุงของผมที่ส่งมาให้แกใช้ประจำเดือนครับ


ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ นั่นเป็นเพราะว่า ผมยังอาศัยอยู่ในบ้านและตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยออกเที่ยวนอกบ้านเลย (เช่นไปนอนค้างคืนต่างจังหวัด หรือ ไปต่างประเทศ เพราะตอนนั้นผมรู้ว่าผมเงินน้อยเลยพยายามไม่ทำอะไรพวกนั้นครับ) แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผมทำงานแล้ว ผมเริ่มมีเงินเก็บของผม อะไรในบ้านขาดเหลือผมก็ซัพพอร์ตเท่าที่ไหว แต่พอคนในบ้านผมเห็นผมเอาเงินไปเที่ยว เค้าก็เริ่มตำหนิมาที่ย่าผม(เค้าไม่ตำหนิผมโดยตรงนะครับ แต่เค้าจะเน้นว่าย่าผมว่าเป็นคนเลี้ยงผมมาไม่ดี ทำให้ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ซึ่งย่าผมก็มีอีโก้พอสมควร ว่าชั้นก็เลี้ยงหลานชั้นมาอย่างดี จนทะเลาะกันเป็นใหญ่เป็นโต)



หลังจากที่ลุงผมเริ่มตำหนิผม อาผมก็เริ่มบอกและว่าผมเช่นกัน ว่าผมเห็นแก่ตัว เมื่อก่อนทุกคนช่วยกันสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมา โดยที่ผมไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย พอถึงวันนี้ผมมีเงินแล้ว ผมยังจะเอาเงินไปเที่ยวเล่น ไม่ดูแลบ้านที่ย่าอยู่ ไม่ซ่อมแซม ไม่ช่วยปรับปรุงต่างๆ ซึ่งผมก็แจ้งเขากลับไปนะครับ ว่าผมเริ่มทำงานมา 9 ปี แล้ว ค่าใช้จ่ายในบ้านผมก็รับผิดชอบตลอดหมดเลย เขาก็บอกไม่เกี่ยวกัน อันนั้นคือสิ่งที่ผมต้องจ่ายเพราะผมเป็นคนอยู่บ้านหลังนี้ (ย้อนกลับไปข้างบนที่ผมบอกว่า ผมต้องอยู่เพื่อดูแลย่า เพราะทุกคนย้ายไปต่างจังหวัดกันหมด ผมจึงจำเป็นต้องกลับมาเพื่อดูแลท่าน)


ซึ่งผมก็พยายามปรับตัวให้ดีขึ้น หลังจากที่ผมได้เข้ารับเป็นพนักงานประจำ ผมก็เริ่มมีเงินเยอะขึ้น และเริ่มมีโบนัสประจำปี ซึ่งแน่นอนครับ ผมให้คุณย่าผม 10% ของโบนัสที่ผมได้ ซึ่งผมก็ให้คุณย่าผมเป็นตัวเงินรายเดือนเป็นปกติอยู่แล้วด้วยนะครับ และหลังจากที่ผมได้่เป็นพนักงานประจำ ผมก็ไม่ให้คุณย่าช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านแล้ว


ปัญหาเกิดอีกครั้งหลังจากที่ผมแพลนจะไปต่างประเทศเพื่อไปหาแม่ของผม แต่ก็โดนผุู้ใหญ่ในบ้านรุมประนามว่า ผมเห็นแก่ตัว พอมีเงินก็เอาแต่เที่ยวไม่ให้มาลงกับบ้าน ผมก็คุยกันนะครับว่าผมเห็นแก่ตัวยังไง ในเมื่อของทุกอย่างในบ้านมันมีหมดแล้ว ของอะไรเสีย ผมก็ทยอยเก็บเงินซ่อม ผมแบ่งเงินเป็นหลายส่วน ส่วนหนึ่งก็คือเอาไว้เที่ยวเล่น ส่วนหนึ่งก็เอาไว้ดูแลบ้าน รับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆ ในบ้าน โดยเขาก็อ้างว่าสมัยเขาทำงานใหม่ๆ เขาไม่เที่ยวเล่นเลย ทุกอย่างลงกับบ้านหมด ให้บ้านมันเรียบร้อย สวยงาม และอยู่ในสภาพดีที่สุด ซึ่งผมก็มองว่าตอนนี้บ้านมันไม่ได้แย่ โอเคมันอาจมีจุดที่ยังไม่สวยงาม แต่ผมก็มองว่ามันยังไม่จำเป็น แต่เขาก็ไม่ฟังเหตุผลของผมเลย จนสุดท้าย ผมก็โดนตราหน้าว่าเห็นแก่ตัว เอาแต่เที่ยวเล่น ไม่เสียสละ ไม่ดูแลคุณย่า



