จัดอยู่ในประเภทเดียวกับ อินโทรเวิร์ต มั้ย

ฮิคิโคโมริ นี่

ผมว่าไม่

เพราะครอบครัวไม่มีกำลังซัพพอร์ต

ถึงจะอยากเป็นก็โดนบีบให้ออกไปทำงาน

ไม่ค่อยได้ยินว่ามีในไทย อาจจะมีแต่คงน้อยมากๆ

ที่เจอมากคือ Introvert ที่เป็นกว่า 90 % ใน Social Media

ไม่ถึงขั้นฮิคิโคโมริที่ตัดขาดสังคมไปเลย แต่ในหมู่บ้านผมมีอยู่คนนึงอายุ 35 เรียนจบมหาลัยมาไม่เคยไปทำงานอะไรเลย เงินค่าใช้จ่ายรายเดือนมาจากเงินบำนาญของพ่อที่เป็นข้าราชการทหาร แม่ผมก็ค่อนข้างรู้จักครอบครัวนี้พอสมควร

ที่บ้านให้เงินใช้รายเดือนละ 3000-4000 ต่อเดือน แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ฟุ่มเฟือยอะไรนะ ไม่ดื่ม ไม่สูบ ไม่เที่ยว วันๆส่วนใหญ่ก็อยู่แต่บ้าน เล่นเกมส์ ดูหนัง ดูการ์ตูน เย็นๆก็มาวิ่งออกกำลังกาย แล้วก็ไปซื้อข้าวกินตามร้านในหมู่บ้าน ชีวิตเค้าก็ดูมีความสุขสบายดี

ยาก บริบทในไทย พ่อแม่ มักเข้าถึงตัวลูกตรงๆ ไม่ค่อยยอมยกเว้น ให้มีพื้นที่ส่วนตัวหรอก

อัตราการเกิดเด็กเก็บกด เด็กเก็บตัว หรือวลีอะไรที่เราชอบใช้กัน ผมว่ามีในไทยน้อยกว่าประเทศอื่นๆนะ

การไม่ค่อยยอมให้มีพื้นที่ส่วนตัว อาจจะมีผลตรงจุดนี้ ซึ่งมันก้มีทั้งข้อดีข้อเสียน่ะแหละ

ในเมืองอาจจะมีบ้าง แต่คงน้อย

แต่ถ้า ตจว ไม่น่าจะมี สังคมเรามีพื้นที่ส่วนตัวน้อยมาก อยู่เป็นครอบครัวใหญ่ ญาติเยอะ ทำนู่นนี่รู้ยันตำบล

เห็นแต่ Introvert wannabe



พวกฮิกกี้ ในไทย มีแต่น่าจะน้อย และ ไม่มีใครเก็บตัวเลขด้วย


เพราะ รายได้คนไทยน้อย ไม่ทำงาน ก็อดตายคาห้อง

ไม่ถึงขั้น ฮิคิโคโมริ (อยู่ในขั้นเก็บตัวไม่กล้าเข้าสังคม ไม่ทำงาน วันๆเล่นแต่เกม อ่านหนังสือ อยู่แต่ในห้อง แต่ออกไปห้าง ไปงานอนิเมะ) ในชีวิตผมเจอแบบนี้อยู่ 4-5คน

เอาถึงขั้น ฮิคิโคโมริ มีอยู่นะ ปัจจุบันแกเสียชีวิตไปละ เรียนเก่ง จบ ม.ดัง แต่จบมาเข้าสังคมการทำงานไม่ได้ ทำอยู่หลายปีลาออก มีภาวะโรคซึมเศร้าแฝงมาด้วย วันๆอยู่แต่ห้อง ไม่ออกไปซื้อข้าว ไม่ทำไรเลย ช่วงหลังรักษาโรคซึมเศร้า

