ผมมองแบบเดียวกับที่อาจารย์สุลักษณ์เคยพูดว่าพระสงฆ์ในบริบทของสังคมไทยมันมีสองแบบคือ 1.พวกที่บวชเพราะต้องการความสงบต้องการศึกษาศาสนาจริง ๆ 2.พวกที่บวชเพราะต้องการพึ่งพิงศาสนาเป็นคนด้อยโอกาส

สังคมไทยมักจะมองพระสงฆ์แต่ในแบบที่ 1. ทั้ง ๆ ที่จริงแล้ววัดในบริบทสังคมไทยตั้งแต่ยุคโบราณมันไม่ใช่สถานที่ปฎิบัตรธรรมอย่างเดียวมันเป็นโรงเรียนสอนสรรพวิชา สมัยอยุธยาวัดสอนแม้กระทั้งวิชาดาบที่เอาไว้ไปทำศึกสงครามฆ่าคน ซึ่งมันก็ย่อนแย้งกันเองซึ่งตรงนี้มันก็ทำให้เห็นว่าวัดในบริบทสมัยอยุธยากับพุทธกาลมันเปลียนไป

วัดไทยมันเลยต้องเป็นพื้นที่ของคนหลายประเภทไม่ได้แต่เฉพาะสายปฎิบัตรธรรมอย่างเดียวแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าประเภทไหนก็ต้องปฎิบัตรตัวให้เหมาะสมด้วย


เข้าประเด็นสมัยนี้ถ้าพระไม่มีเงินแล้วคนพวกนี้จะอยู่กันยังไง วัดวาอารามปีนึงต้องใช้ค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาเท่าไหร่ปล่อยพุพังทรุดโทรมคนก็ไม่เข้ากันอีกทีนี้ไปกันใหญ่เลย อย่างศาสนาพุทธอ้างว่ามีมาสองพันกว่าปีติ๊งต่างเสียว่าพุทธเจ้ามีจริง สมัยที่ค้นพบศาสนาสังคมสมัยนั้นเป็นทุนนิยมรึยัง มีการใช้เงินตราแลกเปลียนรึยังจริง ๆ เป็นยังไงเราก็ไม่รู้เรารู้แต่มันมีกฎระเบียบในพระไตรปิฎกซึ่งพระไตรปิฎกเราก็ไม่รู้อีกว่าเขียนกันมากี่มือแล้วตอนที่บัญญัติกฎมันอาจจะเหมาะสมกับสภาพสังคมในเวลานั้นแต่ในเวลานี้ไม่ใช่แน่เพราะสมัยนี้โลกมันเป็นทุนนิยมเต็มรูปแบบ


ผมไม่นับถือศาสนานะสำหรับผมศาสนาเป็นเรื่องไร้สาระเขียนในมุมมองของคนไม่นับถือศาสนาอาจจะมีขัดใจพวกชาวพุทธไปบ้างก็ขอให้อภัยเถอะ

เป็นขอทานกันเหรอถึงต้องมารอรับเงินรับข้าวจากคนอื่น?

ไม่ได้บวชเพื่อมาฉันท์นะครับ