ไหนจะโดนว่าเรื่องได้เงินโบนัสมาแล้ว ซึ่งเขามองว่าเป็นเงินกินเปล่า ได้มาฟรี ทำไมไม่เอามาแจกจ่ายน้องๆ (ลูกของอาๆ ทั้งหลาย เพราะผมเป็นพี่ใหญ่ ซึ่งผมของผมที่เป็นพี่ใหญ่เค้าทำแบบนี้กับน้องๆ ในบ้านมาโดยตลอดจนเค้าเกษียณ เค้าเลยอยากให้ผมทำตัวโมเดลของเขา ซึ่งผมก็แจ้งไปว่าเงินผมไม่พอขนาดนั้น เขาก็สวนกลับมา เพราะว่าเอาเงินไปเที่ยวยังไงล่ะ)


ย้ำอีกครั้ง การต่อว่าที่เขาว่าผมทั้งหมดนี้ ผมว่าใส่คุณย่า ให้คุณย่าเสียใจจนถึงที่สุดและคุณย่าก็จะแสดงความเสียใจเหล่านั้นให้ผมเห็น จนทำให้ผมสงสารและสุดท้ายต้องยอมเขาตลอดมา ซึ่งเมื่อก่อนมันใช้ได้ แต่เดี๋ยวนี้ผมเริ่มอยากใช้ชีวิตของตนเองบ้างแล้ว แต่การที่ผมต้องมาเห็นคุณย่าผมต้องมานั่งเสียใจเพราะญาติๆมาต่อว่าคุณย่าผม จนขนาดที่คุณย่าผมขอร้องให้ผมไม่ต้องไปหาแม่ได้ไหม เพราะไม่อยากโดนเขาว่ามาเลยทีเดียว ซึ่งผมบอกว่าไม่ได้เพราะซื้อตั๋วเครื่องบินไปแล้ว คุณย่าก็เสียใจ ร้องห่มร้องไห้ไปอีก


นี่ยังไม่ได้พูดถึงที่เขาต่อว่ามาที่ภรรยาของผมที่ได้โบนัสเช่นกัน แต่ไม่ได้เผื่อแผ่มาทางครอบครัวของผมเลย เพราะภรรยาของผมมีหนี้สินอยู่ในระดับนึง จึงต้องรีบเอาเงินทั้งหมดไปปิดหนี้ เพราะดอกเบี้ยแพง ซึ่งนั่นแหละครับ โดนต่อว่าว่าเห็นแก่ตัวทั้งผัวทั้งเมีย


ขออภัยที่ยาวหน่อย และอาจจะเข้าใจยากนิดนึง แต่ก็ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ การที่ผมได้พิมพ์ก็สบายใจขึ้นในระดับนึง เพราะได้ระบาย แต่อย่างไรก็ตาม ผมอยากได้คอมเม้นจากหลายๆความคิดเห็นมากๆนะครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ

เปลี่ยนคำว่าเห็นแก่ตัว เป็นรักตัวเองเถอะฮะ ท่านรักตัวเองมากพอหรือยัง ต้องทำให้ตัวเองเก่ง รวย และมีความสุขมากพอก่อน ถึงค่อยไปช่วยคนอื่น ไม่งั้นเกิดมาเสียชาติเกิดนะเออ


พวกผู้ใหญ่สมัยก่อนเป็นแบบนี้กันเยอะ ไม่เคยคิดวางแผนเกษียนตัวเอง หวังแต่ว่าจะเกาะแดกลูกหลานต่อไปเรื่อยๆจนตาย

วิธีที่ดีที่สุดคือถ้าอยู่ร่วมบ้านกันแล้วลำบากใจ ท่านก็วางแผนเก็บเงินเตรียมตัวแยกออกมาเช่าหออยู่ดีกว่า อาจจะแบ่งเงินมาโอนประจำให้ย่าท่านตามสมควร