น้อยครับที่จะตัดขาดจากสังคมเลย

1. ในสังคมไทยลูกนี่มีความส่วนตัวน้อยมากกกกกก เพราะงั้นไม่เอื้อให้เก็บตัว ถ้ามีห้องส่วนตัวที่เก็บตัวได้แสดงว่ามีฐานะระดับนึง

2. เด็กต้องไปโรงเรียนครับ ถามว่าไปโรงเรียนแล้วไม่เข้าสังคม ไม่มีเพื่อนได้มั้ย ได้แต่มีงานกลุ่มก้ต้องคุยกับเพื่อนหรือฟังเพื่อนแล้วทำตาม มีพรีเซ็นงาน ครูต้องคุยด้วยบ้างอยู่แล้ว นอกจากจะเรียนแบบ home school ซึ่งถ้าเรียนแบบนั้นครอบครัวต้องมีฐานะและความพร้อมในระดับนึงเช่นกัน

ไม่ถึงขั้นนั้นกันนะผมว่า
อย่างน้อยก็เล่นมือถือ เข้าแอพโซเชียล คุยแชท
ไม่ตัดขาดสังคมไปเลย

ถ้าในชีวิตผมเจอมากสุดก็ไม่ทำงานนะ พ่อแม่รวยอยู่แล้ว

มีที่ดินเก็บค่าเช่ากินอย่างเดียวก็สบาย ใช้ชีวิตเที่ยว แฮงค์เอาท์กับเพื่อนไปเรื่อยๆ

ตัดขาดสังคมไปเลยต่อให้รวยผมว่าทำยาก ชีวิตน่าเบื่อเกิน

ผมคนนึงล่ะที่เคยเป็น แต่ผมมีอาการทางจิตค่อนข้างย่ำแย่ไม่รู้นับรวมด้วยมั้ย

เพื่อน ๆ กับคนรู้จักผมก็เป็นกันเยอะอยู่นะ แบบเห็นได้ทั่วไปไม่ต้องความหาเลย

มีเพื่อนผมคนนึงแหละ รึว่ามันไม่อยากนับเราเปนเพื่อนก็ไม่รู้

น้องสาวแฟนผม (ลูกน้า) พยายามจะเป็นโรคนี้อยู่ ไม่ยอมไปโรงเรียน เทอมที่แล้วติด 0 8 ตัว
โรงเรียนก็ยังให้เลื่อนชั้น (ขึ้น ม.3) ที่บ้านทุกคนพยายามเอามันออกจากห้อง มันก็ไม่ฟังใคร
ขานรับ "จ้าๆ" แล้วก็เหมือนเดิม ทางบ้านแฟนผมจะส่งน้องมันไปอยู่กับแม่ แม่มันก็ส่งกลับ
พี่มันบอกจะเอาไปอยู่ด้วย พอน้องไปอยู่ด้วยจริงๆช่วงปิดเทอม ก็อยู่กับน้องไม่ได้
สุดท้ายตอนนี้ก็ต้องเป็นแม่แฟนผมดูแลน้องมัน แกก็พยายามหากิจกรรมให้มันทำ แต่มันก็ไม่เอา
ตัวพ่อน้องก็พอๆกัน แกพิการ ขาอ่อนแรง เดินไม่ค่อยได้ แกก็นั่งเล่นเกมทั้งวัน ลูกเห็นมันก็ทำตามพ่อ
แล้วมันไม่ฟังใครเลย มันฟังแต่แม่กับพี่มัน ซึ่งฝั่งแม่มันก็ชอบเสี้ยมให้มาเกลียดทางบ้านแฟนผม
ทั้งๆที่เค้าพยายามทุกอย่างละที่จะเลี้ยงมันให้ดี แต่ตัวน้องมันก็ไม่เอาอะไรเองเลย

ตอนนี้คือไม่รู้จะทำยังไงกับน้องมันเหมือนกันครับ


ปล.เคยพาไปพบจิตแพทย์ เค้าบอกว่ามันปกติ แต่มันขี้เกียจ ไม่อยากออกจากบ้าน อยากนอนเล่นเกมอยู่บ้าน