ยิ่งแม่ท่านอยู่ ตปท. แล้วท่านมีโอกาสย้ายไปทำงานที่โน่นก็ขอให้ไขว่คว้าไว้

รักแม่ท่านเยอะๆฮะ คนอื่นก็แค่ญาติ ถ้าวันนี้ท่านมีกำลังพอแล้ว คนอื่นๆงี่เง่ามากนัก ก็หนีห่าง ตัดได้ตัดไป

---------

เราทำดีที่สุดแล้ว อย่าให้ตัวเราเองต้องทนทุกข์ทรมานไปจนแก่ รีบสร้างเนื้อสร้างตัว มีสมบัติให้ตัวเองในช่วงกลางอายุ

ส่วนคุณย่าท่านก็น่าเห็นใจฮะ ถ้าลูกตัวเองไม่ดูแลแล้ว จะหวังมาพึ่งแต่หลานมันก็ไม่ถูก


ปล.ท่านพลาดตรงบอกเรื่องเงินเดือน บอกเรื่องเงินโบนัสให้ที่บ้านนะ ไม่ควรบอกหรือบอกอ้อมๆไป

บุญคุณมันต้องทนแทนกันถึงขนาดไหนอะ
สำหรับผม เรื่องในครอบครัวมันพูดยาก ก็แอบไปเที่ยว เรื่องบ้างเรื่องไม่ต้องประกาศให้ใครรู้
ถ้าเค้าไม่รู้ว่าท่านไปเที่ยว ก็ไม่มีใครด่า บอกว่าไปทำงาน ประชุมงานอะไรก็ว่าไป
ส่วนไอเรื่องซ่อมบ้าน ถ้าคนอยู่มันไม่ลำบาก แล้วคนที่ลำบากมันไม่ได้อยู่
ก็ทำนิ่งๆไป อย่าไปสนใจมาก

ไอพวกอาๆลุงๆนี่โคตรเห็นแก่ตัว มองหลานต้องทดแทนบุญคุณจนวันตาย

มีเงินแล้วยังไงมันก็ต้องกินต้องใช้ป่าว

คุณบอกเองว่าคุณอยู่กับย่าแค่ 2 คน

จะไปเอาอะไรกับลมปากคนที่ปล่อยให้แม่มันอยู่กะหลานลำพัง

ให้ K ครับสั้น ๆ ง่าย ๆ ขอใช้คำพูดแบบแรง ๆ น่าจะตรงใจท่านที่สุดเลย

"ซึ่งเขามองว่าเป็นเงินกินเปล่า ได้มาฟรี ทำไมไม่เอามาแจกจ่ายน้องๆ (ลูกของอาๆ ทั้งหลาย เพราะผมเป็นพี่ใหญ่ "

แค่ความคิดนี้สำหรับผมก็ส้นทีนแล้วครับ คนพวกนี้ไม่ได้เหนื่อยทำงานเหมือนท่านเงินโบนัสไม่ใช่เงินฟรี ๆ แต่มันเป็นเงินจากการทำงานเหน็ดเหนื่อยของท่าน

ถ้าผมเป็นท่านนะ ผมเรียกมาคุยเรียงคนเลย ผมไม่สนใจทั้งนั้นญาติจะเป็นใครผมคุยมาเลยว่าจะเอายังไงหาทางออกยังไง

ถ้าจะถามว่าท่านเป็นคนเห็นแก่ตัวไหม ท่านไม่ต้องคิดพวกนี้คิดว่าท่านทำแบบไหนแล้วท่านสบายใจก็จบ ท่านอาจจะคิดว่า ย่า จะเสียใจ แต่คำถามคือนี้คือชีวิตของท่าน ท่านมีเงิน ณ เวลานี้ใช้เงินให้มีความสุขมากที่สุด ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ถ้าความสุขของท่านคือการได้เที่ยวเล่นก็ใช้ไป ถ้าความสุขของท่านคือการได้เอาเงินทั้งหมดไปช่วยที่บ้านก็ทำไป มันบอกไม่ได้ว่าทางไหนถูก แต่ที่ผมอยากจะบอกคือให้โฟกัสกับความสุขตัวเอง คนรอบตัวไม่ได้สำคัญขนาดนั้นยิ่งปากแบบนี้ ช่างแม่งดีกว่าเอาจริง ๆ

สำหรับผมแล้วตอบยาก เพราะแต่ละครอบครัวก็บริบทต่างกัน การเติบโต ความเข้มงวด แนวคิดไม่เหมือนกัน ผมลองอ่านของคุณแล้ว ครอบครัวคุณมาจากจุดที่ลำบากมากๆ ทั้งการที่เป็นคนต่างด้าว ต่างชาติ ผ่านจุดที่ยากและแย่ในสังคมมาได้ ผมว่าลุงคุณก็ไม่ผิดเท่าไรเพราะเขาเห็นความลำบากมามาก เค้าคงฝังใจกับตรงนั้นและไม่อยากเห็นที่บ้านเป็นแบบนั้นอีก เลยอยากให้ลูกหลานสร้างตัวดูแลครอบครัวให้ดี แต่ผมว่ามันก็ไม่มีปัญหาถ้าเรายังดูแลทุกอย่างได้ดีอยู่

ผมและย่าไม่ลำบากเลยครับ บ้านอยู่สบายมาก

เพียงแค่ลุงผมที่ใช้คำพูดที่ทำร้ายจิตใจคุณย่าอยู่เสมอ ซึ่งคุณย่าก็ดันมองว่าสิ่งที่ผมทำก็เป็นสิ่งที่ผิดเช่นกัน มาเลยส่งผลให้ผมสงสารคนแก่ที่ต้องมาร้องไห้ เพราะการกระทำของผม สิ่งนี้คือสิ่งที่ผมพยายามทำใจอยู่มาตลอดเลย

การเที่ยวสำหรับบางคนคือสุรุ่ยสุร่ายน่ะ ผมเข้าใจผู้ใหญ่หลายๆคนนะ

แต่ในส่วนของเงินตัวเองทำงานหาได้มาก็มีสิทธิ์จะใช้จ่าย ไม่ผิดอะไร ผิดที่มุมมองคนละฝ่าย

เพราะบางทีผู้ใหญ่ก็อาจคิดได้ว่า เอาเงินตรงนี้มาทำให้คุณภาพชีวิตดีขึ้นก่อนเอาไปลงกับการเที่ยวที่มันสิ้นเปลือง

ส่วนตัวเอาแบบน้องผมไหม เวลาไปเที่ยวบอกบริษัทให้ไปดูงาน ไปต่างประเทศบอกบริษัทให้โบนัสไปเที่ยว

จบ...ไม่มีเรื่องเงินส่วนตัวมาเดี่ยวข้อง

และก็ดูแลญาติตามที่เราไหว

แต่อย่าไปหักกับญาติๆเลยเพราะเท่าที่ดู เขาก็ดูแลคุณมาแทนพ่อแม่นะ อะไรที่เขาอยากให้สบายใจก็ทำไปแค่นั้นเอง ต่อให้ตอแหลไปบ้างก็เป็นกรณีๆไป

ของน้องผมรายได้หลังจากย้ายที่ทำงานนี่ไม่ให้ใครรู้เลย บอกญาติๆตลอดว่าไม่เยอะพอใช้ โทรศัพท์ไอโฟนไม่มี ไอแพดไม่มี รถของแฟน บ้านของแฟน ตัดปัญหาญาติงี่เง่าครับ

ส่วนคนที่รู้แบบผมก็เฉยไว้ บ้านผมไม่ค่อยทำตัวติดแกลมกันเท่าไหร่ด้วยเงินเก็บเลยพอมี มีแต่ผมอ่ะที่ขยันซื้อโทรศัพท์ใหม่ จนบางทีมีขอด้วยนะ เครื่องเก่าไม่ใช้แล้วขอนะ เหลือจะเชื่อ 555

หลายสิบปีก่อนตอนแม่ผมลำบากเรื่องเงินเกือบจะไม่มีตังจ่ายค่าเทอมให้ผม
พี่สาวแม่ผมเสนอออกค่าเทอมให้ แม่ผมยังไม่เอาเลยครับ กลัวเค้าจะมาทวงบุญคุณกับผมทีหลัง

กลับมาเรื่องคุณนะ ถ้าเป็นผมย้ายออกอ้างเรื่องที่ทำงานให้ไปประจำที่นู่นนี่ไรก็อ้างไป
ถ้าเค้าบอกแล้วใครจะดูแลย่า ผมก็จะบอกว่าก็พวกมึงก็เป็นลูกเหมือนกัน เค้าก็เลี้ยงมึงมา ทำไมไม่มาดูแลแม่ตัวเองบ้างล่ะไอสัส ให้กุที่เป็นหลานมาดูแลล่ะไอชิบหาย

คือลุงของผมเค้าเคยทำงานอยู่ บ.คู่แข่งกับของผมน่ะ เค้าเลยจะรู้รายละเอียดของ บ.ผมเยอะ นั่นแหละ บางทีก็รู้เยอะกว่าผมอีก

พูดยากเเฮะ

อ่านตอนเเรกใจอยากตอบก้ว่าท่านไม่ได้เห็นเเก่ตัวอะไรนิ ช่วยเท่าที่ไหว ซัพพอร์ตเท่าที่ได้

เเต่อ่านไปอ่านมาที่บ้านท่านคนที่มีรายได้เป็นหลักของบ้านก้ทยอยเเบกค่าใช้จ่ายของบ้านกันมาตลอด ฟิลเหมือนส่งต่อหน้าที่กัน เพราะก่อนหน้านี้ท่านก้ต้องพึ่งพาเงินของญาติก่อนเหมือนกัน ถ้าญาติผู้ใหญ่ท่านเค้าเสียสละอะไรหลายๆอย่างมาถึงรุ่นท่านเนี่ย ผมว่าตอบยากอยู่

มันเลยตอบยากว่าเคสนี้ควรเป็นยังไง มันอยู่ที่ว่าปู่ ย่า ลุง อา ที่เคยเป็นรายได้หลักของบ้านเค้าก้ทุ่มทุกอย่างให้ที่บ้านมั้ย ถ้าเค้าเอาเงินตัวเองมาจุนเจือบ้านทั้งหมดมาตลอดเเละส่งต่อหน้าที่นี้ให้ท่านจะบ่นเขาก้ลำบาก เเต่ถ้าเค้าไม่ได้เเบกเเค่ช่วยเล็กๆน้อยๆเราก้สวนเค้าได้

ลองคิดง่ายๆถ้าพ่อเเม่เรายอมลงเงินทุกอย่างเพื่อความสุขของครอบครัวทั้งหมด พอมาถึงเราเรากลับทำไม่เต็มที่เอาเงินไปเที่ยวทั้งๆที่พ่อกับเเม่เรายอมอดหรือยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อครอบครัวเเบบนี้ คำตอบมันจะกลายเป็นท่านเห็นเเก่ตัวทันที เเต่ถ้าพ่อเเม่ท่านก้มีผ่อนปรน ไปเที่ยวสุรุ่ยสุร่ายบ้าง หาความสุขให้ตัวเอง คำตอบคือท่านก้ไม่ได้เห็นเเก่ตัวอะไรเป็นต้น

บอกเคยบอกงั้นไปแล้วครับ ทีนี้ลุงผมไปสืบมาเพราะแกเคยอยู่ บ.คู่แข่งของผม ขอเอกสารการส่งตัวนู่นนี่ จนเป็นเรื่องเป็นราวไปรอบนึงละ

คุณทำดีที่สุดของคุณก็พอแล้วครับ ที่เหลือใครจะว่าอะไรยังไงก็ช่างแม่ง

เราจะทำให้ถูกใจหมดทุกคนเป็นไปไม่ได้

ต่อให้คุณรวยมากๆเงินเดือนเป็นแสนเป็นล้าน เขาก็ว่าคุณดูแลย่าดูแลบ้านไม่ดีอยู่ดีนั่นแหละ

มันจะเป็นแบบที่ท่านว่าก็ได้ครับ แต่แบกหลักๆ เลยคือคุณย่าและลุงของผมครับ ซึ่งตอนนี้ทั้งคู่ก็ไม่มีรายได้แล้ว คุณลุงก้ใช้เงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพมาคอยแบ่งส่งให้คุณย่าอยู่ทุกเดือนๆ เค้าคงอยากผลักภาระตรงนี้ให้ผม ซึ่งจะให้ผมเอาจำนวนให้คุณย่าแบบที่ลุงผมให้ ผมก็ไม่ไหวเช่นกัน เงินเดือนผมยังไม่ถึง 20,000 เลยครับ แต่ถ้าจะให้เอาโบนัสทั้งหมดของผมมาให้ ผมก็แทบไม่ต้องเก็บเงินทำอะไรในชีวิตแล้วครับ